tag:blogger.com,1999:blog-51460114537592534582024-03-28T22:10:23.813+02:00Ένα πολύ αστείο blogThunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.comBlogger190125tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-46571808087404420352024-02-26T13:58:00.003+02:002024-02-26T14:04:28.913+02:00Μπορείς να ανασάνεις<p>χωρίς εμένα; Και αν ναι, πώς τολμάς να μπορείς; Και αν ναι, εγώ γιατί αδυνατώ να ανασάνω χωρίς εσένα;</p><p>Ξεχνάω πώς είναι να γεμίζει κανείς τα πνευμόνια του με αέρα ώρες ώρες, τις στιγμές που το μυαλό μου γεμίζει από σένα και το κορμί μου ανατριχιάζει. Είχα να σε δω 2,5 μήνες και δεν έχω συνέλθει ακόμα από το προχθεσινό βράδυ. Δεν ξέρω πώς σε άφησα να φύγεις. Δεν ξέρω πώς μπορούσα κάθε φορά να σε αφήνω να φύγεις.</p><p>PLAYLIST: ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ - ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ</p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-40766559472924944972024-02-26T00:09:00.002+02:002024-02-26T01:57:54.523+02:00Το πρόβλημά μουμε όλους εκείνους που με πλησιάζουν, είναι ότι δεν είναι ΕΣΥ. Οπότε, πώς τολμάνε καν να με πλησιάζουν. Κατάλαβες; Κατάλαβα, πες. Δεν έχω φοβία και δεν με νοιάζει καν αν θα βρω ποτέ κάποιον. Με κουράζουν οι πάντες. Μπορεί η αιτία να είναι το ότι είμαι μόνη μου τόσα χρόνια πλέον. Όπως και να χει, δεν θέλω να ασχοληθώ. Συζητήσεις κενού περιεχομένου με άτομα άνευ επιπέδου. Πάλι έξω απ' το σπίτι όλη μέρα σήμερα, πάλι μέσα τώρα. Παραγωγική ενήλικας, σαφώς, σε μετρημένες ποσότητες, ομολογουμένως. Σπίτι καθαρό μέτρια προς καλά, κόκκινες τρίχες να στολίζουν το πάτωμα με τις οποίες δεν ασχολήθηκα σήμερα. Ατάκτως ερριμένες όπως και οι σκέψεις μου που χορεύουν τσάμικο ενώ παίζει μπόσα νόβα. Όχι το κανονικό το τσάμικο, αυτό που κάνει ο πρώτος φιγούρες σε όλο το τραγούδι και οι υπόλοιποι περιμένουν ακίνητοι να τελειώσει επιτέλους, και σχολιάζουν τις κινήσεις του με ύφος Αλέξη Κωστάλα που επαινεί το ορθώς εκτελεσμένο τριπλό άξελ.<div>Εξαιρετική μέρα η σημερινή, 10/10, ειρωνικά μιλώντας.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-48748033627861792612024-02-25T11:52:00.004+02:002024-02-25T11:53:12.512+02:00Δύσπνοια,<p>και δεν ξαφνιάστηκε κανείς, εννοείται. Μοιάζει ψέμα το χθεσινό, κλεμμένη στιγμή, όνειρο. Και άνοιξα τα μάτια μου και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Πονάει το στομάχι μου. Δεν μπορώ να ανασάνω και πονάει το στομάχι μου. Δεν μπορώ να ανασάνω. Δεν. Μπορώ. Να. Ανασάνω. Αγκαλιά άδεια. Χέρια άδεια. Γιατί; Γιατί; Πάλι και πάλι και πάλι απ'την αρχή.</p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-69494872231586272812024-02-25T04:37:00.000+02:002024-02-25T04:37:16.299+02:00Ναι αλλά ήρθες <p>και ήταν μία σούπα το μέσα μου. Και ένιωθα σαν παιδάκι που έκανε σκανταλιά όσο σε κρατούσα. Είναι που είχαμε πιει και οι δύο. Κανένας έλεγχος. Μαζευόμαστε πάλι στα λαγούμια μας όμως τώρα, ναι; Μόλις λάβω μήνυμα ότι είσαι καλά, θα ξαναμπλοκάρω το τηλέφωνο. Δεν ξέρω τί δύναμη με έσπρωξε να το ξεμπλοκάρω. Εν τω μεταξύ δεν πίστευα ότι θα έρθεις γιατί έχω συνηθίσει να απογοητεύομαι. Κοίτα να δεις. Περίεργα πράγματα συμβαίνουν.</p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-36072901214779211552024-02-24T20:21:00.004+02:002024-02-24T20:23:43.940+02:00Δεν έχουμε πάει ένα θέατρο πάντως,ακούγεται καλή ιδέα. Θα πάω απόψε. Μπορεί να σου πω πώς μου φάνηκε η αποψινή παράσταση κάποια στιγμή. Ωραία δεν θα 'ταν;<div>Με ενοχλούν αυτοί που κάνουν φασαρία στο θέατρο. Νιώθω μία ανατριχίλα όταν βλέπω τους ηθοποιούς να κάνουν τα δικά τους μαγικά στη σκηνή και οι ηλίθιοι που ενοχλούν μου χαλάνε την ατμόσφαιρα.</div><div>Σήμερα είχα μία συγκινητική στιγμή. Είδα βιντεάκι για ένα μαγαζί στο κέντρο (θέα Ακρόπολη, το πρωί Μπραντς και το βράδυ παρτάρες) και σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε να πάω κάποια στιγμή, και καπάκια μου τα 'σκασε ότι μένω Αθήνα πλέον και μπορώ να πάω σε όλα αυτά τα μέρη που βλέπω, οπότε θέλω. Δεν χρειάζεται πια να κάνω κάποια λίστα με μέρη για οοοοοόταν ανέβω Αθήνα. Δεν είναι φοβερό; ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ. ΤΩΡΑ. ΤΟ ΖΩ.