Ένα πολύ αστείο blog

με όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ. Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.

και δεν ξαφνιάστηκε κανείς, εννοείται. Μοιάζει ψέμα το χθεσινό, κλεμμένη στιγμή, όνειρο. Και άνοιξα τα μάτια μου και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Πονάει το στομάχι μου. Δεν μπορώ να ανασάνω και πονάει το στομάχι μου. Δεν μπορώ να ανασάνω. Δεν. Μπορώ. Να. Ανασάνω. Αγκαλιά άδεια. Χέρια άδεια. Γιατί; Γιατί; Πάλι και πάλι και πάλι απ'την αρχή.

και ήταν μία σούπα το μέσα μου. Και ένιωθα σαν παιδάκι που έκανε σκανταλιά όσο σε κρατούσα. Είναι που είχαμε πιει και οι δύο. Κανένας έλεγχος. Μαζευόμαστε πάλι στα λαγούμια μας όμως τώρα, ναι; Μόλις λάβω μήνυμα ότι είσαι καλά, θα ξαναμπλοκάρω το τηλέφωνο. Δεν ξέρω τί δύναμη με έσπρωξε να το ξεμπλοκάρω. Εν τω μεταξύ δεν πίστευα ότι θα έρθεις γιατί έχω συνηθίσει να απογοητεύομαι. Κοίτα να δεις. Περίεργα πράγματα συμβαίνουν.

ακούγεται καλή ιδέα. Θα πάω απόψε. Μπορεί να σου πω πώς μου φάνηκε η αποψινή παράσταση κάποια στιγμή. Ωραία δεν θα 'ταν; Με ενοχλούν αυτοί που κάνουν φασαρία στο θέατρο. Νιώθω μία ανατριχίλα όταν βλέπω τους ηθοποιούς να κάνουν τα δικά τους μαγικά στη σκηνή και οι ηλίθιοι που ενοχλούν μου χαλάνε την ατμόσφαιρα. Σήμερα είχα μία συγκινητική στιγμή. Είδα βιντεάκι για ένα μαγαζί στο κέντρο (θέα Ακρόπολη, το πρωί Μπραντς και το βράδυ παρτάρες) και σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε να πάω κάποια στιγμή, και καπάκια μου τα 'σκασε ότι μένω Αθήνα πλέον και μπορώ να πάω σε όλα αυτά τα μέρη που βλέπω, οπότε θέλω. Δεν χρειάζεται πια να κάνω κάποια λίστα με μέρη για οοοοοόταν ανέβω Αθήνα. Δεν είναι φοβερό; ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ. ΤΩΡΑ. ΤΟ ΖΩ.

ντύνομαι, βάφομαι, φεύγω. Χωρίς να έχω κανονίσει κάτι απαραίτητα. Πίνω τον καφέ μου ακούγοντας κάποιο ποντκαστ ή μουσική, παρατηρώ τον κόσμο να κινείται. Έχεις πολλά να δεις, αν απλά δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να κοιτάξει. Φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου για αυτά που βλέπω, είναι ωραία διασκέδαση αυτή. Ονειρεύομαι. Πόσο πολύ ονειρεύομαι. Προγραμματίζω. Κουβεντιάζω με το μυαλό μου και συνεννοούμαι με τον εαυτό μου, όσο μπορώ τουλάχιστον. Στο γύρνα, όπως περίμενα το τρόλεϊ σήκωσα το κεφάλι προς τον ήλιο με μισόκλειστα μάτια και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ένιωσα μια αγκαλιά να με τυλίγει εκείνη τη στιγμή, δεν μπορώ να βρω τις λέξεις να στην περιγράψω. Μου θύμισε εσένα εκείνη η στιγμή. Ήταν όμορφη στιγμή.

γιατί είναι λες και παρακολουθώ τη ζωή μου σε ταινία και βρίσκομαι στο σημείο καμπής. Γιατί το ΝΙΩΘΩ να 'ρχεται. Αυτές τις μέρες που μιλήσαμε μου πήρες όλη τη στεναχώρια και το βάρος, πώς το έκανες αυτό; Πάντα απορώ όταν το κάνεις αυτό ρε γαμώτο.

