Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2011

Προειδοποίηση: Εορταστικό ποστ Νο3

Κατ' αρχάς, χρόνια πολλά κόσμε!!! Και κατά δεύτερον, είμαι άρρωστη. Ω ναι! Ο φετινός χειμώνας αποφάσισε να επιτεθεί Σ' ΕΜΕΝΑ, που τον γιορτάζω τόσο πανηγυρικά κάθε χρόνο! Ντροπή σου και φτου-σου-σου, λοιπόν! Το Χριστουγεννιάτικο χωριό λοιπόν ήταν χάλια. Αξίζει να το επισκεφτείς μόνο αν είσαι κάτω των 10. Και εγώ δεν είμαι κάτω των 10. Αυτά.

Προειδοποίηση: Εορταστικό ποστ Νο2

Στο παλιό λιμάνι, στο συνεδριακό κέντρο του ΟΛΠΑ (αν θυμάμαι καλά) ανοίγει ΣΗΜΕΡΑ Χριστουγεννιάτικο χωριό!!!! Πολύ γιούπι δηλαδή!! Θα έχει στρουμφάκια και Χιονάτη και ψεύτικο χιόνι κι απ' όλα τα καλά! Και θα είναι πολύ γούτσου! Πριν από λίγες μέρες στολίσαμε το δέντρο και είναι τόοοοοοοοοοοοσο... Χριστουγεννιάτικο; Αυτά βασικά, δεν μου 'ρχεται κάτι άλλο σήμερα.

Προειδοποίηση: Εορταστικό ποστ Νο1

Φέτος είναι τα δεύτερα Χριστούγεννα που γιορτάζει αυτός ο ναός νοημοσύνης και εκλεπτυσμένου χιούμορ! Γι' αυτό εννοείται πως θα αλλάξει το layout, θα σας σκοτίσω με τα εορταστικά ποστς, κ.ο.κ. Τα Jumbo έχουν βγάλει φέτος αυτά τα αυτοκόλλητα «ρολογάκια» που σου λένε πόσες μέρες απομένουν μέχρι τα Χριστούγεννα. Αγαπητά Jumbo, μας κακομαθαίνετε! Δυστυχώς όταν δεν είσαι παιδάκι πια δεν είναι πρέπον να χοροπηδάς σαν κατσίκι βλέποντας τις στολισμένες βιτρίνες, οπότε θα αρκεστώ και φέτος στο να τσιρίζω άναρθρα από ενθουσιασμό. Φέτος θα πάρω έναν κόκκινο σκούφο τύπου Άγιος Βασίλης και θα τον φοράω ανήμερα Χριστούγεννα ΚΑΙ Πρωτοχρονιά! Αυτά για σήμερα...

Άμα δεν σας αρέσει αυτό το ποστ, παράπονα στην Αλέ!

Ως γνωστόν, υπάρχουν δύο κατηγορίες πλουσίων με βάση το πως πλουτίζουν. Η πρώτη κατηγορία είναι οι αυτοδημιούργητοι (τύπου Ωνάσης). Η δεύτερη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι νεόπλουτοι. Αυτοί είναι το συνηθέστερα μισητό είδος πλουσίων γιατί -εκτός του ότι πλούτισαν κατά τύχη- μας το τρίβουν και στη μούρη! Όταν κάποιου ανθρώπου του έχει βγει το λάδι και έχει κάνει μια σεβαστή περιουσία, είναι εγκρατής και εκτιμά αυτά που έχει. Αν όμως τα λεφτά ήρθαν π.χ. από κληρονομιά, ή από κάποιο τυχαίο γεγονός γενικότερα, τότε προσπαθεί τόσο πολύ να το «παίξει» λεφτάς, που φαίνεται σαν παραφωνία.  Όλα αυτά τα γράφω γιατί τώρα τελευταία είναι της μόδας να βλέπω κάτι παλιές γνωστές που δεν έχουν ανάγκη να σπουδάσουν ή -Θεός φυλάξοι!- να δουλέψουν, να αρπάζουν από μία κάμερα (επαγγελματική πάντα!) και να το παίζουν αρτιστίκ μποέμ ταξιδιάρες τύπισσες που κάθε βδομάδα βρίσκονται σε διαφορετική ήπειρο. Και το πιο γελοίο είναι ότι έχουν και «καλλιτεχνική άποψη» και στο παίζουν και ταξιδιωτικοί οδηγοί!  Κα

Λυκόφως: Ναι, αυτό με τον βρικόλακα-Τίνκερμπελ.

Αυτή η σκέψη που έχω σκοπό να αναπτύξω σ' αυτό το ποστ τριβέλιζε το μυαλό μου για αρκετό καιρό πριν, χωρίς καν να το έχω συνειδητοποιήσει. Όλοι ξέρουμε το στόρυ πίσω απ' αυτόν τον τίτλο. Άνθρωπος ερωτεύεται βρικόλακα, βρικόλακας ερωτεύεται άνθρωπο, λυκάνθρωπος ερωτεύεται άνθρωπο και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα γιατί πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και είναι γιούπι. Είμαι από τις πολλές ( ΠΟΛΛΕΣ  όμως!) που έχουν διαβάσει τα βιβλία και παρακολουθήσει τις ταινίες αυτής της σειράς και θα 'θελα να πω κάτι. Η σειρά αυτή δεν είναι τίποτ' άλλο από ένα μάτσο ρομαντικές ταινίες με κάποιες αστείες ατάκες και σκηνές αγωνίας-περιπέτειας. Ναι, είναι ασυνήθιστο τα 2/3 των πρωταγωνιστών να είναι «σχεδόν» άνθρωποι, αλλά σιγά τα λάχανα! Μια φούσκα είναι κι αυτό όπως ήταν κι άλλες ταινίες παρομοίου ύφους (π.χ. Τιτανικός). Και όταν λέω «φούσκα», εννοώ ότι σε καμιά δεκαριά -το πολύ- χρόνια δεν θ' ασχολείται κανείς άμεσα με το θέμα. Οπότε δεν μπορώ να καταλάβω ποιός ο λό

Ε ναι, λοιπόν! Μεγάλη πόρτα θα διαβείς!

Όπως έψαχνα τίτλο για το προηγούμενο ποστ μου, θυμήθηκα ότι κάθε Σάββατο που πάω να πάρω το αστικό για να κατέβω κέντρο (άτιμα προάστεια), περνάω μέσα απ' τη λαϊκή και μετά πέφτω πάνω σ' όλο το γυφτόσογο και σε όποιον κουτσό/κουλό έδωσε ποτέ εξιτήριο το νοσοκομείο του Ρίου. Θα μου πει κάποιος, τι σε πειράζει; Θα τους πεις την τελευταία πρώτη και -μια δυο- θα πάνε από 'κει που 'ρθανε. Αμ δεν είναι έτσι τα πράγματα! Κατ' αρχήν έχω να τονίσω ότι μετά από πολύ προσεκτική παρατήρηση συμπέρανα ότι όλοι αυτοί έρχονται ΜΟΝΟ σ' εμένα για λεφτά! Μπράβο παίδες! Μυριστήκατε τα μονόλεπτα που έχουν κατακλείσει το πορτοφόλι μου και ορμήσατε! Και όχι, δεν είμαι παράλογη. Έχει τύχει να πηγαίνω προς την στάση με άλλους δυο-τρείς άσχετους και να μην τους κολλάει σαν τσιμπούρι κανένας! Και «να σου πω την μοίρα σου» και «μεγάλη πόρτα θα διαβείς» και «ένα μελαχρινό θα γνωρίσεις». Έπεσες έξω στο χρώμα των μαλλιών θείτσα! Και να μην ξεχνάμε ότι άμα τους πας κόντρα και δεν «ασημώσ

Το μέλλον.

