Ένα πολύ αστείο blog

Προσπαθώ να γράψω ποστ εδώ και κάτι μέρες, με αποτέλεσμα να έχω γεμίσει ένα κάρο πρόχειρα. Τα διάβασα για να δω ποιο είναι το πρόβλημα μου και συνειδητοποίησα ότι όλα έσταζαν χολή. Δεν νομίζω να 'μαι τόσο πικρόχολη σε γενικές γραμμές, οπότε τι φταίει τώρα; Οι γιορτές! Γενικά κάθε φορά που βρίσκομαι σε χαρούμενη ατμόσφαιρα και ευτυχία, όλο τρώγομαι μέσα μου και προσπαθώ να μιζεριάσω με το ζόρι. Λες και θα είμαι καλύτερα με τα μούτρα κατεβασμένα. Δεν αντέχω την πολύ ευτυχία. Νοιώθω λες και όσο πιο πολύ χαρώ με κάτι, τόσο πιο πολύ θα στεναχωρηθώ με κάτι άλλο. Έτσι, για να υπάρχει ισορροπία στο σύμπαν! Έχω αναφέρει σε παλιότερο ποστ -νομίζω- ότι έχω μανία με τη συμμετρία. Δεν πιστεύω ότι μόνο εγώ είμαι έτσι. Σκεφτείτε πόσα τραγούδια υπάρχουν για θάνατο, χωρισμό, εγκατάλειψη, λύπη γενικότερα, και πόσα για εκπληρωμένο έρωτα και χαρά. Εξαιρούνται τα δημοτικά τύπου «σήμερα λάμπει ο ουρανός». Η δυστυχία πουλάει, υποθέτω.

Έχω λοιπόν 10 αναγνώστες... Ουάου! Με σκλαβώνετε! Αλήθεια σας λέω... Και όσο κι αν προσεύχομαι να ήσασταν 100, χαίρομαι που σας έχω! Αλήθεια!

Προσπαθώ να γράψω εδώ και κάτι μέρες. Παραπονιόμουν δεξιά και αριστερά ότι δεν είχα θέμα, όταν εδώ και καμιά βδομάδα μου έκλεινε το μάτι. Σα δε ντρέπομαι! Τις προάλλες ήρθε ένα μήνυμα στο facebook να συναντηθούμε οι απόφοιτοι του 2009. Ψιλοέμεινα, γιατί συνήθως τα ριγιούνιον γίνονται μετά από δέκα χρόνια. Μίλησα με την Αλέ, και μετά άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Θέλω να πάω να δω παιδιά με τα οποία ανταλλάσσαμε μια καλημέρα με το ζόρι;  Με νοιάζει αν είναι καλά; Αν έχουν κάποιου είδους πρόβλημα; Αν τα πάνε καλά με τις σπουδές τους; Εννοείται πως θα στεναχωρηθώ αν συμβεί κάτι σε κάποιον απ' αυτούς, αλλά στο επίπεδο που είχα στεναχωρηθεί όταν σκοτώθηκαν οι 21 μαθητές στα Τέμπη το 2003. Όχι επειδή χάθηκε η συγκεκριμένη ζωή, δηλαδή, απλά επειδή χάθηκε μια ζωή. Επίσης δεν έχω όρεξη για την υποκρισία. Το ξέρω ότι δεν τους νοιάζει (κάποιους απ' αυτούς) αν ζω ή πεθαίνω, οπότε προς τι οι ερωτήσεις;  «Πως τα πας με τη σχολή σου; Πόσα μαθήματα χρωστάς;» Μαλακίες, αυτό λέω εγώ. Συ

Πάντα ενθουσιάζομαι απίστευτα με τα Χριστούγεννα. Κάνω σχέδια για το στολισμό του σπιτιού, πρήζω γνωστούς και άγνωστους, παρακολουθώ διακαώς τις εορταστικές ταινίες στην TV. Όταν όμως βρίσκομαι πράγματι στην τελική ευθεία, κάτι με πιάνει. Δεν είναι λίγο άσκοπο όλο αυτό; Άμα θες να νοιώσεις το πνεύμα των Χριστουγέννων, κατεβαίνεις στο κέντρο που η κάθε οδός έχει και άλλο χρώμα φωτάκια (για τα πολύ απαιτητικά γούστα) και το βγάζεις το άχτι σου! Αλλά ποιο κέντρο; Προς τα έξω υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία! Εμείς στο μπαλκόνι ούτε ένα αστέρι, και η υπόλοιπη γειτονιά να έχει λάβει μέρος στο διαγωνισμό «η φωτεινότερη λατέρνα της Πάτρας». Δεν μπορώ εκεί που θέλω να πάω στο δρόμο μου σαν άνθρωπος να μου χαμογελούν δεκαπέντε Αγιοβασίληδες σαν πυγολαμπίδες! Αλλά το ακόμα πιο γελοίο είναι τα «ρατσιστικά» βλέμματα των γειτόνων που βλέπουν ότι δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το θέμα και οι τοίχοι μου παραμένουν το ίδιο μουντοί χωρίς τα κοκκινοπρασινομπλεκίτρινα φωτάκια. Σου λέει «εγώ δηλαδή

Δεν θυμάμαι ποτέ να πίστευα στον Άγιο Βασίλη. Λογικά γι' αυτό ευθύνονταν οι γονείς μου επειδή δεν προσπάθησαν να με πείσουν για το αντίθετο. Αν και γενικότερα ήμουν πολύ έξυπνο παιδάκι και δεν υπήρχε περίπτωση να πίστευα με ελλιπείς αποδείξεις έτσι κι αλλιώς. Σύμφωνα με τη Μαμά Ηρώ, δεν ασχολιόμουν καν. Μου αρκούσε που έπαιρνα δώρα, υποθέτω. Θυμάμαι χαρακτηριστικά που είχε γυρίσει από ταξίδι ο πατέρας μου και πήγαμε όλοι μαζί για τα χριστουγεννιάτικα ψώνια. Περάσαμε από την πλατεία Γεωργίου και εκεί υπήρχαν 3-4 άντρες ντυμένοι με τη στολή του Άγιου Βασίλη. Η Μαμά Ηρώ επέμενε να πάω να βγάλω φωτογραφία . Δεν μπορούσα να βρω το λόγο να φωτογραφηθώ με έναν άγνωστο κυριούλη εκείνη τη στιγμή, αλλά για να μ' αφήσει στην ησυχία μου η Μαμά Ηρώ, πήγα και την έβγαλα. Είναι προφανές ότι ήξερα το μυστικό του κυριούλη. Βλέπετε συνωμοτικό βλέμμα! Από τότε λοιπόν θεώρησα καθήκον μου να ενημερώσω και τα άλλα πεντάχρονα -τα λιγότερο ευφυή από μένα- για αυτό το μεγάλο ψέμα. Θα μου πείτε όμ

Προσπαθώ απ' τις μιάμιση να αποκοιμηθώ. Η Βιβή βλέπει κάποιο κουλό όνειρο και όλο με σκουντάει. Αύριο έχω εργαστήριο Στατιστική στις δέκα (ναι, το πρωί). Έχω φτιάξει μια λίστα στο iPod για αυτού του είδους τις αϋπνίες, γεμάτη -μεταξύ άλλων- James Blunt. Έχω σιχαθεί τόσο τον Blunt, που άμα τον ξανακούσω θα αυτοπυρπολιθώ. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το πρωινό ξύπνημα τον χειμώνα. Εκεί που έχεις χουχουλιάσει και έχεις καταβολευτεί στην αγκαλιά του Μορφέα, ξαφνικά πρέπει να σηκωθείς μες στο κρύο, να ντυθείς με την τσίμπλα στο μάτι, να υποστείς την άκυρη αναγούλα που προκαλεί ώρες ώρες η οδοντόβουρτσα, το περπάτημα μέχρι τη σχολή. Και όλα αυτά, γιατί; Για να πας ν' ακούσεις την καθηγήτρια να μιλάει για Στατιστική. Στις δέκα (ναι, το πρωί). Καλά, το πιο γαμάτο είναι ότι έχει λήξει το MiniTab (trial version, βλέπεις!), και επειδή δεν το 'χουν αγοράσει ακόμα οι μάγκες, καθόμαστε και βλέπουμε τι κάνει η κυριούλα στον προτζέκτορα! Εκεί να σε 'χω! Της προτείναμε να το βρο