να γράψεις κάπου αυτούς τους τόμους και να τους δω. Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε σκέψεις. Και θα είναι και δίκαιο, εσύ έχεις εισιτήριο διαρκείας στο μυαλό μου. Όσο και να έχω μια γνώση για τα συναισθήματά σου, έχει μία κάποια γοητεία ο γραπτός λόγος που δεν μπορώ να εξηγήσω. Δίνει υπόσταση στις λέξεις. Θα με χαροποιούσε πολύ. Επίσης περιμένω (ανεξάρτητα από την κατάληξη) τη στιγμή που θα γιατρέψουμε πληγές βήμα βήμα. Σαν έναν εξαγνισμό, δες το έτσι αν θες. Μόνο αγάπη και ηρεμία, μάτια μου. Αυτά θέλω. Τα έχω πληρώσει προκαταβολικά, μένει να μου δώσουν το εισιτήριο στο ταμείο.

να μην στείλω το συγκεκριμένο πράγμα. Νομίζω ότι ο,τι και να γίνει, όπως και να νιώθω, δεν μπορώ να μην κάνω πράγματα αν πιστεύω ότι είναι για το καλό σου. Δεν μπορώ να βάλω κάποιον εγωισμό μπροστά. Δεν μπορώ να βάλω καν λογική, συναίσθημα ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Είναι σαν αντανακλαστική κίνηση που γίνεται χωρίς να το σκεφτώ πρώτα. Δεν το κάνω από κάποια έμφυτη "καλοσύνη". Το κάνω γιατί έτσι νιώθω ότι πρέπει να κάνω. Αυτόματα. Και τώρα κάθομαι και νιώθω περίεργα. Θα μου περάσει. Ήταν λίγο "ένα τυπικό μέιλ ανάμεσα σε δύο γνωστούς" αλλά στο κεφάλι μου έπαιζαν εκατό διαφορετικά πράγματα. Και εκεί που λύγισα, αποφάσισες πρώτη φορά να με ακούσεις και ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΕΙΛ. Γελάω πολύ με αυτό, να ξέρεις.

να ελπίζω για τίποτα. Μπορεί να πρέπει απλά να έχω το κεφάλι κάτω και να κάνω ό,τι πρέπει να γίνει. Μπορεί η λύση να είναι να ζήσω με οδηγίες χρήσεις, με λίστα: Πήγαινε για δουλειά Κοινωνικοποιήσου για τουλάχιστον δύο ώρες Πιες αρκετό νερό Κοιμήσου τουλάχιστον 7 ώρες Μην ενοχλήσεις κανέναν Μπορεί να με κοροϊδεύω όταν χαίρομαι, να προσπαθώ να κάνω αυθυποβολή. Μπορεί να ΝΟΜΙΖΩ ότι χαίρομαι, επειδή ΠΡΕΠΕΙ να χαρώ, γιατί ένας ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ άνθρωπος θα χαιρόταν. Μπορεί να είναι όλα μία ματαιότητα. Μπορεί να μην αξίζει τον κόπο ούτε το πλάνο, ούτε η προσπάθεια, ούτε τίποτα. Θα πεθάνω αργά ή γρήγορα, γιατί φτιάχνω ό,τι φτιάχνω; Στον τάφο θα τα πάρω; Δεν θα έχω καν τάφο, αφού θέλω να με κάψουν και να με σκορπίσουν. Παιδιά δεν ξέρω αν θέλω να κάνω γιατί πιέζομαι, οπότε δεν θα έχω να τα κληροδοτήσω κάπου όλα αυτά. Οπότε, πες μου, ποιο είναι το νόημα; Όταν δεν νιώθεις τίποτα και δεν κάνεις τίποτα, δεν πονάει και δεν υπάρχει τίποτα.

