Ένα πολύ αστείο blog

Ευχαριστώ το χθεσινό ποστ, για την έμπνευση του σημερινού ποστ.  Ζηλεύω την εποχή που ήμουν παιδί για έναν λόγο. Όχι γιατί ήταν πιο ξέγνοιαστη. Η κάθε ηλικία έχει τα προβλήματα και τα άγχη της τα οποία όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο γελοία μας φαίνονται. Αναφέρομαι στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων. Δεν ήμουν ποτέ αγχώδης. Ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πρέπει να πάρουμε βαθμούς στο δημοτικό. Τα άλλα παιδάκια να έχουν πέσει του θανατά γιατί είτε δεν ήταν καλοί οι βαθμοί, οπότε θ' άκουγαν κατσάδα, είτε δεν ήταν αρκετά καλοί, οπότε θα 'τρωγαν σφαλιάρα. Κι εγώ; Πανηγύριζα γιατί χάναμε τις τελευταίες ώρες απ' το μάθημα και... αυτό βασικά! Όλα χαλαρά! Πάντα ήμουν από τους πιο ψύχραιμους σε οποιαδήποτε φάση. Λες να 'μαι υιοθετημένη από Θεσσαλονίκη; Μάλλον όχι, γιατί τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει. Το άγχος πλέον από ανύπαρκτο έχει βρεθεί μέσα σε μιά γωνιά του μυαλού μου κι εγώ να προσπαθώ να το στριμώξω, και μετά αυτό ξαφνικά ΜΠΑΜ! Πιστεύω ότι αυτό ευθύνεται

Αποφάσισα να πάρω άδεια αορίστου χρόνου (το είπα καλά;) γιατί δεν μπορώ να γράψω τίποτα. Δεν έχω ιδέες. Στέρεψα. Πάει το μπλογκ! ΒΟΗΘΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ (και μη)!!! Όταν είμαι καλά στα προσωπικά μου (και μη), δεν γράφω. Δεν ξέρω γιατί. Πάντως είναι σπαστικό, γιατί υποτίθεται ότι είμαι πολύ απίστευτη μπλόγκερ (με ηδονίζει το ελληνικό "μπλγκ" για κάποιο λόγο). Μ' έχει πιάσει μία απογοήτευση (και δύο και τρεις μην σου πω) με αυτήν την εξεταστική γιατί δεν πρόκειται να περάσω ούτε τα μισά. Δύο στα τρία τα εργαστήρια μέχρι τώρα, πάντως! ΓΙΕΑ ΜΠΕΪΜΠΙ!!!!!! Έκατσα σήμερα και είδα τη ζωή της άλλης. Δώσε Ξένια! Είσαι σκύλα και μ' αρέσεις! Άμα δεν είχα κανόνα να μην βάζω emoticons στα ποστς μου, θα έβαζα αυτό: :D Ουπς! Μάλλον πάει ο κανόνας γι' αυτό το ποστ! Αυτό τυπικά είναι κάτι που έγραψα, οπότε μην παραπονεθεί κανείς ότι δεν έγραψα!

Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς... Η μαμά με την αδερφή μου έχουν ήδη πέσει για ύπνο, και δεν έχει πάει καν έντεκα. Και ο μπαμπάς; Ο μπαμπάς με την κανάτα στο χέρι, να μουρμουρίζει, να μπερδεύει τα λόγια του και να ρίχνει και κάτι διαόλους στον αέρα.  Ντρέπομαι. Ντρέπομαι που η οικογένειά μου δεν είναι σαν όλες τις άλλες. Ευτυχισμένη. Βαρετή. Ω κάθε άλλο παρά βαρετή είναι! Οι φίλες μου στο σχολείο θα διηγούνται τις ωραίες οικογενειακές χριστουγεννιάτικες εκδρομές τους. Κι εγώ; Εγώ θα προσεύχομαι από μέσα μου να μην έρθει η σειρά μου να μιλήσω.  Τι να πω άλλωστε; Ότι πλέον δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς πότε είναι μεθυσμένος και πότε ξεμέθυστος; Αλλά του 'χω αδυναμία. Και μου 'χει κι αυτός! Τις προάλλες πήγαμε στο εξοχικό να κάνουμε κάτι δουλειές, αυτός ήπιε, ήπιε... Έκατσα μόνη μου και έκανα όλη τη δουλειά, ενώ αυτός είχε πέσει αναίσθητος απ' το πολύ κρασί.  Δεν ήθελα να δω τα μάτια σου γεμάτα συγκίνηση, μπαμπά, μόλις είδες την μίζερη προσπάθειά μου να μην τσακωθείτε πάλι