Κάπου στην πρώτη λυκείου μ' έπιασε η αγάπη μου για τα οικονομικά μαθήματα. Ίσως γιατί είχαμε έναν καθηγητή από αυτούς που σου έλεγαν μια κουβέντα στο μάθημα και σε έκαναν να νοιώθεις λες και μόλις ανακάλυψες τη βαρύτητα. Μετά από αυτό θυμάμαι να δηλώνω πέμπτο πεδίο και να προσγειώνομαι φαρδιά πλατιά στη λογιστική. Άν μπορούσα να διαλέξω ένα πράγμα να μετανιώσω απ' τη ζωή μου, αυτό θα ήταν που μπήκα σ' αυτή την αναθεματισμένη σχολή. Και που έφαγα μισό βάζο νουτέλα το απόγευμα. Όπα, αυτό είναι άσχετο.   Τέτοια επαγγέλματα δεν πάνε σε ανθρώπους που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε κάτι για παραπάνω από 1 λεπτό, ή που χαζεύουν κάτι για καμιά ώρα. Προφανώς. Κάθε φορά που προσπαθώ να με φανταστώ σε γραφείο, δεν με φαντάζομαι να φτιάχνω λογιστικά βιβλία, αλλα να μιλάω στο τηλέφωνο και να παίζω Mahjong Titans στο λάπτοπ.  Οπότε ρωτώ: τι κάνει τώρα κανείς; Και η απάντηση που έδωσε το γεμάτο σοφίες μυαλό μου ήταν η εξής: πάρε πτυχίο να 'χεις κάτι στα χέρια σου, και που ξέρεις;

Καταλήψεις και καταληψίες.

Μετά από μία μικρή διακοπή λόγω του αχαλίνωτου clubbing και της σε γενικότερο βαθμό άσωτης ζωής που ζω, αποφάσισα να επιστρέψω! Να πω καταρχάς πως είμαι πολύ περήφανη γιατί δεν σταμάτησαν ούτε μέρα τα pageloads. Είμαι πλέον σίγουρη πως το όνειρό μου να γίνω διάσημη είναι εφικτό.  Θα 'θελα πολύ να μπορώ να πω ότι δεν έγραφα τόσον καιρό εξαιτίας της εξεταστικής, για να νοιώσω αυτή τη συναισθηματική πληρότητα που νοιώθει κανείς σε τέτοιες περιστάσεις , αλλά με τις καταλήψεις και μ' αυτά και με τ' άλλα δεν έδωσα ούτε ένα μάθημα! Οπότε χωρίς πολλά πολλά λέμε «καλωσόρισες τρίτο έτος!» Καθόμουν τις προάλλες και έφτιαχνα το πρόγραμμα του εξαμήνου (διάλεγα μαθήματα, εργαστήρια κτλ), και σκεφτόμουν τα δύο χρόνια που έχω περάσει στη σχολή μέχρι τώρα, και θυμόμουν πόσες διαφορετικές παρέες έχω κάνει μέχρι τώρα. Πράγματι είναι αρκετές. Στην παρέα μου οι μισοί λένε ότι σωστά γίνονται οι καταλήψεις, γιατί δεν γίνεται «να τους αφήσουμε να νομίζουν ότι συμφωνούμε», και οι άλλοι μισο

Διακοπές.

Εδώ και κάτι μήνες (!) κανονίζουμε τις καλοκαιρινές διακοπές. Το μέρος έχει αποφασιστεί, το μέσο, ακόμα και το πρόγραμμα. Το μόνο που μένει είναι το πότε. Το συνηθισμένο είναι να φεύγει κανείς Αύγουστο. Κι εμείς για Αύγουστο λέγαμε. Αλλά μία το 'να, μία τ' άλλο, τελικά μάλλον για αρχές Σεπτέμβρη το κόβουμε.  Στην αρχή σκεφτόμουν πως θα μας πιάσουν τα πρωτοβρόχια, αλλά μετά συνειδητοποίησα πως εδώ και κάτι χρόνια το καλοκαίρι κρατάει μέχρι το Νοέμβρη!  Και μόλις το συνειδητοποίησα αυτό στεναχωρήθηκα γιατί εγώ αγαπάω πολύ τον χειμώνα και τη βροχή και το κρύο και τα πουλοβεράκια και τα κλειστά παπουτσάκια και δε θέλω άλλο καλοκαίρι δε θέλω! Το βαρέθηκα! Μήπως είναι καλύτερες οι χειμερινές διακοπές με τα χιόνια και το χουχούλιασμα; 

Καντίνες και κατίνες.

Το πόσο κατίνα είναι μια γυναίκα ή ένας άντρας, το καταλαβαίνει κανείς εν όψει χωρισμού. Ένας νορμάλ άνθρωπος θα στεναχωρηθεί, θα χτυπηθεί αλλά θα πάει παρακάτω. Η κατίνα θα ρεζιλευτεί, θα κάνει ρεζίλι κι εσένα και το σόι σου ολόκληρο (που λέει ο λόγος), και ακόμα και μετά απ' αυτό δεν θα 'ναι ικανοποιημένη. Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγει κανείς τέτοιου είδους «προσωπικότητες». Μπορείς απλά να ελπίζεις ότι θα περάσει σύντομα αυτή η «κατινοπερίοδος» και θα ησυχάσει το κεφάλι σου. Γιατί όχι, δεν υπάρχει έλεος! Δεν υπάρχει καλοσύνη! Γι' αυτό κι εγώ παράτησα τις κατίνες και ήρθα στο ξακουστό χωριό μου, για ν' αράξω στην καντίνα (εξ ου και ο τίτλος) του θείου μου - ο οποίος άμα δει ότι τον λέω «θείο» εδώ θα με σφάξει, να πιω τα φρέντα μου (-γιατί μαρή στο χωριό σου είχατε; -ε ναι, λοιπόν!) και να πλατσουρίσω κι εγώ σαν κάτι εγγλεζάκια με κόκκινες μύτες. 

Η βλαμμένη μανάβισσα.

