Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Διακοπές.

Εδώ και κάτι μήνες (!) κανονίζουμε τις καλοκαιρινές διακοπές. Το μέρος έχει αποφασιστεί, το μέσο, ακόμα και το πρόγραμμα. Το μόνο που μένει είναι το πότε.

Το συνηθισμένο είναι να φεύγει κανείς Αύγουστο. Κι εμείς για Αύγουστο λέγαμε. Αλλά μία το 'να, μία τ' άλλο, τελικά μάλλον για αρχές Σεπτέμβρη το κόβουμε. 

Στην αρχή σκεφτόμουν πως θα μας πιάσουν τα πρωτοβρόχια, αλλά μετά συνειδητοποίησα πως εδώ και κάτι χρόνια το καλοκαίρι κρατάει μέχρι το Νοέμβρη! 

Και μόλις το συνειδητοποίησα αυτό στεναχωρήθηκα γιατί εγώ αγαπάω πολύ τον χειμώνα και τη βροχή και το κρύο και τα πουλοβεράκια και τα κλειστά παπουτσάκια και δε θέλω άλλο καλοκαίρι δε θέλω! Το βαρέθηκα!

Μήπως είναι καλύτερες οι χειμερινές διακοπές με τα χιόνια και το χουχούλιασμα; 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ένα είδος τέλους

Αναρωτιόμουν πως θα ήταν να πρέπει να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα για τον θάνατό μου, όπως έκανε κάποιος γνωστός μπλόγκερ. Τι μπορεί να γράψει κανείς σαν ένα παντοτινό αντίο, άλλωστε; Υποθέτω πως θα παρηγορούσε αρκετά η σκέψη ότι δεν φοβάμαι τον θάνατό μου. Γενικά πιστεύω ότι ο θάνατος είναι πιο τρομακτικός γι' αυτούς που ζουν την απώλεια, παρά γι' αυτόν που φεύγει. Αυτός που φεύγει -από τη στιγμή που σταματά η καρδιά- είναι σαν να κατεβάζει το διακόπτη. Ούτε αισθήσεις, ούτε σκέψεις. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο δεν πιστεύω και σε παράδεισο/κόλαση, ή στο ότι οι νεκροί μας βλέπουν «από ψηλά» και «μας προσέχουν», γιατί αυτό θα προϋπέθετε τη συνέχεια της σκέψης. Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι φοβούνται τον θάνατο για δύο κύριους λόγους. Το κλασσικό είναι ο πόνος. Αλλά -θα μου πείτε- ποιος θα 'θελε να πεθάνει με επίπονο τρόπο; Το άλλο είναι αυτό το άγχος που μας πιάνει όλους ότι δεν θα προλάβουμε να κάνουμε αυτά που θέλουμε πριν απ' το «μεγάλο τέλος». Και αυτό

Φοβίες

Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου. Δεν έχω ιδέα για το πώς θα πρεπε να είναι το εισαγωγικό ποστ σε ένα blog, οπότε θα προσποιηθώ ότι είναι ένα οποιοδήποτε άκυρο ποστ και θα πάω παρακάτω Ξέρετε αυτή την αίσθηση που έχει ο μέσος άνθρωπος (θέλω να ελπίζω) όταν ξαπλώνει το βράδυ στο κρεβάτι, ότι άμα βγάλει έστω και το μικρο του δαχτυλάκι έξω απ’ τα σκεπάσματα θα τον κατασπαράξουν άγρια θηρία; Ας έχει και 100 οC, θα σκεπαστεί έστω με ένα σεντονακι. Αυτό εγώ λοιπόν το παθαίνω κάθε βράδυ. Γιατί είμαι τόσο άτυχη που όταν το παίρνω απόφαση πλέον και λέω «τέρμα τα ψέματα, έχει παει 4 η ώρα, πέσε να ξεραθεις», τότε αρχίζουν να τρίζουν όλα τα έπιπλα του δωματίου εναλλάξ, νιώθω κάτι να πιέζει το στρώμα, αρχίζει και βουίζει το κλιματιστικό κ.ο.κ. Οπότε πώς να μην έχω μετά την αίσθηση ότι κάποιος είναι στο δωμάτιο μαζί μου; Τότε είναι που αρχίζουν όλες οι θεωρίες. Ανάλογα με το αντικείμενο του φόβου του καθενός, υπάρχει και διαφορετικό είδος « μαμουτα ». Είτε θα είναι εξωγήινος, είτε κλέφτης, είτε φίδ

Άμα δεν σας αρέσει αυτό το ποστ, παράπονα στην Αλέ!

Ως γνωστόν, υπάρχουν δύο κατηγορίες πλουσίων με βάση το πως πλουτίζουν. Η πρώτη κατηγορία είναι οι αυτοδημιούργητοι (τύπου Ωνάσης). Η δεύτερη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι νεόπλουτοι. Αυτοί είναι το συνηθέστερα μισητό είδος πλουσίων γιατί -εκτός του ότι πλούτισαν κατά τύχη- μας το τρίβουν και στη μούρη! Όταν κάποιου ανθρώπου του έχει βγει το λάδι και έχει κάνει μια σεβαστή περιουσία, είναι εγκρατής και εκτιμά αυτά που έχει. Αν όμως τα λεφτά ήρθαν π.χ. από κληρονομιά, ή από κάποιο τυχαίο γεγονός γενικότερα, τότε προσπαθεί τόσο πολύ να το «παίξει» λεφτάς, που φαίνεται σαν παραφωνία.  Όλα αυτά τα γράφω γιατί τώρα τελευταία είναι της μόδας να βλέπω κάτι παλιές γνωστές που δεν έχουν ανάγκη να σπουδάσουν ή -Θεός φυλάξοι!- να δουλέψουν, να αρπάζουν από μία κάμερα (επαγγελματική πάντα!) και να το παίζουν αρτιστίκ μποέμ ταξιδιάρες τύπισσες που κάθε βδομάδα βρίσκονται σε διαφορετική ήπειρο. Και το πιο γελοίο είναι ότι έχουν και «καλλιτεχνική άποψη» και στο παίζουν και ταξιδιωτικοί οδηγοί!  Κα