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-37933632521940613542024-02-24T15:04:00.004+02:002024-02-24T15:04:42.714+02:00Καινούρια συνήθεια,<p>ντύνομαι, βάφομαι, φεύγω. Χωρίς να έχω κανονίσει κάτι απαραίτητα. Πίνω τον καφέ μου ακούγοντας κάποιο ποντκαστ ή μουσική, παρατηρώ τον κόσμο να κινείται. Έχεις πολλά να δεις, αν απλά δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να κοιτάξει. Φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου για αυτά που βλέπω, είναι ωραία διασκέδαση αυτή. Ονειρεύομαι. Πόσο πολύ ονειρεύομαι. Προγραμματίζω. Κουβεντιάζω με το μυαλό μου και συνεννοούμαι με τον εαυτό μου, όσο μπορώ τουλάχιστον.</p><p>Στο γύρνα, όπως περίμενα το τρόλεϊ σήκωσα το κεφάλι προς τον ήλιο με μισόκλειστα μάτια και πήρα μια βαθιά ανάσα. Ένιωσα μια αγκαλιά να με τυλίγει εκείνη τη στιγμή, δεν μπορώ να βρω τις λέξεις να στην περιγράψω. Μου θύμισε εσένα εκείνη η στιγμή. Ήταν όμορφη στιγμή.</p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-17316589544038760182024-02-24T02:35:00.003+02:002024-02-24T08:59:05.704+02:00Οκ αλλά πες μου <p>γιατί είναι λες και παρακολουθώ τη ζωή μου σε ταινία και βρίσκομαι στο σημείο καμπής. Γιατί το ΝΙΩΘΩ να 'ρχεται.</p><p>Αυτές τις μέρες που μιλήσαμε μου πήρες όλη τη στεναχώρια και το βάρος, πώς το έκανες αυτό; Πάντα απορώ όταν το κάνεις αυτό ρε γαμώτο.</p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-34446416110073620602024-02-23T07:23:00.040+02:002024-02-23T09:07:09.192+02:00Θα το 'θελα πολύ να γράψεις κάπου αυτούς τους τόμους και να τους δω. Είναι ωραίο να μοιραζόμαστε σκέψεις. Και θα είναι και δίκαιο, εσύ έχεις εισιτήριο διαρκείας στο μυαλό μου. Όσο και να έχω μια γνώση για τα συναισθήματά σου, έχει μία κάποια γοητεία ο γραπτός λόγος που δεν μπορώ να εξηγήσω. Δίνει υπόσταση στις λέξεις. Θα με χαροποιούσε πολύ.<div>Επίσης περιμένω (ανεξάρτητα από την κατάληξη) τη στιγμή που θα γιατρέψουμε πληγές βήμα βήμα. Σαν έναν εξαγνισμό, δες το έτσι αν θες. Μόνο αγάπη και ηρεμία, μάτια μου. Αυτά θέλω. Τα έχω πληρώσει προκαταβολικά, μένει να μου δώσουν το εισιτήριο στο ταμείο.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-67800018284611160182024-02-21T23:01:00.001+02:002024-02-21T23:01:25.582+02:00Δεν άντεξα <p>να μην στείλω το συγκεκριμένο πράγμα. Νομίζω ότι ο,τι και να γίνει, όπως και να νιώθω, δεν μπορώ να μην κάνω πράγματα αν πιστεύω ότι είναι για το καλό σου. Δεν μπορώ να βάλω κάποιον εγωισμό μπροστά. Δεν μπορώ να βάλω καν λογική, συναίσθημα ή δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο. Είναι σαν αντανακλαστική κίνηση που γίνεται χωρίς να το σκεφτώ πρώτα. Δεν το κάνω από κάποια έμφυτη "καλοσύνη". Το κάνω γιατί έτσι νιώθω ότι πρέπει να κάνω. Αυτόματα.</p><p>Και τώρα κάθομαι και νιώθω περίεργα. Θα μου περάσει. Ήταν λίγο "ένα τυπικό μέιλ ανάμεσα σε δύο γνωστούς" αλλά στο κεφάλι μου έπαιζαν εκατό διαφορετικά πράγματα. Και εκεί που λύγισα, αποφάσισες πρώτη φορά να με ακούσεις και ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΜΕΙΛ. Γελάω πολύ με αυτό, να ξέρεις.</p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-18898708719594389612024-02-21T15:02:00.003+02:002024-02-21T15:06:03.479+02:00Μπορεί να μην έχει νόημα<p>να ελπίζω για τίποτα. Μπορεί να πρέπει απλά να έχω το κεφάλι κάτω και να κάνω ό,τι πρέπει να γίνει. Μπορεί η λύση να είναι να ζήσω με οδηγίες χρήσεις, με λίστα:</p><p></p><ol style="text-align: left;"><li>Πήγαινε για δουλειά</li><li>Κοινωνικοποιήσου για τουλάχιστον δύο ώρες</li><li>Πιες αρκετό νερό</li><li>Κοιμήσου τουλάχιστον 7 ώρες</li><li>Μην ενοχλήσεις κανέναν</li></ol><div>Μπορεί να με κοροϊδεύω όταν χαίρομαι, να προσπαθώ να κάνω αυθυποβολή. Μπορεί να ΝΟΜΙΖΩ ότι χαίρομαι, επειδή ΠΡΕΠΕΙ να χαρώ, γιατί ένας ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ άνθρωπος θα χαιρόταν.</div><div>Μπορεί να είναι όλα μία ματαιότητα. Μπορεί να μην αξίζει τον κόπο ούτε το πλάνο, ούτε η προσπάθεια, ούτε τίποτα. Θα πεθάνω αργά ή γρήγορα, γιατί φτιάχνω ό,τι φτιάχνω; Στον τάφο θα τα πάρω; Δεν θα έχω καν τάφο, αφού θέλω να με κάψουν και να με σκορπίσουν. Παιδιά δεν ξέρω αν θέλω να κάνω γιατί πιέζομαι, οπότε δεν θα έχω να τα κληροδοτήσω κάπου όλα αυτά. Οπότε, πες μου, ποιο είναι το νόημα;</div><div><br /></div><div>Όταν δεν νιώθεις τίποτα και δεν κάνεις τίποτα, δεν πονάει και δεν υπάρχει τίποτα.