Ένα πολύ αστείο blog

Ήμουν 14 χρονών και έφτανε ο Δεκαπενταύγουστος. Τότε γιορτάζω (μαζί με άλλες 2 ξαδέρφες, 2 θείες και τη Γιαγιά Γιώτα) και για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή είχα αποφασίσει να νηστέψω για καμιά βδομάδα. Με τόσα άτομα να γιορτάζουν -όπως καταλαβαίνετε- αυτή η μέρα είναι μεγάλη υπόθεση, οπότε σουβλίσαμε όπως την Κυριακή του Πάσχα. Το μόνο που θυμάμαι από ολόκληρη τη μέρα μέχρι τη στιγμή που έκατσα στο τραπέζι το βράδυ, είναι ότι ήθελα να βγάλω τα φρύδια μου γιατί ήταν σαν δάσος. Μετά απ' αυτό είμαι στο τραπέζι με ένα βαθύ πιάτο μπροστά μου και αντικρίζω το πιο απίστευτο κοκορέτσι που είχα δει ποτέ μου. Και μετά θυμάμαι να κάθομαι στην ντιβανοκασέλα της γιαγιάς και να σφαδάζω απ' τους πόνους. Κατά τις 11 φύγαμε απ' το χωριό εγώ με τους γονείς μου για να πάμε στον Άγιο Αντρέα. Όχι την εκκλησία. Εκεί μου έκαναν εξετάσεις αίματος και ούρων, τεστ εγκυμοσύνης (!) και ψηλάφηση για σκωληκοειδίτιδα. Κατά τις 3 τα ξημερώματα, λοιπόν, ο Δρ. απεφάνθη ότι επειδή έφαγα τ

Η βιβλιοθήκη της σχολής πρέπει να 'ναι από τα ελάχιστα μέρη που σου ρίχνουν δολοφονικά βλέμματα με το τρίξιμο μιας καρέκλας ή ένα φτέρνισμα. Κι εμένα μ' έχουν πιάσει από προχθές οι αλλεργίες μου οπότε το τελευταίο δίωρο κοντεύω να φάω ξύλο. Σε ένα μάθημα που λέγεται Τραπεζική-Χρηματοοικονομική έχουμε μια νεαρή καθηγήτρια, η οποία αποφάσισε σ' αυτό το εξάμηνο να δώσει θέματα για εργασίες για να μας βοηθήσουν στο τέλος στη βαθμολογία.  Η δεσποινίδα πρέπει να ψιλοτρόμαξε (μόνο που δεν πέσαμε να την φάμε βασικά-πως αλλιώς να αντιδράσει κανείς στη φράση «έξτρα βαθμός»;) και παραλίγο να το πάρει πίσω (αμ δε!). Οπότε χωρίς πολλά πολλά πήραμε τα θεματάκια.  Εν τω μεταξύ, κανένα βιβλίο απ' την προτεινόμενη βιβλιογραφία δεν υπάρχει εδώ! Πάλι θα με φάνε οι δρόμοι με λίγα λόγια. Και απ' ό,τι φαίνεται οι συγγραφείς δεν έχουν ξανακούσει το concept του «πιστωτικού κινδύνου». Η βικιπέδια πάλι, ναι, οπότε και αυτή η εργασία θα καταλήξει να αναφέρει σαν πηγή ένα-δύο βιβλ