Έφτιαξα αυτό το blog για να ικανοποιήσω το απίστευτο ψώνιο μου και να γίνω (και) παγκοσμίως διάσημη. Καιρός ήταν. Να ξεκαθαρίσω -λοιπόν- στους ανθρώπους (και στα cyborgs) που τιμάν τη σελίδα μου με την παρουσία τους κάποια πράγματα. Δεν γίνεται να σας αρέσει κάθε ποστ. Και βασικά, δεν τα γράφω για να μου πείτε μπράβο. Όχι ότι με χαλάει το μπράβο που μου λέτε, απλά να ξέρετε ότι γράφω για να βγάζω κάποια πράγματα απ' το κεφάλι μου όπως στα ημερολόγια. Δεν είμαι αρθρογράφος ή συγγραφέας, ούτε κατέχω την ελληνική τόσο καλά. Δεν γίνεται να συμφωνείτε με το κάθε ποστ, ή ακόμα και με ολόκληρο το ποστ. Εδώ μέσα γράφω αυτά που πιστεύω ή πράγματα που μου έχουν συμβεί. Εμένα. Δεν γίνεται όποιος μπει εδώ μέσα να ταυτιστεί με αυτό ή αυτό , ας πούμε. Δέχομαι να μου πει κάποιος ότι δε συμφωνεί, αλλά όχι να μου πει ότι η άποψη μου είναι λάθος, γιατί δεν υπάρχει σωστή και λάθος άποψη. Που θέλω να καταλήξω λοιπόν; Θα πω κάτι που είχε πει κάποτε ένας άλλος blogger: άμα θέλετε blogs που να σας

Είχα βάλει Mega χθες και φιλοσοφούσα βλέποντας τον Ζουγανέλη. Βασικά, τώρα που διάβασα τι έγραψα συνειδητοποίησα ότι δεν ταιριάζουν οι λέξεις Mega , Ζουγανέλη και φιλοσόφησα , μαζί στην ίδια πρόταση. Έστω. Γιατί γιορτάζουμε την Πρωτοχρονιά; Ποια ακριβώς είναι πρακτικά η διαφορά ανάμεσα στις 31/12 και στη 1/1; Μία μέρα. Ένα καινούριο ημερολόγιο. Το ωράριο στα μαγαζιά. Η βασιλόπιτα. Μπα, αποφάσισα ότι δεν είναι πρακτικό το θέμα, αλλά συναισθηματικό. Η Πρωτοχρονιά έχει την ίδια ιδιότητα με τα γενέθλια: με κάνει να νοσταλγήσω. Όταν αλλάζει ο χρόνος νοιώθω λες και φεύγει ένα κομμάτι μου μαζί του, και με πιάνει μελαγχολία. Θυμάμαι τα περασμένα και έχω αυτό το ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη. Ισχύει αυτή η παροιμία που όσο και να σπάω το κεφάλι μου δεν μου 'ρχεται, αλλά θέλει να πει ότι όσο περνάει ο καιρός ξεχνάμε τα δυσάρεστα γεγονότα. Ελπίζω να μην ξαναγράψω κάτι που να 'χει σχέση με γιορτές, γιατί αλλιώς θα το σβήσω το ρημάδι για blog! Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να με παρακαλέσει