</div><p></p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-86681747704826000222024-02-21T00:23:00.002+02:002024-02-21T00:24:15.840+02:00Έχω κουραστεί πολύ και τελείως ξαφνικά. Έχω περάσει πολύ όμορφα τις προηγούμενες ημέρες, αλλά ταυτόχρονα είναι λες και περπατάω με ένα μαύρο σύννεφο από πάνω μου. Νιώθω ταύτιση με τον γαϊδαράκο απ' το Winnie the Pooh. Όλο ξεκουμπώνεται η ουρά μου και όλο ψάχνω να τη βρω. Νιώθω λες και η καρδιά μου είναι μια πύρινη μπάλα και έχω μόνο τρύπιες ομπρέλες για να την προστατεύσω απ' το σύννεφο. Νόμιζα ότι αν γράψω όλα τα θετικά πράγματα που βιώνω, θα μου φτιάξει η διάθεση, αλλά εν τέλει χάλασε χειρότερα γιατί έπεσα ξαφνικά απ' τα ψηλά στα χαμηλά. Νόμιζα ότι αν γράψω τα αρνητικά, θα ξαλαφρώσω. Δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής. Και δεν ξέρω αυτή τη στιγμή πόσον καιρό θα μου πάρει (πάλι) μέχρι να βρω τη λιακάδα μου. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να είμαι καλά αλλά αυτές τις μέρες έχω ενέργεια μόνο για να υπάρχω. Απλά να υπάρχω. Και δεν αντέχω να ενοχλείται η ύπαρξή μου, έτσι στο άκυρο. Μπούχτησα. Μπορεί να πρέπει να φύγω, αλλά να πάω πού; Να κάνω τι; Δεν ξέρω. Μόνο να φύγω μακριά θέλω. Και θέλω ταυτόχρονα να με αφήσουν όλοι ήσυχη αλλά δεν αντέχω στη σκέψη ότι δεν θα με ψάξει κανείς. Όλο με ρωτάνε τί κάνω, καλά τους λέω ότι είμαι.Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-6529350247998588062024-02-20T14:23:00.042+02:002024-02-20T16:18:29.659+02:00Άσχημη μέρα σήμερα<p>χωρίς ουσιαστικό λόγο. Με πλακώματα, σφιξίματα, δύσπνοια και τα συναφή. </p><p>Με έλουσε ένα ξαφνικό παράπονο με ασήμαντη αφορμή. Μόνο ως παράπονο μπορώ να το σκεφτώ. Θέλω να μου εξηγήσει κάποιος λες και είμαι πέντε χρονών, για ποιο λόγο με έχουν κακομεταχειριστεί άτομα που δεν ενόχλησα. Αυτή είναι η απορία του σημερινού καφέ. </p><p>Για ποιο λόγο μου τραβούσαν την καρέκλα στη χορωδία με σκοπό να πέσω, οι γόνοι πλουσίων όταν ήμουν έξι χρονών. Δεν ασχολούμουν καν μαζί τους, μέχρι σήμερα δεν ξέρω τί το τραβηχτικό είχε η φάτσα μου, που τους έκανε να μην μπορούν να μου αντισταθούν. </p><p>Για ποιο λόγο άκουγα άσχημα, υποτιμητικά και προσβλητικά λόγια από πρώην (τότε νυν) και ενίοτε εισέπραττα και κακομεταχείριση, ενώ εγώ πήγαινα με διάθεση συζήτησης. Για ποιο λόγο η ευγενική συμπεριφορά μεταφράζεται ως «είμαι χαλί για να με πατήσεις».</p><p>Για ποιο λόγο νόμιζαν σε δουλειές ότι έχουν το δικαίωμα είτε να ξεσπάσουν πάνω μου, είτε να με χρησιμοποιήσουν για παραδειγματισμό. Για ποιο λόγο ενώ έβλεπαν ότι τα λόγια τους με έκαναν να συγκρατώ τα δάκρυά μου με το ζόρι, σταματούσαν την επίθεση μόνο όταν πάθαινα κρίσεις πανικού. Για ποιο λόγο με έχουν απειλήσει μέχρι και με ξύλο. Για ποιο λόγο έχουν πληγώσει τόσο το μέσα μου, που όταν εισπράττω καλή συμπεριφορά, ταράζομαι.</p><p>Για ποιο λόγο με έχεις κοροϊδέψει στα μούτρα μου ξανά και ξανά. Για ποιο λόγο μου έχεις φερθεί με υποτιμητικό τρόπο. Για ποιο λόγο συντηρούσες μία κατάσταση στην οποία ξεκάθαρα είχες εσύ το πάνω χέρι, ενώ είμαι σίγουρη πως ήξερες ότι με πληγώνει. Για ποιο λόγο με τράβαγες πίσω ξανά και ξανά με ψέματα και με ανάγκασες να κάνω κάτι τόσο ακραίο, ενώ μέχρι τώρα προσπαθούσα να θέσω τα όριά μου με όμορφο τρόπο, σαν ενήλικας που έχει κάνει γαμημένη ψυχοθεραπεία. Για ποιο λόγο φτάσαμε ως εδώ και όλα τα όμορφα συναισθήματα που έχω, πονάνε. Τί κακό έχω κάνει και άξιζα να πληγωθώ τόσο πολύ. Για ποιο λόγο δεν με άφηνες στην ησυχία μου, να υπάρξω.</p><p>Για ποιο λόγο πλήρωσα εγώ τόσα χρήματα στην ψυχοθεραπεία προσπαθώντας να διαχειριστώ τις δικές σας ζημιές. Τί στο διάολο έχει η γαμημένη η φάτσα μου που σας δίνει το δικαίωμα να με ενοχλείτε όταν προσπαθώ απλά να ζήσω με όμορφο και ήρεμο τρόπο σε αυτόν τον γαμημένο τον πλανήτη.</p><p>Γιατί; Πού σας ενόχλησα; Ποιον πείραξα; Ποιον πλήγωσα; Πού έφταιξα; Αν έφταιξα κάπου και προκάλεσα όλα αυτά, θα ήθελα να το ξέρω για να το διορθώσω και να κάνω το σωστό.</p><p>Και μία απολογία ή επεξήγηση δεν έχω πάρει από κανέναν. Οριακά κάτι συγγνώμες που χρησίμευσαν μόνο στο να κατευνάσουν την σύγχισή μου παροδικά και να σταματήσω να μιλάω. Δεν έχει βρεθεί κανείς, ποτέ, να μου πει «Πέννυ, συγγνώμη, <b>για τον Χ και τον Ψ λόγο έκανα ό,τι έκανα</b>».</p><p>Με πνίγει όλο αυτό. Νιώθω αδικία. Γι' αυτό μίλησα για παράπονο στην αρχή.</p><p>Το λάθος που έκανα ήταν ότι κρατούσα το «Πέννυ κρίνεις ενώ δεν ξέρεις τα πάντα» για να δικαιολογήσω καταστάσεις και συμπεριφορές. Από δω και πέρα θα κρίνω. Γιατί; Γιατί δεν με ενδιαφέρει η αιτία στην τελική, αλλά το αποτέλεσμα. Γιατί </p><p><span style="font-size: x-large;">δεν τα άξιζα όλα αυτά.