Ένα πολύ αστείο blog

Ανάλογα με διάφορα γεγονότα που μου έχουν συμβεί, έχω μάθει να χωρίζω τους ανθρώπους σε δύο μεγάλες κατηγορίες: σε αυτούς που νομίζουν πως φταίνε για όλα, και σε αυτούς που νομίζουν πως για όλα φταίνε οι άλλοι. Αυτοί που κατηγορούν τον εαυτό τους για ο,τι άσχημο συμβαίνει ζουν τη ζωή τους με ένα βάρος στο στήθος, ενοχές και συνεχείς απολογίες προς τους άλλους. Είναι τα εύκολα θύματα των πιο ισχυρών χαρακτήρων, γιατί παίρνουν πάνω τους το βάρος για οτιδήποτε χωρίς παράπονο, γιατί αυτή είναι η αντίληψή τους περί σωστού. Είναι η γυναίκα που τρώει ξύλο από τον σύζυγό της και «φταίει» επειδή «πάλι τον τσάντισε». Είναι το παιδί που «κάτι» κάνει λάθος και γι' αυτό δεν ικανοποιεί ποτέ τους γονείς του.  Στον αντίποδα έχουμε τους ανθρώπους που κάθε βράδυ κοιμούνται γαλήνια. Που δεν κάνουν ποτέ λάθος και δεν έχουν ποτέ άδικο. Αυτούς που έχουν ανάξιους συνεργάτες, ανυπάκουα παιδιά, άχρηστους μαθητές. Είναι ο προϊστάμενος που πρέπει «όλα αυτός να τα κάνει» γιατί «περιτριγυρίζεται από

Αφιερωμένο... Πιστεύω πως σπάνια φερόμαστε στους άλλους όπως τους αξίζει. Υπάρχει κάτι στην ανθρώπινη φυσιολογία που μας κάνει να θέλουμε να τεστάρουμε όρια. Πόσο θα λυγίσει ο χάρακας πριν σπάσει; Πόσο θα τεντωθεί το λάστιχο πριν κοπεί;  Αυτό το εφαρμόζουμε -ηθελημένα ή όχι- στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν έρθει στη ζωή μας ένας άνθρωπος και ο χαρακτήρας του είναι ακριβώς όπως μας «βολεύει», ας πούμε. Δε μας φέρνει αντίρρηση, δεν έχει δική του γνώμη, δεν μας πάει κόντρα με οποιονδήποτε τρόπο. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος να δούμε τα όριά του. Μέχρι πιο σημείο θα είναι τόσο ήρεμος; Πόση κακή συμπεριφορά θα αντέξει; Ποιο είναι το σημείο που θα πει «ως εδώ»;  Μέχρι που στο τέλος τον «σπάμε» αυτόν τον άνθρωπο σαν τον χάρακα. Του ξεχειλώνουμε τα νεύρα σαν το λάστιχο και πάμε μετά και πέφτουμε σε ανθρώπους που μας φέρονται σαν δεσμοφύλακες - ίσως πιστεύοντας υποσυνείδητα πως μας αξίζει, δεν το έχω λύσει αυτό ακόμα στο κεφάλι μου. Το βλέπει αυτό κανείς καθημερινά. Χωρίζει κάποια τον άντρα τη