και τελείως ξαφνικά. Έχω περάσει πολύ όμορφα τις προηγούμενες ημέρες, αλλά ταυτόχρονα είναι λες και περπατάω με ένα μαύρο σύννεφο από πάνω μου. Νιώθω ταύτιση με τον γαϊδαράκο απ' το Winnie the Pooh. Όλο ξεκουμπώνεται η ουρά μου και όλο ψάχνω να τη βρω. Νιώθω λες και η καρδιά μου είναι μια πύρινη μπάλα και έχω μόνο τρύπιες ομπρέλες για να την προστατεύσω απ' το σύννεφο. Νόμιζα ότι αν γράψω όλα τα θετικά πράγματα που βιώνω, θα μου φτιάξει η διάθεση, αλλά εν τέλει χάλασε χειρότερα γιατί έπεσα ξαφνικά απ' τα ψηλά στα χαμηλά. Νόμιζα ότι αν γράψω τα αρνητικά, θα ξαλαφρώσω. Δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής. Και δεν ξέρω αυτή τη στιγμή πόσον καιρό θα μου πάρει (πάλι) μέχρι να βρω τη λιακάδα μου. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να είμαι καλά αλλά αυτές τις μέρες έχω ενέργεια μόνο για να υπάρχω. Απλά να υπάρχω. Και δεν αντέχω να ενοχλείται η ύπαρξή μου, έτσι στο άκυρο. Μπούχτησα. Μπορεί να πρέπει να φύγω, αλλά να πάω πού; Να κάνω τι; Δεν ξέρω. Μόνο να φύγω μακριά θέλω. Και θέ

χωρίς ουσιαστικό λόγο. Με πλακώματα, σφιξίματα, δύσπνοια και τα συναφή.  Με έλουσε ένα ξαφνικό παράπονο με ασήμαντη αφορμή. Μόνο ως παράπονο μπορώ να το σκεφτώ. Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος λες και είμαι πέντε χρονών, για ποιο λόγο με έχουν κακομεταχειριστεί άτομα που δεν ενόχλησα. Αυτή είναι η απορία του σημερινού καφέ.  Για ποιο λόγο μου τραβούσαν την καρέκλα στη χορωδία με σκοπό να πέσω, οι γόνοι πλουσίων όταν ήμουν έξι χρονών. Δεν ασχολούμουν καν μαζί τους, μέχρι σήμερα δεν ξέρω τί το τραβηχτικό είχε η φάτσα μου, που τους έκανε να μην μπορούν να μου αντισταθούν.  Για ποιο λόγο άκουγα άσχημα, υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια από πρώην (τότε νυν) και ενίοτε εισέπραττα και κακομεταχείριση, ενώ εγώ πήγαινα με διάθεση συζήτησης. Για ποιο λόγο η ευγενική συμπεριφορά μεταφράζεται ως «είμαι χαλί για να με πατήσεις». Για ποιο λόγο νόμιζαν σε δουλειές ότι έχουν το δικαίωμα είτε να ξεσπάσουν πάνω μου, είτε να με χρησιμοποιήσουν για παραδειγματισμό. Για ποιο λόγο ενώ έβλεπαν ότι τα λόγια τους

κοντεύουν να φτάσουν στη μασχάλη μου πλέον. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Έκανα το πρώτο μου μπιφτέκι πριν κάτι μέρες που είχα πάει στη horeca. Κάθομαι και τα πιάνω απ' τις άκρες και τα τεντώνω κάτω, και τα παρατηρώ. Πέρσι το Νοέμβριο πήγα τελευταία φορά στον κουρέα. Πρόπερσι. Πλέον είναι πρόπερσι. Τα 'παθα λίγο τώρα. Πόση υπομονή έχω κάνει να μακρύνουν αυτά τα μαλλιά; Νιώθω ότι αποκτώ πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου, πόντο πόντο. Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου κι τη μανία που με έπιασε όταν τα έκοψα σχεδόν γουλί. Αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου, το είχα ανάγκη. Απλά τώρα πρέπει να περιμένω. Πάλι περιμένω.

να σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ.  Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινόπωρο

και δεν το ήξερα. Σήμερα ήταν η δεντροφύτευση. Φύτεψα δέντρα και μάζεψα ξερόκλαδα. Είχε πανέμορφη θέα στην πλαγιά που ήμασταν και ευτυχώς είχε ωραία μέρα γενικότερα. Μία όμορφη μέρα σε συνδυασμό με μια ευχάριστη δραστηριότητα και ευχάριστους ανθρώπους φτιάχνει τη διάθεση. Θέλω να είναι όμορφες όλες οι μέρες μου. Ο,τι κάνω στη ζωή μου αυτό έχει σκοπό. Όμορφες μέρες, όμορφες σκέψεις, ήσυχο μυαλό. Είναι λες και δεν μπορώ να το κάνω να ησυχάσει με τίποτα το μυαλό μου. Και δεν εννοώ ότι αγχώνομαι, εννοώ ότι γενικά μιλάει πολύ. Ακόμα και όταν απλά καθόμασταν αγκαλιά πχ, δεν ησύχαζε για να απολαύσω τη στιγμή. Εκεί οι σκέψεις ήταν στενάχωρες κατά βάση γιατί σκεφτόμουν ότι θα έφευγες σε λίγο. Με έτρωγε κάθε φορά αυτή η σκέψη. Ότι οι στιγμές ήταν δανικές, δηλαδή. Πάντα αναρωτιόμουν πώς το έβλεπες εσύ.

αυτούς τους τέσσερις τοίχους, υπάρχουν στιγμές που με πνίγουν και θέλω να εξαφανίζομαι. Με πνίγουν γιατί είναι πολύ μικρός ο χώρος για να χωρέσει η απουσία σου και δυσκολεύομαι να πάρω ανάσα. Και φεύγω. Κανονίζω το ένα πράγμα μετά το άλλο, γυρίζω σαν τη σβούρα μέχρι να κουραστώ αρκετά για να γυρίσω σπίτι και να καταφέρω να αποκοιμηθώ, ακόμα ένα βράδυ χωρίς εσένα. Και ταυτόχρονα να ελπίζω να κάνω αρκετά βαθύ ύπνο ώστε να μην δω ούτε μισό όνειρο. Αποτυχία.

κάποια στιγμή; Εγώ νομίζω πως ναι. Μετά από ενάμιση χρόνο έχω ξεχάσει πώς είναι να έχει κανείς υπνοδωμάτιο. Αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν μου λείπει σαν έννοια. Πάντα άραζα στην πολυθρόνα μου. Το υπνοδωμάτιο το είχα μόνο για ύπνο.  Αυτό που μου λείπει είναι να έχω καναπέ. Μου φαίνεται πολύ περίεργο τις λίγες φορές που μαζεύονται τα σκεπάσματα και χρησιμοποιείται ως καναπές. Παρόλα αυτά, δεν θα ήθελα να έχω κρεβάτι εδώ μέσα, γιατί τότε θα έμοιαζε με φοιτητικό σπίτι. Μου λείπει το στρώμα του κρεβατιού μου πάντως, αλλά ευτυχώς έχει βγει πολύ άνετος ο καναπές αυτός. Επίσης θέλω να πάρω πράγματα για τους τοίχους σιγά σιγά, είναι πολύ άδειοι για τα γούστα μου.  Έχω αρχίσει και δεν θέλω τη συγκεκριμένη πολυθρόνα. Την είχα πάρει όταν είχα συγκεκριμένο μπάτζετ οπότε δεν είχα απαιτήσεις, αλλά τώρα θέλω κάτι που να αντιπροσωπεύει περισσότερο την αισθητική μου. Δυστυχώς για μένα, την αισθητική μου την αντιπροσωπεύει πολυθρόνα που δεν μπορώ να σηκώσω μόνη μου από το βάρος και αυτό είναι ένα γεγονός

στην ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Λες και αναπνέω πιο καθαρό αέρα, ή λες και τα πνευμόνια μου έχουν ξαφνικά περισσότερο χώρο. Το σφίξιμο έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Νιώθω πολύ καλύτερα. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ξεκουράζω το κεφάλι μου βγάζοντας εδώ τις σκέψεις μου. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή το ότι έχει χαλάσει ο ύπνος μου λίγο, νιώθω ότι όλα είναι/θα πάνε καλά.  Η σημερινή σκέψη του πρωινού καφέ είναι ότι η χαρά και η ευτυχία είναι δύο μη ταυτόσημες έννοιες. Δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμα γιατί σκέφτομαι και άλλα πράγματα παράλληλα. Μου έχει λείψει πολύ ένα ταξίδι. Σκέφτομαι τί μου αρέσει στα ταξίδια. Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια φαγητά και να βλέπω πώς το μέρος που επισκέπτομαι είναι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Να παρατηρώ τους ντόπιους και το πώς κινούνται. Τις προάλλες περίμενα το τρόλεϊ στο Ζάππειο και βρήκα 10€ στο δρόμο. Τα πήρα και τα καθάρισα στο σπίτι επειδή ήταν στην άσφαλτο. Με αυτά τα χρήματα πήρα καφέδες για όλους μας στο γραφείο. Ένιωσα ότι