Πριν από καμιά πενηνταριά χρόνια, δεν υπήρχε το άγχος των σχέσεων! Μόλις έφτανε κανείς σε ηλικία γάμου, υπήρχαν επαγγελματίες προξενήτρες και όλα έπαιρναν το δρόμο τους και ζούσανε αυτοί καλά κι εμείς αναλόγως τη διάθεση. Και ο έρωτας; Η φωτεινή εξαίρεση. Αλλά -φυσικά- δεν υπήρχε καμία άλλη επιλογή σ' αυτή την περίπτωση από το κλέψιμο. Και μετά το στίγμα και το σούσουρο. Θυμάμαι μου 'λεγε η γιαγιά μου ότι δεν μπορούσε να παντρευτεί κάποιον συγχωριανό της, γιατί τότε το χωριό θα 'λεγε ότι «τα' χαν καλά». Μπορεί να νομίζει κανείς ότι αυτός ο «θεσμός» έχει πεθάνει. Αμ δε! Υπάρχουν ακόμα διάφορες επίδοξες προξενήτρες, απλά σαν κίνητρο δεν έχουν κάποιο χρηματικό ποσό, αλλά το αίσθημα του καλού Σαμαρείτη. Αναφέρομαι σε φίλους που ζευγαρώνουν τους φίλους τους μεταξύ τους, και μετά κάθονται και καμαρώνουν τα πιτσουνάκια. Άλλοι σας κατακρίνουν, αλλά εγώ έχω να πω ένα πράγμα: Μπράβο σας! Μακάρι και άλλοι άνθρωποι να νοιάζονταν για τους συνανθρώπους τους έτσι. Με αυτή τη σ

Μεγάλωσα μαζί με τον αδερφό της Μαμάς Ηρώς, το Νίκο. Έχουμε μόνο οκτώ χρόνια διαφορά. Οπότε, όταν άλλα κορίτσια έπαιζαν μόνο με κούκλες, εγώ είχα κολλήσει με το PS1 του Νίκου. Σε κάποια φάση όμως -το παιδικό μυαλό μου δε θυμάται γιατί- δεν είχαμε PlayStation πια. Πήρα υπολογιστή στην πρώτη γυμνασίου, και κάποια στιγμή σκέφτηκα να δοκιμάσω να παίξω παιχνίδια του PS εκεί. Είχα την εντύπωση ότι «αφού τόσα και τόσα κάνει το PC, γιατί όχι κι αυτό;» Δυστυχώς απογοητεύτηκα. Οπότε είχα τα παιχνίδια να κάθονται, κι εμένα να μην έχω τι να κάνω. Μετά από τόσα χρόνια, χθες που τα θυμόμουν όλα αυτά μου 'ρθε η φλασιά να ψάξω στο google να βρω τρόπο να παίξω στο PC τα παιχνίδια του PS. Βρήκα λοιπόν τον emulator! Στην ουσία, με αυτό κοροϊδεύεις το PC και νομίζει ότι είναι PS, οπότε παίζεις παιχνίδια! Μετά την περίπλοκη εγκατάσταση, για άλλη μια φορά ένιωσα προγραμματιστής, και τώρα -μαζί με αυτό - καίγομαι απίστευτα. Νομίζω βρήκα την αιτία που θα κοπώ στην εξεταστική του Γενάρη!

Μια ζωή να πηγαίνουμε κόντρα στους άλλους στην Ελλάδα. Όλη η Ευρώπη έχει ντυθεί στα λευκά, κι εμείς εδώ λες κι έχουμε Σεπτέμβρη. Θέλω να τουρτουρίσω, να κουκουλωθώ, να χουχουλιάσω, πώς το λένε ρε παιδάκι μου; Είμαι παιδί του χειμώνα, υποθέτω. Ιδού και η απόδειξη: φέτος το καλοκαίρι έκανα μόνο ένα μπάνιο με το ζόρι. Του χρόνου θα κυκλοφορώ με το άσπρο αντηλιακό στη μύτη και μακρυμάνικα σαν τους Εγγλέζους. Έρχονται τα Χριστούγεννα, λέει! Τι δέντρο να στολίσω όταν ανοίγω το παράθυρο απ' τη ζέστη; Που λέει ο λόγος, δεν είναι και καλοκαίρι, μην το ξεφτιλίσουμε. Το θέμα όμως είναι ότι πέρσυ κρύωνα όταν το άνοιγα και φέτος δεν κρυώνω. Γιατί δεν κρυώνω; Άμα ήθελα ζέστη, μετακόμιζα Αυστραλία! Κάθε χρόνο τέτοια εποχή με πιάνει ένας ενθουσιασμός. Έβλεπα τις προάλλες μια διαφήμιση με την προίκα της Barbie. Α! Θυμήθηκα ένα ανέκδοτο! Μπα, άστο. Τέλος πάντων, μ' έπιασε μία ακατανίκητη επιθυμία να αγοράσω ότι έχει βγει στην αγορά με το αυτοκόλλητο «Barbie» πάνω του. Μαζί και τον Ken. Τώρα

Ποτέ δεν με εντυπωσίασε το τσιγάρο. Ένιωθα ότι άμα καπνίσω, θα φαίνομαι σαν μερικά παιδιά που το ξεκινάνε για να το παίξουν μαγκιά κι έτσι, με χαμηλή αυτοπεποίθηση, κτλ. Αλλά εδώ και κάνα χρόνο μ' έτρωγε η περιέργεια να δοκιμάσω, να δω ρε παιδί μου γιατί η τόση φασαρία! Αλλά φοβόμουν να δοκιμάσω γιατί είχα την (γελοία) εντύπωση ότι με τη μία φορά που θα δοκιμάσω, θα μου κολλήσει και μετά δεν θα μπορώ να το κόψω. Και μην ξεχνάμε ότι είμαι και τσιγκούνα. Δεν μπορώ να ανεχτώ να χαλάω 5 ευρώ τη μέρα για κάτι που βρομάει και βγάζει καπνό. Πάω να κάτσω στη γωνία Ερμού και Μαιζώνος άμα θέλω, δίπλα στην κυρία που ψήνει κάστανα-καλαμπόκια. Το ίδιο εφφέ, τσάμπα! Και τρως κιόλας! Τώρα που το θυμήθηκα, μου 'χει κάτσει να φάω κάστανα από πέρσυ το χειμώνα, αλλά ακόμα *αγανακτισμένο χτύπημα χεριού σε τραπέζι*. Τέλος πάντων, είχα κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου στον εαυτό μου για να μην ξεκινήσω το τσιγάρο, που μέσα μου ένιωθα ότι μία τζούρα τσιγάρο ισούται με αμαρτία. Το είδος της αμαρτίας π

Μετά από αρκετές μέρες χωρίς ποστ, είχε αρχίσει να με πιάνει ο γνωστός πανικός μου. Έχω στα πρόχειρά μου ένα ποστ όπου θα έγραφα την ψύχωσή μου με το σινεμά και τις ταινίες γενικότερα, αλλά δεν έχω καταφέρει να το γράψω όπως θέλω ακόμα. Ώσπου, ο Μπαμπάς Νίκος με λυπήθηκε! Χθες το πρωί κατά τις 6 άνοιξα τα μάτια μου μετά από ένα καλό κούνημα. Μπροστά μου είδα τον Μπαμπά Νίκο να μου λέει ασυναρτησίες. Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι ήθελε να δω στη φάρμα, γιατί "όλα τα βγάζουν στα εγγλέζικα και αυτό το κουμπί δεν το καταλαβαίνω γιατί δεν έχει πάνω του ούτε φτυάρι, ούτε τρακτέρ". Εγώ, σιγά μην σηκωνόμουν απ' το κρεβάτι για τέτοιο λόγο! Αλλά μετά από κάνα τρίλεπτο, το νόημα που έβγαλα εγώ ήταν ότι κάτι έδειχνε ο υπολογιστής και δεν άνοιγε "κανονικά". Σηκώνομαι εγώ λοιπόν σαν ζόμπι, πάω στο γραφείο του και βλέπω αυτό . Ε, σιγά τα λάχανα! Το κουμπάκι πατάς και τελείωσε! Μόλις όμως είδα αυτό , κάτι μέσα μου έκανε κλικ, ξύπνησα επιτέλους, θυμήθηκα κάτι άκυρα μαθήματα στο

