Ένα πολύ αστείο blog

Το πόσο κατίνα είναι μια γυναίκα ή ένας άντρας, το καταλαβαίνει κανείς εν όψει χωρισμού. Ένας νορμάλ άνθρωπος θα στεναχωρηθεί, θα χτυπηθεί αλλά θα πάει παρακάτω. Η κατίνα θα ρεζιλευτεί, θα κάνει ρεζίλι κι εσένα και το σόι σου ολόκληρο (που λέει ο λόγος), και ακόμα και μετά απ' αυτό δεν θα 'ναι ικανοποιημένη. Δυστυχώς δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγει κανείς τέτοιου είδους «προσωπικότητες». Μπορείς απλά να ελπίζεις ότι θα περάσει σύντομα αυτή η «κατινοπερίοδος» και θα ησυχάσει το κεφάλι σου. Γιατί όχι, δεν υπάρχει έλεος! Δεν υπάρχει καλοσύνη! Γι' αυτό κι εγώ παράτησα τις κατίνες και ήρθα στο ξακουστό χωριό μου, για ν' αράξω στην καντίνα (εξ ου και ο τίτλος) του θείου μου - ο οποίος άμα δει ότι τον λέω «θείο» εδώ θα με σφάξει, να πιω τα φρέντα μου (-γιατί μαρή στο χωριό σου είχατε; -ε ναι, λοιπόν!) και να πλατσουρίσω κι εγώ σαν κάτι εγγλεζάκια με κόκκινες μύτες. 

Μ' είχαν πιάσει οι καλές μου σήμερα και είπα να πάω να κάνω κάτι ψώνια για το σπίτι. Θα μαγείρευα κιόλας κοτόπουλο και ήθελα τρία καρότα και μία πιπεριά Φλωρίνης. Το σημειώνουμε αυτό. Πρώτα πέρασα απ' τη μανάβισσα, και αφού διάλεξα αυτά που ήθελα και πάω να τα ζυγίσω, της δίνω πενηντάρικο για πράγματα που στοίχιζαν τρία ευρώ. Είχα και το απολογητικό βλέμμα τύπου «θα σε ταλαιπωρήσω λίγο με τα ρέστα». Ήμουν ευγενέστατη!  Οπότε μου αρπάζει τη σακούλα απ' τα χέρια και μου λέει «ΦΥΓΕ!» Κάγκελο εγώ. Άλλα όχι κυρία μου! Δεν θα μου χαλάσεις εσύ τη μέρα! Της είπα να πάω να πάρω κάτι χαρτικά που ήθελα, να χαλάσω λεφτά και να γυρίσω, και γυρίζει με υφάκι και μου λέει «κάνε ό,τι θες, δεν μ' ενδιαφέρει»  Αγαπητή κυριούλα. ΣΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ. Γιατί ακριβώς στο επόμενο τετράγωνο από σένα έχει ανοίξει σούπερ μάρκετ, και επίσης ανάμεσα σε σένα και το εν λόγω σούπερ μάρκετ κάθε Σάββατο έχει λαϊκή! Οπότε, επειδή -αν δεν απατώμαι- το μαγαζί σου έτσι κι αλλιώς δεν πάει καλά, ΔΕΝ διώ

Μπήκε λοιπόν και επίσημα το καλοκαίρι.. Με το επίσημα εννοώ -βεβαίως, βεβαίως- ότι τελείωσε η εξεταστική και δεν καθόμαστε εμείς οι άμοιροι επιμελείς φοιτητές μέσα να σκάμε σαν τα ποντίκια. Εγώ γενικά είμαι παιδί του χειμώνα, οπότε σε γενικές γραμμές δεν ενθουσιάζομαι ιδιαίτερα στη θέα της θάλασσας, αλλά φέτος κάτι μ' έχει πιάσει ρε παιδί μου. Αυτό το κάτι που μ' έπιανε μικρή και πασαλειβόμουν με άμμο σαν γυφτάκι. Οπότε το σπίτι μ' έχει χάσει από πελάτισσα. Κλασσικά βέβαια όπως κάθε χρόνο θα πάθω ωτίτιδα απ' τις πολλές βουτιές. Τι κι αν κλείνω τ' αυτιά μου και τη μύτη μου σαν καμιά γιαγιά; Το νερό βρίσκει και τρυπώνει! Μ' έχουν πιάσει εμένα κάτι πονάκια και την έχω μυριστεί τη δουλειά. Τώρα που είπα για βουτιές, θυμήθηκα μια φάση όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Μ' έπιασε ένας θείος μου και με πέταξε με φόρα στη θάλασσα για να με «βουτήξει». Ναι. Και το νερό έφτανε μέχρι το γόνατο. Οπότε έπεσα με την πλάτη και μ' ανοιχτά τα μάτια, χτύπησα, και είδα και