πηγαίναμε μαζί γυμνάσιο και έχουμε ακόμα σχέση. Είναι απ' τις καλύτερες φιλίες που έχω. Δεν βλεπόμαστε συχνά, είναι τέτοια η φύση αυτής της φιλίας, αλλά κάθε φορά είναι λες και τα λέγαμε μόλις την προηγούμενη μέρα. Δεν καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να έχουμε να ειδωθούμε πχ τέσσερις μήνες. Ήρθε μόνιμα εδώ τρεις μήνες πριν από μένα. Είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει πολύ με τον εαυτό της, είναι στοχοπροσηλωμένη και πάντα ψάχνει το καλύτερο. Ακριβώς ο τύπος μου δηλαδή. Της πρότεινα να πάμε σε μια σοκολατερί που ξέρω στο κέντρο, ξετρελάθηκε. Έχουν σοκολάτες με ιδιαίτερες γεύσεις, ειλικρινά είναι η μία καλύτερη απ' την άλλη. Είχαμε πολύ όμορφη συζήτηση, την αποχαιρέτησα νιώθοντας ανάλαφρο το μέσα μου. Μου είπε και η ίδια ότι χάρηκε πολύ που με είδε, το είπε γιατί το εννοούσε και όχι απλά για να πει κάτι στον αποχαιρετισμό. Πόσο όμορφο να έχω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου! Να δίνουμε με τους κουβάδες όμορφα συναισθήματα και σκέψεις ο ένας στον άλλον! Να ποτίζουμε ο ένας το χώμα του άλλο

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω

ζούσα με μία περσόνα που πλέον δεν με αντιπροσωπεύει. Δεν είχα γλύκα, ήμουν πάντα πιο μάγκας, δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλά με ξέρεις οπότε ξέρεις τί εννοώ. Και πλέον είναι λες και νιώθω αρκετή αυτοπεποίθηση να είμαι πιο γλυκιά. Πιο ήρεμη. Λες και το έκανα για αυτοπροστασία αυτό που είπα στην αρχή. Μεγαλώνω αλλά κάθε χρόνο είμαι πιο παιδί μέσα μου, βασικά είναι λες και πλέον επιτρέπω στο παιδί που έχω μέσα μου να βγαίνει προς τα έξω. Θα χαζεύω τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα ένα απόγευμα που είναι σαν πίνακας ζωγραφικής, και αν με ρωτήσει κάποιος τί κοιτάζω, θα του πω ακριβώς αυτό. Πιο παλιά θα έλεγα "τίποτα". Παρατηρώ ότι μαγεύομαι με τα πιο απλά πράγματα, και όλο και αυξάνεται η ποσότητα των πραγμάτων που με μαγεύουν και με κάνουν χαρούμενη. Έφερε γλυκά ένας συνάδελφος για τα γενέθλιά του, ατομικές lemon pies, και η κρέμα που είχαν από πάνω ήταν σαν ζουληχτερή μαρέγκα, και η κρέμα λεμόνι είχε γεύση από αληθινό λεμόνι! Χάρηκα πολύ που έφαγα ένα τόσο ωραίο γλυκό σήμερα! Όταν τον