Σήμερα το πρωί γύρισα απ' τα Χανιά. Προσπαθώ απ' το απόγευμα που έχω ξυπνήσει να γράψω ένα ποστ που να περιγράφει τις στιγμές που πέρασα εκεί, αλλά δεν βρίσκω λόγια. Κοίταξα το κινητό μου, και είδα κάτι που είχα σημειώσει εκεί. Συνηθίζω να σημειώνω φλασιές που και που, μπας και αξιωθώ να τις περάσω εδώ σαν ολοκληρωμένες ιδέες. Στο καράβι, όταν περίμενα να ανοίξουν για να κατέβουμε, είδα ένα κοριτσάκι. Παρακολούθησα τη συζήτηση που έκανε με τη μαμά του. Δεν θυμάμαι το θέμα, αλλά εκείνη την ώρα σκέφτηκα κάτι. Όταν ήμασταν πεντάχρονα, ζούσαμε μια πολύ απλοϊκή μορφή ζωής. Κοιμόμασταν όταν νυστάζαμε, τρώγαμε όταν πεινούσαμε, παίζαμε έξω στη γειτονιά όταν βαριόμασταν. Από τη στιγμή που ξεκίνησα το δημοτικό βομβαρδιζόμουν με "πρέπει" και με "μη". Συνέχεια πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να καλύψει χρονικά περιθώρια, να υπακούσει σε κανόνες και να ανταποκριθεί σε προσδοκίες δικές μου αλλά και διαφόρων άλλων. Αυτό δεν έχει να κάνει με το σχολείο ή με τις σπουδές

Τις προάλλες ένιωσα την ανάγκη να βασανίσω τον εαυτό μου -θέλοντας ταυτόχρονα να νοιώσω σαν ένας πολύ σοβαρός και υπεύθυνος ενήλικας, οπότε αποφάσισα να βάλω να δω ειδήσεις στο μεγάλο κανάλι. Μετά από κάνα μισάωρο ακατάσχετης παπαρολογίας, ανακάλυψα -λοιπόν- ότι η Ελλάδα είναι στα όρια της φτώχειας, μας λυπούνται οι Ευρωπαίοι λες και είμαστε οι φτωχοί συγγενείς και σε λίγο θα βγούμε στους δρόμους για ελεημοσύνη. Το στυλ της ελεημοσύνης που να θυμίζει τους ζητιάνους στις ιστορικές ταινίες για τη Γαλλία στα χρόνια του Λουδοβίκου. Κρίμα, πάει η προίκα μου. Μόλις έκλεισα την τηλεόραση και έκατσα να το φιλοσοφήσω λιγάκι, συμπέρανα τα εξής: Πρώτον, πρέπει οπωσδήποτε να γράψω ένα ποστ γι' αυτό το θέμα! Και δεύτερον, άμα καθόμουν και έβλεπα ειδήσεις το πολύ μια φορά τη βδομάδα, θα είχα πάθει κατάθλιψη. Ας κουλάρουν λιγάκι όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι και οι αναλυτές. Σε λίγο θα βγουν να πουν ότι δεν έχουμε λεφτά ούτε για ένα πιάτο φαΐ. Είναι γελοίο. Το παίζουν ότι έχουν "καταλάβει&q

Στην πλειοψηφία των μικρών παιδιών αρέσει να παίρνουν ένα μάτσο μπογιές και να τα κάνουν όλα μαντάρα. Εμένα ποτέ δεν μ' ενθουσίαζε η ζωγραφική. Πάντα ένιωθα λες και ήμουν υποχρεωμένη να δείχνω ενθουσιασμένη κάθε φορά που έλεγε ο δάσκαλος "πιάστε τους μαρκαδόρους σας. Αυτή η ώρα είναι ελεύθερη". Ανησυχούσα. Γιατί δεν ήμουν σαν τους συμμαθητές μου που πέταγαν τη σκούφια τους; Το πρόβλημά μου ήταν ότι πάντα έχω μεγάλες προσδοκίες απ' τον εαυτό μου. Ήθελα μόλις θα πιάσω το μολύβι να δημιουργήσω κάτι επιπέδου Πικάσο, το λιγότερο. Επειδή μου αρέσει να με θαυμάζουν και να είναι όλα τα φώτα στραμμένα πάνω μου, υποθέτω. Ίσως πάλι έφταιγε το πολύ Art Attack . Ο συμπαθέστατος κύριος ονόματι Neil Buchanan τα έκανε όλα να μοιάζουν τόσο απλά, που μετά από κάθε εκπομπή με έκανε να θέλω κι εγώ να ξεδιπλώσω τα κρυφά μου καλλιτεχνικά ταλέντα. Και το αποτέλεσμα: "Κάτι" που να μοιάζει με θύμα πυρηνικής έκρηξης. Σε μισώ, συμπαθέστατε κύριε ονόματι Neil Buchanan. Με έκαν

Ανήκοντας στη γενιά των 592€, είχαμε αποφασίσει εδώ και καιρό με τη Βιβή να ψάξουμε για κάποια δουλειά. Δεν είχαμε ξαναασχοληθεί με κάτι τέτοιο, οπότε στην αρχή ήμασταν επιλεκτικές. Ψάχναμε κάτι σε στυλ δουλειάς γραφείου, όπως π.χ. γραμματέας ή βοηθός. Ευτυχώς ξυπνήσαμε γρήγορα από αυτό το όνειρο και αρχίσαμε να κοιτάμε και άλλες δουλειές (φυλλάδια, σερβιτόρα, κ.λ.π.). Παρουσιάστηκε λοιπόν μια μέρα η Βιβή με τις 7 μέρες αγγελίες παραμάσχαλα και αρχίσαμε το κλασσικό ψάξιμο με το μαρκαδοράκι στο χέρι. Εγώ -για να πω την αμαρτία μου- δεν είχα εγκαταλείψει ακόμα κάθε ελπίδα για δουλειά γραφείου, αλλά είχα αρχίσει να συμβιβάζομαι σιγά σιγά. Ώσπου ξαφνικά -να το! "Εφημερίδα ζητά φοιτήτρια για ημιαπασχόληση σε σχολή πληροφορικής ως γραμματέας και ταυτόχρονα απασχόληση και στα γραφεία της εφημερίδας. Ευέλικτο ωράριο, προσαρμοσμένο στις ανάγκες της σχολής." Πλάκα μου κάνεις! Έπρεπε να πάμε τρέχοντας! Και που ξέρεις; Μπορεί να μας έπαιρναν και τις δύο! Το ίδιο απόγευμα αποφασίσαμ

Επειδή με ρώταγε σήμερα η Αλέ πως μπορεί να κάνει σχόλια. Το κουτάκι μέσα στο οποίο μπορεί να γραφτεί το σχόλιο εμφανίζεται μόλις πατήσετε ένα συγκεκριμένο ποστ. Όχι στην αρχική σελίδα που φαίνονται τα πιο πρόσφατα μαζεμένα. Αν δεν έχετε λογαριασμό στο blogger, δεν πειράζει. Απλά στην επιλογή κάτω απ' το σχόλιο θα επιλέξετε "Ανώνυμος". Αφήστε όνομα στο τέλος του σχολίου, όμως, για να ξέρω τι μου γίνεται. Ευχαριστώ. :)

Είναι λες και ολόκληρη η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απ' τις ποσότητες γλυκών που θα καταναλώσω ημερησίως. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Κάθε φορά που θα εντοπίσω έστω κι ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας θα το καταβροχθίσω και μετά ξαφνικά το μυαλό μου μετατρέπεται σε αυτό ενός αρπακτικού, και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το πως θα καταφέρω να βρω μεγαλύτερη ποσότητα γλυκού να φάω. Έχει τύχει πάνω σε κρίση υπογλυκαιμίας να φάω ένα καρβέλι ψωμί με μέλι και βούτυρο. Και όχι, δε σταμάτησα στο ένα καρβέλι επειδή σταμάτησε η λιγούρα. Απλά τελείωσε το ψωμί. Μια άλλη φορά είχα φάει μερέντα κατευθείαν απ' το βάζο με το κουτάλι. Δεν μ' άρεσε καν η συγκεκριμένη μερέντα. Δεν σκέφτομαι λογικά σε τέτοιες φάσεις. Είχα κάνει κάτι εξετάσεις αίματος τις προάλλες και η γιατρός μου μου είπε ότι είχα επικίνδυνα χαμηλό ζάχαρο. Εξαιτίας αυτού μπορεί στο άκυρο να λιποθυμήσω καμιά μέρα και να καταπιώ τη γλώσσα μου. Οπότε καταλαβαίνουμε ποιες ήταν οι οδηγίες του Μπαμπά Νίκου: γέμισε τα ντουλάπια μ

