Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2012

Η δύναμη της συνήθειας.

(Μπορεί να φανώ λίγο φωνακλού ή κάτι τέτοιο. Επίσης ξέρω ότι το κείμενο είναι λίγο τεράστιο. Υπομονή. Και Βέρυ Σόρρυ.) Σας έχει τύχει ποτέ να ακούσετε για πρώτη φορά ένα τραγούδι και να σκεφτείτε πόσο μεγάλη μαλακία είναι, αλλά μετά από 3-4 φορές να αρχίσει να σας αρέσει; Ή να γίνει μόδα κάποιο ρούχο-παπούτσι, στην αρχή να πείτε ότι δεν θα πετάγατε λεφτά για κανένα λόγο για κάτι τέτοιο, αλλά μετά από κάνα δίμηνο να το δείτε τόσες φορές σε βιτρίνες και να αρχίσει –τελικά- να σας αρέσει; Το παθαίνω όλη την ώρα. Με τη μουσική, τα ρούχα, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τότε που είχαν πρωτοβγεί τα UGGS στην ελληνική αγορά τα έβλεπα και ήθελα να βάλω φωτιά στα μάτια μου. Σοβαρά όμως. Αλλά μετά από δυο χρονάκια που τα ‘βλεπα κάθε χειμώνα άρχισαν να μου ΑΡΕΣΟΥΝ. Και να θέλω να ΑΓΟΡΑΣΩ δικά μου ΚΙΟΛΑΣ! Εννοείται ότι δεν πήγα να δώσω 200€ για κάτι που χρησιμεύει μόνο αν μένεις μόνιμα στην Αλάσκα ή στον Βόρειο Πόλο, αλλά με ενοχλεί το ότι ποτέ δεν θα ξανακοιτάξω αυτό το παπούτσι θέλοντ

Να που μαθαίνω και χρήσιμα πράγματα στη σχολή!

Υπεραξία ( Goodwill ): Η διαφορά της τιμής της αξίας ενός στοιχείου της επιχείρησης σε σχέση με αυτήν που ο αγοραστής διατίθεται να δώσει. Και όχι, δεν έχω όρεξη να μιλήσω για λογιστική ή κάτι τέτοιο. Απλά έφαγα φλασιά ότι αυτή η έννοια ταιριάζει απόλυτα στους ανθρώπους. Στη λογιστική η υπεραξία μπορεί να βρίσκεται σε ένα πάγιο στοιχείο μιας επιχείρησης, πχ ένα οικόπεδο. Το οικόπεδο αυτό μπορεί στην πραγματικότητα να αξίζει 100,000€, αλλά ο αγοραστής να είναι διατεθειμένος να δώσει 150,000€ (να η υπεραξία). Στη λογιστική έπισης μπορούμε με μια απλή αφαίρεση να βρούμε την υπεραξία. Στην ζωή, όμως; Σκεφτείτε το λίγο. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μια «αξία» στα μάτια των άλλων. Σύμφωνα με τα ήθη, έθιμα κλπ, αυτή η αξία καθορίζεται από τον χαρακτήρα μας και τις ενέργειές μας. Πχ ένας καλοσυνάτος και έξυπνος ανθρωπος μπορεί να έχει συγκεκριμένη «αξία» στα μάτια μας σε σχέση με έναν ευκατάστατο και στριμμένο άνθρωπο. Στα μάτια μας μπορεί ο δεύτερος να φαίνεται πιο «σημαντικός», με με

Και μπήκα και επίσημα πλέον στο τέταρτο έτος.