</span></p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-73773612450209792642024-02-20T00:05:00.001+02:002024-02-20T00:05:06.547+02:00Τα μαλλιά μουκοντεύουν να φτάσουν στη μασχάλη μου πλέον. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Έκανα το πρώτο μου μπιφτέκι πριν κάτι μέρες που είχα πάει στη horeca. Κάθομαι και τα πιάνω απ' τις άκρες και τα τεντώνω κάτω, και τα παρατηρώ. Πέρσι το Νοέμβριο πήγα τελευταία φορά στον κουρέα. Πρόπερσι. Πλέον είναι πρόπερσι. Τα 'παθα λίγο τώρα. Πόση υπομονή έχω κάνει να μακρύνουν αυτά τα μαλλιά; Νιώθω ότι αποκτώ πίσω ένα κομμάτι του εαυτού μου, πόντο πόντο. Απορώ κι εγώ με τον εαυτό μου κι τη μανία που με έπιασε όταν τα έκοψα σχεδόν γουλί. Αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου, το είχα ανάγκη. Απλά τώρα πρέπει να περιμένω. Πάλι περιμένω.Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-80682631125589875762024-02-19T19:33:00.022+02:002024-02-19T19:40:40.319+02:00Μου έχει λείψεινα σε κοιτάζω στα μάτια. Μιλάνε πολύ τα μάτια σου ακόμα και όταν δεν λες λέξη με τα χείλη. Δε νομίζω πως το ξέρεις αυτό. Μιλάνε, και οι λέξεις τους δεν είναι λέξεις κανονικές, είναι λες και κάθομαι κάτω από έναν καταρράκτη και τις νιώθω παντού γύρω μου. Μιλάνε τόσο που κάποιες φορές δεν αντέχω να τα κοιτάξω πολλή ώρα γιατί είναι σαν υπερφόρτωση στο σύστημά μου. Τότε θα σου δώσω μια αγκαλιά ή ένα φιλί για να σταματήσω να τα κοιτάζω και να ηρεμήσω λίγο το μέσα μου. Από πάντα το πάθαινα αυτό. Μπερδεύονταν το κεφάλι μου λες και αιωρούνταν οι λέξεις σε πλήρη αναρχία και πάλευα να το παίξω χαλαρή και να μην κάνω σαρδάμ, μόνο και μόνο επειδή σε κοιτούσα στα μάτια. Έχω την πιο καθαρή εικόνα στο μυαλό μου, αν ήξερα να ζωγραφίσω με υπερρεαλισμό, θα τα ζωγράφιζα χωρίς να έχω κάποια φωτογραφία μπροστά μου. Γιατί νομίζεις ότι καταλαβαίνω ακόμα και από σέλφι αν είσαι κουρασμένος, αν έχεις πονοκέφαλο, αν έχεις κοιμηθεί πολύ ή λίγο; Έχει πέσει μελέτη δεκαετιών εδώ. <div>Το χρώμα τους μου θυμίζει φθινόπωρο. Μου θυμίζει δάσος με κυπαρίσσια μετά από βροχή και μια καλύβα από πέτρα, ξύλο και μέταλλο. Τζάκι αναμμένο μου θυμίζουν τα μάτια σου. Αγκαλιές, χουζούρι και σώματα να ακουμπιούνται και να τυλίγονται το ένα με το άλλο, αχώριστα.</div><div>Λες γι' αυτό να είναι η αγαπημένη μου εποχή;</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-42035681055448387192024-02-19T01:53:00.003+02:002024-02-19T03:34:42.302+02:00Είμαι πολύ καλή στο τσάπισμα τελικά και δεν το ήξερα. Σήμερα ήταν η δεντροφύτευση. Φύτεψα δέντρα και μάζεψα ξερόκλαδα. Είχε πανέμορφη θέα στην πλαγιά που ήμασταν και ευτυχώς είχε ωραία μέρα γενικότερα. Μία όμορφη μέρα σε συνδυασμό με μια ευχάριστη δραστηριότητα και ευχάριστους ανθρώπους φτιάχνει τη διάθεση. Θέλω να είναι όμορφες όλες οι μέρες μου. Ο,τι κάνω στη ζωή μου αυτό έχει σκοπό. Όμορφες μέρες, όμορφες σκέψεις, ήσυχο μυαλό.<div>Είναι λες και δεν μπορώ να το κάνω να ησυχάσει με τίποτα το μυαλό μου. Και δεν εννοώ ότι αγχώνομαι, εννοώ ότι γενικά μιλάει πολύ. Ακόμα και όταν απλά καθόμασταν αγκαλιά πχ, δεν ησύχαζε για να απολαύσω τη στιγμή. Εκεί οι σκέψεις ήταν στενάχωρες κατά βάση γιατί σκεφτόμουν ότι θα έφευγες σε λίγο. Με έτρωγε κάθε φορά αυτή η σκέψη. Ότι οι στιγμές ήταν δανικές, δηλαδή. Πάντα αναρωτιόμουν πώς το έβλεπες εσύ.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-79607407302879395022024-02-18T02:18:00.001+02:002024-02-18T02:18:49.051+02:00Όσο και να τους αγαπώ αυτούς τους τέσσερις τοίχους, υπάρχουν στιγμές που με πνίγουν και θέλω να εξαφανίζομαι. Με πνίγουν γιατί είναι πολύ μικρός ο χώρος για να χωρέσει η απουσία σου και δυσκολεύομαι να πάρω ανάσα. Και φεύγω. Κανονίζω το ένα πράγμα μετά το άλλο, γυρίζω σαν τη σβούρα μέχρι να κουραστώ αρκετά για να γυρίσω σπίτι και να καταφέρω να αποκοιμηθώ, ακόμα ένα βράδυ χωρίς εσένα. Και ταυτόχρονα να ελπίζω να κάνω αρκετά βαθύ ύπνο ώστε να μην δω ούτε μισό όνειρο.<div>Αποτυχία.