Ένα πολύ αστείο blog

Από μικρή είχα μανία με τις αστυνομικές σειρές και τα ιατρικά δράματα. Μεγάλωσα την εποχή που η τηλεόραση ήταν γεμάτη με Law and Order, E.R. και τους κλώνους τους. Οπότε, λογικό ήταν το πολύωρο κάψιμο. Από τότε λοιπόν μου έχουν κολλήσει διάφορες συνήθειες. Θέλω πάντα να αφήνω το στίγμα μου, όπως -ας πούμε- ένα αποτύπωμα, μια τρίχα, κάτι, σε περίπτωση που με απαγάγει κανείς και θα πρέπει να βρει στοιχεία η αστυνομία. Επειδή αυτήν ακριβώς τη δουλειά κάνει η αστυνομία: τριγυρνά μαζεύοντας τριχόμπαλες. Ώρες ώρες νοιώθω λες και ορίζω την περιοχή μου με το κατούρημα σαν τους σκύλους. Αυτό ήταν παρομοίωση, δεν τριγυρνώ κατουρώντας ο,τι βρω μπροστά μου. Αν το 'κανα αυτό, ο κόσμος θα το πρόσεχε και θα με έλεγαν τρελή. Άλλο ένα κακό είναι η μανία καταδίωξης. Βασικά, δεν είναι ακριβώς μανία καταδίωξης, αλλά δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλιώς. Όταν -τέλος πάντων- περνάω το δρόμο και σκέφτομαι ότι "Αν πατήσω το ένα πόδι στο πεζοδρόμιο πριν περάσει από πίσω μου το αυτοκίνη

Υπάρχουν κάποια στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους, αλλά πολλές φορές εμείς οι ίδιοι αργούμε να τα συνειδητοποιήσουμε. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να μην έχει προσέξει ότι είναι τσιγκούνης, και ξαφνικά κάποια άκυρη στιγμή να συνειδητοποιήσει ότι νιώθει σφίξιμο κάθε φορά που βγάζει το πορτοφόλι για να πληρώσει. Κάτι τέτοιες φλασιές τις τρώω συχνά τώρα τελευταία. Πιστεύω ότι ίσως αυτό συμβαίνει επειδή έχω μεγαλώσει αρκετά να να μπορώ να καταλάβω τον εαυτό μου. Τις προάλλες λοιπόν συνειδητοποίησα ότι αγχώνομαι εύκολα, νοιώθω τύψεις και γίνομαι συχνά υποχείριο τους. Των τύψεων. Υποχείριο των τύψεων μου. Τώρα που έβγαλα νόημα, πάω παρακάτω. Όταν κάνω μαλακία ή αδικώ κάποιον, πάντα το συνειδητοποιώ εγώ πριν απ' όλους. Οπότε θέλω να δηλώσω ότι δεν χρειάζεται να με κάνει κανείς να νοιώσω αυτές τις "υγιείς" τύψεις που πρέπει να νοιώθουν όλα τα ανθρώπινα όντα για να θεωρούνται άνθρωποι. Ξέρω να δημιουργώ τύψεις στον εαυτό μου και να με κάνω να νοιώθω σκουπίδι, και μ

Τις προάλλες είχα τα γενέθλιά μου. Όλα τα φυσιολογικά έμβια όντα με συνείδηση και λογική σκέψη χαίρονται πολύ αυτού του είδους τις μέρες που είναι "ξεχωριστές". Είναι μέρες που παίρνεις δώρα, ακούς ευχές και χαίρεσαι γιατί οι συγκεκριμένες μέρες είναι μόνο για σένα. Όλοι είμαστε καταβάθος εγωιστές. Εμένα δεν μου αρέσουν και τόσο όλα αυτά. Σε κάθε γενέθλια νοιώθω μελαγχολία. Αντί να σκέφτομαι ότι μεγάλωσα κατά ένα χρόνο, σκέφτομαι ότι μου μένει ένας χρόνος λιγότερος για να ζήσω. Αντί να χαρώ για όσους θυμήθηκαν να μου ευχηθούν, λυπάμαι για όσους με ξέχασαν. Αντί να χαρώ που παίρνω δώρα, νοιώθω άβολα γιατί κάποιοι άνθρωποι χάλασαν λεφτά για μένα, ενώ εγώ -επειδή είμαι τόσο γαϊδούρα- μπορεί και να τους ξεχάσω τελείως. Ούτε τα πάρτι γενεθλίων μου αρέσουν. Μια φορά έκανα στην Β' Δημοτικού . (Είμαι πολύ χαριτωμένη. Το ξέρω, Άλεξ.) Ούτε ξάνα! Κάθονταν και καλοπαίρναγαν όλα τα άλλα παιδάκια παίζοντας με τα παιχνίδια μου, κι εγώ ήθελα να κάτσω σε μια μεριά να φάω τα τυροπιτάκι