Μ' είχαν πιάσει οι καλές μου σήμερα και είπα να πάω να κάνω κάτι ψώνια για το σπίτι. Θα μαγείρευα κιόλας κοτόπουλο και ήθελα τρία καρότα και μία πιπεριά Φλωρίνης. Το σημειώνουμε αυτό. Πρώτα πέρασα απ' τη μανάβισσα, και αφού διάλεξα αυτά που ήθελα και πάω να τα ζυγίσω, της δίνω πενηντάρικο για πράγματα που στοίχιζαν τρία ευρώ. Είχα και το απολογητικό βλέμμα τύπου «θα σε ταλαιπωρήσω λίγο με τα ρέστα». Ήμουν ευγενέστατη!  Οπότε μου αρπάζει τη σακούλα απ' τα χέρια και μου λέει «ΦΥΓΕ!» Κάγκελο εγώ. Άλλα όχι κυρία μου! Δεν θα μου χαλάσεις εσύ τη μέρα! Της είπα να πάω να πάρω κάτι χαρτικά που ήθελα, να χαλάσω λεφτά και να γυρίσω, και γυρίζει με υφάκι και μου λέει «κάνε ό,τι θες, δεν μ' ενδιαφέρει»  Αγαπητή κυριούλα. ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Γιατί ακριβώς στο επόμενο τετράγωνο από σένα έχει ανοίξει σούπερ μάρκετ, και επίσης ανάμεσα σε σένα και το εν λόγω σούπερ μάρκετ κάθε Σάββατο έχει λαϊκή! Οπότε, επειδή -αν δεν απατώμαι- το μαγαζί σου έτσι κι αλλιώς δεν πάει καλά, ΔΕΝ διώ

Το καλοκαιράκι...

Μπήκε λοιπόν και επίσημα το καλοκαίρι.. Με το επίσημα εννοώ -βεβαίως, βεβαίως- ότι τελείωσε η εξεταστική και δεν καθόμαστε εμείς οι άμοιροι επιμελείς φοιτητές μέσα να σκάμε σαν τα ποντίκια. Εγώ γενικά είμαι παιδί του χειμώνα, οπότε σε γενικές γραμμές δεν ενθουσιάζομαι ιδιαίτερα στη θέα της θάλασσας, αλλά φέτος κάτι μ' έχει πιάσει ρε παιδί μου. Αυτό το κάτι που μ' έπιανε μικρή και πασαλειβόμουν με άμμο σαν γυφτάκι. Οπότε το σπίτι μ' έχει χάσει από πελάτισσα. Κλασσικά βέβαια όπως κάθε χρόνο θα πάθω ωτίτιδα απ' τις πολλές βουτιές. Τι κι αν κλείνω τ' αυτιά μου και τη μύτη μου σαν καμιά γιαγιά; Το νερό βρίσκει και τρυπώνει! Μ' έχουν πιάσει εμένα κάτι πονάκια και την έχω μυριστεί τη δουλειά. Τώρα που είπα για βουτιές, θυμήθηκα μια φάση όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Μ' έπιασε ένας θείος μου και με πέταξε με φόρα στη θάλασσα για να με «βουτήξει». Ναι. Και το νερό έφτανε μέχρι το γόνατο. Οπότε έπεσα με την πλάτη και μ' ανοιχτά τα μάτια, χτύπησα, και είδα και

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Ένα εισιτήριο..

Δεν μπορώ να σκεφτώ μία καλή εισαγωγή. Ήμουν με τη Βιβή στη στάση του λεωφορείου και μας πλησίασε ένας τύπος. Φθαρμένα ρούχα, λαδωμένα μαλλιά, κ.τ.λ. Γύρισε και μας είπε «Δεν θα πω ψέματα. Είμαι τοξικομανής.» Εκείνη την ώρα γύρισε τα χέρια του και πράγματι είχαν ένα σωρό σημάδια από βελόνες. Ανατριχιαστικό. «Θέλω όμως ένα εισιτήριο. Όχι λεφτά. Δε λέω ψέμματα για να πάρω τη δόση μου. Άμα θέλεις πήγαινε να μου το αγοράσεις εσύ το εισιτήριο, δε θέλω τα λεφτά.» Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουγα ναρκομανή να ζητάει εισιτήριο και όχι «πενήντα λεπτά δωσ' μου γιατί μαζεύω λεφτά για να πάρω εισιτήριο επειδή είμαι φοιτητής και ξέμεινα.» Δεν τον ξέρω, και πιθανότατα θα πεθάνει πριν καν πάρω πτυχίο, αλλά μπράβο του. Εννοείται πως είναι τραγικό που χαραμίζει έτσι τη ζωή του, αλλά γούσταρα ρε παιδί μου που ήταν ντόμπρος και δεν έλεγε τις σαχλαμάρες που λένε οι όμοιοί του. Και η πιο απίστευτη ατάκα μόλις ρώτησε 5-10 κοπέλες που ήμασταν στη στάση και δεν του 'δωσε καμία εισιτήριο: «με φάγ

Τα σημάδια μιας βαρετής μέρας:

Καταρχάς δεν υπάρχει τίποτα που θα σε αναγκάσει να ξυπνήσεις σαν άνθρωπος το πρωί. Όσα ξυπνητήρια και να βάλεις, όσες γκαρίλες και ν' ακούσεις, και πάλι θα στριφογυρίζεις μέχρι το μεσημέρι. Εν τω μεταξύ όταν τελικά αξιωθείς να σηκωθείς, έχεις αυτή την περίεργη διάθεση που όλο και κάτι θέλεις να κάνεις αλλά ταυτόχρονα βαριέσαι να κάνεις οτιδήποτε απαιτεί κίνηση ή/και συγχρονισμό άκρων. Κάθεσαι και λιώνεις στον υπολογιστή ή στην τηλεόραση και ενώ διψάς το τελευταίο δίωρο (όπως εγώ αυτή τη στιγμή καλή ώρα) δεν πρόκειται να σηκωθείς για να πιείς νερό ακόμα κι αν πιάσει φωτιά η καρέκλα σου. Έρχεται η ώρα που πρέπει να κοιμηθείς. Όλοι κοιμούνται το βράδυ, δεν είναι κάτι που μπορείς να αποφύγεις. Επίσης όλο και κάτι έχεις να κάνεις πριν πέσεις για ύπνο. Και αυτό το κάτι μπορεί να σε κάνει να μείνεις ξύπνιος για ώρες, απλά για να το αποφύγεις απ' την πολλή βαρεμάρα. Μακράν το πιο βαρετό ποστ που 'χω γράψει... Αλλά τουλάχιστον τώρα έχω 5 ποστς!

Σοβαρά τώρα. Μην το διαβάσετε.

Το τέταρτο ποστ του μήνα. Α, και δεν έχω τι να γράψω. Τέλεια. Δυστυχώς για μένα δεν είμαι αρκετά σπουδαία ώστε να μπορώ να γράψω 2 βλακείες και να είναι το ίδιο καλές με ένα νορμάλ ποστ. Οπότε θα σας στείλω ένα διάγραμμα από την εργασία στο ΛΠΣ που κάνω για να μου πείτε μπράβο.   Βρήκα τη σελίδα ενός πλαστικού χειρούργου που τον λένε Tom Pousti . Σοβαρά τώρα. Καληνύχτα! Ή μάλλον καλημέρα!

Λου. Που. Σου.