Έχω μια απίστευτη λατρεία για το φαγητό. Μπορώ να κάτσω και να φάω απίστευτες ποσότητες φαγητού, και μετά να θέλω να φάω κι άλλο τόσο. Αν οι ποσότητες φαγητού που κατανάλωνα καθημερινά αντικατοπτρίζονταν στο βάρος μου, αυτή τη στιγμή θα ζύγιζα γύρω στα 120 κιλά. Μπορεί να είναι η καταστροφή της γης από εξωγήινους σε εξέλιξη, και εγώ να μη δίνω δεκάρα επειδή εκείνη την ώρα θα καταβροχθίζω την καλύτερη πίτσα που φτιάχτηκε ποτέ. Προσπαθώ κατά καιρούς να πείσω τον εαυτό μου να σταματήσω να άγομαι και να φέρομαι με βάση τις ορέξεις της κοιλιάς μου, αλλά αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν μπορώ την ώρα που κυλιέμαι στο πάτωμα με τα σάλια μου να στάζουν στο χαλάκι να πω "μαζέψου, Πέννυ. Δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Μιλάμε απλά για ένα λαχταριστό σουφλέ σοκολάτας ζεστό ζεστό, με το εσωτερικό του να πλημμυρίζει στο πιάτο σε απόσταση αναπνοής". Είναι σαν την πρέζα. Έχει τύχει να με πονάει το στομάχι μου απ' τη λιγούρα. Είναι τόσο δυνατή κάποιες φορές που σκέφτομαι ότι άμα αποφάσι

Όταν ξεκίνησα το blog, ήθελα να διαβάσει ο κόσμος διάφορες παραξενιές μου και να διασκεδάσει. Συνήθιζα να αφηγούμαι τέτοιες ιστορίες σε παρέες, οπότε ήλπιζα ότι κατά ένα μέρος τουλάχιστον θα' χε επιτυχία ο στόχος μου. Οφείλω να ομολογήσω ότι -για τα δικά μου δεδομένα- το blog είναι πολύ επιτυχημένο. Κάθε φορά που με πλησιάζει και από ένας φίλος μου λέγοντας μου να συνεχίσω να γράφω, νοιώθω απίστευτη χαρά. Μαζί με τη χαρά μου όμως, ώρες ώρες με πιάνει και μια φοβία. Αφορμή για να επανέλθει στο προσκήνιο αυτή η φοβία κατά καιρούς, είναι όταν περνάει πάνω από μία βδομάδα χωρίς ν' ανεβάσω έστω κι ένα ποστ. Αν ανοίξει το λογαριασμό μου κανείς εκείνη την περίοδο, θα δει ένα σωρό πρόχειρα αποθηκευμένα, αλλά καμία ιδέα που ν' αξίζει να δημοσιευτεί. Όλα αυτά είναι απλώς ένας σωρός από λέξεις χωρίς νόημα κι ενδιαφέρον. Έχει τύχει στο παρελθόν να δημοσιεύσω  τέτοιου είδους δημιουργήματα και -φυσικά- έχει αποδειχτεί λάθος. Γιατί υπάρχουν όλα αυτά τα πρόχειρα όμως; Υπάρχουν γιατί σ

Έβλεπα τον αγώνα Ελλάδα-Ισραήλ στα προκριματικά του Euro 2012. Και όπως χάζευα τον Σηφάκη ( αχχχ.... ) -δυστυχώς ο Νίνης δεν έμεινε στον αγώνα σχεδόν καθόλου ( ααααααχχχχχ... )- άρχισα να χαζεύω και να σκέφτομαι. Κλασσικά. Και θυμήθηκα πως μου φαινόταν το ποδόσφαιρο παλιότερα που δεν είχα ιδέα τι ήταν η σέντρα. Οπότε σκέφτηκα να γράψω ποστ γι' αυτό! Έστειλα στο καπάκι μήνυμα στη Βιβή και της είπα να το γράψουμε μαζί. Και είπε ναι. Και μετά έπρηξα και τον Αργύρη. Πάμε λοιπόν! Γήπεδο: Μεγάλη έκταση καλυμμένη με γρασίδι, χλοοτάπητα, πίσσα, κοτρόνες - αναλόγως το budget. Σέντρα: Εκείνος ο μεγάλος κύκλος στο κέντρο του γηπέδου. Στην αρχή κάθε παιχνιδιού οι αρχηγοί παίζουν κορώνα-γράμματα για το ποιος θα κλωτσήσει πρώτος τη μπάλα. Αν βάλεις γκολ από τη σέντρα, θεωρείσαι μεγάλος παιχταράς. Τέρμα: Ορθογώνιο με δίχτυ. Υπάρχουν δύο σε κάθε γήπεδο. Ο στόχος της κάθε ομάδας είναι να βάλει τη μπάλα μέσα στο δίχτυ της αντίπαλης όσες πιο πολλές φορές μπορεί. Το τέρμα προστατεύεται από τον

Μ' αρέσει να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ακραίες καταστάσεις. Να αναρωτιέμαι πως θα αντιμετώπιζα διάφορα προβλήματα, αν είμαι δυνατός χαρακτήρας, κ.τ.λ. Με αφορμή τις ταινίες Buried, Cellular και άλλες που δεν είναι αρκετά σημαντικές για να καταγραφούν στον σκληρό μου, θυμήθηκα κάτι άκυρες σκέψεις που μου 'ρχονται μερικές φορές. Τι θα έκανα αν δεν μπορούσα να σώσω τον εαυτό μου σε μία τέτοιου είδους περιπέτεια, αλλά έπρεπε να βασιστώ σε κάποιον άκυρο. Και το χειρότερο; Να μην θέλει να με βοηθήσει κιόλας! Κατ' αρχάς, κάθομαι και σκέφτομαι το πως θα μπορούσα να φανώ πιστευτή. Ας μην γελιόμαστε! Αν έπαιρνα οποιονδήποτε από σας τηλέφωνο λέγοντας ότι έχουν μπει κλέφτες στο σπίτι και κρύβομαι στο υπόγειο, θα νομίζατε ότι βαριέμαι του θανατά και ότι δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω! Και δεν σας κατηγορώ. Κάτι τέτοια λέω κάθε φορά που βαριέμαι του θανατά και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω και αρχίζω να παίρνω τηλέφωνο όποιον βρω μπροστά μου. Γιατί δεν έχω κοινωνική ζωή. Γιατί δε

Περπατούσα χθες με τη Βιβή στο κέντρο. Εκεί που συζητούσαμε αμέριμνες είδα από μακριά έναν παλιό μου συμμαθητή απ' το φροντιστήριο να πλησιάζει. Μ' αυτό το παιδί μέσα στα δύο χρόνια που πηγαίναμε φροντιστήριο μαζί, ένα 'γεια' ανταλλάσσαμε το πολύ. Είναι από αυτό το είδος γνωστών που αν δεν υπήρχε το facebook δεν θα μάθαινες ποτέ αν ζουν ή πεθαίνουν. Μέσα σ' εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που πέρασαν, ο εγκέφαλος μου έπαθε κάτι σαν υπερλειτουργία και πάρθηκαν πολλές αποφάσεις ταυτόχρονα. Όταν συναντώ τυχαία έναν γνωστό μου, ποτέ δεν ξέρω τι να κάνω. Να χαιρετήσω πρώτη; Να κάνω πως δεν τον είδα; Υπάρχει αυτή η άβολη αίσθηση ότι αν του μιλήσεις, κάτι πολύ ντροπιαστικό θα γίνει και θα γυρίσει όλος ο κόσμος να σε κοιτάξει με μισό μάτι λες και έκανες κάναν φόνο. Κι αν του μιλήσω και δεν γυρίσει να με κοιτάξει; Τότε θα φαίνομαι σαν καμιά παράξενη που μιλάει στο κενό. Και στην τελική ποιος ο λόγος να μιλήσεις; "Γεια! Τι κάνεις, καλά;" Ποιος νοιάζεται! Εδώ, μέσα σ