για τις άσχημες σκέψεις/αναμνήσεις, νομίζω χθες το είπα. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι κάποια πράγματα εμένα μπορεί να με στεναχωρήσουν πολύ, με βάση τα δεδομένα που έχω μπροστά μου αλλά και το πώς είναι η κατάσταση από τη δική μου σκοπιά. Τα ίδια πράγματα εσύ τα βλέπεις από διαφορετική οπτική γωνία, γνωρίζεις όλα τα δεδομένα και στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε στο να έχει τελείως διαφορετική βαρύτητα ένα γεγονός για τον καθένα μας. Για μένα να είναι ένα πολύ σημαντικό/στενάχωρο γεγονός δηλαδή, και για σένα να είναι οριακά αδιάφορο. Παράδειγμα, οι καλοκαιρινές διακοπές σου. Πιστεύω ότι δεν έχεις καταλάβει καν τί με πείραξε εδώ. Πράγμα που με οδηγεί στη σκέψη ότι όλα είναι θέμα επικοινωνίας στο τέλος, που δεν είναι το φόρτε κανενός από τους δυο μας. Είναι που είναι μπλεγμένη η κατάσταση δηλαδή, είναι και αυτό το κομμάτι από πάνω. Αυτά εδώ που γράφω, ας πούμε. Που ξέρω πλέον ότι τα διαβάζεις. Στο μυαλό μου προσποιούμαι ότι δεν τα διαβάζεις, γιατί θέλω να κάνω τον κόπο να βγάλω σιγά σ

χωρίς να πάρω χαμπάρι τίποτα. Με έπρηζαν να πάω παρακάτω και να πάω παρακάτω, μα το δικό τους παρακάτω σήμαινε να βρω κάποιον να ασχολούμαι. Κάποιον που να μην είσαι εσύ, ουσιαστικά. Οκ, λέω, πάμε. Θα το δοκιμάσω και αυτό, για να σταματήσετε να με πρήζετε. Ξεκίνησα να μιλάω με κάμποσους ταυτόχρονα, μια αγγαρεία ίσα για να πω ότι προσπαθώ, πες. Αδιάφορο το σκηνικό, γενικά. Βγαίνω με τον έναν για ποτό και φαγητό. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, είπα απλά να το δοκιμάσω. Περιληπτικά θα σου πω: μένει ακόμα με τους δικούς του, έκανε τον σταυρό του μόλις ήρθε το φαγητό. Κάνε λίγο εικόνα τη μούρη μου. Όπως καταλαβαίνεις, για αυτούς αλλά και κάτι έξτρα λόγους, έληξα την όποια επικοινωνία. Ένας άλλος μου είπε να μην χρησιμοποιώ δύσκολες λέξεις (κάποια στιγμή με ρώτησε τί σημαίνει «πομπώδης»), με ρώτησε αν με πειράζει να μην ξέρει καλή ορθογραφία ο άλλος, τέτοια όμορφα. Δηλαδή έχω καλλιεργήσει τον εαυτό μου μέχρι ενός σημείου, για να συναναστρέφομαι με άτομα με τα οποία δεν θα μπορώ να

σήμερα. Δεν έβαλα το παλτό. Ούτε αρβυλάκια. Δεν πήρα ομπρέλα. Απλά πήρα το φαγητό μου και έφυγα, έτσι όμορφη. Κάπως δεν με ενδιαφέρει το ότι κρυώνω, δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Είναι μια διασταύρωση αυτοτιμωρίας και απάθειας ταυτόχρονα. Κάπως δεν έχει τίποτα σημασία, το καταλαβαίνεις; Δηλαδή κρυώνω αυτή τη στιγμή, αλλά σε λίγο που θα κάθομαι στο γραφείο μου, δεν θα κρυώνω πια. Είναι προσωρινή αυτή η άσχημη αίσθηση του κρύου, σε λίγο θα έχει τελειώσει. Περιμένω απλά να τελειώσει. Το καταλαβαίνεις;

Γεια. Το σημερινό μέιλ δεν θα το λάβω υπ' όψιν. Εννοώ δεν θα μετρήσει στο "μην στείλεις άλλο μέιλ". Συγγνώμη που ανησύχησες. Δεν πίστευα ότι θα το δεις για κάποιο λόγο, το έγραψα για να το αποτυπώσω με λέξεις επειδή είχα φρικάρει και δεν το είχα καταλάβει. Από δω και πέρα όμως, αλήθεια, όχι άλλο μέιλ . Δεν με ενοχλεί να διαβάζεις, έτσι κι αλλιώς δεν είχα ποτέ θέμα να μοιραστώ τις σκέψεις μου.  Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα. Πήγα και πήρα πιγκάλ, καλάθι και τα συναφή. Ταιριάζουν με τη σημερινή μέρα, δε βρίσκεις; Με αφορμή ένα τικ τοκ έκανα έναν πολύ μεγάλο ειρμό σκέψης, κατέληξα στο ότι εν τέλει μου αρέσουν απίστευτα πολύ οι ρομαντικές πράξεις αλλά όχι η εμπορευματοποίησή τους. Με λίγα λόγια, θέλω πράξεις σε άκυρες φάσεις, όλον τον χρόνο. Πρώτον, γιατί μου αρέσουν, προφανές αυτό. Δεύτερον γιατί θεωρώ σωστό να κάνει ένας άνθρωπος την κίνηση επειδή θέλει να την κάνει, ανά πάσα στιγμή, και όχι επειδή υπάρχει κάποιο έθιμο. Αλλά ναι, ρομαντικές πράξεις, λιώνω σαν κεράκι. Έχεις κά