Όπως ίσως έχω αναφέρει σε παλιότερο ποστ, η οικογένειά μου έχει μία φάρμα. Πολλοί μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά η ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα είναι σαν ένα συνεχές παιχνίδι στο χρηματιστήριο. Ανεβοκατέβασμα τιμών, ζήτηση-προσφορά. Η οικογένειά μου έχει περάσει σοδειές με κέρδη, σοδειές με ζημιά και χρέη - κάτι απόλυτα συνηθισμένο για τους αγρότες. Δεν με πείραξε ποτέ γιατί δεν είχα ποτέ στη ζωή μου βλέψεις να γίνω εκατομμυριούχος. Αλλά υπήρχαν συγκεκριμένα συμβάντα που μέχρι σήμερα με ενοχλούν μόλις τα σκέφτομαι. Έχω έναν συγγενή -δεν θα πω τη συγγένεια γιατί διαβάζουν και γνωστοί μου και δεν έχω όρεξη για παρατράγουδα- ο οποίος λαϊκιστί το φυσάει. Το πρόβλημά μου ξεκινούσε όταν αποφάσιζε να κάνει επίδειξη μπροστά μου - παιδί στο δημοτικό εγώ τότε. Είχε κάνει διάφορα αλλά ένα είναι αυτό που θυμάμαι πεντακάθαρα. Καθόμουν με την κόρη του στο σαλόνι και βλέπαμε τηλεόραση, και μου έδωσε καμιά δεκαριά επιταγές (προς είσπραξη) με 4-5 ψηφία η καθεμία (σε ευρώ), για να κάνω το σύν

Δεν αντέχω τα συναισθήματα. Για μένα τα συναισθήματα είναι πάντα ένα μεγάλο σφίξιμο στο στήθος και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα περάσει η ώρα για να σταματήσουν. Αγαπάω την χωρίς εκπλήξεις ρουτίνα μου. Πολλοί θα με βρουν παράλογη/τρελή ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά ισχύει. Και δεν μιλάω μόνο για τα δυσάρεστα. Ναι, η στεναχώρια, η ζήλια, το άγχος, το μίσος, ο θυμός μου προκαλούν αυτό το σφίξιμο, αλλά μου το προκαλούν εξίσου και η μεγάλη χαρά και ο ενθουσιασμός και η αγάπη. Σε οποιαδήποτε περίπτωση είμαι σαν τον μεσήλικα που δεν πρέπει να τον ταράζουν για να μην πάθει έμφραγμα. Λες και απλά δεν έχω το κουράγιο να αντέξω τίποτα αν είναι σε μεγάλο βαθμό. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, αλλά δεν μπορώ να έχουν άσχημο τέλος γιατί μετά θα με βασανίζει κάθε φορά που το θυμάμαι. Πάντα ψάχνω σποϊλερς και μόνο αν βεβαιωθώ ότι όλα είναι ΟΚ ξεκινάω το διάβασμα. Το ίδιο και με τις ταινίες. Αν ξαναδιαβάσω/δω κάτι και ξέρω που είναι τα «έντονα» σημεία κάνω σκιπ. Και με ενοχλεί όταν κάποιο

Μπορώ να κάνω υπομονή για πολλά πράγματα, αν και είμαι πολύ κυκλοθυμική. Συνήθως επιλέγω εγώ πότε θα τα χάσω και πότε θα ξεσπάσω, απλά γιατί δεν θέλω να πιέσω άλλο τον εαυτό μου να κρατηθεί και να σκάσει. Σπάνια θα χάσω τον έλεγχο. Και όταν τον χάσω, μετά δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα γιατί εκείνη την ώρα είμαι ταύρος σε υαλοπωλείο. Ένα πράγμα μπορεί να με ταράξει τόσο πολύ. Η αδικία σε οποιαδήποτε μορφή της. Για παράδειγμα, πιστεύω ότι οι διαφωνίες πρέπει να λύνονται σε μορφή ντιμπέιτ. Να λέει πρώτα ο ένας ο,τι έχει να πει και μετά να λέει και ο άλλος τα δικά του. Οπότε αν όταν μιλάω με διακόπτει ο άλλος για να μου πει τα ίδια ξανά και ξανά (ενώ τον έχω ακούσει ήδη), με πιάνει μούρλια. Σιχαίνομαι την επανάληψη. Επίσης πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να πιστεύει ο,τι θέλει και να κάνει ο,τι θέλει, αρκεί να μην ενοχλεί τους άλλους. Γι' αυτό και δεν ανέχομαι την κοροϊδία ή τον ρατσισμό. Όχι για μένα. Εγώ είμαι χοντρόπετση και είναι δύσκολο να με προσβάλλει κάποιος. Απλά δεν μπορώ

