Ένα πολύ αστείο blog

Ξυπνάω μέσα στη μέση της νύχτας για νερό. «Όχι ρε @@@». Κάθομαι και το φιλοσοφώ για κάνα πεντάλεπτο, αλλά η δίψα δεν περνά οπότε αναγκάζομαι να σηκωθώ. Πετάγομαι απ' το κρεβάτι και τρέχω μέχρι το διάδρομο που έχει αναμμένο φως, λες και κρύβεται πίσω μου κανένας δολοφόνος. Κοιτάζω τριγύρω, έτοιμη ν' αρπάξω το βάζο που στέκεται στη γωνία και να το χρησιμοποιήσω χωρίς έλεος. Φτάνω έξω απ' την κουζίνα. Το χέρι μου μπαίνει μέσα πριν από μένα και ψηλαφίζω για το διακόπτη. Ταυτόχρονα κοιτάζω μήπως μ' ακολουθεί ο ίδιος δολοφόνος. Μόλις ανάβει το φως μπαίνω γρήγορα και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Τσεκάρω απ' την πόρτα της κουζίνας που καθρεφτίζομαι μήπως είναι κανένας πίσω μου, αλλά ταυτόχρονα δεν κοιτάζω έντονα μήπως τύχει και δω κανέναν να με κοιτάζει. Φεύγω γρήγορα προς το νεροχύτη. Παίρνω ποτήρι και καταφέρνω να το γεμίσω νερό χωρίς να κοιτάζω καν τι κάνω, γιατί με το βλέμμα σκανάρω όλο το δωμάτιο για ύποπτες κινήσεις. Μέσα σε δευτερόλεπτα πίνω και τρέχω προς το δ

Είμαι απ' τους ανθρώπους που ταιριάζουν εύκολα με άλλους ανθρώπους. Σπάνια αποφασίζω ότι δεν μπορώ να κάνω παρέα με κάποιον. Κι όταν λέω «δεν μπορώ», εννοώ «άμα ξανακούσω τη φωνή του θα τον σκοτώσω με τον πιο βάναυσο τρόπο». Αλλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν την παλεύουν με τίποτα! Οι γκρινιάρηδες. Μια στο τόσο θα τύχει να πέσεις πάνω σ' αυτού του είδους άνθρωπο. Τα σημάδια είναι εμφανή. Σου παραπονιέται για τα πάντα, λες και σηκώθηκες μια μέρα και είπες «Δεν έχω τι να κάνω, ας χαλάσω τη μέρα του - έτσι, για μια αλλαγή βρε αδερφέ!», αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να τον κάνεις παρέα για κάποιο ασήμαντο λόγο.  Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν; Μην πιάνεις κουβέντα! Το ξέρω ότι σε σπρώχνει το κοινωνικό καθήκον να μιλήσεις, αλλά αν το κάνεις θα είναι σαν να τραβάς περόνη χειροβομβίδας: ανόητο και επίπονο. Απομακρύνσου! Εκτός αν πιστεύεις στον Ινδουισμό που λέει ότι όσο μεγαλύτερα βασανιστήρια περάσει κανείς στην τωρινή του ζωή, τόσο καλύτερη θα είναι η επόμενη. Κουράγιο λοι

Κοίταζα ένα ποστ που είχα γράψει πριν από κάτι αιώνες, με τίτλο « Αγαπητό ημερολόγιο », και συνειδητοποίησα ότι ποτέ δεν ήμουν καλή στο να βγάζω τα εσώψυχά μου σ' ένα κομμάτι χαρτί. Πιστέψτε με, είχα προσπαθήσει πολύ. Υποθέτω πως αυτή η μανία με είχε πιάσει από τις πολλές αμερικάνικες ταινίες που έβλεπα. Κάτι παρόμοιο με τα κατοικίδια ένα πράμα. Οπότε μια στο τόσο μ' έπιανε η μανία να γράφω σ' ένα τετράδιο με λουκέτο και ευχάριστη «ροζ» μυρωδιά. Είναι ευχάριστο όμως να θυμάσαι το παραμικρό; Έχει τύχει να διαβάσω ένα ημερολόγιο που είχα κρατήσει για κάνα δίμηνο όταν πήγαινα γυμνάσιο και -εκτός του ότι θυμήθηκα κάποιες στενάχωρες καταστάσεις- τσαντίστηκα κιόλας γιατί δε συμφωνούσα με αυτά που έγραφα, ή μου φαίνοταν γελοία. Ένοιωθα διχασμένη προσωπικότητα! Οπότε ρωτώ: γιατί να μπει κανείς στη διαδικασία να κρατήσει ημερολόγιο, αν μετά του χαλάει τη διάθεση κιόλας; Κάποιοι λένε ότι τους ανακουφίζει γιατί νοιώθουν ότι λένε αυτά που τους απασχολούν σε κάποιον. Άμα βρει καν