Και έκατσα και έγραψα όλα όσα χρωστάω στο μπλοκάκι μου. Λέει μια σελίδα στο facebook «Μη ρωτάτε ποτέ μια κυρία την ηλικία της κι έναν φοιτητή πόσα χρωστάει». Θα δώσω μόνο μία απάντηση σ’ αυτό. Είμαι 21. Τέλος πάντων. Μετά προσπάθησα να δω πόσα λιγότερα μαθήματα (και με τη λιγότερη δυνατή προσπάθεια) θα μπορούσα να περάσω για να πω ότι δεν απέτυχα στην εξεταστική του Γενάρη. Γιατί αφού δουλεύω και έχω να πηγαίνω και γυμναστήριο για τα προβληματικά άκρα μου και έχω να βλέπω το αγόρι και τις φίλες μου, θα έλεγε κανείς ότι δεν προλαβαίνω να διαβάσω 10 μαθήματα σε κάθε εξεταστική. Εκτός αν γίνω Cyborg . Λογικά τα Cyborgs δεν χρειάζονται ύπνο. Η καθόλου τυχαία κλήρωση επέλεξε 4 μαθήματα. Τα δύο εργαστήρια που έχω τώρα, καθώς και δύο θεωρίες, απ’ τις πιο δύσκολες που έχω συναντήσει μέχρι τώρα στη σχολή. Αν περάσω αυτά τα 4 μαθήματα τον Γενάρη, τότε θα θέλω μόνο **** μαθήματα από χειμερινά και **** από εαρινά εξάμηνα για να πάρω πτυχίο! Συν τη διπλωματική-πτυχιακή και την πρακτική

Απ' τους πιο αγαπημένους μου στον κόσμο.

Παππούς. Όταν ακούω αυτή τη λέξη, στο μυαλό μου έρχεται ένας ασπρομάλλης γέρος, με μπόλικο λάδι στα μαλλιά (γιατί κάποιος του είχε πει ότι με το ελαιόλαδο ξαναμαυρίζουν), χωρίστρα στο πλάι, κόκκινη ή πράσινη βερμούδα και φανέλα λευκή τιράντα. Ο παππούς μου. Ο παππούς μου ήταν απίστευτα καλοσυνάτος. Βοηθούσε πάντα όπου χρειαζόταν (χωρίς να πάρει ποτέ άδεια), στο σπίτι γύριζε τα μεσημέρια φορτωμένος με τσάντες γεμάτες γλυκίσματα απ' τον φούρνο. Σαν πατέρας αλλά και σαν παππούς ήταν μάλαμα. Δεν μπορούσε να διανοηθεί να βαρέσει κανείς ποτέ παιδί, και καθόταν για παιχνίδια με τις ώρες. Θυμάμαι μια φορά έβαφα τα νύχια μου (ήμουν πέντε χρονών) και ήρθε να βάψω και τα δικά του, νομίζοντας ότι άμα το τρίψει λίγο θα φύγει. (Δεν έφυγε. Και δεν είχαμε καν ασετόν. Τρελό γέλιο.) Σαν σύζυγος δυστυχώς δεν ήταν τόσο καλός, γιατί την γιαγιά μου την είχε κάνει τάρανδο. Να φανταστείτε είχε αρραβωνιαστεί κιόλας! Ο πατέρας μου στο δημοτικό τότε νομίζω. Ο παππούς μου αρρώστησε πρώτη φορά τη δεκαετ

Σταφυλοφιλοσοφίες.

Παίζει να 'ναι η πρώτη φορά που γράφω πρώτα τον επίλογο σε ένα ποστ και η πρώτη φορά που αργώ τόσο να γράψω το οτιδήποτε. Έχουν αλλάξει αρκετά πράγματα στη ζωή μου από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα. Έχασα φίλους, βρήκα φίλους, βρήκα δουλειά, έφτιαξα πλάνο για τα επόμενα δύο χρόνια επειδή τα πλάνα μου ποτέ δεν ανατρέπονται.  Μόλις συνειδητοποίησα ότι σπάνια γράφω για τα προσωπικά μου εδώ μέσα. Άσχετο. Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η ζωή. Βασικά, όχι. Το θέμα είναι ότι όλοι κάνουμε επιλογές. Ευτυχώς ή δυστυχώς εμείς έχουμε το δικαίωμα αυτό, και όχι κάποιος που θα μπορούσε να ξέρει αν θα πληγωθούμε ή αν θα ανταμειφθούμε για αυτές τις επιλογές. Δεν υπάρχει κάποιος εύκολος τρόπος να γίνουν, ούτε κάποια εγγύηση ότι αυτές οι επιλογές θα μας οδηγήσουν σε κάτι καλύτερο. Γιατί η επιλογή σημαίνει και αλλαγή, και η αλλαγή δεν οδηγεί πάντα σε κάτι καλύτερο, αλλά σίγουρα οδηγεί στη γνώση. 

