Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λίγα λόγια

 Όπως θα παρατηρήσει κανείς, τα πρώτα κείμενα ξεκινούν το 2010, μετά υπάρχει ένα τεράστιο κενό μετά το 2014, και η αυξημένη "κίνηση" ξεκινά πάλι το 2021. Επίσης, το ύφος πλέον είναι πολύ διαφορετικό από το ύφος που είχα 10 χρόνια πρίν.


Ένιωθα πώς αν ξεκινήσω καινούριο μπλογκ απ'την αρχή, θα ήταν σαν να "απαρνιόμουν" τον παλιό μου εαυτό. Μπορεί να ακούγεται παράλογο, το γνωρίζω, αλλά όλα έχουν βγει απ'το ίδιο κεφάλι και ήθελα να είναι όλα τα παιδάκια μου μαζί.


Ξεκίνησα να γράφω για τελείως εγωιστικούς λόγους. Για μένα το γράψιμο είναι σαν σπα για το μυαλό μου, το ελαφραίνει και το ξεκουράζει. Ο λόγος που τα μοιράζομαι με τους δικούς μου ανθρώπους (αλλά και με όποιον περαστικό περάσει για μια βόλτα) είναι γιατί μου έχει επισημανθεί ότι γράφω με τρόπο που κάποιοι ταυτίζονται, και λέω πράγματα που άλλοι ίσως δυσκολεύονται να τα εκφράσουν. Οπότε πλέον γράφω για μένα, αλλά και για οποιονδήποτε από εσάς θέλει να κάνουμε παρέα μέσα από τις λέξεις μου.


Χαίρομαι πολύ να ακούω γνώμες, αρκεί να εκφράζονται με ευγενικό τρόπο, οπότε μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μου.


Καλή ανάγνωση!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Πόσο θα μου άρεσε

να μην σκέφτομαι ποτέ τις συνέπειες. Να πλέω σε τούτη τη ζωή σαν μια σαπουνόφουσκα, όπου με πάει ο άνεμος. Θα πάω ψηλά; Θα ακουμπήσω τυχαία στο τσιμέντο και θα σκάσω; Δεν ξέρω και ούτε που με νοιάζει, γιατί είμαι κάτι εξ ορισμού εύθραυστο και εφήμερο. Έχω γεννηθεί για να στροβιλιστώ στον αέρα, να λάμψω στιγμιαία από το φως και να εξαφανιστώ. Και μετά ο σκοπός θα έχει επιτευχθεί. Μια αιωνιότητα που κράτησε μόλις τρία γυαλιστερά δευτερόλεπτα.

Η ώρα πάει τέσσερις και εγώ σε λίγες ώρες δίνω μάθημα.

Έχω βάλει και ακούω Coldplay γιατί πάντα λειτουργούσε σαν κάποιο είδος βαρβιτουρικού για μένα η μουσική τους. Και επίσης προσπαθώ για πρώτη φορά να καταλάβω τι λένε οι σελίδες που είναι αραδιασμένες μπροστά μου μέσα σ' αυτό το τελευταίο 48ωρο. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αυτή η εξεταστική για κάποιο λόγο με έχει βρει τελείως απροετοίμαστη. Από τα προηγούμενα χρόνια συνήθιζα να κατηγοριοποιώ τα μαθήματα με βάση τη δυσκολία τους ή τη βαρεμάρα μου να ασχοληθώ μαζί τους. Ή τη συμπάθειά μου στον εκάστοτε καθηγητή. Αυτό δεν άλλαξε και τώρα, μόνο που αυτή τη φορά για κάποιο λόγο τα μαθήματα που μ' αρέσουν έχουν μπει στη λάθος «λίστα». Τον τελευταίο καιρό έχω δημιουργήσει ένα ιδιωτικό «video club», φουλάροντας ό,τι σκληρό δίσκο διαθέτω με ταινίες και σειρές. Και κάθομαι και κάνω μαραθώνιους έξι-δέκα ωρών ενώ έχω να κάνω πολύ πιο επείγοντα... πράγματα; Αν θεωρείται το διάβασμα «πράγμα», ας πούμε. Σε κάθε εξεταστική το παίρνω απόφαση να διαβάσω και καταλήγω είτε να αγχωθώ απ' το διά

Δεν είναι βουνό,

είναι λόφος. Σαμαράκι στο δρόμο. Απλά κατεβάζεις ταχύτητα και το περνάς. Δεν είναι ακατόρθωτο. Είναι μπροστά σου και δεν μπορείς να στρίψεις ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Πρέπει να το κοιτάξεις κατάματα και να περιμένεις την αναπήδηση. Πρέπει να προσέξεις τα αμορτισέρ, μην κάνεις ζημιά. Και μετά απλά πέρνα το. Και δες πώς θα σου φανεί ένα τίποτα, καθώς θα το βλέπεις να απομακρύνεται στον καθρέφτη σου. Κοίτα μωρέ, που φοβόμουν ένα σαμαράκι λες και ήταν τοίχος πετρόκτιστος. Τι ήταν τελικά; Τίποτα δεν ήταν. Αυτό είναι υπενθύμιση για τον εαυτό μου, ένα ξεχασμένο χαρτάκι κολλημένο στο ψυγείο, μπας και κάποια στιγμή το χωνέψω.