Πολλές φορές μου 'ρχεται η επιφοίτηση για κάτι που σκεφτόμουν πολλές συνεχόμενες ώρες, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν έχω που να το σημειώσω για να μην το ξεχάσω, και τελικά -ενώ πείθω τον εαυτό μου ότι θα το θυμάμαι μέχρι να πάω σπίτι- το ξεχνώ μέσα στο επόμενο λεπτό. Αυτό το κείμενο θα γίνει πιο κατανοητό σε λίγο. Πίνκυ Πρόμις! (Θυμάσαι, Άλεξ;) Θέμα για blog post. Μου 'ρχεται ένα γαμάτο θέμα στο μυαλό που θα είναι γεμάτο γαμάτες ατάκες και γαμάτο τίτλο. Μέσα σε πέντε λεπτά το 'χω ξεχάσει, γιατί θα είμαι έξω και εκείνη τη στιγμή σίγουρα θα κάνω κάτι που δεν μου επιτρέπει να καταγράψω το όραμά μου. Οπότε μόλις γυρίσω σπίτι θα στηθώ για κάνα δίωρο μπροστά απ' τον υπολογιστή, προσπαθώντας να ξυπνήσω την ξεχασμένη ανάμνηση στο μυαλό μου. Αποτυγχάνω παταγωδώς. Βλακεία. Στίχος ή ενορχήστρωση τραγουδιού. Μπορεί να γράφω ένα τραγούδι εδώ και καμιά βδομάδα και να με ταλαιπωρεί ένα συγκεκριμένο σημείο του. Και η λύση για να το ξεμπλέξω να μου 'ρθει όταν θα κάνω μπάνιο. Στη θά

Όταν πήγαινα δημοτικό, ίσχυαν τα απλά μαθηματικά. Ένα κι ένα έκαναν δύο, για πολλά χρόνια. Είτε είχες μία μεγάλη παρέα και ήσουν φίλος με όλους, είτε καθόσουν μόνος στη μεριά σου. Το θέμα όμως είναι ότι σαν παιδιά είχαμε αυτή την τυφλή εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο. Δεν σχολιάζαμε πίσω απ' την πλάτη κανενός, και δεν μας σχολίαζε και κανείς. Προσπαθώντας να μπω στον κόσμο των μεγάλων άρχισα να βλέπω κάποια πράγματα που με χάλαγαν αρκετά. Δεν υπάρχει πια αυτή η εμπιστοσύνη. Όλοι μας έχουμε γίνει κακοί άνθρωποι που σχολιάζουν άλλους ανθρώπους πίσω απ' την πλάτη τους. Ή σχεδόν όλοι. Δεν υπάρχει ο 'κολλητός', ο 'φίλος'. Υπάρχει η 'παρέα' και ο 'γνωστός'. Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με κάποιον φίλο σου, πρέπει να το συζητάς μαζί του. Τα τελευταία χρόνια οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει μία ικανότητά τους, που την έχουν απ' την αρχή του κόσμου: την ομιλία. Δεν είμαστε όλοι τέλειοι. Μπορεί να κάνω μια βλακεία και να κάνω τον φίλο μου να θυμώσει, ή να στεναχ

Όταν βρίσκομαι σε μια συζήτηση, κάποιες φορές ξεχνάω ότι απευθύνομαι σε ανθρώπινα όντα, οπότε ξεκινώ να μιλώ πολύ γρήγορα. Αυτό συνήθως το παθαίνω όταν έχω να πω κάτι πολύ σημαντικό και αγχώνομαι -λες και βρίσκομαι σε debate με ανώτατο όριο τα 60 δευτερόλεπτα- ή όταν βαριέμαι και θέλω να τελειώνω γρήγορα με ότι έχω να πω. Οπότε καταλήγω να ακούγομαι όπως ακούγονται οι πρωταγωνιστές μιας ταινίας άμα ρυθμίσεις την ταχύτητα του DVD στο Χ2. Δεν βγαίνει και πολύ νόημα εδώ. Αλλάζω πολύ γρήγορα θέμα. Γι' αυτό μάλλον φταίει η υπερκινητικότητά μου, ή/και το σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής. Μέσα σε ένα δεκάλεπτο μπορώ να ξεκινήσω πέντε διαφορετικά θέματα προς συζήτηση και να μην ολοκληρώσω κανένα. Μέσα στο κεφάλι μου γίνεται ένας πόλεμος. Τα διάφορα θέματα προς συζήτηση 'τσακώνονται' για την πρωτιά, και στο τέλος καταλήγω να πω κάτι του στυλ "Πήγα το λάπτοπ στον τεχνικό και μο...Α! Δεν σου 'πα! Λέω να πάω να κάνω ανταύγιες! Ναι! Χρυσοκ...Τι λές για το καινούριο πρόγραμμα τ

"Όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου πάντα μου έλεγε να είμαι ο εαυτός μου, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να προσποιηθώ ότι είμαι κάποια άλλη." Από μια ηλικία και μετά -όταν άρχισα να έχω προσωπική γνώμη και γούστο- άρχισα να ακούω ροκ και έντεχνη μουσική και ήμουν πολύ κουλ. Στο σχολείο υπήρχαν οι σκυλάδες, οι λαϊκοί, οι ράπερς, οι χιπχοπάδες, οι ροκάδες, αυτοί που άκουγαν λίγο απ' όλα και οι άκυροι που αντέγραφαν ό,τι ήταν πιο μοδάτο στο εκάστοτε σχολείο. Μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας, έχω να δηλώσω το εξής: οι ροκάδες πρέπει να σταματήσουν να φέρονται λες και η μουσική τους είναι Θεόπνευστη. Υπάρχουν κι άλλα είδη που είναι το ίδιο αξιόλογα. Η ροκ έχει καταντήσει να θεωρείται κριτήριο για το αν ο άνθρωπος που την ακούει είναι φιλοσοφημένος, πολιτικοποιημένος, 'ψαχμένος' κ.τ.λ. Οι ροκάδες επιδεικνύουν τις γνώσεις τους ο ένας στον άλλον και προσπαθούν να αποδείξουν ποιος θυμάται περισσότερα τραγούδια απ' έξω, ή ποιος θυμάται περισσότερες βιογραφίες συγκ

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους, αλλά πολλές φορές εμείς οι ίδιοι αργούμε να τα συνειδητοποιήσουμε. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να μην έχει προσέξει ότι είναι τσιγκούνης, και ξαφνικά κάποια άκυρη στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι νιώθει σφίξιμο κάθε φορά που βγάζει το πορτοφόλι για να πληρώσει. Κάτι τέτοιες φλασιές τις τρώω συχνά τώρα τελευταία. Πιστεύω ότι ίσως αυτό συμβαίνει επειδή έχω μεγαλώσει αρκετά να να μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου. Τις προάλλες λοιπόν συνειδητοποίησα ότι αγχώνομαι εύκολα, νοιώθω τύψεις και γίνομαι συχνά υποχείριο τους. Των τύψεων. Υποχείριο των τύψεων μου. Τώρα που έβγαλα νόημα, πάω παρακάτω. Όταν κάνω μαλακία ή αδικώ κάποιον, πάντα το συνειδητοποιώ εγώ πριν απ' όλους. Οπότε θέλω να δηλώσω ότι δεν χρειάζεται να με κάνει κανείς να νοιώσω αυτές τις "υγιείς" τύψεις που πρέπει να νοιώθουν όλα τα ανθρώπινα όντα για να θεωρούνται άνθρωποι. Ξέρω να δημιουργώ τύψεις στον εαυτό μου και να με κάνω να νοιώθω σκουπίδι, και μ