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-24388534206920901552024-02-17T15:40:00.001+02:002024-02-17T15:42:17.881+02:00Νομίζεις ότι θα έχω κρεβάτικάποια στιγμή; Εγώ νομίζω πως ναι. Μετά από ενάμιση χρόνο έχω ξεχάσει πώς είναι να έχει κανείς υπνοδωμάτιο. Αλλά μπορώ να σου πω ότι δεν μου λείπει σαν έννοια. Πάντα άραζα στην πολυθρόνα μου. Το υπνοδωμάτιο το είχα μόνο για ύπνο. <div>Αυτό που μου λείπει είναι να έχω καναπέ. Μου φαίνεται πολύ περίεργο τις λίγες φορές που μαζεύονται τα σκεπάσματα και χρησιμοποιείται ως καναπές. Παρόλα αυτά, δεν θα ήθελα να έχω κρεβάτι εδώ μέσα, γιατί τότε θα έμοιαζε με φοιτητικό σπίτι.</div><div>Μου λείπει το στρώμα του κρεβατιού μου πάντως, αλλά ευτυχώς έχει βγει πολύ άνετος ο καναπές αυτός. Επίσης θέλω να πάρω πράγματα για τους τοίχους σιγά σιγά, είναι πολύ άδειοι για τα γούστα μου. </div><div>Έχω αρχίσει και δεν θέλω τη συγκεκριμένη πολυθρόνα. Την είχα πάρει όταν είχα συγκεκριμένο μπάτζετ οπότε δεν είχα απαιτήσεις, αλλά τώρα θέλω κάτι που να αντιπροσωπεύει περισσότερο την αισθητική μου. Δυστυχώς για μένα, την αισθητική μου την αντιπροσωπεύει πολυθρόνα που δεν μπορώ να σηκώσω μόνη μου από το βάρος και αυτό είναι ένα γεγονός που δεν με κάνει να νιώθω άνετα. Και ο καναπές μου μου δίνει την ίδια άσχημη αίσθηση. Το ότι χρειάζεται να έχω και άλλα άτομα εδώ για να μεταφερθεί ο καναπές (και ότι δεν μπορώ μόνη μου) με κάνει να νιώθω ότι πνίγομαι. Γενικά όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι μόνη μου, χωρίς βοήθεια, πνίγομαι.</div><div>Γενικά δεν είναι πολύ υγιές αυτό, χαίρω πολύ. Αλλά είναι η κατασκευή μου τέτοια, που σημαίνει ότι δεν μπορώ να το αλλάξω ως δια μαγείας. Μόνο να το διαχειριστώ μπορώ. Όταν πρέπει να βασίζεσαι όλη σου τη ζωή στις δικές σου πλάτες, όταν οι γύρω σου σου υπόσχονται πράγματα και εν τέλει δεν τα κάνουν, μετά πώς να εμπιστευτείς; Θέλει κόπο το να ρίξεις τις άμυνές σου και να εμπιστευτείς ότι κάποιος είναι ομάδα μαζί με εσένα και ότι δεν είσαι μόνος στο παιχνίδι.</div><div>Γι'αυτό το λόγο δεν μπορώ να ακούω πολλές κουβέντες. Προτιμώ κάτι να γίνει ξαφνικά, σαν ευχάριστη έκπληξη, παρά να με έχει διαβεβαιώσει κάποιος ότι θα γίνει και να μην γίνει. Τότε γίνομαι ακόμα πιο στρείδι απ' ο,τι είμαι ήδη. Αν ήταν ανοιχτή μία μικρή χαραμάδα στο κέλυφος μέχρι εκείνη την ώρα, κλείνει ερμητικά πλέον.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-15342795792456567342024-02-17T11:37:00.001+02:002024-02-17T11:37:18.859+02:00Νιώθω μία αλλαγή στην ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Λες και αναπνέω πιο καθαρό αέρα, ή λες και τα πνευμόνια μου έχουν ξαφνικά περισσότερο χώρο.<div>Το σφίξιμο έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Νιώθω πολύ καλύτερα. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ξεκουράζω το κεφάλι μου βγάζοντας εδώ τις σκέψεις μου. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή το ότι έχει χαλάσει ο ύπνος μου λίγο, νιώθω ότι όλα είναι/θα πάνε καλά. </div><div>Η σημερινή σκέψη του πρωινού καφέ είναι ότι η χαρά και η ευτυχία είναι δύο μη ταυτόσημες έννοιες. Δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμα γιατί σκέφτομαι και άλλα πράγματα παράλληλα.</div><div>Μου έχει λείψει πολύ ένα ταξίδι. Σκέφτομαι τί μου αρέσει στα ταξίδια. Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια φαγητά και να βλέπω πώς το μέρος που επισκέπτομαι είναι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Να παρατηρώ τους ντόπιους και το πώς κινούνται.</div><div>Τις προάλλες περίμενα το τρόλεϊ στο Ζάππειο και βρήκα 10€ στο δρόμο. Τα πήρα και τα καθάρισα στο σπίτι επειδή ήταν στην άσφαλτο. Με αυτά τα χρήματα πήρα καφέδες για όλους μας στο γραφείο. Ένιωσα ότι το σωστό ήταν να μην τα φάω μόνη μου.</div><div>Ελπίζω να μην τα έχασε κάποιος που τα είχε ανάγκη. Αυτή η σκέψη με οδήγησε σε άλλη σκέψη. Στο ότι κάποιες φορές ο ένας άνθρωπος χάνει κάτι και μετά κερδίζει κάποιος άλλος. Μπορεί αυτός ο άλλος να το είχε περισσότερη ανάγκη από τον προκάτοχο.</div><div>Προσπαθώ να εφαρμόζω αυτή τη λογική όταν χάνω κάτι, γενικότερα στη ζωή μου. Μου παίρνει τη στεναχώρια αυτή η σκέψη, ότι μπορεί αυτό που έχασα να έπρεπε να προχωρήσει κάπου αλλού, ότι είναι μία φυσική ροή των πραγμάτων. Και αντίστοιχα, αυτά που έρχονται σε μένα, μπορεί κάποιος να τα έχει χάσει πρώτα.</div><div>Είμαι ευγνώμων για αυτά που έρχονται και αποχαιρετώ αυτά που χάνονται. Και ελπίζω να χάνονται για καλό.