Μ' αρέσει η συμμετρία ακόμα και εκεί που δεν είναι εφικτή. Οπότε αφού για κάθε μήνα του 2011 έχω 5 ποστς (κατά τύχη!), θέλω 5 ποστς και για τον Μάιο. Οπότε πρέπει να γράψω άλλα 3 (μαζί μ' αυτό). Όπως σκεφτόμουν λοιπόν να γράψω μια διαπίστωση που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια μετά από τις ένα εκατομμύριο ταινίες που έχω δει, θυμήθηκα την εξεταστική (ω, τι έκπληξις!) και μετά θυμήθηκα μια εργασία που έχω για το ΛΠΣ. Το ΛΠΣ αγαπητοί μου φίλοι (γνωστό και ως Λογιστικά Πληροφοριακά Συστήματα) είναι μια βλακεία που θυμίζει προγραμματισμό απ' την Γ' λυκείου. Τεχνολογική. Πρέπει, δηλαδή, να κάτσω και να σκεφτώ «τι θα έκανα στη θέση του πισί», και μετά να το περιγράψω διαγραμματικά! Εντυπωσιακό; Και το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι αυτή τη στιγμή που τα γράφω όλα αυτά η ώρα πάει τρεις και εμένα με έχει πιάσει η προκομάρα μου και έχω ήδη κάνει προσχέδια σε πρόχειρο, ενώ σε 5 ώρες θα πρέπει να ξυπνήσω και να ξεκινήσω τη μέρα μου σαν παραγωγικός ενήλικας. Ναι. Μάλλον φταί

«Χρώματα, άνοιξη, βόλτα στον ήλιο...»

Όντας παιδί της πόλης τα τελευταία δύο χρόνια (τρομάρα μου), μπορώ να πω ότι μου είχε λείψει η αίσθηση όπου το μόνο που σου 'ρχεται μετά από μια εισπνοή είναι αλμύρα και δέντρα, αντί για σκουπιδοαέρα, σκατούλες και καυσαέρια. Όσο ζούσα στο χωριό δεν καταλάβαινα τι τους έπιανε τους ανθρώπους «της πόλης» και σκοτώνονταν να ξεφύγουν στην εξοχή. Αλλά σήμερα που πήγα η ίδια μια βόλτα προς τα έξω, ήταν λες και βρέθηκα σε μια διαφορετική διάσταση. Συνειδητοποίησα ότι από τότε που άρχισα να ζω σε πιο «γρήγορους» ρυθμούς, ψιλοξέχασα να λέω μια στο τόσο «δε γ@μιέτ@ι»; Η αλήθεια είναι ότι δεν κάνει καλό να τα παίρνουμε όλα στα σοβαρά και να ξεχνάμε να πάρουμε ανάσα μια στο τόσο. Οπότε αποφάσισα από 'δω και πέρα να προσπαθήσω να μην χολοσκάω με το παραμικρό και να θυμηθώ τις εποχές που όταν κάτι δεν πήγαινε καλά, μια βόλτα στη θάλασσα έσβηνε όλα τα προβλήματα, τουλάχιστον προσωρινά.

Γκρίκλιsh

Κάτι έτυχε να ψάχνω για την eurovision, τότε που θα στέλναμε την Παπαρίζου. Δεν είχα πολλά πολλά μαζί της οπότε ήθελα να μάθω πληροφορίες για την καριέρα της. Μπήκα σε ένα ελληνικό φόρουμ και εκεί που λέω «εδώ είμαστε», όλα έμοιαζαν κινέζικα! Έβλεπα σειρές γραμμάτων του λατινικού αλφαβήτου που δεν έβγαζαν κανένα νόημα, με αριθμούς ανάμεσά τους. Μετά από κάνα δίλεπτο πήρα χαμπάρι ότι το w είναι το ωμέγα, κτλ, και ένοιωσα λες και ανακάλυψα μια καινούρια γλώσσα! Εκτός του πόσο κουλ ένοιωθα που έγραφα έτσι, με γλίτωνε και απ' τον κόπο να πατάω alt και shift κάθε φορά για να αλλάζω γλώσσα. Ναι, μεγάλος κόπος. Όταν έφτασα τρίτη λυκείου όμως συνειδητοποίησα ότι είχα αρχίσει να ξεχνάω την ορθογραφία μου και με έπιασε κρίση γιατί η Αλέ μου είχε ψιλοκολλήσει το κόλλημά της για την ορθογραφία. Οπότε μια μέρα το πήρα απόφαση να γράφω παντού ελληνικά! Στην αρχή μου βγήκε η πίστη μέχρι να σταματήσω να γράφω «καπςσ ετσι» και «kapws etsi», αλλά μετά από λίγο ιδρώτα και ατελείωτο backspace το

(Μετά το) Πάσχα.

Η αγαπημένη μου εβδομάδα από άποψη φαγητού είναι η βδομάδα του Πάσχα. Σε γενικές γραμμές συχαίνομαι να τρώω ξαναζεσταμένο φαγητό. Πάντα μου μυρίζει κάπως περίεργα και καταλήγω να το παρατάω στην άκρη και να μπουκώνω με ψωμιά. Όχι τώρα όμως. Ό,τι ξεμένει απ' το Πάσχα (αυγά, κοκορέτσι, κτλ) μοιάζει με την πιο απίστευτη λιχουδιά που θα μπορούσε να μου εμφανίσει κανείς. Αυτό όμως είναι το μόνο ευχάριστο. Γιατί η περίοδος μετά το Πάσχα μου βγάζει κάτι του στυλ «νομίζεις ότι κάνεις διακοπές τώρα, αλλά άμα κοιτάξεις στο άμεσο μέλλον θα δεις μία εξεταστική να σε μουτζώνει». Και η σκέψη ότι άμα δεν τα περάσω όλα τώρα μένω πίσω ένα εξάμηνο δε μπορώ να πω ότι συμβάλλει στην χαλάρωσή μου. Πώς καταφέρνω και φέρνω το θέμα πάντα γύρω απ' την εξεταστική; Και μιας και το θυμήθηκα, ΥΓ: τρΑΊνο, αΥγά, αΥτί. Γιατί έτσι.

Το μεγά(αααααααα)λο τέλμα.

Δεν μπορώ να αναλύσω το ίδιο θέμα σε πάνω από μία παράγραφο. Αυτό σημαίνει είτε ότι δεν κάνω τίποτα σημαντικό στη ζωή μου, είτε ότι κάνω τόσα πολλά που ο μικρός και αργός εγκέφαλος μου δεν προλαβαίνει να τα αναλύσει όλα μαζί. Θυμήθηκα ότι το 'χα ξαναπάθει αυτό, και μόλις σχολίασα το πόσο έχω κολλήσει, ξεκόλλησα αυτόματα. Εδώ και κάνα μήνα κοιμάμαι με αρκουδάκι. Σοβαρά τώρα. Δεν κοιμόμουν σε κανένα στάδιο της ζωής μου με αρκουδάκι και το 'παθα τώρα. Μάλιστα άρχισα να φοβάμαι το σκοτάδι όπως όταν πήγαινα δημοτικό. Και τι κάνω για να το καταπολεμήσω; Συνδέω το ποντίκι του λάπτοπ που αλλάζει χρώματα για να φωτίζει το δωμάτιο. Ουδέν σχόλιο. Σήμερα μαζευτήκαμε η παρέα του σχολείου και (ξανα)θυμηθήκαμε τα παλιά. Λόγω της μνήμης χρυσόψαρου που διαθέτω σε κάποια φάση ένοιωσα λες και πήγα σε διαφορετικό λύκειο απ' την παρέα μου. Μα πότε προλάβαμε και κάναμε όλα αυτά που εξιστορήθηκαν απόψε; Και που ήμουν εγώ τότε; Πάει έχω χαζέψει. Και ναι! Μόλις ολοκλήρωσα (!) ένα ποστ!!! :D

Άλλη μια Μπρίτζετ Τζόουνς.

