Ένα πολύ αστείο blog

Facebook . Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, οπότε θα τα πάρω τα πράγματα απ' την αρχή. Η αρχή ήταν το 2004. Ένας σπυριάρης πρωτοετής έφτιαξε μία σελίδα για να εγγράφονται οι συμφοιτητές του και να επικοινωνούν μεταξύ τους. Που να 'ξερε τότε αυτός ότι μετά από λίγα χρόνια μισό δισεκατομμύριο άτομα θα κατάφερναν να τον κάνουν εκατομμυριούχο; Τον κωλόφαρδο... Το facebook έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να γίνει από τις πιο διάσημες ιστοσελίδες. Ακόμα και οι γονείς μου που δεν έχουν ιδέα από υπολογιστές έχουν facebook! Πω πω τώρα θυμήθηκα την μέρα που μου ζήτησε ο πατέρας μου facebook. Έπαθα αμόκ. Ήθελε, λέει, να παίζει φάρμα και να μιλάει με άλλους όπως έκανα κι εγώ. Άντε να τον ξεκολλήσεις τον κυρ-Νίκο τώρα! Και μετά μου ζήτησε κι η μάνα μου! "Δεν μπορώ, μου λέει, να πιάνετε από έναν υπολογιστή εσύ και ο πατέρας σου κι εγώ να κάθομαι να σας κοιτάω!" Και τώρα άμα μπει κανείς στο σπίτι μας, θα νομίζει ότι έχουμε ανοίξει Internet Cafe! Κάπως έτσι πιστεύω την έχει πατή

Δεν είχα ποτέ μου ιδιαίτερη κάψα να γίνω διάσημη. Αλλά πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέφτεται διάφορα πράγματα που θα μπορούσα να κάνω αν ήμουν διάσημη και με αρκετά λεφτά, ή το πως θα μπορούσα να γίνω διάσημη γενικότερα. Έτσι, για τη δόξα! Όταν ήμουν μικρή, είχα γραφτεί σε ωδείο και σχολή χορού, έτσι ώστε να αναπτύξω τα καλλιτεχνικά μου ταλέντα και μια μέρα να γίνω διάσημη και να κάνω πολλά λεφτά και να με ζηλεύουν όλοι και να μπορέσω να αγοράσω όλα τα Playmobil του κόσμου!!! Βασικά, ακόμα και αν γίνω τώρα διάσημη, και πάλι στα Playmobil θα τα χαλάσω τα λεφτά μου. Και στα γρήγορα αυτοκίνητα. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Έχασα τον ειρμό μου. Α! Λοιπόν, δούλευα σκληρά από μικρή στον βωμό της δόξας και της φήμης, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι δεν είναι σοβαρή δουλειά ο χορός και το τραγούδι. Κατάλαβα ότι ακόμα και αν γινόμουν διάσημη μέσα από αυτή τη δουλειά, δεν θα με εκτιμούσε και δεν θα με θαύμαζε αρκετός κόσμος. Εγώ ήθελα να γίνω κάτι σπουδαίο! Να νιώθει ο κόσμος δέος

Αυτό το ποστ είναι ένα έκτρωμα. Απομακρυνθείτε γρήγορα και πηγαίνετε να διαβάσετε αυτό , ή αυτό . Τα ψώνια για μια γυναίκα είναι ιεροτελεστία. Για να πάει να ψωνίσει σχεδιάζει προσεκτικά από το σπίτι το κάθε τι που θα κάνει πριν τα ψώνια, όσο θα βρίσκεται στα ψώνια και αφού τελειώσει τα ψώνια. Στην αρχή η γυναίκα ψάχνει λόγο να πάει για ψώνια. Αυτός ο λόγος δεν χρειάζεται να είναι λογικός. Μπορεί να είναι μία ερωτική απογοήτευση, μια κοινωνική εκδήλωση στην οποία η γυναίκα δεν μπορεί να παρευρεθεί με ξαναφορεμένο ρούχο. Μπορεί να θέλει να ψωνίσει κάποια άλλη γυναίκα φίλη της και να πρέπει να ασκήσει εποικοδομητική κριτική. Ο λόγος βρίσκεται σχετικά εύκολα. Στην σπάνια περίπτωση που δεν γίνεται να βρεθεί λόγος, η γυναίκα θα προσποιηθεί ότι έχει κάτι δουλειές στο κέντρο, αλλά στην πραγματικότητα θα κάνει shopping therapy.  Μόλις βρεθεί η δικαιολογία, τότε η γυναίκα πρέπει να βρει πότε θα πάει για τα ψώνια. Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη απόφαση, γιατί η γυναίκα θα πρέπει να

