Στροβιλιζόμενη στη δίνη της γλυκόζης. UPDATED

Είναι λες και ολόκληρη η ζωή μου περιστρέφεται γύρω απ' τις ποσότητες γλυκών που θα καταναλώσω ημερησίως.

Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Κάθε φορά που θα εντοπίσω έστω κι ένα μικρό κομμάτι σοκολάτας θα το καταβροχθίσω και μετά ξαφνικά το μυαλό μου μετατρέπεται σε αυτό ενός αρπακτικού, και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το πως θα καταφέρω να βρω μεγαλύτερη ποσότητα γλυκού να φάω.

Έχει τύχει πάνω σε κρίση υπογλυκαιμίας να φάω ένα καρβέλι ψωμί με μέλι και βούτυρο. Και όχι, δε σταμάτησα στο ένα καρβέλι επειδή σταμάτησε η λιγούρα. Απλά τελείωσε το ψωμί. Μια άλλη φορά είχα φάει μερέντα κατευθείαν απ' το βάζο με το κουτάλι. Δεν μ' άρεσε καν η συγκεκριμένη μερέντα. Δεν σκέφτομαι λογικά σε τέτοιες φάσεις.

Είχα κάνει κάτι εξετάσεις αίματος τις προάλλες και η γιατρός μου μου είπε ότι είχα επικίνδυνα χαμηλό ζάχαρο. Εξαιτίας αυτού μπορεί στο άκυρο να λιποθυμήσω καμιά μέρα και να καταπιώ τη γλώσσα μου. Οπότε καταλαβαίνουμε ποιες ήταν οι οδηγίες του Μπαμπά Νίκου: γέμισε τα ντουλάπια με κρουασάν, μίνι βάφλες, γλυκά μπισκοτάκια και μέλι, μη γίνει βιβλική καταστροφή εδώ μέσα.

Όπως έγραφα τώρα μ' έπιασε μια λιγούρα για κρουασάν, και ανακάλυψα ότι μου τα ξεπάστρεψε η Μαμά Ηρώ. Θα προσπαθήσω να κάνω υπομονή μέχρι αύριο, αλλά αν περάσει κανείς σας απ' την Ακρωτηρίου και με δει με την παντόφλα στο περίπτερο στις 6 το πρωί, πάει να πει ότι δεν θα 'χω κλείσει μάτι όλη νύχτα.

Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη συνοχή στο παρών κείμενο. Δεν με νοιάζει. Θέλω κρουασάν. Τώρα.

UPDATE: Να μία εικόνα.