Τα φώτα ανάβουν. Το κλαρίνο ανεβαίνει για ζέσταμα. Οι θαμώνες ξετινάζουν τα σουβλάκια και τις γίδες. Το λαμέ κουστούμι και το μπουζουκοφόρεμα ανεβαίνουν στο πατάρι. Ξεκινάμε. Ότι είδος μουσικής και να άκουγα όσο μεγάλωνα, τα κλαρίνα, οι γάμοι και τα πανηγύρια ήταν πάντα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού μου. Πολλοί θα έλεγαν ότι είναι στο DNA μου. Όταν η μαμά ήταν μικρή -τότε που τα πανηγύρια το καλοκαίρι ήταν hot trend και κράταγαν μέρες ολόκληρες, χανόταν με τον παππού μου για 2-3 μέρες απ' το σπίτι μόνο οι δυο τους. Και όταν γύριζαν αντιμετώπιζαν την οργή της γιαγιάς μου. Είναι τόσο μεγάλη η σχέση της οικογένειας μου με τα πανηγύρια, που άμα πάω και πω το όνομα του παππού μου στην μπάντα -ακόμα και σήμερα- θα με αντιμετωπίσουν λες και με ξέρουν από τότε που γεννήθηκα. Παραγγελιές, αφιερώσεις και τα ρέστα. Τις προάλλες είχε πανηγύρι το χωριό μου. Το πρώτο μετά από πολλά χρόνια. Δεν ήταν πολύ μεγάλο γιατί δεν είχε γίνει αρκετά γνωστό, αλλά περάσαμε πολύ ωραία. Η τσίκνα, τα φωτορυθ

Αυτή η λίστα είχε βγει και πριν από κάνα χρόνο (νομίζω) στη δημοσιότητα αλλά πέρα απ' το κλασικό βρίσιμο και τις κλισέ ατάκες δεν είχε ιδρώσει ιδιαίτερα το αυτί του μέσου Έλληνα.  Τώρα με την αναμπουμπούλα που ξεκίνησε με το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ σχεδόν όλοι έχουν εκφραστεί πάνω στο θέμα. Αυτό θα κάνω κι εγώ εδώ. Γιατί έτσι.  Πέρα από τη «λίστα της ντροπής», υπήρχαν και άλλοι «άσημοι» που δούλευαν στην ΕΡΤ. Θα ήθελα να τους λυπηθώ, αλλά για να πω την αμαρτία μου σκέφτομαι ότι η ΕΡΤ (όπως και η Ολυμπιακή) λειτουργούσαν με συγκεκριμένο «τρόπο» στη διαδικασία πρόσληψης του μεγαλύτερου ποσοστού των εργαζομένων.   Το κλείσιμο του καναλιού ήταν ακραία κίνηση κατά τη γνώμη μου. Θα μπορούσαν να γίνουν απλά περικοπές και ένα καλό ξεσκαρτάρισμα με βάση την αξία του καθενός - κάτι που θα συναντούσαμε στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά βέβαια και τότε όσοι είχαν μπει με ρουσφέτια και πληρώνονταν με 1000€ ίσως -και όχι με 100,000€- θα γκρίνιαζαν. Προφανώς μέση λύση που να τους ικανοποιεί όλους