Ποτέ στην ζωή μου δεν έπαιρνα πράγματα που δεν μου ανήκαν. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο απαιτούσα και οι άλλοι να κάνουν ακριβώς το ίδιο και να σέβονται την κυριότητα που είχα στα πράγματά μου. Όταν ήμουν μικρή, αυτού του είδους η κυριότητα αφορούσε το δωμάτιό μου και τα παιχνίδια μου. Κάποια άλλα παιδάκια -απ' ότι είχα προσέξει- είχαν κόλλημα και με την μαμά τους. Ζήλευαν αν πλησίαζε οποιοσδήποτε την μαμά, γιατί η μαμά ήταν στην κυριότητά τους και νόμιζαν ότι αυτό το οποιοδήποτε παιδάκι θα την έκλεβε. Εγώ προσωπικά τέτοιο κόλλημα δεν είχα ποτέ. Ήμουν απόλυτα σίγουρη για την κυριαρχία μου πάνω στην μαμά μου -που αλλού θα έβρισκε παιδί σαν κι εμένα, άλλωστε;-, αλλά και πάλι δεν γούσταρα να το παίζει το κάθε μυξιάρικο μαγκιά κι έτσι . Οπότε κάθε φορά που κάποιο παιδάκι πήγαινε να της κάνει τα γλυκά μάτια, το κοίταγα με το βλέμμα " Bring it on, BITCH! ". Και το παιδάκι γινόταν καπνός. Μεγαλώνοντας, δεν έχω αλλάξει καθόλου. Οποιοσδήποτε με ξέρει έστω και λίγο, μπορεί να δ

Πολλές φορές για διάφορους λόγους (δουλειά, γάμοι-βαφτίσεις, κ.τ.λ.) πρέπει να πάμε οικογενειακώς στο χωριό. Άμα είσαι οποιοσδήποτε άλλος, τότε ίσως δεν έχεις λόγο να γράψεις γι' αυτό το γεγονός. Αν είσαι εγώ, θα πιαστεί το χέρι σου. Φτάνουμε στο χωριό. Πριν προλάβω να κατέβω απ' το αμάξι, δέχομαι επίθεση απ' τα μικρά ξαδερφάκια. Μόλις καταφέρω να μπω στο σπίτι, περνώ το επόμενο μισάωρο φιλώντας και αγκαλιάζοντας συγγενείς. Οι άντρες της οικογένειας εξαφανίζονται. Πάω να φτιάξω καφέδες και μετά οι γυναίκες της οικογένειας (γιαγιάδες, θείες, ξαδέρφες) -μαζί και εγώ με την μάνα μου- μαζευόμαστε γύρω απ' το τραπέζι και αρχίζει το πάρτι! Στην αρχή η συζήτηση περιστρέφεται γύρω μου. Πόσα μαθήματα χρωστάω, γιατί χρωστάω τόσα, αν έχω γκόμενο, γιατί δεν έχω γκόμενο, αν έχω μάθει να μαγειρεύω ακόμα, κ.τ.λ. Οι ξαδέρφες μου (8 και 9 χρονών) πιάνουν από 1 αυτί η καθεμία και μετράνε πόσες τρύπες έχω κάνει. Δυνατά. Εκεί παίρνουν μπρος τα νεύρα μου σιγά-σιγά γιατι νοιώθω λες και η

Κινητό. Για άλλους το πιο σύγχρονο gadgetακι που έχουν. Για άλλους ένα μέσο επικοινωνίας. Το σίγουρο είνα ότι οι μισοί έχουν και οι άλλοι μισοί θέλουν να αποκτήσουν. Η δική μου γενιά γνώρισε το κινητό στο δημοτικό. Ο πατέρας μου ταξίδευε στο εξωτερικό συνεχώς και το κινητό ήταν ένα χρήσιμο εργαλείο επικοινωνίας. Θυμάμαι είχε ένα Ericsson (ναι, χωρίς το "Sony" μπροστά), γνωστό σήμερα και ως "παντόφλα" ή "μπακατέλα". Πάντως για τα 90's ήταν από τα πιο σύγχρονα εργαλεία. Όταν είχαν πρωτοβγεί τα κινητά δεν είχαν γίνει όλες αυτές οι έρευνες για την επίδραση στης ακτινοβολίας στον άνθρωπο, οπότε οι γονείς αγόραζαν κινητά στα παιδιά τους με λίγο ψήσιμο. Και δεν υπήρχαν ούτε οι απαγορεύσεις στα σχολεία, οπότε κυκλοφορούσαμε με τα κινητά ανά χείρας και πουλάγαμε μούρη. Αυτή ήταν και η τελευταία περίοδος που μου άρεσε το κινητό σαν εφεύρεση. Από το γυμνάσιο και μετά, το κινητό μου φαινόταν κάτι το άχρηστο. Κατ' αρχάς είχαν αρχίσει και έβγαιναν τότε όλε