Τις προάλλες είχα τα γενέθλιά μου. Όλα τα φυσιολογικά έμβια όντα με συνείδηση και λογική σκέψη χαίρονται πολύ αυτού του είδους τις μέρες που είναι "ξεχωριστές". Είναι μέρες που παίρνεις δώρα, ακούς ευχές και χαίρεσαι γιατί οι συγκεκριμένες μέρες είναι μόνο για σένα. Όλοι είμαστε καταβάθος εγωιστές. Εμένα δεν μου αρέσουν και τόσο όλα αυτά. Σε κάθε γενέθλια νοιώθω μελαγχολία. Αντί να σκέφτομαι ότι μεγάλωσα κατά ένα χρόνο, σκέφτομαι ότι μου μένει ένας χρόνος λιγότερος για να ζήσω. Αντί να χαρώ για όσους θυμήθηκαν να μου ευχηθούν, λυπάμαι για όσους με ξέχασαν. Αντί να χαρώ που παίρνω δώρα, νοιώθω άβολα γιατί κάποιοι άνθρωποι χάλασαν λεφτά για μένα, ενώ εγώ -επειδή είμαι τόσο γαϊδούρα- μπορεί και να τους ξεχάσω τελείως. Ούτε τα πάρτι γενεθλίων μου αρέσουν. Μια φορά έκανα στην Β' Δημοτικού . (Είμαι πολύ χαριτωμένη. Το ξέρω, Άλεξ.) Ούτε ξάνα! Κάθονταν και καλοπαίρναγαν όλα τα άλλα παιδάκια παίζοντας με τα παιχνίδια μου, κι εγώ ήθελα να κάτσω σε μια μεριά να φάω τα τυροπιτάκι

Δεν έχει σημασία αν κάνω κάτι ενδιαφέρον. Κάποιες φορές απλά θέλω να βαριέμαι και να βαριέμαι... Αφού βαριέμαι ακόμα και να γράψω αυτό το ποστ. Αλλά πρέπει να γράψω κάτι, για να μην παραπονεθεί η Αλέ ότι μπήκε να δει αν έχω γράψει τίποτα και τζίφος. Θα σας περιγράψω -λοιπόν- τη σημερινή μου μέρα! Σήμερα ξεκίνησαν οι εγγραφές στη σχολή. Πήγαμε λοιπόν οι συναδέλφισες και εφοδιαστήκαμε με τα προγράμματα των θεωριών και των εργαστηρίων, έτσι ώστε να τα ενορχηστρώσουμε σωστά χωρίς να πέσει κάτι πάνω σε κάτι άλλο. Είναι πολύ επίπονη διαδικασία για έναν φοιτητή να προσπαθεί να συνδυάσει τις ώρες από μαθήματα διαφορετικών εξαμήνων και εργαστηρίων, όλα μαζί. Δεν θα κάτσω να περιγράψω λεπτομερώς το υπόλοιπο της ημέρας, γιατί τότε οι αναγνώστες θα μου έλεγαν κάποια παροιμία με μια φοράδα κι ένα αλώνι, οπότε το αφήνω καλύτερα. Το συμπέρασμα μετά από αυτό το λογύδριο είναι ότι βρήκα που θέλω να αναφέρεται αυτό το ποστ! Μόλις μου ήρθε! Είναι που μιλάω με την Νίκη στο msn και με εμπνέει! Όταν ξ

Είμαι σίγουρη ότι αυτό το παθαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Όταν δεν έχω σκοπό να πάω πουθενά, βαριέμαι που ζω και κυκλοφορώ στο σπίτι με το βρακί, η φράντζα μου μοιάζει λες και την έχω κάνει πιστολάκι και οι μπούκλες απ' τη φόρμα είναι κάγκελο! Μαλλί κομμωτηρίου με λίγα λόγια. Όταν όμως αποφασίσω να πάω κάπου -ακόμα και μέχρι το περίπτερο- τότε οι τρίχες μου αποφασίζουν να αφήσουν τον μεταξύ τους συγχρονισμό στην άκρη και να με κάνουν να φαίνομαι λες και προσπαθώ να πιάσω σήμα απ' το υπερπέραν. Θα παρέθετα αντίστοιχη φωτογραφία, αλλά δεν χρωστάνε τίποτα όσοι διαβάζουν. Θυμάστε εκείνον τον τύπο στη Δρούζα (νομίζω) που έλεγε ότι χρησιμοποιούσε τα μαλλιά του ως κεραίες για να έχει επαφή με εξωγήινους; Κάτι τέτοιο, αλλά χωρίς το μισότρελλο υφάκι. Ελπίζω. Έχω προσπαθήσει να δω τι κινήσεις κάνω τις φορές που τα μαλλιά μου φτιάχνονται από μόνα τους, και προσπαθώ να κάνω τα ίδια ακριβώς πράγματα όταν πρέπει να πάω κάπου. Δεν γίνεται τίποτα όμως! Είναι λες και όταν παίρνω την από

Τα παρακάτω γεγονότα συνέβησαν όταν ήμουν δυο-τριών χρονών. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα και όλα τα γεγονότα που θα εξιστορήσω βασίζονται στις αφηγήσεις της Μαμάς Ηρώς. Α! Και επειδή αυτές οι ιστοριούλες δεν μπορούν να γίνουν αυτοτελή ποστ, τις παραθέτω όλες μαζί εδώ. Από το '92 μέχρι το '96 μέναμε με τους γονείς μου σε ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο στην Οβρυά. Κάτω απ' το σπίτι -στο ημιυπόγειο- υπήρχε ένα συνεργείο. Σ' αυτό το συνεργείο δούλευε ο κύριος Κώστας, ο οποίος είχε πολύ καλό λόγο να κάνει ασφάλεια ζωής. Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου τότε, αλλά διασκέδαζα πολύ πετώντας μαχαιροπίρουνα, κατσαρολικά και τάπερ απ' το μπαλκόνι κατ' ευθείαν στην είσοδο του συνεργείου. Μάλιστα -απ' ότι ακούω- τρύπωνα κρυφά στην κουζίνα, έπαιρνα ό,τι έβρισκα, το πέταγα κάτω απ' το μπαλκόνι και έφευγα χαχανίζοντας. Ευτυχώς ο κύριος Κώστας ήταν κάλος άνθρωπος και αντί να κάνει καμιά μήνυση, το μόνο που είχε ζητήσει απ' την Μαμά Ηρώ ήταν ένα ασθενοφόρο με καρδιολ

Επειδή οι μαλακίες που έκανα σαν παιδί αρέσουν, αποφάσισα να γράψω κι άλλες. Α! Να προειδοποιήσω σ' αυτό το σημείο ότι σε μερικά σημεία δεν υπάρχει συνοχή και οι σκέψεις φαίνονται λιγάκι μπερδεμένες. Δεν έπρεπε να πιω καφέ σήμερα. Πάμε λοιπόν! Πάντα μου άρεσε η ιδέα των κατοικίδιων. Προσοχή: όχι η φροντίδα και η περιποίηση που χρειάζεται ένα κατοικίδιο, αλλά αυτή η διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας όταν ακούμε τις λέξεις "σκύλος", "γάτα" κ.τ.λ. Ξέρετε, αυτή την εικόνα που μας έχουν περάσει οι αμερικάνικες ταινίες . Το θέμα όμως είναι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί στο να φροντίζουν μη ομιλούντα έμβια όντα. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, βέβαια, αρκεί να το συνειδητοποιήσει κανείς έγκαιρα. Πριν θάψει ένα κλωσόπουλο και δύο χρυσόψαρα, ας πούμε... Όταν μου πήρε η Μαμά Ηρώ το πρώτο μου χρυσόψαρο, ήμουν τεσσάρων χρονών. Είχα μια διεστραμμένη ιδέα ότι όσο πιο πολύ φαΐ του έριχνα, τόσο πιο μεγάλο θα γινόταν (η γιαγιά μου φταίει για αυτή την λανθασμέ