Έζησα την πρώτη απώλεια δοντιού στο χωριό του μπαμπά μου. Το κακόμοιρο το δοντάκι κουνιόταν ελάχιστα, αλλά έπεσε στα χέρια της Θείας Βάσως και -ήθελε δεν ήθελε- υποχώρησε. Παρ' ότι ήμουν αρκετά μικρή, θυμάμαι χαρακτηριστικά που βγήκαμε στην αυλή και το πέταξε με φόρα στη σκεπή. Δεν ξέρω το λόγο. Σε κάποιες χώρες έξω υπάρχει η νεράιδα του δοντιού. Αφήνεις το πεσμένο δόντι κάτω απ' το μαξιλάρι, και η νεράιδα σου το ανταλλάσσει με λεφτά. Αυτό είναι άδικο! Θέλω το ακριβές αντίτιμο που αναλογεί στον αριθμό δοντιών που 'χω χάσει, με τόκο επειδή έχουν περάσει τόσα χρόνια, συν την αποζημίωση για ψυχική οδύνη που υπέστην όταν έσπασα τα δύο μπροστινά! Έχουν αρχίσει και με πονάνε τα ούλα μου εκεί που είναι οι φρονιμίτες. Θέλω να έρθει έστω ένας άνθρωπος και να μου πει ποια ακριβώς είναι η χρησιμότητα αυτών των τεσσάρων δοντιών. Πήγα να γράψω ότι οι φρονιμίτες είναι το δεύτερο πιο άχρηστο κομμάτι του ανθρώπινου σώματος μετά τη σκωληκοειδή απόφυση, αλλά έπεσα πάνω σε αυτό . Να τι

Μάκη, μία βαλίτσα πεντάλεπτα για τον κουμπαρά σου! Διάβαζα ένα blog που παρακολουθώ, και είχε link μιας ιστοσελίδας που έπαιζε ένα κλιπάκι με ήχους βροχής για να σε χαλαρώνουν. Τώρα τελευταία δεν κοιμόμουν καλά λόγω άγχους, οπότε βρήκα αυτό που δεν ήξερα καν ότι έψαχνα. Ωραία, λέω, εδώ είμαστε! Έβαλα το εν λόγω κλιπάκι να παίζει. Άρχισα να νοιώθω λες και παίζω σε ταινία χολιγουντιανής παραγωγής, έτοιμη να πιάσω το ποτήρι με το κόκκινο κρασί στο χέρι, να το παίξω πολλά σκεπτόμενη και ταυτόχρονα να ξαπλώσω στον καναπέ δίπλα στο τζάκι εκθειάζοντας τα δίμετρα πόδια μου. (Τι λέω;!) Εκεί λοιπόν που είχα μπει για τα καλά στο κλίμα και είχα αρχίσει (επιτέλους) να νυστάζω, ξαφνικά άρχισα να κάνω ό,τι πιο άκυρους συνειρμούς θα μπορούσε να κάνει κανείς, απλά για να με αγχώσω επίτηδες. Σκεφτόμουν ότι έπρεπε να μαζέψω τη μπουγάδα. Ναι, για να μην μου βρέξει τα ρούχα η εικονική βροχή. Αλλά επειδή έχω τάσεις ψυχαναγκασμού, δεν το 'κλεισα το κλιπάκι. Το άφησα να παίζει για κάνα δίωρο για ν