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-3876886913653748372024-02-16T22:43:00.003+02:002024-02-16T23:08:58.847+02:00Έχω μία φίλη την οποία δεν ξέρεις,πηγαίναμε μαζί γυμνάσιο και έχουμε ακόμα σχέση. Είναι απ' τις καλύτερες φιλίες που έχω. Δεν βλεπόμαστε συχνά, είναι τέτοια η φύση αυτής της φιλίας, αλλά κάθε φορά είναι λες και τα λέγαμε μόλις την προηγούμενη μέρα. Δεν καταλαβαίνουμε ότι μπορεί να έχουμε να ειδωθούμε πχ τέσσερις μήνες.<div><br></div><div>Ήρθε μόνιμα εδώ τρεις μήνες πριν από μένα. Είναι ένας άνθρωπος που δουλεύει πολύ με τον εαυτό της, είναι στοχοπροσηλωμένη και πάντα ψάχνει το καλύτερο. Ακριβώς ο τύπος μου δηλαδή.</div><div><br></div><div>Της πρότεινα να πάμε σε μια σοκολατερί που ξέρω στο κέντρο, ξετρελάθηκε. Έχουν σοκολάτες με ιδιαίτερες γεύσεις, ειλικρινά είναι η μία καλύτερη απ' την άλλη. Είχαμε πολύ όμορφη συζήτηση, την αποχαιρέτησα νιώθοντας ανάλαφρο το μέσα μου. Μου είπε και η ίδια ότι χάρηκε πολύ που με είδε, το είπε γιατί το εννοούσε και όχι απλά για να πει κάτι στον αποχαιρετισμό.</div><div><br></div><div>Πόσο όμορφο να έχω τέτοιους ανθρώπους στη ζωή μου! Να δίνουμε με τους κουβάδες όμορφα συναισθήματα και σκέψεις ο ένας στον άλλον! Να ποτίζουμε ο ένας το χώμα του άλλου ώστε να ανθίζουμε μαζί.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-48436098303690376522024-02-16T11:02:00.005+02:002024-02-16T11:31:37.085+02:00Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα<p>και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας.</p><p>Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει.</p><p>Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω πολύ υψηλό βαθμό ενσυναίσθησης, πράγμα που με οδηγεί στο να στεναχωριέμαι σχετικά εύκολα για πράγματα. Αν κάποιος κάνει κάτι σε μένα πχ, νιώθω πολλά αρνητικά συναισθήματα. Θα περίμενες ότι με πνίγει το δίκιο μου, ίσως. Αλλά πηγαίνει ακόμα πιο πέρα από αυτό.</p><p>Λόγω της ενσυναίσθησης που έχω, θέλω να είμαι σωστή απέναντι στους άλλους. Όταν κάποιος δεν είναι σωστός απέναντί μου, είναι λες και μειώνεται η δύναμη και η ικανότητα μου να συνεχίσω να μπαίνω στα παπούτσια των γύρω μου και να έχω την ποιότητα που θέλω να έχω ως άνθρωπος. Λες και είναι μάταιο να προσπαθώ να είμαι αυτή που είμαι, απ' τη στιγμή που όλα γύρω μου είναι μια βλακεία και μισή. Είναι δηλαδή σα να γίνεται μία μάχη στο κεφάλι μου, στην οποία παλεύουν η ενσυναίσθηση με τη μισανθρωπιά. </p><p>Θα με έχεις ακούσει σίγουρα κάποιες φορές να είμαι απότομη ή απόλυτη σε σχέση με κάποιο ζήτημα, έχοντας γνώμη αρνητική. Ο πυρήνας μου δεν είναι έτσι, όμως. Έτσι με έχουν κάνει οι καταστάσεις. Αυτό το κείμενο κολλάει και με το χθεσινό, με το παιδί. Έχω τόση ανάγκη να δω το καλύτερο στον κάθε άνθρωπο, να πιστέψω ότι έχει τις καλύτερες προθέσεις, αλλά στο τέλος αρκετοί καταλήγουν να με απογοητεύουν. Να, τώρα ένιωσα άσχημα που είπα ότι με απογοητεύουν οι άνθρωποι και ήθελα να προσθέσω «αλλά είμαι σίγουρη ότι κι εγώ έχω λάθος συμπεριφορές ενίοτε». Όχι. Δεν μιλάμε για μένα τώρα, αλλά για το πώς με κάνουν να νιώθω οι γύρω μου. Έχω δικαίωμα να είμαι απογοητευμένη.</p><p>Κάποιες φορές είναι πολύ κουραστικό να βρίσκομαι στο κεφάλι μου. Ώρες ώρες θα μου άρεσε πολύ να μην νοιάζομαι τόσο. Παρόλα αυτά, ταυτόχρονα δεν θα ήθελα να είμαι κάτι αλλιώτικο από αυτό που είμαι.</p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-30844166916708628012024-02-15T22:03:00.002+02:002024-02-15T22:04:03.305+02:00Μοιάζει λες και όλη τη ζωή μουζούσα με μία περσόνα που πλέον δεν με αντιπροσωπεύει. Δεν είχα γλύκα, ήμουν πάντα πιο μάγκας, δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλά με ξέρεις οπότε ξέρεις τί εννοώ. Και πλέον είναι λες και νιώθω αρκετή αυτοπεποίθηση να είμαι πιο γλυκιά. Πιο ήρεμη. Λες και το έκανα για αυτοπροστασία αυτό που είπα στην αρχή. Μεγαλώνω αλλά κάθε χρόνο είμαι πιο παιδί μέσα μου, βασικά είναι λες και πλέον επιτρέπω στο παιδί που έχω μέσα μου να βγαίνει προς τα έξω. Θα χαζεύω τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα ένα απόγευμα που είναι σαν πίνακας ζωγραφικής, και αν με ρωτήσει κάποιος τί κοιτάζω, θα του πω ακριβώς αυτό. Πιο παλιά θα έλεγα "τίποτα". Παρατηρώ ότι μαγεύομαι με τα πιο απλά πράγματα, και όλο και αυξάνεται η ποσότητα των πραγμάτων που με μαγεύουν και με κάνουν χαρούμενη. Έφερε γλυκά ένας συνάδελφος για τα γενέθλιά του, ατομικές lemon pies, και η κρέμα που είχαν από πάνω ήταν σαν ζουληχτερή μαρέγκα, και η κρέμα λεμόνι είχε γεύση από αληθινό λεμόνι! Χάρηκα πολύ που έφαγα ένα τόσο ωραίο