Δεν είμαι καλή στους προλόγους και στους επιλόγους, οπότε θα το πω όπως μου 'ρχεται, γιατί άμα κάτσω να το παιδέψω κι άλλο, θα πάθω ανεύρυσμα. Για να μπείτε πιο καλά στο πνεύμα της ιστορίας, πρέπει να πω τα εξής: Σαν παιδί ήμουν πολύ... ανεμοδούρα; Ναι, ωραία λέξη αυτή... Εκεί που καθόμουν μου 'ρχοταν ξαφνικές αναλαμπές και κατέληγα να κάνω άκυρες βλακείες, όπως π.χ. να βάψω το καινούριο χαλί του δωματίου μου με μανό, να κολλήσω σερβιέτες στο παράθυρο - μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε να βγάζω τα αυτοκόλλητα, να πάρω ένα κραγιόν από το νεσεσέρ της μάνας μου και να βαφτώ απ' την κορυφή μέχρι τα νύχια ( κάπως έτσι ), να βγάλω ρούχα και πάνα και να βγω τσίτσιδη στο μπαλκόνι, ή να κάνω τσουλήθρα από έναν λόφο. Και τώρα πάμε για την ιστορία! Ήμουν 6 χρονών. Έπρεπε να πάμε σ' ένα μνημόσυνο στη Δροσιά . Για αυτή την περίσταση, η μαμά μου μου είχε φορέσει φούστα, κάτι που αποδείχθηκε πολύ λάθος κίνηση. Δεν θυμάμαι ποιος είχε την ιδέα, αλλά ξαφνικά βρέθηκα να ανεβ

Σε φυσιολογικές φάσεις ο ύπνος μου ξεκινά στις 11-12 τα μεσάνυχτα. Όταν λέω "φυσιολογικές φάσεις", εννοώ όταν έχω σχολή ή εξεταστική, υποχρεώσεις -δηλαδή- που με αναγκάζουν να σηκωθώ πριν τις 12 και να φερθώ σαν υπεύθυνος ενήλικας. Όταν όμως έχω το δικαίωμα να κοπροσκυλιάσω (διακοπές, αργίες, απεργίες), τότε ξαφνικά καταλήγω να κοιμάμαι κατά τις 5-7 το πρωί και να ξυπνώ κατά τις 6 το απόγευμα. Βασικά είμαι λίγο υπερβολική πιο πάνω, επειδή δεν έβρισκα άλλες λέξεις για να κλείσω την παράγραφο. Δεν γίνεται "ξαφνικά" όλο αυτό το χάος. Ξεκινά σταδιακά. Αποφασίζουν -στην αρχή- δυο-τρεις να το ρίξουν έξω, οι υπόλοιποι ακολουθούν, και μετά καταλήγουμε όλοι μαζί να κάνουμε ολονυχτία στο facebook και στο MSN μέχρι τις 6. Όλα καλά μέχρι εδώ, γιατί έχω παρέα στις αϋπνίες μου και δεν νιώθω άσχημα. Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι υπόλοιποι ξενύχτηδες εξαφανίζονται σιγά-σιγά λόγω υποχρεώσεων ( σα δε ντρέπονται). Τότε ξαφνικά μένω μόνη στο PC μέχρι τα ξημερώματα χωρίς να έχω κάτ

Αυτό το post το εμπνεύστηκα από την εξεταστική του Σεπτέμβρη... Αφιερωμένο! Αγαπώ το διάβασμα. Όταν έχω όρεξη, μπορώ να καταβροχθίσω ένα βιβλίο 500 σελίδων στην άνεση. Το θέμα είναι να μην με πιάσει η βαρεμάρα μου. Άπαξ και με πιάσει βαρεμάρα, μπορεί να κοιτάζω την ίδια σελίδα για κάνα τρίωρο, ή ακόμα καλύτερα, να διαβάσω όλο το βιβλίο και μετά από ένα λεπτό να μην θυμάμαι ούτε τον τίτλο του. Κάτι τέτοιο -δυστυχώς- με πιάνει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όποτε πήγαινα να διαβάσω για το σχολείο, κατέληγα στην κουζίνα με ένα σάντουϊτς στο χέρι, ή στο PC σερφάροντας στο internet. Αφού ούτε στις πανελλήνιες δεν μπόρεσα να στρωθώ για να διαβάσω θεωρία, ενώ υποτίθεται ότι είχα και σοβαρό κίνητρο! Και τώρα που σπουδάζω, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Στην αρχή του κάθε εξαμήνου, τα πράγματα κυλούν ομαλά. Η παρακολούθηση των μαθημάτων είναι διασκεδαστική - ίσως επειδή δεν είναι υποχρεωτική. Είναι πολύ ωραία που δεν χρειάζεται διάβασμα κάθε μέρα όπως στο σχολείο (όχι ότι διάβαζα

Facebook . Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, οπότε θα τα πάρω τα πράγματα απ' την αρχή. Η αρχή ήταν το 2004. Ένας σπυριάρης πρωτοετής έφτιαξε μία σελίδα για να εγγράφονται οι συμφοιτητές του και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Που να 'ξερε τότε αυτός ότι μετά από λίγα χρόνια μισό δισεκατομμύριο άτομα θα κατάφερναν να τον κάνουν εκατομμυριούχο; Τον κωλόφαρδο... Το facebook έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει από τις πιο διάσημες ιστοσελίδες. Ακόμα και οι γονείς μου που δεν έχουν ιδέα από υπολογιστές έχουν facebook! Πω πω τώρα θυμήθηκα την μέρα που μου ζήτησε ο πατέρας μου facebook. Έπαθα αμόκ. Ήθελε, λέει, να παίζει φάρμα και να μιλάει με άλλους όπως έκανα κι εγώ. Άντε να τον ξεκολλήσεις τον κυρ-Νίκο τώρα! Και μετά μου ζήτησε κι η μάνα μου! "Δεν μπορώ, μου λέει, να πιάνετε από έναν υπολογιστή εσύ και ο πατέρας σου κι εγώ να κάθομαι να σας κοιτάω!" Και τώρα άμα μπει κανείς στο σπίτι μας, θα νομίζει ότι έχουμε ανοίξει Internet Cafe! Κάπως έτσι πιστεύω την έχει πατή

Δεν είχα ποτέ μου ιδιαίτερη κάψα να γίνω διάσημη. Αλλά πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται διάφορα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω αν ήμουν διάσημη και με αρκετά λεφτά, ή το πως θα μπορούσα να γίνω διάσημη γενικότερα. Έτσι, για τη δόξα! Όταν ήμουν μικρή, είχα γραφτεί σε ωδείο και σχολή χορού, έτσι ώστε να αναπτύξω τα καλλιτεχνικά μου ταλέντα και μια μέρα να γίνω διάσημη και να κάνω πολλά λεφτά και να με ζηλεύουν όλοι και να μπορέσω να αγοράσω όλα τα Playmobil του κόσμου!!! Βασικά, ακόμα και αν γίνω τώρα διάσημη, και πάλι στα Playmobil θα τα χαλάσω τα λεφτά μου. Και στα γρήγορα αυτοκίνητα. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Έχασα τον ειρμό μου. Α! Λοιπόν, δούλευα σκληρά από μικρή στον βωμό της δόξας και της φήμης, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν είναι σοβαρή δουλειά ο χορός και το τραγούδι. Κατάλαβα ότι ακόμα και αν γινόμουν διάσημη μέσα από αυτή τη δουλειά, δεν θα με εκτιμούσε και δεν θα με θαύμαζε αρκετός κόσμος. Εγώ ήθελα να γίνω κάτι σπουδαίο! Να νιώθει ο κόσμος δέος

Αυτό το ποστ είναι ένα έκτρωμα. Απομακρυνθείτε γρήγορα και πηγαίνετε να διαβάσετε αυτό , ή αυτό . Τα ψώνια για μια γυναίκα είναι ιεροτελεστία. Για να πάει να ψωνίσει σχεδιάζει προσεκτικά από το σπίτι το κάθε τι που θα κάνει πριν τα ψώνια, όσο θα βρίσκεται στα ψώνια και αφού τελειώσει τα ψώνια. Στην αρχή η γυναίκα ψάχνει λόγο να πάει για ψώνια. Αυτός ο λόγος δεν χρειάζεται να είναι λογικός. Μπορεί να είναι μία ερωτική απογοήτευση, μια κοινωνική εκδήλωση στην οποία η γυναίκα δεν μπορεί να παρευρεθεί με ξαναφορεμένο ρούχο. Μπορεί να θέλει να ψωνίσει κάποια άλλη γυναίκα φίλη της και να πρέπει να ασκήσει εποικοδομητική κριτική. Ο λόγος βρίσκεται σχετικά εύκολα. Στην σπάνια περίπτωση που δεν γίνεται να βρεθεί λόγος, η γυναίκα θα προσποιηθεί ότι έχει κάτι δουλειές στο κέντρο, αλλά στην πραγματικότητα θα κάνει shopping therapy.  Μόλις βρεθεί η δικαιολογία, τότε η γυναίκα πρέπει να βρει πότε θα πάει για τα ψώνια. Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση, γιατί η γυναίκα θα πρέπει να