Είναι μερικές φορές που θέλω να βάλω μια κλαψιάρικη ταινία που ψοφάνε ο πρωταγωνιστής, η γκόμενά του, ο σκύλος του και όλο του το σόι και να πάρω ένα μπολ παγωτό και να βουλιάξω στον καναπέ. Λες και άμα δεν κλάψω μια φορά το μήνα για το πόσο άδικη είναι η ζωή θα σκάσω. Μόνο που η ζωή δεν είναι και τόσο άδικη μαζί μου, οπότε μετά τσαντίζομαι που δεν έχω λόγους να γκρινιάξω. Οπότε μετά κάθομαι και κάνω σχολιασμό στην ταινία. Την κλαψιάρικη από πιο πάνω. Φτιάχνω δικούς μου διαλόγους και μετά βρίζω τους ρόλους γιατί είναι τόσο θύματα της ίδιας τους της τύχης που με τσαντίζουνε. Είμαι ψυχοπαθής. Ή κυκλοθυμική. Δεν ξέρω στα σίγουρα. 

Μάλλον η Τιβί δε λέει και πολλά.

Εδώ και κάνα χρόνο έχω αποκτήσει τη συνήθεια να παρακολουθώ τις αγαπημένες μου σειρές ον-λάην. Παλιές που έχουν σταματήσει να προβάλλονται αλλά και καινούριες που παίζονται τώρα έξω. Θυμάμαι πριν από κάνα πεντάρι χρόνια που σχεδόν 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, αν άνοιγες την τιβί έβρισκες πάντα κάτι να δεις. Μπορεί όχι τέλειο, αλλά σίγουρα ανεκτό. Τώρα για να βρω κάτι ενδιαφέρον πρέπει να στηθώ με το τηλεχειριστήριο στο χέρι για κάνα δίωρο παθαίνοντας τενοντίτιδα απ' την πολλή προσπάθεια και καταλήγοντας στο τηλεμάρκετινγκ. Τώρα που είπα τηλεμάρκετινγκ, είδα ένα φουσκωτό μαξιλαράκι για τον σβέρκο (σαν κολάρο) που φτιάχτηκε «για να απαλλάσσει τους ώμους απ' το βάρος και να τους ξεκουράζει». Τώρα δηλαδή το κεφάλι -και κατ' επέκταση ο εγκέφαλος- έγινε ένα άχρηστο βάρος. ΟΚ. Κάηκε η κάρτα γραφικών μου από κάτι διακοπές ρεύματος (υποθέτω) και τώρα βλέπω ακόμα περισσότερη Τιβί. Ας με λυπηθεί κάποιος! Τώρα τελευταία παίζει η επανάληψη της επανάληψης! Άμα δω άλλη μία φορά Κωνστα

Το ζαχαροπλαστείο.

Χθες ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι βρίσκομαι στο 2ο έτος. Αρκετά τρομακτικό, γιατί μετά άρχισα να σκέφτομαι το επαγγελματικό μου μέλλον και το πως μπορεί να τα φέρει η ζωή γενικότερα. Και μετά με έπιασε ο συνηθισμένος φόβος που με πιάνει ότι δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο, οπότε λέω τι γίνεται τώρα; Θ' ανοίξω ζαχαροπλαστείο/καφετέρια. Να εξηγήσω. Το μαγαζί στην είσοδο θα είναι ένα συνηθισμένο ζαχαροπλαστείο, αλλά θα μπαίνεις σ' έναν διάδρομο και θα σε οδηγεί σε μία εσωτερική καφετέρια γεμάτη πουφ και πολύχρωμες κούπες. Και όλοι θα είναι ξυπόλητοι! Θα είναι σαν το μπόουλινγκ που υποχρεούσαι να φορέσεις εκείνα τα χαζά παπούτσια, αλλά εδώ θα μένεις με τις κάλτσες και θα έχει πολύ μαλακά χαλιά. Και πολλά χρώματα. Πάρα μα πάρα πολλά χρώματα. Και πολλά γλυκά! Θα μου πεις τι τα γράφω όλα αυτά τώρα; Ψαρεύω πελάτες, βέβαια! Λίγα χρόνια νωρίτερα μεν, αλλά και πάλι!

«Συναγερμός υπερβολικά πολλών πληροφοριών.»

Ζηλεύω τις εποχές που οι γιατροί θεωρούνταν θεοί και οι κοινοί θνητοί δεν είχαν ιδέα για τα γεγονότα πίσω απ' τις πόρτες των χειρουργείων. Έχω μυωπία από μικρή. Και απ' τη στιγμή που άκουσα για το λέιζερ που κάνουν ήθελα οπωσδήποτε να το κάνω κι εγώ. Δεν φοβόμουν ποτέ τους γιατρούς, τις βελόνες, τα νυστέρια ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, οπότε όλα ΟΚ. Κάποια στιγμή όμως -πρέπει να πήγαινα λύκειο- άρχισα να παρακολουθώ όλες αυτές τις αμερικάνικες και αγγλικές σειρές/ριάλιτι με πλαστικές επεμβάσεις και πάει λέγοντας. Σε κάποια φάση είχα μάθει απ' έξω ακόμα και την ιατρική ορολογία που χρησιμοποιείτο. Τότε άρχισα να φοβάμαι, ή μάλλον να ανατριχιάζω. Ή κάτι τέτοιο. Σαν αυτόν τον φόβο που έχουν κάποιοι άνθρωποι για τις βελόνες, ας πούμε, και αυτό επειδή ήξερα με κάθε λεπτομέρεια τι θα μου έκανε ο γιατρός, χωρίς να είναι απαραίτητο. Το θέμα είναι ότι πιστεύω πως θα 'πρεπε να υπάρχει κάποιο «μυστήριο», ρε παιδί μου. Να ξέρει ο ασθενής μόνο ότι θα μπει, θα ναρκωθεί και θα

Μέσα στην επικαιρότητα!

Έχω μια ανικανότητα να καταλάβω τις ειδήσεις. Πραγματικά, όσο κι αν προσπαθώ να βγάλω νόημα, με τόσα παράθυρα μετά από λίγο τους χάνω. Ευτυχώς έχω την Αλέ και την Βιβή να μου εξηγούν τι παίζει, αλλιώς δεν θα 'ξερα τίποτα για την επικαιρότητα. Έφτιαξα πίτσα για το μεσημέρι, και ταυτόχρονα είχε βάλει ειδήσεις το mega και άκουγα. Αν κατάλαβα καλά έκαναν επίθεση οι ΗΠΑ στην Λιβύη. Κάποιος είπε (όχι στην Τιβί) ότι οι ΗΠΑ ζηλεύουν τα πετρέλαιά τους και θέλουν να τους τα πάρουν για δικά τους. Οι ΗΠΑ μου θυμίζουν ενοχλητικό πεντάχρονο: αποφασίζει να σε αγνοήσει όσο παίζει με τα παιχνίδια του, καυχιέται ότι τα δικά του είναι πιο ωραία απ' τα δικά σου, και άμα τύχει το δικό σου παιχνίδι να είναι πιο καινούριο/γυαλιστερό/μοδάτο θα κάνει ότι πουστιές περνάνε απ' το μυαλό του για να στο κλέψει. Αγαπητοί κύριοι πρώην/νυν/και-ξέρω-κι-εγώ-τι-άλλο πρόεδροι: τα κουβαδάκια σας και σ' άλλη παραλία! Κοτζάμ ήπειρος η δικιά σας και κάθεστε και ασχολείστε με όλες τις υπόλοιπες σαν κάτι π

Ένα ποστ όχι για το καρναβάλι.

