Ένα πολύ αστείο blog

Αυτή η σκέψη που έχω σκοπό να αναπτύξω σ' αυτό το ποστ τριβέλιζε το μυαλό μου για αρκετό καιρό πριν, χωρίς καν να το έχω συνειδητοποιήσει. Όλοι ξέρουμε το στόρυ πίσω απ' αυτόν τον τίτλο. Άνθρωπος ερωτεύεται βρικόλακα, βρικόλακας ερωτεύεται άνθρωπο, λυκάνθρωπος ερωτεύεται άνθρωπο και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς ακόμα καλύτερα γιατί πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και είναι γιούπι. Είμαι από τις πολλές ( ΠΟΛΛΕΣ  όμως!) που έχουν διαβάσει τα βιβλία και παρακολουθήσει τις ταινίες αυτής της σειράς και θα 'θελα να πω κάτι. Η σειρά αυτή δεν είναι τίποτ' άλλο από ένα μάτσο ρομαντικές ταινίες με κάποιες αστείες ατάκες και σκηνές αγωνίας-περιπέτειας. Ναι, είναι ασυνήθιστο τα 2/3 των πρωταγωνιστών να είναι «σχεδόν» άνθρωποι, αλλά σιγά τα λάχανα! Μια φούσκα είναι κι αυτό όπως ήταν κι άλλες ταινίες παρομοίου ύφους (π.χ. Τιτανικός). Και όταν λέω «φούσκα», εννοώ ότι σε καμιά δεκαριά -το πολύ- χρόνια δεν θ' ασχολείται κανείς άμεσα με το θέμα. Οπότε δεν μπορώ να καταλάβω ποιός ο λό

Όπως έψαχνα τίτλο για το προηγούμενο ποστ μου, θυμήθηκα ότι κάθε Σάββατο που πάω να πάρω το αστικό για να κατέβω κέντρο (άτιμα προάστεια), περνάω μέσα απ' τη λαϊκή και μετά πέφτω πάνω σ' όλο το γυφτόσογο και σε όποιον κουτσό/κουλό έδωσε ποτέ εξιτήριο το νοσοκομείο του Ρίου. Θα μου πει κάποιος, τι σε πειράζει; Θα τους πεις την τελευταία πρώτη και -μια δυο- θα πάνε από 'κει που 'ρθανε. Αμ δεν είναι έτσι τα πράγματα! Κατ' αρχήν έχω να τονίσω ότι μετά από πολύ προσεκτική παρατήρηση συμπέρανα ότι όλοι αυτοί έρχονται ΜΟΝΟ σ' εμένα για λεφτά! Μπράβο παίδες! Μυριστήκατε τα μονόλεπτα που έχουν κατακλείσει το πορτοφόλι μου και ορμήσατε! Και όχι, δεν είμαι παράλογη. Έχει τύχει να πηγαίνω προς την στάση με άλλους δυο-τρείς άσχετους και να μην τους κολλάει σαν τσιμπούρι κανένας! Και «να σου πω την μοίρα σου» και «μεγάλη πόρτα θα διαβείς» και «ένα μελαχρινό θα γνωρίσεις». Έπεσες έξω στο χρώμα των μαλλιών θείτσα! Και να μην ξεχνάμε ότι άμα τους πας κόντρα και δεν «ασημώσ

Κάπου στην πρώτη λυκείου μ' έπιασε η αγάπη μου για τα οικονομικά μαθήματα. Ίσως γιατί είχαμε έναν καθηγητή από αυτούς που σου έλεγαν μια κουβέντα στο μάθημα και σε έκαναν να νοιώθεις λες και μόλις ανακάλυψες τη βαρύτητα. Μετά από αυτό θυμάμαι να δηλώνω πέμπτο πεδίο και να προσγειώνομαι φαρδιά πλατιά στη λογιστική. Άν μπορούσα να διαλέξω ένα πράγμα να μετανιώσω απ' τη ζωή μου, αυτό θα ήταν που μπήκα σ' αυτή την αναθεματισμένη σχολή. Και που έφαγα μισό βάζο νουτέλα το απόγευμα. Όπα, αυτό είναι άσχετο.   Τέτοια επαγγέλματα δεν πάνε σε ανθρώπους που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε κάτι για παραπάνω από 1 λεπτό, ή που χαζεύουν κάτι για καμιά ώρα. Προφανώς. Κάθε φορά που προσπαθώ να με φανταστώ σε γραφείο, δεν με φαντάζομαι να φτιάχνω λογιστικά βιβλία, αλλα να μιλάω στο τηλέφωνο και να παίζω Mahjong Titans στο λάπτοπ.  Οπότε ρωτώ: τι κάνει τώρα κανείς; Και η απάντηση που έδωσε το γεμάτο σοφίες μυαλό μου ήταν η εξής: πάρε πτυχίο να 'χεις κάτι στα χέρια σου, και που ξέρεις;