Ποτέ στην ζωή μου δεν έπαιρνα πράγματα που δεν μου ανήκαν. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο απαιτούσα και οι άλλοι να κάνουν ακριβώς το ίδιο και να σέβονται την κυριότητα που είχα στα πράγματά μου. Όταν ήμουν μικρή, αυτού του είδους η κυριότητα αφορούσε το δωμάτιό μου και τα παιχνίδια μου. Κάποια άλλα παιδάκια -απ' ότι είχα προσέξει- είχαν κόλλημα και με την μαμά τους. Ζήλευαν αν πλησίαζε οποιοσδήποτε την μαμά, γιατί η μαμά ήταν στην κυριότητά τους και νόμιζαν ότι αυτό το οποιοδήποτε παιδάκι θα την έκλεβε. Εγώ προσωπικά τέτοιο κόλλημα δεν είχα ποτέ. Ήμουν απόλυτα σίγουρη για την κυριαρχία μου πάνω στην μαμά μου -που αλλού θα έβρισκε παιδί σαν κι εμένα, άλλωστε;-, αλλά και πάλι δεν γούσταρα να το παίζει το κάθε μυξιάρικο μαγκιά κι έτσι . Οπότε κάθε φορά που κάποιο παιδάκι πήγαινε να της κάνει τα γλυκά μάτια, το κοίταγα με το βλέμμα " Bring it on, BITCH! ". Και το παιδάκι γινόταν καπνός. Μεγαλώνοντας, δεν έχω αλλάξει καθόλου. Οποιοσδήποτε με ξέρει έστω και λίγο, μπορεί να δ

Πολλές φορές για διάφορους λόγους (δουλειά, γάμοι-βαφτίσεις, κ.τ.λ.) πρέπει να πάμε οικογενειακώς στο χωριό. Άμα είσαι οποιοσδήποτε άλλος, τότε ίσως δεν έχεις λόγο να γράψεις γι' αυτό το γεγονός. Αν είσαι εγώ, θα πιαστεί το χέρι σου. Φτάνουμε στο χωριό. Πριν προλάβω να κατέβω απ' το αμάξι, δέχομαι επίθεση απ' τα μικρά ξαδερφάκια. Μόλις καταφέρω να μπω στο σπίτι, περνώ το επόμενο μισάωρο φιλώντας και αγκαλιάζοντας συγγενείς. Οι άντρες της οικογένειας εξαφανίζονται. Πάω να φτιάξω καφέδες και μετά οι γυναίκες της οικογένειας (γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες) -μαζί και εγώ με την μάνα μου- μαζευόμαστε γύρω απ' το τραπέζι και αρχίζει το πάρτι! Στην αρχή η συζήτηση περιστρέφεται γύρω μου. Πόσα μαθήματα χρωστάω, γιατί χρωστάω τόσα, αν έχω γκόμενο, γιατί δεν έχω γκόμενο, αν έχω μάθει να μαγειρεύω ακόμα, κ.τ.λ. Οι ξαδέρφες μου (8 και 9 χρονών) πιάνουν από 1 αυτί η καθεμία και μετράνε πόσες τρύπες έχω κάνει. Δυνατά. Εκεί παίρνουν μπρος τα νεύρα μου σιγά-σιγά γιατι νοιώθω λες και η

Κινητό. Για άλλους το πιο σύγχρονο gadgetακι που έχουν. Για άλλους ένα μέσο επικοινωνίας. Το σίγουρο είνα ότι οι μισοί έχουν και οι άλλοι μισοί θέλουν να αποκτήσουν. Η δική μου γενιά γνώρισε το κινητό στο δημοτικό. Ο πατέρας μου ταξίδευε στο εξωτερικό συνεχώς και το κινητό ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο επικοινωνίας. Θυμάμαι είχε ένα Ericsson (ναι, χωρίς το "Sony" μπροστά), γνωστό σήμερα και ως "παντόφλα" ή "μπακατέλα". Πάντως για τα 90's ήταν από τα πιο σύγχρονα εργαλεία. Όταν είχαν πρωτοβγεί τα κινητά δεν είχαν γίνει όλες αυτές οι έρευνες για την επίδραση στης ακτινοβολίας στον άνθρωπο, οπότε οι γονείς αγόραζαν κινητά στα παιδιά τους με λίγο ψήσιμο. Και δεν υπήρχαν ούτε οι απαγορεύσεις στα σχολεία, οπότε κυκλοφορούσαμε με τα κινητά ανά χείρας και πουλάγαμε μούρη. Αυτή ήταν και η τελευταία περίοδος που μου άρεσε το κινητό σαν εφεύρεση. Από το γυμνάσιο και μετά, το κινητό μου φαινόταν κάτι το άχρηστο. Κατ' αρχάς είχαν αρχίσει και έβγαιναν τότε όλε

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είμαι καθαρή. Αλλάζω κάθε μέρα ρούχα, βάζω κάθε πρωί αποσμητικό, βουρτσίζω τα δόντια μου συνέχεια, έχω ένα ψυχολογικό με τα χέρια μου και τα σαπουνίζω 1000 φορές τη μέρα, κ.τ.λ. Αυτά είναι πράγματα που έχουν καθιερωθεί στη ρουτίνα μου και μετά από τόσα χρόνια ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη τα κάνω αυτόματα πλέον. Ένα πράγμα που δεν μπορώ να στριμώξω στην ρουτίνα μου όμως είναι το μπάνιο. Κι όταν λέω μπάνιο, εννοώ ντους και λούσιμο. Ας ξεκινήσω την περιγραφή μου από την αρχή, όπως συνηθίζεται. Βγαίνω απ’ την μπανιέρα νοιώθοντας λες και έχω μια διάφανη μεμβράνη προστασίας τριγύρω μου. Λέω στον εαυτό μου “ναι!!! Κατάφερα να μπω στην μπανιέρα και να κάνω ΜΠΑΝΙΟ !!! Και επειδή είμαι τόσο απίστευτη, θα μπω αύριο να κάνω ντους, θα μπω και μεθαύριο και παραμεθαύριο θα λουστώ κιόλας!” Αμ δε! Την πρώτη μέρα ξυπνώ και σκέφτομαι ότι δεν είναι απαραίτητο να πάω για ντους αφού μόλις χθες έκανα μπάνιο. Νιώθω ακόμα το ίδιο καθαρή με χθες, οπότε το αναβάλλω το

Όσο απίστευτο και να σας φανεί, έχω και εγώ ελαττώματα. Ένα από αυτά είναι ότι ενθουσιάζομαι εύκολα. Δωσ' μου κάτι ν' ασχοληθώ για καμιά ώρα και μ' έκανες το πιο χαρούμενο άτομο του κόσμου! Εξ' αιτίας αυτού συνεχώς θέλω να ξεκινώ καινούρια πράγματα. Κάτι τέτοιο παίζει συνεχώς στο μυαλό μου: "Ω πόσο μου αρέσει η ζωγραφικ... Α! λέω να πάω στο ωδείο για να μάθω να παίζω κ... Ουάου! Μαγειρική! Θα γίνω σ... Αχ πόσο μου αρέσει η σοκολάτα! Πρέπει να βρω σοκολάτα ΤΩ-ΡΑ!" με αποτέλεσμα να βάζω ένα στόχο και πριν προλάβω να τον φτάσω, να βρίσκω άλλους 1,2,3......100 στόχους, να προσπαθώ να τους πετύχω όλους μαζί και στο τέλος να πετυχαίνω έναν με δύο στην καλύτερη. Ας πούμε λοιπόν ότι ο πρώτος στόχος είναι να μάθω να μαγειρεύω. Στην αρχή ξεκινώ με πολύ μεγάλη θέληση και ζωντάνια! Λέω "θα τα καταφέρω σίγουρα! Είμαι γεννημένη νικήτρια! Θα μάθω να μαγειρεύω τα πάντα!" Αρχίζω λοιπόν και σηκώνομαι νωρίς κάθε πρωί, απαλλάσσω την μαμά απ' τα καθήκοντα της κουζ