Όντας πατρινιά νοιώθω την υποχρέωση να γράψω κάτι για το καρναβάλι, αλλά ποτέ δεν κάνω κάτι όταν με υποχρεώνουν, οπότε δεν πρόκειται να γράψω τίποτα. Θαυμάζω το δήμο πάντως γιατί με το κάψιμο του καρνάβαλου ξεκίνησε αμέσως το καθάρισμα. Νοιώθω πολύ Ευρωπαία ρε παιδί μου! Γιατί όπως και να το κάνουμε τα κομφετί και τα λοιπά χάρτινα «πράγματα» γίνονται πολύ μπλιάχ μόλις τα βρέξεις, και δεν είναι και πολύ ωραίο θέαμα.  Έγιναν κάτι αλλαγές στο πρόγραμμα σπουδών και ανέβασαν τις διδακτικές μονάδες σε κάποια μαθήματα που έχω ήδη περάσει, οπότε από το καρναβάλι και μετά τρέχω με κάτι εργασίες που πρέπει να κάνω. Σχεδόν τις τελείωσα. Γιούπι! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς μερικοί άνθρωποι ξοδεύουν 40-60€ κάθε χρόνο στο καρναβάλι για στολή κτλ. Εγώ άμα δεν είχα τα μέσα (μεγάλο λαμόγιο) να τη βγάζω τζαμπέ κάθε χρόνο, σιγά μην πήγαινα. Σήμερα θα πάω να αναδείξω άλλο ένα από τα πολλά ταλέντα μου σε ένα καραόκΙ πάρτυ! Κάτι μου λέει ότι θα κοτέψω (ατάκα γιαγιάς) και τελευταία στιγμή δε θα τραγουδ

Οι βάφλες μου προκαλούν αϋπνίες.

Προσπαθώ να αποφασίσω να πάω να ξαπλώσω εδώ και κάμποση ώρα, άλλα δεν τα καταφέρνω. Και όπως σκεφτόμουν τη βάφλα που έφαγα σήμερα, μετά από ένα συνειρμό βρήκα θέμα για ποστ! Από τότε που άρχισα να έχω κοινωνικές συναναστροφές με ανθρώπινα όντα έχω παρατηρήσει το εξής ελάττωμα: δεν μπορώ να κανονίσω συναντήσεις με φίλους μου. Ποτέ. Δεν ξέρω τι τρέχει εδώ. Αυτό που έχω προσέξει είναι ότι αν -ας πούμε- συναντήσω κάποιον τυχαία και μου πει τις μαγικές λέξεις «να κανονίσουμε να βρεθούμε καμιά μέρα ρε συ», τότε για την επόμενη βδομάδα θα προσπαθώ να σκεφτώ τρόπους να το κανονίσω. Και στο τέλος -ω τι έκπληξη!- δεν θα κανονίσω τίποτα. Κάποιες φορές θέλω να το παίξω κουλ και λέω ότι θα κανονίσω να συναντηθώ με την παρέα του σχολείου που βρισκόμαστε που και που, και στο τέλος καταλήγουμε να μην βρεθούμε καθόλου ή να τα καταφέρουμε τελευταία στιγμή επειδή έβαλε το χεράκι του ο Κωνσταντίνος (σε κάνω και διάσημο ρε αλητήριο πλάσμα, πες μου τι άλλο θες! Εγώ και το Χρυσό Κουφέτο !). Τώρα τελε

Να πόσο εύκολα μπορεί να φτιάξει η μέρα μου!

Εδώ και κάνα δίμηνο κάθε φορά που έβλεπα ένα αίτημα φιλίας έμενα με την απορία στο βλέμμα γιατί θα ήταν κάποιος άκυρος τύπου «Bourbouli8rini goutsou mwe mwe», χωρίς φωτογραφία, χωρίς κοινούς φίλους κτλ. Τις προάλλες όμως που είδα για ακόμα μια φορά την ειδοποίηση και δυσανασχετώντας έκανα το κλικ με το ποντίκι, έπαθα σοκ! Ήταν η κολλητή που είχα από δύο χρονών μέχρι την τρίτη δημοτικού (που μετακόμισα). Την έψαχνα καιρό χωρίς επιτυχία και στην αρχή ενθουσιάστηκα πολύ, αλλά μετά μ' έπιασε ένα άγχος. Έχουμε να ειδωθούμε εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, και μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια έχουμε μεγαλώσει και έχουμε αλλάξει. Αυτό που φοβάμαι είναι ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια έχουμε αλλάξει τόσο πολύ που θα είμαστε δύο ξένοι και θα πρέπει να ξαναγνωριστούμε απ' την αρχή. Και αν δεν ταιριάζουμε τώρα; Απογοήτευση, γιατί θα χαλάσει η ωραία εικόνα που είχα στις αναμνήσεις μου τα τελευταία χρόνια. Αλλά επειδή είμαι θαρραλέο κορίτσι θα προσπαθήσω να κανονίσω να βρεθούμε! Τι στο καλό, δεν

CSI: Patras

Ξυπνάω μέσα στη μέση της νύχτας για νερό. «Όχι ρε @@@». Κάθομαι και το φιλοσοφώ για κάνα πεντάλεπτο, αλλά η δίψα δεν περνά οπότε αναγκάζομαι να σηκωθώ. Πετάγομαι απ' το κρεβάτι και τρέχω μέχρι το διάδρομο που έχει αναμμένο φως, λες και κρύβεται πίσω μου κανένας δολοφόνος. Κοιτάζω τριγύρω, έτοιμη ν' αρπάξω το βάζο που στέκεται στη γωνία και να το χρησιμοποιήσω χωρίς έλεος. Φτάνω έξω απ' την κουζίνα. Το χέρι μου μπαίνει μέσα πριν από μένα και ψηλαφίζω για το διακόπτη. Ταυτόχρονα κοιτάζω μήπως μ' ακολουθεί ο ίδιος δολοφόνος. Μόλις ανάβει το φως μπαίνω γρήγορα και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Τσεκάρω απ' την πόρτα της κουζίνας που καθρεφτίζομαι μήπως είναι κανένας πίσω μου, αλλά ταυτόχρονα δεν κοιτάζω έντονα μήπως τύχει και δω κανέναν να με κοιτάζει. Φεύγω γρήγορα προς το νεροχύτη. Παίρνω ποτήρι και καταφέρνω να το γεμίσω νερό χωρίς να κοιτάζω καν τι κάνω, γιατί με το βλέμμα σκανάρω όλο το δωμάτιο για ύποπτες κινήσεις. Μέσα σε δευτερόλεπτα πίνω και τρέχω προς το δ

Μια συμβουλή, μιας και το θυμήθηκα!