Δεν έχει σημασία αν κάνω κάτι ενδιαφέρον. Κάποιες φορές απλά θέλω να βαριέμαι και να βαριέμαι... Αφού βαριέμαι ακόμα και να γράψω αυτό το ποστ. Αλλά πρέπει να γράψω κάτι, για να μην παραπονεθεί η Αλέ ότι μπήκε να δει αν έχω γράψει τίποτα και τζίφος. Θα σας περιγράψω -λοιπόν- τη σημερινή μου μέρα! Σήμερα ξεκίνησαν οι εγγραφές στη σχολή. Πήγαμε λοιπόν οι συναδέλφισες και εφοδιαστήκαμε με τα προγράμματα των θεωριών και των εργαστηρίων, έτσι ώστε να τα ενορχηστρώσουμε σωστά χωρίς να πέσει κάτι πάνω σε κάτι άλλο. Είναι πολύ επίπονη διαδικασία για έναν φοιτητή να προσπαθεί να συνδυάσει τις ώρες από μαθήματα διαφορετικών εξαμήνων και εργαστηρίων, όλα μαζί. Δεν θα κάτσω να περιγράψω λεπτομερώς το υπόλοιπο της ημέρας, γιατί τότε οι αναγνώστες θα μου έλεγαν κάποια παροιμία με μια φοράδα κι ένα αλώνι, οπότε το αφήνω καλύτερα. Το συμπέρασμα μετά από αυτό το λογύδριο είναι ότι βρήκα που θέλω να αναφέρεται αυτό το ποστ! Μόλις μου ήρθε! Είναι που μιλάω με την Νίκη στο msn και με εμπνέει! Όταν ξ

Είμαι σίγουρη ότι αυτό το παθαίνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Όταν δεν έχω σκοπό να πάω πουθενά, βαριέμαι που ζω και κυκλοφορώ στο σπίτι με το βρακί, η φράντζα μου μοιάζει λες και την έχω κάνει πιστολάκι και οι μπούκλες απ' τη φόρμα είναι κάγκελο! Μαλλί κομμωτηρίου με λίγα λόγια. Όταν όμως αποφασίσω να πάω κάπου -ακόμα και μέχρι το περίπτερο- τότε οι τρίχες μου αποφασίζουν να αφήσουν τον μεταξύ τους συγχρονισμό στην άκρη και να με κάνουν να φαίνομαι λες και προσπαθώ να πιάσω σήμα απ' το υπερπέραν. Θα παρέθετα αντίστοιχη φωτογραφία, αλλά δεν χρωστάνε τίποτα όσοι διαβάζουν. Θυμάστε εκείνον τον τύπο στη Δρούζα (νομίζω) που έλεγε ότι χρησιμοποιούσε τα μαλλιά του ως κεραίες για να έχει επαφή με εξωγήινους; Κάτι τέτοιο, αλλά χωρίς το μισότρελλο υφάκι. Ελπίζω. Έχω προσπαθήσει να δω τι κινήσεις κάνω τις φορές που τα μαλλιά μου φτιάχνονται από μόνα τους, και προσπαθώ να κάνω τα ίδια ακριβώς πράγματα όταν πρέπει να πάω κάπου. Δεν γίνεται τίποτα όμως! Είναι λες και όταν παίρνω την από

