Ένα πολύ αστείο blog

Να πάρω -επιτέλους- δίπλωμα...  ...για να μπορέσω να πάρω αυτοκίνητο και να κάνω μία μεγάλη διαδρομή. Οπουδήποτε. Νύχτα με φίλους και μουσική και γέλια και καφέ.  Να μάθω να οδηγώ μηχανή.  Να αποκτήσω όλο τον εξοπλισμό για μηχανή (μπουφάν-γάντια-μπότες κλπ).  Να κάνω τατουάζ την ΕΛΠΙΔΑ.  Να τραγουδάω! Όπου να 'ναι! Ο,τι να 'ναι! Να μην σταματήσω ξανά!  Να έχω λεφτά για να πάρω όλα τα βιβλία και τα CD που θέλω, ακόμα κι αν κατεβάζω albums και e-books τζάμπα. Στο σπίτι μου στο σαλόνι να έχω βιβλιοθήκη μέχρι το ταβάνι...  ...και ειδικό μέρος για τη μουσική μου. Για το μπάσο, το αρμόνιο, τα CD, τις αφίσες.  Να αποφασίσω επιτέλους να μάθω κιθάρα και να μην την έχω μόνο διακοσμητική. Οι συγχορδίες δε γίνεται να είναι τόσο δύσκολες. Έλεος δηλαδή. Να αποκτήσω σπίτι με ντουλάπα σε μέγεθος δωματίου. Και με μεγάλα παράθυρα. Και με αυτές τις εσοχές που έχουν σε κάτι παλιές αμερικάνικες ταινίες  γεμάτες μαξιλάρια.   Να πάω στις ΗΠΑ. Να φάω σε Diner και να κοιμηθώ σε Motel. Και

Τη Δευτέρα έκανα κάτι που δε με χαρακτηρίζει καθόλου. Πήγα μία η ώρα στη σχολή γιατί είχαμε συνέλευση και έφυγα τέσσερις και κάτι που τελειώσαμε. Δεν έχω πάει ποτέ σε συνέλευση τόσα χρόνια οπότε ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Και πριν αρχίσουν κάποιοι έξυπνοι να με κατηγορούν ότι αφήνω άλλους να αποφασίζουν για μένα ή ότι κακώς δεν «πολιτικοποιούμαι», ας περιγράψω μία μέση συνέλευση της σχολής μου: Βήμα 1ο:  Περιμένουμε καμιά ώρα μέχρι να μαζευτούν όσοι δεήσουν να έρθουν. Βήμα 2ο: Ξεκινούν να μιλούν ο καθένας για το πλαίσιό του. Βήμα 3ο: Το «κοινό» τους γιουχάρει, τους βρίζει ή τους χειροκροτεί. Βήμα 4ο: Όλοι φωνάζουν ότι όλοι λένε τα ίδια και τα ίδια. Βήμα 5ο: Ψηφίζουμε (συνήθως) το πιο άκυρο πλαίσιο και πάμε σπίτια μας. Μέσος όρος διάρκειας: Τέσσερις ώρες. Μία διαδικασία που βρίσκω σχετικά άχρηστη γιατί δεν καταλήγει να βγει αποτέλεσμα. «Α ας κάνουμε κατάληψη και ας πάμε σε πορείες μάγκα μου για να δείξουμε ότι είμαστε αγωνιστές!» Ναι, αυτό ακούστηκε στη συνέλευση