Πάντα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι απ' τους ανθρώπους που κυνηγούν αυτά που θέλουν και δεν φοβούνται τις προκλήσεις και οτιδήποτε «καινούριο». Λοιπόν, μετά από πολλά «αν», «ίσως» και πολλή σκέψη γενικότερα, συνειδητοποίησα πως είμαι απ' τα πιο δειλά άτομα που ξέρω. Άργησα να το καταλάβω αυτό βέβαια γιατί νόμιζα πως είμαι θαρραλέα επειδή όλοι φωνάζουν εμένα για να σκοτώσω αηδιαστικά ζουζούνια που τους φοβίζουν, ή επειδή προσπαθώ να έχω πάντα το θάρρος της γνώμης μου. Η λέξη κλειδί εδώ είναι «προσπαθώ». Γιατί αντί να θέλω να είμαι ο εαυτός μου, πάντα ήθελα να είμαι (και να φαίνομαι) δυνατή και ισχυρογνώμων. Αλλά είμαι άτομο αναποφάσιστο μέχρι αηδίας. Αναβάλλω, αργοπορώ, χρονοτριβώ. Και αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά αποφασιστικού ατόμου. Και μπαίνω σιγά σιγά στο στάδιο της ζωής μου στο οποίο θα πρέπει να πάρω αποφάσεις για το μέλλον μου. Αλλά είμαι άνθρωπος του βολέματος. Και φοβάμαι -Ω! Τι έκπληξις - πως θα φτάσω σε ένα σημείο στη ζωή μου που θα μετανιώνω