Ή αλλιώς τατουάζ. Μορφή τέχνης που αποτυπώνεται σε ένα σώμα και κρατάει για πάντα και πάντα και πάντα. Προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει λέιζερ, γιατί κατά τη γνώμη μου αν κάποιος πάει να κάνει τατουάζ πρέπει να έχει το σκεπτικό ότι θα το «κουβαλά» μαζί του για πάντα και πάντα και πάντα, όχι ότι είναι σκουλαρίκι να το βγάλει όταν αλλάξει γνώμη. Σχεδιάζω το τατουάζ που θέλω να κάνω εδώ και πολύ καιρό. Από τότε που πήγαινα σχολείο ήξερα τι συναίσθημα ήθελα να συμβολίζει (το έχω γράψει και στη λίστα προηγούμενου ποστ), αλλά ακόμα δεν έχω βρει πως ακριβώς να το αποτυπώσω. Τουλάχιστον ξέρω σε ποιον θα το κάνω και που θέλω να είναι. Υπάρχουν άλλοι όμως που όλα αυτά δεν τα παίρνουν υπ' όψιν. Φυσικά δεν μπορώ να κάνω κουμάντο στο τι κάνει ο καθένας με το κορμί του, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν καταπίνονται εύκολα. Γιατί -εντάξει, πες ότι ξύπνησε ο άλλος σήμερα και είπε να «χτυπήσει» το οτιδήποτε χωρίς σοβαρή σκέψη. Με γεια του με χαρά του. Αλλά αν αυτό το οτιδήποτε είναι λέξη ή φρ

Πάντα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι απ' τους ανθρώπους που κυνηγούν αυτά που θέλουν και δεν φοβούνται τις προκλήσεις και οτιδήποτε «καινούριο». Λοιπόν, μετά από πολλά «αν», «ίσως» και πολλή σκέψη γενικότερα, συνειδητοποίησα πως είμαι απ' τα πιο δειλά άτομα που ξέρω. Άργησα να το καταλάβω αυτό βέβαια γιατί νόμιζα πως είμαι θαρραλέα επειδή όλοι φωνάζουν εμένα για να σκοτώσω αηδιαστικά ζουζούνια που τους φοβίζουν, ή επειδή προσπαθώ να έχω πάντα το θάρρος της γνώμης μου. Η λέξη κλειδί εδώ είναι «προσπαθώ». Γιατί αντί να θέλω να είμαι ο εαυτός μου, πάντα ήθελα να είμαι (και να φαίνομαι) δυνατή και ισχυρογνώμων. Αλλά είμαι άτομο αναποφάσιστο μέχρι αηδίας. Αναβάλλω, αργοπορώ, χρονοτριβώ. Και αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά αποφασιστικού ατόμου. Και μπαίνω σιγά σιγά στο στάδιο της ζωής μου στο οποίο θα πρέπει να πάρω αποφάσεις για το μέλλον μου. Αλλά είμαι άνθρωπος του βολέματος. Και φοβάμαι -Ω! Τι έκπληξις - πως θα φτάσω σε ένα σημείο στη ζωή μου που θα μετανιώνω

Και έχω κάνει κάποια βασικά βήματα για την εκπλήρωσή της. Πράγμα που δεν περίμενα απ' τον εαυτό μου γιατί είμαι της αναβολής μέχρι αηδίας. Πήγα ( μετά από ΠΟΛΥ σπρώξιμο από τη φίλη Αλέ ) και έκανα ακρόαση ( κατά τη διάρκεια της οποίας πήγα να πάω από καρδιά ) και με πήραν και αυτή τη στιγμή είμαι χορωδός (β' φωνή) και ΓΙΟΥΠΙΙΙ και ουράνια τόξα και ασημί μονόκεροι και νεράιδες και βάφλα μπανάνα-φράουλα-βανίλια με μερέντα και τριμμένο μπισκότο!!! Επίσης έχω αρχίσει να σχεδιάζω (με τη βοήθεια της φίλης Αλέ - εν δυνάμει αρχιτέκτων μηχανικός βεβαίως, βεβαίως!) το σπίτι των ονείρων μου! 