Έχω καιρό να γράψω για νοσοκομειακές εμπειρίες απ' τα παλιά.

Ήμουν 14 χρονών και έφτανε ο Δεκαπενταύγουστος. Τότε γιορτάζω (μαζί με άλλες 2 ξαδέρφες, 2 θείες και τη Γιαγιά Γιώτα) και για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή είχα αποφασίσει να νηστέψω για καμιά βδομάδα. Με τόσα άτομα να γιορτάζουν -όπως καταλαβαίνετε- αυτή η μέρα είναι μεγάλη υπόθεση, οπότε σουβλίσαμε όπως την Κυριακή του Πάσχα. Το μόνο που θυμάμαι από ολόκληρη τη μέρα μέχρι τη στιγμή που έκατσα στο τραπέζι το βράδυ, είναι ότι ήθελα να βγάλω τα φρύδια μου γιατί ήταν σαν δάσος. Μετά απ' αυτό είμαι στο τραπέζι με ένα βαθύ πιάτο μπροστά μου και αντικρίζω το πιο απίστευτο κοκορέτσι που είχα δει ποτέ μου. Και μετά θυμάμαι να κάθομαι στην ντιβανοκασέλα της γιαγιάς και να σφαδάζω απ' τους πόνους. Κατά τις 11 φύγαμε απ' το χωριό εγώ με τους γονείς μου για να πάμε στον Άγιο Αντρέα. Όχι την εκκλησία. Εκεί μου έκαναν εξετάσεις αίματος και ούρων, τεστ εγκυμοσύνης (!) και ψηλάφηση για σκωληκοειδίτιδα. Κατά τις 3 τα ξημερώματα, λοιπόν, ο Δρ. απεφάνθη ότι επειδή έφαγα τ

Μια (μικρή) γεύση από πτυχιακή.

Η βιβλιοθήκη της σχολής πρέπει να 'ναι από τα ελάχιστα μέρη που σου ρίχνουν δολοφονικά βλέμματα με το τρίξιμο μιας καρέκλας ή ένα φτέρνισμα. Κι εμένα μ' έχουν πιάσει από προχθές οι αλλεργίες μου οπότε το τελευταίο δίωρο κοντεύω να φάω ξύλο. Σε ένα μάθημα που λέγεται Τραπεζική-Χρηματοοικονομική έχουμε μια νεαρή καθηγήτρια, η οποία αποφάσισε σ' αυτό το εξάμηνο να δώσει θέματα για εργασίες για να μας βοηθήσουν στο τέλος στη βαθμολογία.  Η δεσποινίδα πρέπει να ψιλοτρόμαξε (μόνο που δεν πέσαμε να την φάμε βασικά-πως αλλιώς να αντιδράσει κανείς στη φράση «έξτρα βαθμός»;) και παραλίγο να το πάρει πίσω (αμ δε!). Οπότε χωρίς πολλά πολλά πήραμε τα θεματάκια.  Εν τω μεταξύ, κανένα βιβλίο απ' την προτεινόμενη βιβλιογραφία δεν υπάρχει εδώ! Πάλι θα με φάνε οι δρόμοι με λίγα λόγια. Και απ' ό,τι φαίνεται οι συγγραφείς δεν έχουν ξανακούσει το concept του «πιστωτικού κινδύνου». Η βικιπέδια πάλι, ναι, οπότε και αυτή η εργασία θα καταλήξει να αναφέρει σαν πηγή ένα-δύο βιβλ