Είμαι απ' τους ανθρώπους που ταιριάζουν εύκολα με άλλους ανθρώπους. Σπάνια αποφασίζω ότι δεν μπορώ να κάνω παρέα με κάποιον. Κι όταν λέω «δεν μπορώ», εννοώ «άμα ξανακούσω τη φωνή του θα τον σκοτώσω με τον πιο βάναυσο τρόπο». Αλλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν την παλεύουν με τίποτα! Οι γκρινιάρηδες. Μια στο τόσο θα τύχει να πέσεις πάνω σ' αυτού του είδους άνθρωπο. Τα σημάδια είναι εμφανή. Σου παραπονιέται για τα πάντα, λες και σηκώθηκες μια μέρα και είπες «Δεν έχω τι να κάνω, ας χαλάσω τη μέρα του - έτσι, για μια αλλαγή βρε αδερφέ!», αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να τον κάνεις παρέα για κάποιο ασήμαντο λόγο.  Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν; Μην πιάνεις κουβέντα! Το ξέρω ότι σε σπρώχνει το κοινωνικό καθήκον να μιλήσεις, αλλά αν το κάνεις θα είναι σαν να τραβάς περόνη χειροβομβίδας: ανόητο και επίπονο. Απομακρύνσου! Εκτός αν πιστεύεις στον Ινδουισμό που λέει ότι όσο μεγαλύτερα βασανιστήρια περάσει κανείς στην τωρινή του ζωή, τόσο καλύτερη θα είναι η επόμενη. Κουράγιο λοι

Αγαπητό(;) Ημερολόγιο Vol.2

Κοίταζα ένα ποστ που είχα γράψει πριν από κάτι αιώνες, με τίτλο « Αγαπητό ημερολόγιο », και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν ήμουν καλή στο να βγάζω τα εσώψυχά μου σ' ένα κομμάτι χαρτί. Πιστέψτε με, είχα προσπαθήσει πολύ. Υποθέτω πως αυτή η μανία με είχε πιάσει από τις πολλές αμερικάνικες ταινίες που έβλεπα. Κάτι παρόμοιο με τα κατοικίδια ένα πράμα. Οπότε μια στο τόσο μ' έπιανε η μανία να γράφω σ' ένα τετράδιο με λουκέτο και ευχάριστη «ροζ» μυρωδιά. Είναι ευχάριστο όμως να θυμάσαι το παραμικρό; Έχει τύχει να διαβάσω ένα ημερολόγιο που είχα κρατήσει για κάνα δίμηνο όταν πήγαινα γυμνάσιο και -εκτός του ότι θυμήθηκα κάποιες στενάχωρες καταστάσεις- τσαντίστηκα κιόλας γιατί δε συμφωνούσα με αυτά που έγραφα, ή μου φαίνοταν γελοία. Ένοιωθα διχασμένη προσωπικότητα! Οπότε ρωτώ: γιατί να μπει κανείς στη διαδικασία να κρατήσει ημερολόγιο, αν μετά του χαλάει τη διάθεση κιόλας; Κάποιοι λένε ότι τους ανακουφίζει γιατί νοιώθουν ότι λένε αυτά που τους απασχολούν σε κάποιον. Άμα βρει καν

<Εισαγωγή ευφάνταστου τίτλου>

Έζησα την πρώτη απώλεια δοντιού στο χωριό του μπαμπά μου. Το κακόμοιρο το δοντάκι κουνιόταν ελάχιστα, αλλά έπεσε στα χέρια της Θείας Βάσως και -ήθελε δεν ήθελε- υποχώρησε. Παρ' ότι ήμουν αρκετά μικρή, θυμάμαι χαρακτηριστικά που βγήκαμε στην αυλή και το πέταξε με φόρα στη σκεπή. Δεν ξέρω το λόγο. Σε κάποιες χώρες έξω υπάρχει η νεράιδα του δοντιού. Αφήνεις το πεσμένο δόντι κάτω απ' το μαξιλάρι, και η νεράιδα σου το ανταλλάσσει με λεφτά. Αυτό είναι άδικο! Θέλω το ακριβές αντίτιμο που αναλογεί στον αριθμό δοντιών που 'χω χάσει, με τόκο επειδή έχουν περάσει τόσα χρόνια, συν την αποζημίωση για ψυχική οδύνη που υπέστην όταν έσπασα τα δύο μπροστινά! Έχουν αρχίσει και με πονάνε τα ούλα μου εκεί που είναι οι φρονιμίτες. Θέλω να έρθει έστω ένας άνθρωπος και να μου πει ποια ακριβώς είναι η χρησιμότητα αυτών των τεσσάρων δοντιών. Πήγα να γράψω ότι οι φρονιμίτες είναι το δεύτερο πιο άχρηστο κομμάτι του ανθρώπινου σώματος μετά τη σκωληκοειδή απόφυση, αλλά έπεσα πάνω σε αυτό . Να τι

Σκάσε και κοιμήσου!

Μάκη, μία βαλίτσα πεντάλεπτα για τον κουμπαρά σου! Διάβαζα ένα blog που παρακολουθώ, και είχε link μιας ιστοσελίδας που έπαιζε ένα κλιπάκι με ήχους βροχής για να σε χαλαρώνουν. Τώρα τελευταία δεν κοιμόμουν καλά λόγω άγχους, οπότε βρήκα αυτό που δεν ήξερα καν ότι έψαχνα. Ωραία, λέω, εδώ είμαστε! Έβαλα το εν λόγω κλιπάκι να παίζει. Άρχισα να νοιώθω λες και παίζω σε ταινία χολιγουντιανής παραγωγής, έτοιμη να πιάσω το ποτήρι με το κόκκινο κρασί στο χέρι, να το παίξω πολλά σκεπτόμενη και ταυτόχρονα να ξαπλώσω στον καναπέ δίπλα στο τζάκι εκθειάζοντας τα δίμετρα πόδια μου. (Τι λέω;!) Εκεί λοιπόν που είχα μπει για τα καλά στο κλίμα και είχα αρχίσει (επιτέλους) να νυστάζω, ξαφνικά άρχισα να κάνω ό,τι πιο άκυρους συνειρμούς θα μπορούσε να κάνει κανείς, απλά για να με αγχώσω επίτηδες. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να μαζέψω τη μπουγάδα. Ναι, για να μην μου βρέξει τα ρούχα η εικονική βροχή. Αλλά επειδή έχω τάσεις ψυχαναγκασμού, δεν το 'κλεισα το κλιπάκι. Το άφησα να παίζει για κάνα δίωρο για ν

Κουλ μπέιμπι, κουλ!