Να πάρω -επιτέλους- δίπλωμα...  ...για να μπορέσω να πάρω αυτοκίνητο και να κάνω μία μεγάλη διαδρομή. Οπουδήποτε. Νύχτα με φίλους και μουσική και γέλια και καφέ.  Να μάθω να οδηγώ μηχανή.  Να αποκτήσω όλο τον εξοπλισμό για μηχανή (μπουφάν-γάντια-μπότες κλπ).  Να κάνω τατουάζ την ΕΛΠΙΔΑ.  Να τραγουδάω! Όπου να 'ναι! Ο,τι να 'ναι! Να μην σταματήσω ξανά!  Να έχω λεφτά για να πάρω όλα τα βιβλία και τα CD που θέλω, ακόμα κι αν κατεβάζω albums και e-books τζάμπα. Στο σπίτι μου στο σαλόνι να έχω βιβλιοθήκη μέχρι το ταβάνι...  ...και ειδικό μέρος για τη μουσική μου. Για το μπάσο, το αρμόνιο, τα CD, τις αφίσες.  Να αποφασίσω επιτέλους να μάθω κιθάρα και να μην την έχω μόνο διακοσμητική. Οι συγχορδίες δε γίνεται να είναι τόσο δύσκολες. Έλεος δηλαδή. Να αποκτήσω σπίτι με ντουλάπα σε μέγεθος δωματίου. Και με μεγάλα παράθυρα. Και με αυτές τις εσοχές που έχουν σε κάτι παλιές αμερικάνικες ταινίες  γεμάτες μαξιλάρια.   Να πάω στις ΗΠΑ. Να φάω σε Diner και να κοιμηθώ σε Motel. Και

Τη Δευτέρα έκανα κάτι που δε με χαρακτηρίζει καθόλου. Πήγα μία η ώρα στη σχολή γιατί είχαμε συνέλευση και έφυγα τέσσερις και κάτι που τελειώσαμε. Δεν έχω πάει ποτέ σε συνέλευση τόσα χρόνια οπότε ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Και πριν αρχίσουν κάποιοι έξυπνοι να με κατηγορούν ότι αφήνω άλλους να αποφασίζουν για μένα ή ότι κακώς δεν «πολιτικοποιούμαι», ας περιγράψω μία μέση συνέλευση της σχολής μου: Βήμα 1ο:  Περιμένουμε καμιά ώρα μέχρι να μαζευτούν όσοι δεήσουν να έρθουν. Βήμα 2ο: Ξεκινούν να μιλούν ο καθένας για το πλαίσιό του. Βήμα 3ο: Το «κοινό» τους γιουχάρει, τους βρίζει ή τους χειροκροτεί. Βήμα 4ο: Όλοι φωνάζουν ότι όλοι λένε τα ίδια και τα ίδια. Βήμα 5ο: Ψηφίζουμε (συνήθως) το πιο άκυρο πλαίσιο και πάμε σπίτια μας. Μέσος όρος διάρκειας: Τέσσερις ώρες. Μία διαδικασία που βρίσκω σχετικά άχρηστη γιατί δεν καταλήγει να βγει αποτέλεσμα. «Α ας κάνουμε κατάληψη και ας πάμε σε πορείες μάγκα μου για να δείξουμε ότι είμαστε αγωνιστές!» Ναι, αυτό ακούστηκε στη συνέλευση

Θυμάμαι μια φορά είχα αγχωθεί πολύ γιατί έπρεπε να βγω να τραγουδήσω μπροστά σε όλο το σχολείο και το βράδυ της παραμονής της γιορτής δεν είχα κλείσει μάτι. Το πρωί τελικά έκανα την άρρωστη και δεν πήγα καθόλου. Δεν με ένοιαξε αν θα έβρισκαν αντικαταστάτρια ή τι θα μου έλεγαν την επόμενη μέρα, αρκεί που το είχα γλιτώσει. Κάτι τέτοιο έχω πάθει και απόψε το βράδυ. Είμαι στο τέταρτο έτος στη λογιστική της Πάτρας και έμαθα ότι η σχολή μου τον Σεπτέμβρη θα φύγει για Μεσολλόγγι. Έχω 15 μαθήματα για πτυχίο (να, το είπα επιτέλους) και πρέπει να τα περάσω όλα τον Ιούνη και τον Σεπτέμβρη για να γλιτώσω όσο γίνεται τα πήγαιν’ έλα. Μετά βέβαια θα έχω και την πρακτική και την πτυχιακή. Άλλο αυτό. Με έχει πιάσει αυτός ο πανικός που μεταφράζεται σε κολικό στομάχου, νεύρα από το πουθενά, σφίξιμο στο στήθος και δύσπνοια. Χθες που το έμαθα δεν μου κόλλαγε ύπνος και τελικά αποκοιμήθηκα με το ζόρι στις έξι το πρωί. Όσο το ξεχνάω είμαι εντάξει αλλά μετά κάτι θα μου το θυμίσει και εύχομαι ξανά κα