Αγώνες πείνας

Ο ενθουσιασμός που είχα μόλις έφτασε η μέρα που βγήκε αυτή η ανυπέρβλητα φανταστική ταινία στο σινεμά μπορεί να συγκριθεί μόνο με 2 σουφλέ καραμέλας με παγωτό βανίλια, 3 βάφλες με μερέντα, μπάλες παγωτού φράουλα-βανίλια και τριμμένο μπισκότο και 2 μπολάκια παγωμένο γιαούρτι φράουλα-κλασική με σοκολάτα και smarties. Ταυτόχρονα. Δεν θα κάτσω να γράψω περί τίνος πρόκειται γιατί με μια απλή αναζήτηση μπορείτε να βρείτε την πλοκή. Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι χαίρομαι απίστευτα που δεν κατακρεούργησαν το βιβλίο κατά τη μεταφορά του σε ταινία, αλλά τήρησαν πιστά τα γεγονότα του και έκαναν αλλαγές μόνο όπου ήταν απαραίτητο για τη σωστή ροή των σκηνών. Το μόνο που με πείραξε λίγο ήταν οι λήψεις. Στα περισσότερα σημεία δράσης έμοιαζε λες και κάποιος κυνηγούσε τους πρωταγωνιστές στο κατόπι με μια κάμερα παραμάσχαλα. Όχι ότι θα μ' άρεσε να είναι τελείως σταθερή η κάμερα, απλά να τους ακολουθεί χωρίς να νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα του φύγει του κάμεραμαν απ' τα χέρια. Το ότι

«Χρώματα, άνοιξη, βόλτα στον ήλιο...» Vol.: 2

Δεν είμαι στα καλά μου τώρα τελευταία εγώ. Και κάθε φορά που δεν είμαι στα καλά μου φέρνω σβούρα τα έπιπλα του δωματίου επειδή έχω ένα θεματάκι με τις αλλαγές και με αυτόν τον τρόπο ξεγελάω τον εαυτό μου ότι μπαίνω σε εντελώς καινούριο χώρο κάθε φορά. Αυτό βέβαια κρατάει για δυο-τρεις βδομάδες το πολύ. Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως φταίει το ότι καλυτέρεψε ο καιρός και νοιώθω ότι σκάω όταν κάθομαι μες στο σπίτι όσο είναι πάνω ο ήλιος. Ίσως φταίει ο ανάδρομος Ερμής. Ίσως το φενγκ σούι. Το σίγουρο πάντως είναι (και πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι το λέω ΕΓΩ αυτό) ότι θέλω να έρθει το καλοκαίρι! Και δεν μπορώ να πω ότι μου 'χουν λείψει τα μπάνια, οι βόλτες ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μου 'χει λείψει ο ήλιος! Αυτό το καθαρό φως που μόλις πέφτει πάνω μου με πιάνει μια χαρά και μια αισιοδοξία -κάτι που μου 'χει λείψει τον τελευταίο καιρό αρκετά. Γι' αυτό λάμψε ήλιε γιατί εδώ που ζούμε είσαι το μοναδικό πράγμα που δεν θα μπορέσουν να ξεπουλήσουν στο τέλος...

Αγαπάμε google!

Μια συνηθισμένη κίνηση όταν ένας blogger βρίσκεται σε τέλμα ιδεών είναι να κάνει μια αναζήτηση τύπου «What to blog about» και να προσευχηθεί στα ουράνια πνεύματα του blogging, το αποτέλεσμα να βοηθήσει την κατάσταση. Αυτή τη φορά όμως είχα τη φαεινή ιδέα να κάνω το ακριβώς αντίθετο: «What NOT to blog about»! Δηλαδή, τι δεν πρέπει να κάνει κανείς όταν γράφει. Και εννοείται πως μιας και είμαι πνεύμα αντιλογίας, αυτό ακριβώς θα κάνω! Λοιπόν, η λίστα έχει ως εξής: Να μην αφήνεις το blog χωρίς καινούρια ποστ: Ελάτε τώρα! Αυτό ήταν το πιο εύκολο μιας και δεν έχω ιδέα για το τι να γράψω! Να μην κλέβεις υλικό: ΟΚ τότε, μόλις έκλεψα αυτή την φανταστική εικόνα με το σήμα του Copyright! Να μην αγνοείς τους αναγνώστες σου: Μέχρι το τέλος αυτού του ποστ θα... όχι. Δεν μπορώ να συνεχίσω αυτή τη λίστα.. Μόλις συνειδητοποίησα την εικόνα από πάνω και μ΄ έπιασε λιγούρα... Σι γιού!

Κιούπιντ.