γλυκό σήμερα! Όταν τον είδα του είπα ότι μου άρεσε πολύ, και ένιωσα πολύ όμορφα που μοιράστηκα κάτι όμορφο με έναν συνάνθρωπό μου, και εισέπραξα την χαρά του που μου άρεσε! Στη Νέα Μάκρη είναι ο φούρνος που τις πουλαει. <div>Και γενικά είναι τόσο όμορφο να μην είναι κοφτερές οι γωνίες μας, να έχουμε το θάρρος να κάνουμε κοπλιμέντα ακόμα και για το πιο απλό πράγμα, να λέμε μια όμορφη κουβέντα. Προσπαθώ να λέω με λόγια τις όμορφες σκέψεις που κάνω. Μια συνάδελφός μου έχει κάτι γαμάτα ξύλινα σκουλαρίκια σε σχήμα καρδιάς, τέρμα έντονο φούξια. Την είδα και σκέφτηκα ότι της πάνε πολύ, και της το είπα, και φωτίστηκε το πρόσωπό της από το χαμόγελό της! Και πήρα κι εγώ μια χαρά με αυτό το χαμόγελο, και μου έφτιαξε και η δική μου διάθεση. Και ουσιαστικά μου έφτιαξε από μία κίνηση που έκανα εγώ η ίδια.</div><div>Πολλές φορές κάνω τέτοιες σκέψεις και τις κρατούσα για τον εαυτό μου πρώτα γιατί στο παρελθόν έχει τύχει να με κοροϊδέψει κάποιος ή να σταματήσει να με παίρνει στα σοβαρά, ή να με περάσει για χαζή. Αλλά πλέον ξέρω ότι μου αρκεί που με παίρνω εγώ στα σοβαρά και που ξέρω εγώ ότι είμαι πανέξυπνη.</div><div>Αρνούμαι πλέον να αφήσω οποιονδήποτε να με μετατρέψει σε μια γκρι εκδοχή του εαυτού μου, θα κατουράω τον γκρι ουρανό τους για να δημιουργώ ουράνια τόξα με τις κατουροσταγονίτσες μου όπου σταθώ και όπου βρεθώ.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-41450303189336202552024-02-15T19:49:00.003+02:002024-02-15T19:51:07.840+02:00Σε σχέση με αυτό που είπα για τις άσχημες σκέψεις/αναμνήσεις, νομίζω χθες το είπα.<div><br></div><div>Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι κάποια πράγματα εμένα μπορεί να με στεναχωρήσουν πολύ, με βάση τα δεδομένα που έχω μπροστά μου αλλά και το πώς είναι η κατάσταση από τη δική μου σκοπιά. Τα ίδια πράγματα εσύ τα βλέπεις από διαφορετική οπτική γωνία, γνωρίζεις όλα τα δεδομένα και στο τέλος της ημέρας καταλήγουμε στο να έχει τελείως διαφορετική βαρύτητα ένα γεγονός για τον καθένα μας. Για μένα να είναι ένα πολύ σημαντικό/στενάχωρο γεγονός δηλαδή, και για σένα να είναι οριακά αδιάφορο. Παράδειγμα, οι καλοκαιρινές διακοπές σου. Πιστεύω ότι δεν έχεις καταλάβει καν τί με πείραξε εδώ.</div><div><br></div><div>Πράγμα που με οδηγεί στη σκέψη ότι όλα είναι θέμα επικοινωνίας στο τέλος, που δεν είναι το φόρτε κανενός από τους δυο μας. Είναι που είναι μπλεγμένη η κατάσταση δηλαδή, είναι και αυτό το κομμάτι από πάνω. Αυτά εδώ που γράφω, ας πούμε. Που ξέρω πλέον ότι τα διαβάζεις. Στο μυαλό μου προσποιούμαι ότι δεν τα διαβάζεις, γιατί θέλω να κάνω τον κόπο να βγάλω σιγά σιγά όλες τις σκέψεις μου απ'το κεφάλι μου, με την ησυχία μου.</div><div><br></div><div>Ελπίζω κι εσύ αντίστοιχα να έρχεσαι (μπουσουλώντας μεν) με παρόμοια διάθεση. Ελπίζω να θες να βγάλεις τις στρώσεις από πάνω σου. Τώρα με ποιον τρόπο, εσύ το ξέρεις.</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-4643950120906806152024-02-15T11:48:00.006+02:002024-02-15T14:34:39.361+02:00Μπλέχτηκα σε μία λούπα<p>χωρίς να πάρω χαμπάρι τίποτα. Με έπρηζαν να πάω παρακάτω και να πάω παρακάτω, μα το δικό τους παρακάτω σήμαινε να βρω κάποιον να ασχολούμαι. Κάποιον που να μην είσαι εσύ, ουσιαστικά.</p><p>Οκ, λέω, πάμε. Θα το δοκιμάσω και αυτό, για να σταματήσετε να με πρήζετε. Ξεκίνησα να μιλάω με κάμποσους ταυτόχρονα, μια αγγαρεία ίσα για να πω ότι προσπαθώ, πες. Αδιάφορο το σκηνικό, γενικά.</p><p>Βγαίνω με τον έναν για ποτό και φαγητό. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, είπα απλά να το δοκιμάσω. Περιληπτικά θα σου πω: μένει ακόμα με τους δικούς του, έκανε τον σταυρό του μόλις ήρθε το φαγητό. Κάνε λίγο εικόνα τη μούρη μου. Όπως καταλαβαίνεις, για αυτούς αλλά και κάτι έξτρα λόγους, έληξα την όποια επικοινωνία.</p><p>Ένας άλλος μου είπε να μην χρησιμοποιώ δύσκολες λέξεις (κάποια στιγμή με ρώτησε τί σημαίνει «πομπώδης»), με ρώτησε αν με πειράζει να μην ξέρει καλή ορθογραφία ο άλλος, τέτοια όμορφα. Δηλαδή έχω καλλιεργήσει τον εαυτό μου μέχρι ενός σημείου, για να συναναστρέφομαι με άτομα με τα οποία δεν θα μπορώ να επικοινωνήσω σε απλά ελληνικά; Και μιλάμε για μένα έτσι; Που γράφω ολόκληρα κατεβατά από χόμπι.