Τα παρακάτω γεγονότα συνέβησαν όταν ήμουν δυο-τριών χρονών. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα και όλα τα γεγονότα που θα εξιστορήσω βασίζονται στις αφηγήσεις της Μαμάς Ηρώς. Α! Και επειδή αυτές οι ιστοριούλες δεν μπορούν να γίνουν αυτοτελή ποστ, τις παραθέτω όλες μαζί εδώ. Από το '92 μέχρι το '96 μέναμε με τους γονείς μου σε ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο στην Οβρυά. Κάτω απ' το σπίτι -στο ημιυπόγειο- υπήρχε ένα συνεργείο. Σ' αυτό το συνεργείο δούλευε ο κύριος Κώστας, ο οποίος είχε πολύ καλό λόγο να κάνει ασφάλεια ζωής. Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου τότε, αλλά διασκέδαζα πολύ πετώντας μαχαιροπίρουνα, κατσαρολικά και τάπερ απ' το μπαλκόνι κατ' ευθείαν στην είσοδο του συνεργείου. Μάλιστα -απ' ότι ακούω- τρύπωνα κρυφά στην κουζίνα, έπαιρνα ό,τι έβρισκα, το πέταγα κάτω απ' το μπαλκόνι και έφευγα χαχανίζοντας. Ευτυχώς ο κύριος Κώστας ήταν κάλος άνθρωπος και αντί να κάνει καμιά μήνυση, το μόνο που είχε ζητήσει απ' την Μαμά Ηρώ ήταν ένα ασθενοφόρο με καρδιολ

Επειδή οι μαλακίες που έκανα σαν παιδί αρέσουν, αποφάσισα να γράψω κι άλλες. Α! Να προειδοποιήσω σ' αυτό το σημείο ότι σε μερικά σημεία δεν υπάρχει συνοχή και οι σκέψεις φαίνονται λιγάκι μπερδεμένες. Δεν έπρεπε να πιω καφέ σήμερα. Πάμε λοιπόν! Πάντα μου άρεσε η ιδέα των κατοικίδιων. Προσοχή: όχι η φροντίδα και η περιποίηση που χρειάζεται ένα κατοικίδιο, αλλά αυτή η διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας όταν ακούμε τις λέξεις "σκύλος", "γάτα" κ.τ.λ. Ξέρετε, αυτή την εικόνα που μας έχουν περάσει οι αμερικάνικες ταινίες . Το θέμα όμως είναι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί στο να φροντίζουν μη ομιλούντα έμβια όντα. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, βέβαια, αρκεί να το συνειδητοποιήσει κανείς έγκαιρα. Πριν θάψει ένα κλωσόπουλο και δύο χρυσόψαρα, ας πούμε... Όταν μου πήρε η Μαμά Ηρώ το πρώτο μου χρυσόψαρο, ήμουν τεσσάρων χρονών. Είχα μια διεστραμμένη ιδέα ότι όσο πιο πολύ φαΐ του έριχνα, τόσο πιο μεγάλο θα γινόταν (η γιαγιά μου φταίει για αυτή την λανθασμέ

Δεν είμαι καλή στους προλόγους και στους επιλόγους, οπότε θα το πω όπως μου 'ρχεται, γιατί άμα κάτσω να το παιδέψω κι άλλο, θα πάθω ανεύρυσμα. Για να μπείτε πιο καλά στο πνεύμα της ιστορίας, πρέπει να πω τα εξής: Σαν παιδί ήμουν πολύ... ανεμοδούρα; Ναι, ωραία λέξη αυτή... Εκεί που καθόμουν μου 'ρχοταν ξαφνικές αναλαμπές και κατέληγα να κάνω άκυρες βλακείες, όπως π.χ. να βάψω το καινούριο χαλί του δωματίου μου με μανό, να κολλήσω σερβιέτες στο παράθυρο - μόνο και μόνο επειδή μου άρεσε να βγάζω τα αυτοκόλλητα, να πάρω ένα κραγιόν από το νεσεσέρ της μάνας μου και να βαφτώ απ' την κορυφή μέχρι τα νύχια ( κάπως έτσι ), να βγάλω ρούχα και πάνα και να βγω τσίτσιδη στο μπαλκόνι, ή να κάνω τσουλήθρα από έναν λόφο. Και τώρα πάμε για την ιστορία! Ήμουν 6 χρονών. Έπρεπε να πάμε σ' ένα μνημόσυνο στη Δροσιά . Για αυτή την περίσταση, η μαμά μου μου είχε φορέσει φούστα, κάτι που αποδείχθηκε πολύ λάθος κίνηση. Δεν θυμάμαι ποιος είχε την ιδέα, αλλά ξαφνικά βρέθηκα να ανεβ