Καλή χρονιά και ευτυχισμένο το 2013! Όπως καθόμουν στο κρεβάτι σήμερα το πρωί θυμήθηκα ένα περιστατικό που είχα πάθει πριν από κάνα χρόνο. Πρωταγωνιστές εγώ και ένα γυφτάκι.  Ναι. Οι δικοί μου είχαν φύγει από νωρίς το πρωί για το χωριό κι εγώ κοιμόμουν (η μοσχάρα) στο δωμάτιό μου. Πρέπει να ‘ταν 11 το πρωί όταν χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Δεν έκανα τον κόπο ούτε καν να ξεσκεπαστώ και να κρυφοκοιτάξω ποιος είναι απ’ το μπαλκόνι –αφού χουζούρευα! Μετά από κάνα πεντάλεπτο χτυπάει το εσωτερικό κουδούνι οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν η σπιτονοικοκυρά γιατί μόνο αυτή κι εμείς έχουμε κλειδί για την εξωτερική πόρτα. Χτύπαγε για κάνα πεντάλεπτο την πόρτα και το κουδούνι ταυτόχρονα αλλά με τη νύστα που είχα εγώ εκείνη την ώρα δεν έπαιζε να συγκινηθώ. Σε κάποια φάση όμως ακούω ένα τρίξιμο και το χαρακτηριστικό ήχο που κάνει η πόρτα όταν ανοίγει σιγά σιγά. Ποια νύστα; Πετάγομαι σα νίντζα απ’ το κρεβάτι και τρέχω προς το χωλ. Ήμουν ξυπόλυτη και οι πατούσες μου ακούγονταν πολύ δυνατά και

Μετά από 21 χρόνια έρευνας, δεν είχα διαπιστώσει αν είμαι ρομαντική. Το ανακάλυψα τις τελευταίες 3 μέρες που έκατσα να διαβάσω τη σειρά Άγγελοι της Λόρεν Κέιτ. Ναι, τέσσερά βιβλία σε 3 μέρες. (το 3,5 το άφησα για το τέλος). Δεν είναι ότι με ενθουσίασε η ιστορία απ' την αρχή. Αλλά μ' άρεσε αυτή η ιστορία αγάπης γιατί δεν έμπλεκε με τα κλισέ που ζούμε, διαβάζουμε και βλέπουμε καθημερινά. Είναι ιστορία αγάπης γιατί μιλάει για την καθαρή αγάπη και όχι για το πόσες ώρες θα κάνεις να του στείλεις μήνυμα για να το παίξεις δύσκολη - πόσο βαρύς άντρας θα το παίξεις για να πέσει αυτή στα πόδια σου κλπ. Και όχι, το να είσαι ρομαντικός δεν σημαίνει -τελικά- να κυκλοφορείτε και οι δύο με ένα πακέτο χαρτομάντιλα, ή να περιμένεις μέχρι να έρθει ο πρίγκηπας με τ' άσπρο άλογο για να σε σώσει.  Απλά να αγαπιέστε αρκετά για να θέλετε να συναντηθείτε κάπου στη μέση. Ντρέπομαι λίγο που το δημοσιεύω αυτό, γιατί έχει καταντήσει πλέον να είναι ντροπή να είμαστε ρομαντικοί εξ' αιτίας κ