</p><p>Και εν τέλει τα 'βαλα κάτω και κατάλαβα ότι το «παρακάτω» των παντρεμένων/δεσμευμένων φίλων μου, δεν είναι ίδιο με το δικό μου. Το δικό μου παρακάτω έχει μία ανεμελιά και μία ελευθερία που δεν μπορώ να θυσιάσω για κανέναν. Κατάλαβα ότι έχουμε λίγο διαφορετικούς ορισμούς για την ευτυχισμένη ζωή. Ο δικός μου ορισμός δεν έχει σαν προαπαιτούμενο να κρατάω από τον ώμο κάποιον σαν αξεσουάρ, απλά για να γεμίζει μία άδεια θέση.</p><p>Φοβούνται τη μοναξιά και το προέβαλαν πάνω μου αυτό, νομίζω. Αλλά δεν φταίνε κάπου. Απλά με αγαπάνε. Το δύσκολο για αυτούς είναι να συλλάβουν στο μυαλό τους ότι δεν έχει η ευτυχία τον ίδιο ορισμό για όλους μας. Το νούμερο ένα που θέλω εγώ για να είμαι ευτυχισμένη, είναι να είμαι ήρεμη. Το νούμερο δύο, να εισπράττω αγάπη. Δεν είναι όμως μόνο η ερωτική, συντροφική αγάπη το είδος που εισπράττει κανείς.</p><p>Έχω καταφέρει να μαζέψω ένα σωρό άτομα γύρω μου που θα τα παρατούσαν όλα στη μέση για να τρέξουν για μένα. Είναι άτομα που με αγαπούν, με νοιάζονται, με σκέφτονται, είναι δίπλα μου. Έχω φτιάξει ολόκληρη οικογένεια μακριά απ' τη δική μου, ένα δεύτερο σπίτι, αποτελούμενο από ανθρώπους που εκτιμάνε αυτό που είμαι, που το θαυμάζουν, που το θέλουν. Αν δεν είναι αυτό ευτυχία, τί είναι;</p><p>Βέβαια οκ, υπάρχει το κομμάτι το δικό σου το οποίο δεν θα αναλύσω εδώ, το ότι η καρδιά μου είναι έξω απ' το σώμα μου και δεν είναι καν στην κατοχή μου είναι κάτι με το οποίο πορεύομαι, παρόλα αυτά δεν θα καθορίσει ένας άντρας το αν θα είμαι ευτυχισμένη στη ζωή μου. Ούτε καν εσύ.</p>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-87164682883150060442024-02-15T09:30:00.000+02:002024-02-15T09:30:23.658+02:00Ντύθηκα τελείως λάθος σήμερα. Δεν έβαλα το παλτό. Ούτε αρβυλάκια. Δεν πήρα ομπρέλα. Απλά πήρα το φαγητό μου και έφυγα, έτσι όμορφη.<div><br></div><div>Κάπως δεν με ενδιαφέρει το ότι κρυώνω, δεν μπορώ να στο εξηγήσω. Είναι μια διασταύρωση αυτοτιμωρίας και απάθειας ταυτόχρονα. Κάπως δεν έχει τίποτα σημασία, το καταλαβαίνεις; Δηλαδή κρυώνω αυτή τη στιγμή, αλλά σε λίγο που θα κάθομαι στο γραφείο μου, δεν θα κρυώνω πια. Είναι προσωρινή αυτή η άσχημη αίσθηση του κρύου, σε λίγο θα έχει τελειώσει. Περιμένω απλά να τελειώσει.</div><div><br></div><div>Το καταλαβαίνεις;</div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5146011453759253458.post-29096865984086640532024-02-14T22:39:00.010+02:002024-02-15T08:29:56.308+02:00Οκ, υπάρχει ακροατήριο.Γεια. Το σημερινό μέιλ δεν θα το λάβω υπ' όψιν. Εννοώ δεν θα μετρήσει στο "μην στείλεις άλλο μέιλ". Συγγνώμη που ανησύχησες. Δεν πίστευα ότι θα το δεις για κάποιο λόγο, το έγραψα για να το αποτυπώσω με λέξεις επειδή είχα φρικάρει και δεν το είχα καταλάβει. Από δω και πέρα όμως, αλήθεια, <b>όχι άλλο μέιλ</b>. Δεν με ενοχλεί να διαβάζεις, έτσι κι αλλιώς δεν είχα ποτέ θέμα να μοιραστώ τις σκέψεις μου. <div><br></div><div>Του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα. Πήγα και πήρα πιγκάλ, καλάθι και τα συναφή. Ταιριάζουν με τη σημερινή μέρα, δε βρίσκεις;</div><div><br></div><div>Με αφορμή ένα τικ τοκ έκανα έναν πολύ μεγάλο ειρμό σκέψης, κατέληξα στο ότι εν τέλει μου αρέσουν απίστευτα πολύ οι ρομαντικές πράξεις αλλά όχι η εμπορευματοποίησή τους. Με λίγα λόγια, θέλω πράξεις σε άκυρες φάσεις, όλον τον χρόνο. Πρώτον, γιατί μου αρέσουν, προφανές αυτό. Δεύτερον γιατί θεωρώ σωστό να κάνει ένας άνθρωπος την κίνηση επειδή θέλει να την κάνει, ανά πάσα στιγμή, και όχι επειδή υπάρχει κάποιο έθιμο.</div><div><br></div><div>Αλλά ναι, ρομαντικές πράξεις, λιώνω σαν κεράκι. Έχεις κάνει τέτοιες, πολλές μάλιστα, μη νομίζεις ότι δεν τις θυμάμαι ή ότι δεν τις έχω εκτιμήσει.</div><div><br></div><div>Σε άλλα νέα, θα πάω στον μαραθώνιο τον Μάρτη με τη δουλειά. Μου υποσχέθηκαν ότι θα κάνουμε γρήγορο περπάτημα, είμαι καλή στο γρήγορο περπάτημα. Και θα πάω και σε δεντροφύτευση στον Υμηττό! Δεν έχω ξαναπάει, ακούγεται ενδιαφέρουσα εμπειρία. Όλο κάνω πράγματα για να βγαίνω απ' το σπίτι αυτόν τον καιρό. Έχει μεγαλώσει η μέρα και μου αρέσει πολύ να βγαίνω έξω. Βέβαια έβρεξε προχθές το βράδυ και αυτό ήταν μια βλακεία.</div><div><br></div><div>Σήμερα όλη μέρα έχω θυμηθεί κάποιες άσχημες στιγμές αλλά για κάποιο λόγο δεν θυμώνω πια. Κουράστηκα να θυμώνω με τα άσχημα, ξέρεις. Νομίζω πως αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή μου κάνει καλό. Έχω ανάγκη αυτή την απόσταση. </div><div><br></div><div><br></div>Thunderhttp://www.blogger.com/profile/11515546723892463293noreply@blogger.com0