Σε φυσιολογικές φάσεις ο ύπνος μου ξεκινά στις 11-12 τα μεσάνυχτα. Όταν λέω "φυσιολογικές φάσεις", εννοώ όταν έχω σχολή ή εξεταστική, υποχρεώσεις -δηλαδή- που με αναγκάζουν να σηκωθώ πριν τις 12 και να φερθώ σαν υπεύθυνος ενήλικας. Όταν όμως έχω το δικαίωμα να κοπροσκυλιάσω (διακοπές, αργίες, απεργίες), τότε ξαφνικά καταλήγω να κοιμάμαι κατά τις 5-7 το πρωί και να ξυπνώ κατά τις 6 το απόγευμα. Βασικά είμαι λίγο υπερβολική πιο πάνω, επειδή δεν έβρισκα άλλες λέξεις για να κλείσω την παράγραφο. Δεν γίνεται "ξαφνικά" όλο αυτό το χάος. Ξεκινά σταδιακά. Αποφασίζουν -στην αρχή- δυο-τρεις να το ρίξουν έξω, οι υπόλοιποι ακολουθούν, και μετά καταλήγουμε όλοι μαζί να κάνουμε ολονυχτία στο facebook και στο MSN μέχρι τις 6. Όλα καλά μέχρι εδώ, γιατί έχω παρέα στις αϋπνίες μου και δεν νιώθω άσχημα. Το πρόβλημα ξεκινά όταν οι υπόλοιποι ξενύχτηδες εξαφανίζονται σιγά-σιγά λόγω υποχρεώσεων ( σα δε ντρέπονται). Τότε ξαφνικά μένω μόνη στο PC μέχρι τα ξημερώματα χωρίς να έχω κάτ

Αυτό το post το εμπνεύστηκα από την εξεταστική του Σεπτέμβρη... Αφιερωμένο! Αγαπώ το διάβασμα. Όταν έχω όρεξη, μπορώ να καταβροχθίσω ένα βιβλίο 500 σελίδων στην άνεση. Το θέμα είναι να μην με πιάσει η βαρεμάρα μου. Άπαξ και με πιάσει βαρεμάρα, μπορεί να κοιτάζω την ίδια σελίδα για κάνα τρίωρο, ή ακόμα καλύτερα, να διαβάσω όλο το βιβλίο και μετά από ένα λεπτό να μην θυμάμαι ούτε τον τίτλο του. Κάτι τέτοιο -δυστυχώς- με πιάνει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όποτε πήγαινα να διαβάσω για το σχολείο, κατέληγα στην κουζίνα με ένα σάντουϊτς στο χέρι, ή στο PC σερφάροντας στο internet. Αφού ούτε στις πανελλήνιες δεν μπόρεσα να στρωθώ για να διαβάσω θεωρία, ενώ υποτίθεται ότι είχα και σοβαρό κίνητρο! Και τώρα που σπουδάζω, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει και πολύ. Στην αρχή του κάθε εξαμήνου, τα πράγματα κυλούν ομαλά. Η παρακολούθηση των μαθημάτων είναι διασκεδαστική - ίσως επειδή δεν είναι υποχρεωτική. Είναι πολύ ωραία που δεν χρειάζεται διάβασμα κάθε μέρα όπως στο σχολείο (όχι ότι διάβαζα