Δεν μπορώ να καταλάβω το κόλλημα που έχουν μερικοί με την γιορτή του Αγ. Βαλεντίνου. «Ο έρωτας υπάρχει όλο τον χρόνο και δεν θα 'πρεπε να γιορτάζεται μόνο τότε» και «Είναι μια καθαρά εμπορική γιορτή» κ.ο.κ. Για να είμαι σύντομη γιατί νυστάζω κιόλας, πρώτον, να σταματήσουν να τα λένε αυτά όσοι γιορτάζουν τη γιορτή της μητέρας/του πατέρα, τη γιορτή της γυναίκας και όποιο άλλο παρόμοιο είδος γιορτής υπάρχει. Γιατί άμα το πάμε έτσι, τις μανάδες σας τις έχετε γραμμένες τον υπόλοιπο χρόνο; Μόνο τότε σας θυμιούνται τα τριαντάφυλλα και τα δωράκια; Και δεύτερον, ο όρος «γιορτή» υπάρχει στη φράση γιατί οι άνθρωποι «γιορτάζουν», «πανηγυρίζουν», «χαίρονται» που είναι ερωτευμένοι! Με παρόμοιο τρόπο γιορτάζει ο καθένας και στις επετείους γάμων, σχέσης και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Αυτό δεν σημαίνει ότι τους πιάνουν οι αγάπες μόνο δυο φορές το χρόνο! Άμα είναι έτσι να τα κόψετε κι αυτά! Και επίσης, γιορτή λέμε και την ονομαστική! Και είναι και εμπορικότατη ειδικά με συγκεκριμένα ονόματα (Νίκ

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

(Για άλλη μια φορά) έχω ξεμείνει από ιδέες.

Και είμαι σίγουρη ότι ισχύει ένα από τα ακόλουθα σενάρια. Πρώτον: Η ζωή μου είναι τόσο βαρετή που το μόνο ενδιαφέρον που θα μπορούσα να γράψω είναι η αλλαγή του καιρού. Πράγμα που δεν πιστεύω να ισχύει γιατί δεν νοιώθω ιδιαίτερη βαρεμάρα γενικότερα.  Δεύτερον: Αυτό ήταν. Πάνε όλες οι έξυπνες ιδέες. Το ποτάμι άδειασε. Η λίμνη στέρεψε! Ω θεοί! Ω θεοί!  Και Τρίτον: Πρέπει να γράψω ένα ποστ για την (επίσημη πλέον) έλλειψη ιδεών μου, έτσι ώστε να Μου 'ρθουν ιδέες! Όπως θυμάστε ( ή όχι ), αυτό βοήθησε αρκετά παλιότερα. Όπα κάτσε, αυτό το κάνω ήδη.  Που σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε τα αποτελέσματα!  Υ.Γ.: Σήμερα σκότωσα ένα τρομακτικό ζουζούνι. Είναι αμαρτία;

SOPA, PIPA και τα ρέστα.

Όπως πήγα να μπω στην wikipedia τις προάλλες, έπεσα πάνω σ' αυτό . Σε απλά ελληνικά, αγαπητοί μου, την έκατσα! Αν ισχύσουν αυτά δεν έχει online σειρές (δεν εννοώ την webtv), δεν έχει τζαμπέ ταινίες, μουσική, torrents γενικότερα. Χώρια που θα επηρεαστούν και άλλες σελίδες που μπορεί να μην παραβιάσουν άμεσα πνευματικά δικαιώματα, αλλά να κάνουν κατά λάθος καμιά στραβή και να κατεβάσουν ρολά για ψύλλου πήδημα! Και όλα αυτά ξέρετε τι σημαίνουν; Ότι θα πρέπει να ξαναθυμηθώ έννοιες όπως DVD Club, Δισκοπωλείο, Βιβλιοπωλείο και άλλα τέτοια. Και να με συγχωρείτε κιόλας αγαπητοί ρεπουμπλικάνοι, αλλά μετά από τόσα χρόνια που συνήθισε όλος ο κόσμος τζάμπα, σιγά μην έρθουν να πληρώσουν! Όσο το έγραφα όλο αυτό φανταζόμουν διάφορα σενάρια όπου το FBI(;) θα διάβαζε αυτά που βλέπω και θα μ' έχωναν «στη στενή» για πειρατεία. Το θέμα όμως ξέρετε ποιο είναι; Ότι τελικά αυτό το σλόγκαν που είχε βγει παλιά (η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική) και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες έκαναν μεγάλο λάθος. Για