ώρες ώρες. Ή έχω ηλίθιο ένστικτο, ή είναι σωστό αλλά έμπλεξα με την πάρτη σου που κάνεις το Αθήνα Αμβέρσα με τα πόδια γιατί δεν σκέφτηκες να πάρεις ένα γαμημένο ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ. Είναι λες και είμαι σε ένα συνεχές κακό όνειρο, αλλά από αυτά τα όνειρα που ξέρεις ότι είναι όνειρα τη στιγμή που τα βλέπεις. Εν τω μεταξύ, τώρα που λέω για όνειρα, σήμερα με ξύπνησα γιατί είπα το όνομά σου στον ύπνο μου. Σε έψαχνα και το είπα και ξύπνησα με τεντωμένο χέρι, πέταξα τα γυαλιά μου κάτω καταλάθος, το κατάλαβα όταν σηκώθηκα και τα πάτησα. Γιατί δεν τα είδα. Επειδή δεν φόραγα γυαλιά. Έχω μάθει να έχω ελαφρύ πάτημα οπότε δεν έσπασαν. Σε άλλα νέα, το σφίξιμο στο πλευρό δεν έχει φύγει ακόμα, κοντεύω να το συνηθίσω. Λες να είναι μόνιμο από δω και πέρα; Το φυσιολογικό αυτό θα ήταν, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία παίζω κρυφτό με οποιοδήποτε σύμπτωμα. Μπορεί να πρέπει να ρωτήσω τον γιατρό. Βαριέμαι να ρωτήσω τον γιατρό. Δεν το έχω πει σε κανέναν γιατί θα ανησυχήσουν και βαριέμαι να διαχειριστώ κάτι τέτοιο. Δεν νιώθω

πρέπει να είμαι ενήλικας και φοβάμαι μέσα μου αυτό το βάρος. Και δεν έχει να κάνει με το αν μπορώ να τα καταφέρω ή όχι, δεν έχω αμφιβολίες. Είναι που με κουράζει να παίρνω πάντα μόνη μου το βάρος. Και όταν λέω «μόνη μου», δεν εννοώ ότι θέλω κάποιον να του πετάξω πάνω του αυτό το 50% του βάρους. Δεν θα νιώσω καλύτερα με αυτό. Εννοώ ότι έχω ανάγκη να νιώσω αυτό το χέρι στον ώμο, και λίγα όμορφα λόγια. Κάνω ζογκλερικά με πολλά πράγματα ταυτόχρονα αυτή τη στιγμή και όλα θέλουν λεφτά. Δεν σου κρύβω ότι ζηλεύω αυτούς που δεν αγχώνονται με τέτοια πράγματα. Απ' έξω φαίνεται μαγικό το να τα βρίσκει κάποιος όλα έτοιμα, δε νομίζεις; Περιμένω να δω αν θα σταματήσω ποτέ να χτίζω το μέλλον μου, μπορεί όταν πεθάνω. Είναι αυτή η φαγούρα που με πιάνει όταν καταφέρω κάτι, και θέλω να πάω ακόμα πιο πάνω, για το ακόμα καλύτερο. Έχει κάτι ηδονικό η φασούλα αυτή. Αυτό το «αυτά που έχω τα έχτισα μόνη μου με τον ιδρώτα μου και είναι δικά μου». Κάθομαι στην πολυθρόνα με το λάπτοπ αυτή τη στιγμή -τηλεεργασί