Ευχαριστώ το χθεσινό ποστ, για την έμπνευση του σημερινού ποστ.  Ζηλεύω την εποχή που ήμουν παιδί για έναν λόγο. Όχι γιατί ήταν πιο ξέγνοιαστη. Η κάθε ηλικία έχει τα προβλήματα και τα άγχη της τα οποία όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο γελοία μας φαίνονται. Αναφέρομαι στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Δεν ήμουν ποτέ αγχώδης. Ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πρέπει να πάρουμε βαθμούς στο δημοτικό. Τα άλλα παιδάκια να έχουν πέσει του θανατά γιατί είτε δεν ήταν καλοί οι βαθμοί, οπότε θ' άκουγαν κατσάδα, είτε δεν ήταν αρκετά καλοί, οπότε θα 'τρωγαν σφαλιάρα. Κι εγώ; Πανηγύριζα γιατί χάναμε τις τελευταίες ώρες απ' το μάθημα και... αυτό βασικά! Όλα χαλαρά! Πάντα ήμουν από τους πιο ψύχραιμους σε οποιαδήποτε φάση. Λες να 'μαι υιοθετημένη από Θεσσαλονίκη; Μάλλον όχι, γιατί τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει. Το άγχος πλέον από ανύπαρκτο έχει βρεθεί μέσα σε μιά γωνιά του μυαλού μου κι εγώ να προσπαθώ να το στριμώξω, και μετά αυτό ξαφνικά ΜΠΑΜ! Πιστεύω ότι αυτό ευθύνεται

Αγαπητοί επίσημοι (και μη) αναγνώστες (και μη)

Αποφάσισα να πάρω άδεια αορίστου χρόνου (το είπα καλά;) γιατί δεν μπορώ να γράψω τίποτα. Δεν έχω ιδέες. Στέρεψα. Πάει το μπλογκ! ΒΟΗΘΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ (και μη)!!! Όταν είμαι καλά στα προσωπικά μου (και μη), δεν γράφω. Δεν ξέρω γιατί. Πάντως είναι σπαστικό, γιατί υποτίθεται ότι είμαι πολύ απίστευτη μπλόγκερ (με ηδονίζει το ελληνικό "μπλγκ" για κάποιο λόγο). Μ' έχει πιάσει μία απογοήτευση (και δύο και τρεις μην σου πω) με αυτήν την εξεταστική γιατί δεν πρόκειται να περάσω ούτε τα μισά. Δύο στα τρία τα εργαστήρια μέχρι τώρα, πάντως! ΓΙΕΑ ΜΠΕΪΜΠΙ!!!!!! Έκατσα σήμερα και είδα τη ζωή της άλλης. Δώσε Ξένια! Είσαι σκύλα και μ' αρέσεις! Άμα δεν είχα κανόνα να μην βάζω emoticons στα ποστς μου, θα έβαζα αυτό: :D Ουπς! Μάλλον πάει ο κανόνας γι' αυτό το ποστ! Αυτό τυπικά είναι κάτι που έγραψα, οπότε μην παραπονεθεί κανείς ότι δεν έγραψα!

Ένα σοβαρό άρθρο vol. 3

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς... Η μαμά με την αδερφή μου έχουν ήδη πέσει για ύπνο, και δεν έχει πάει καν έντεκα. Και ο μπαμπάς; Ο μπαμπάς με την κανάτα στο χέρι, να μουρμουρίζει, να μπερδεύει τα λόγια του και να ρίχνει και κάτι διαόλους στον αέρα.  Ντρέπομαι. Ντρέπομαι που η οικογένειά μου δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Ευτυχισμένη. Βαρετή. Ω κάθε άλλο παρά βαρετή είναι! Οι φίλες μου στο σχολείο θα διηγούνται τις ωραίες οικογενειακές χριστουγεννιάτικες εκδρομές τους. Κι εγώ; Εγώ θα προσεύχομαι από μέσα μου να μην έρθει η σειρά μου να μιλήσω.  Τι να πω άλλωστε; Ότι πλέον δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς πότε είναι μεθυσμένος και πότε ξεμέθυστος; Αλλά του 'χω αδυναμία. Και μου 'χει κι αυτός! Τις προάλλες πήγαμε στο εξοχικό να κάνουμε κάτι δουλειές, αυτός ήπιε, ήπιε... Έκατσα μόνη μου και έκανα όλη τη δουλειά, ενώ αυτός είχε πέσει αναίσθητος απ' το πολύ κρασί.  Δεν ήθελα να δω τα μάτια σου γεμάτα συγκίνηση, μπαμπά, μόλις είδες την μίζερη προσπάθειά μου να μην τσακωθείτε πάλι

Υπόσχομαι πως δεν είμαι πικρόχολη

Έφτιαξα αυτό το blog για να ικανοποιήσω το απίστευτο ψώνιο μου και να γίνω (και) παγκοσμίως διάσημη. Καιρός ήταν. Να ξεκαθαρίσω -λοιπόν- στους ανθρώπους (και στα cyborgs) που τιμάν τη σελίδα μου με την παρουσία τους κάποια πράγματα. Δεν γίνεται να σας αρέσει κάθε ποστ. Και βασικά, δεν τα γράφω για να μου πείτε μπράβο. Όχι ότι με χαλάει το μπράβο που μου λέτε, απλά να ξέρετε ότι γράφω για να βγάζω κάποια πράγματα απ' το κεφάλι μου όπως στα ημερολόγια. Δεν είμαι αρθρογράφος ή συγγραφέας, ούτε κατέχω την ελληνική τόσο καλά. Δεν γίνεται να συμφωνείτε με το κάθε ποστ, ή ακόμα και με ολόκληρο το ποστ. Εδώ μέσα γράφω αυτά που πιστεύω ή πράγματα που μου έχουν συμβεί. Εμένα. Δεν γίνεται όποιος μπει εδώ μέσα να ταυτιστεί με αυτό ή αυτό , ας πούμε. Δέχομαι να μου πει κάποιος ότι δε συμφωνεί, αλλά όχι να μου πει ότι η άποψη μου είναι λάθος, γιατί δεν υπάρχει σωστή και λάθος άποψη. Που θέλω να καταλήξω λοιπόν; Θα πω κάτι που είχε πει κάποτε ένας άλλος blogger: άμα θέλετε blogs που να σας

...και φιλοσόφησα!

Είχα βάλει Mega χθες και φιλοσοφούσα βλέποντας τον Ζουγανέλη. Βασικά, τώρα που διάβασα τι έγραψα συνειδητοποίησα ότι δεν ταιριάζουν οι λέξεις Mega , Ζουγανέλη και φιλοσόφησα , μαζί στην ίδια πρόταση. Έστω. Γιατί γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά; Ποια ακριβώς είναι πρακτικά η διαφορά ανάμεσα στις 31/12 και στη 1/1; Μία μέρα. Ένα καινούριο ημερολόγιο. Το ωράριο στα μαγαζιά. Η βασιλόπιτα. Μπα, αποφάσισα ότι δεν είναι πρακτικό το θέμα, αλλά συναισθηματικό. Η Πρωτοχρονιά έχει την ίδια ιδιότητα με τα γενέθλια: με κάνει να νοσταλγήσω. Όταν αλλάζει ο χρόνος νοιώθω λες και φεύγει ένα κομμάτι μου μαζί του, και με πιάνει μελαγχολία. Θυμάμαι τα περασμένα και έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Ισχύει αυτή η παροιμία που όσο και να σπάω το κεφάλι μου δεν μου 'ρχεται, αλλά θέλει να πει ότι όσο περνάει ο καιρός ξεχνάμε τα δυσάρεστα γεγονότα. Ελπίζω να μην ξαναγράψω κάτι που να 'χει σχέση με γιορτές, γιατί αλλιώς θα το σβήσω το ρημάδι για blog! Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να με παρακαλέσει