Σε γενικές γραμμές μπορώ να πω ότι είμαι καθαρή. Αλλάζω κάθε μέρα ρούχα, βάζω κάθε πρωί αποσμητικό, βουρτσίζω τα δόντια μου συνέχεια, έχω ένα ψυχολογικό με τα χέρια μου και τα σαπουνίζω 1000 φορές τη μέρα, κ.τ.λ. Αυτά είναι πράγματα που έχουν καθιερωθεί στη ρουτίνα μου και μετά από τόσα χρόνια ζωής σ’ αυτόν τον πλανήτη τα κάνω αυτόματα πλέον. Ένα πράγμα που δεν μπορώ να στριμώξω στην ρουτίνα μου όμως είναι το μπάνιο. Κι όταν λέω μπάνιο, εννοώ ντους και λούσιμο. Ας ξεκινήσω την περιγραφή μου από την αρχή, όπως συνηθίζεται. Βγαίνω απ’ την μπανιέρα νοιώθοντας λες και έχω μια διάφανη μεμβράνη προστασίας τριγύρω μου. Λέω στον εαυτό μου “ναι!!! Κατάφερα να μπω στην μπανιέρα και να κάνω ΜΠΑΝΙΟ !!! Και επειδή είμαι τόσο απίστευτη, θα μπω αύριο να κάνω ντους, θα μπω και μεθαύριο και παραμεθαύριο θα λουστώ κιόλας!” Αμ δε! Την πρώτη μέρα ξυπνώ και σκέφτομαι ότι δεν είναι απαραίτητο να πάω για ντους αφού μόλις χθες έκανα μπάνιο. Νιώθω ακόμα το ίδιο καθαρή με χθες, οπότε το αναβάλλω το

Όσο απίστευτο και να σας φανεί, έχω και εγώ ελαττώματα. Ένα από αυτά είναι ότι ενθουσιάζομαι εύκολα. Δωσ' μου κάτι ν' ασχοληθώ για καμιά ώρα και μ' έκανες το πιο χαρούμενο άτομο του κόσμου! Εξ' αιτίας αυτού συνεχώς θέλω να ξεκινώ καινούρια πράγματα. Κάτι τέτοιο παίζει συνεχώς στο μυαλό μου: "Ω πόσο μου αρέσει η ζωγραφικ... Α! λέω να πάω στο ωδείο για να μάθω να παίζω κ... Ουάου! Μαγειρική! Θα γίνω σ... Αχ πόσο μου αρέσει η σοκολάτα! Πρέπει να βρω σοκολάτα ΤΩ-ΡΑ!" με αποτέλεσμα να βάζω ένα στόχο και πριν προλάβω να τον φτάσω, να βρίσκω άλλους 1,2,3......100 στόχους, να προσπαθώ να τους πετύχω όλους μαζί και στο τέλος να πετυχαίνω έναν με δύο στην καλύτερη. Ας πούμε λοιπόν ότι ο πρώτος στόχος είναι να μάθω να μαγειρεύω. Στην αρχή ξεκινώ με πολύ μεγάλη θέληση και ζωντάνια! Λέω "θα τα καταφέρω σίγουρα! Είμαι γεννημένη νικήτρια! Θα μάθω να μαγειρεύω τα πάντα!" Αρχίζω λοιπόν και σηκώνομαι νωρίς κάθε πρωί, απαλλάσσω την μαμά απ' τα καθήκοντα της κουζ

Έχω προσπαθήσει να γράψω 1.000.000 εισαγωγές και τις έχω σβήσει. Δεν είμαι καλή στις εισαγωγές, οπότε θα το γράψω όπως μου 'ρχεται και θα προσπαθήσω να εξηγήσω παρακάτω. Δεν είναι θέμα για να βγει αρκετό κείμενο έτσι κι αλλιώς.. Ελπίζω να μου βγουν δυο παράγραφοι τουλάχιστον! Το πρόσεξα χθες αυτό. Όταν κάνω κάτι καλό ή όταν ανακαλύπτω κάτι καλό -μάλλον όχι καλό, επιτυχημένο θα 'λεγα- ενθουσιάζομαι πολύ και θέλω να το δείξω σε όοοοοοοοολο τον κόσμο!!!!!!! Αυτό μπορεί να είναι ένας βαθμός σε μάθημα της εξεταστικής που δεν έπαιζε να το πέρναγα καν (λογιστική ΙΙ με 6;;; ΜΕ 6!!!!!), μία υπέροχη φωτογραφία που τραβήχτηκε (Στην οποία νιώθω σαν μοντέλο. Κι όμως.) και την καμαρώνω παντού (facebook, MSN), μια ανάρτηση στο blog μου που με κάνει τόσο περήφανη που στέλνω links όπου τύχει, ένα συγκρότημα που ανακάλυψα τελευταία, κ.α. Έχω γράψει 2 παραγράφους μέχρι τώρα και πάω για 3η... Είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου! Τι έλεγα; Α, ναι. Ώρες ώρες πιστεύω ότι μπορεί να φαίνομαι λίγο ψων