τα λόγια σε αυτό το άτυπο ημερολόγιο, γράμματα χωρίς διεύθυνση παραλήπτη. Ένα ημερολόγιο που έχει μόνο τις εξωτερικές στρώσεις του κρεμμυδιού. Παρόλα αυτά, με ξαλαφρώνει πολύ όλο αυτό. Ξεκίνησα να διαβάζω πάλι βιβλία σιγά σιγά, βαρέθηκα τα reels του ινσταγκραμ. Κάθε 3ο reel ήταν ανάγνωση ταρώ, I shit you not. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν τόσα άτομα που να ανεβάζουν τέτοια βιντεάκια. Πολύ ωραία τα έλεγαν πάντως, μου έλεγαν ότι είμαι γαμάτη και ότι με περιμένουν σπουδαία πράγματα. Σας ευχαριστώ, το ξέρω ήδη, και το ξέρω επειδή τα φτιάχνω εγώ τα σπουδαία πράγματα. Επίσης μου έλεγαν ότι θα γυρίσεις πίσω. Εκεί είναι που τα έκλεισα και έπιασα το διάβασμα, πόσο delulu να ταΐσουν και αυτά. Θέλω να σου πω τόσα πολλά. Πρέπει να κάνω λίστα. Και να κάνω θέλω, για αυτά δεν χρειάζομαι λίστα.  Οι σκέψεις μου είναι θυμωμένες ώρες ώρες. Δεν το κάνουν με κακία όμως, αλλά αυτό το ξέρεις γιατί με ξέρεις. Πονάει όλο αυτό. Αν υπήρχε απόρριψη, δεν θα πονούσε έτσι. Δεν θα με έπιανε ούτε δύσπνοια, ούτε σφίξιμο.

και κοιμάμαι σαν πτώμα. Δεν με βασανίζει καμία σκέψη πια, μέχρι και οι σκέψεις μου με βαρέθηκαν. Και βλέπω ένα σωρό όνειρα όλο το βράδυ, από την κούραση ξυπνάω και νιώθω λες και μου ρίχνουν ξύλο στον ύπνο. Περιμένω να δω ένα όνειρο στο οποίο να ΜΗΝ είσαι μέσα. Καταντάει γελοίο πλέον.  "Τί όνειρο είδες;", σε ακούω να ρωτάς. Ήταν λες και έβλεπα στο μέλλον, θα σου πω. Έβλεπα ξύπνημα με χουζούρι, έβλεπα πρωινό καφέ στον καναπέ, με ακουστικά στα αυτιά του ο καθένας για να ακούει τα δικά του, αλλά να σε ακουμπάω λίγο με το πόδι μου γιατί μπορεί να μην θέλω τις λέξεις εκείνη την ώρα από κανέναν, αλλά πάντα μα πάντα θα θέλω την αύρα σου. Στην ησυχία του πρωινού, όταν καλά - καλά δεν έχει φωτίσει ο ήλιος. Άλλες φορές βλέπω παλιές αναμνήσεις, αλλά όχι σαν παρατηρητής. Τις βλέπω λες και τις ζω πάλι όπως εκείνη τη στιγμή. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι μαζί σου, με τα diskman και τα CD, να μοιραζόμαστε τα ακουστικά μας και να κουβεντιάζουμε. Ή να είμαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου γιατί είχαν

με μοσχαράκι, λαχανικά και ρύζι σήμερα. Έβαλα αλατοπίπερο, κουρκουμά και τζίντζερ. Τελειώνει ο κουρκουμάς, το έγραψα στη λίστα. Αναρωτιέμαι τί θα έλεγες αν τη δοκίμαζες, εμένα πάντως μου άρεσε πολύ. Έχω χύτρα πλέον και όλη η διαδικασία μου πήρε μόνο μία ώρα. Το περίμενες εσύ ότι θα ξεπερνούσα το φόβο μου για τις χύτρες; Εγώ όχι. Πόσο θα πανηγύριζε το μέσα μου αν μπορούσαν να λύνονται όλα με την ταχύτητα της χύτρας. Δεν θα περίμενα ποτέ πάλι 100 χρόνια πάνω απ' την κατσαρόλα, για τίποτα στη ζωή μου.