Θέλω οπωσδήποτε να γράψω κάτι αστείο και πολύ απίστευτο. Και γαμάτο. Αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Γενικά όταν είμαι σε πίεση δεν λειτουργώ καλά. Ή μάλλον όχι, λειτουργώ μια χαρά υπό πίεση. Δεν λειτουργώ καλά όταν δέχομαι αρνητική κρητική πριν τελειώσω κάτι. Έχω μια μανία να βγαίνω πάντα τέλεια ακόμα και σε πράγματα που μπορεί να μην είναι το φόρτε μου (όπως το γράψιμο). Δεν ξέρω καν γιατί ξεκίνησα blog. Το υποσυνείδητο μου μου λέει ότι μάλλον ελπίζω να γίνω πολύ διάσημη σαν την Allie Brosh και να καταλήξω να πληρώνομαι από την google για να βάζω διαφημίσεις μαζί με τα gadgets και έτσι να μην χρειαστεί να δουλέψω ποτέ. Χωρίς να την αντιγράψω όμως. Συχαίνομαι να αντιγράφω κάποιον όπως συχαίνομαι να μου λένε ότι αντιγράφω κάποιον. Θυμάμαι το πόσο προσπαθούσα στο σχολείο να είμαι διαφορετική απ' τους άλλους. Το κλασσικό μότο μου στο γυμνάσιο "You laugh at me because I'm different. I laugh at you because you're all the same". Τέλος πάντων, ας μην ανοίξω κεφάλαιο γ

Αλέξανδρε, να γιατί δεν πήγαμε για βάφλες σήμερα! Η σημερινή μέρα ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη. Είχα κανονίσει με τον Άλεξ να πάμε για βάφλες στη Δωδώνη. Εδώ πρέπει να ενημερώσω όσους δεν τυχαίνει να με γνωρίζουν αρκετά καλά ότι είμαι πολύ στενά δεμένη με οτιδήποτε φαγώσιμο. Τρώω μέχρι σκασμού. Αγαπώ το φαγητό. Και αγαπώ ακόμα περισσότερο τα γλυκά. Θα πούλαγα το συκώτι μου στη μαύρη αγορά οργάνων για ένα σουφλέ σοκολάτας. Οπότε όπως καταλαβαίνετε πέταγα τη σκούφια μου για λίγη βαφλίτσα. Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι "όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελά". Αυτό το ρητό συνηθίζει να επαληθεύεται συχνά στην περίπτωσή μου, μιας και απ' ό,τι φαίνεται ο Ύψιστος δεν έχει ξαναδεί πιο αστείο άτομο από μένα (Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι πράγματι πρέπει να είμαι πολύ αστεία όταν νευριάζω. Ίσως γιατί περιφέρομαι στο σπίτι φωνάζοντας σε άψυχα αντικείμενα σε μία γλώσσα ακατανόητη ). Αλλά νομίζω ότι έχω ξεφύγει αρκετά, γιατί το θέμα μας εδώ δεν είναι το φαγητό, ούτε το πόσο ε

Όταν ήμουν δέκα χρονών, είχα την πρώτη μου επαφή με το αυτοκίνητο. Καθόμουν πίσω απ' τις ταχύτητες στο παλιό μας Honda Civic με τον πατέρα μου στη θέση του οδηγού, και κρατούσα το τιμόνι. Όταν πήγα 15 χρονών, ο πατέρας μου αποφάσισε ότι δεν έπρεπε να στερήσει ακόμα ένα δολοφόνο στους δρόμους, οπότε επέμενε να αρχίσω να οδηγώ "κανονικά". Εγώ επειδή από μικρή είχα μια ψύχωση με την οδήγηση, είπα αμέσως "ναι". Τα μαθήματα ξεκίνησαν. Η νύφη του πατέρα μου (σ.σ. για όσους δεν τα πάνε καλά με τις συγγένειες, εννοώ την σύζυγο του αδερφού του πατέρα μου. Και αν δεν μπερδευτήκατε χειρότερα τώρα, τα συγχαρητήριά μου) ανέλαβε το ρόλο της καθηγήτριας. Οπότε μπαίναμε θεία, μαμά και τρία μικρά ξαδερφάκια μαζί με ένα διπλό φουσκωμένο στρώμα θαλάσσης μέσα στο Honda, και ξεκινούσε το αργό ταξίδι προς την περιπέτεια! Το πρώτο δύσκολο βήμα δεν είναι να το βάλεις μπρος, όπως μπορεί να πιστεύουν όσοι δεν έχουν ιδέα από οδήγηση. Είναι να το καταφέρεις να τσουλήσει χωρίς να σο

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