Αφιερωμένο... Πιστεύω πως σπάνια φερόμαστε στους άλλους όπως τους αξίζει. Υπάρχει κάτι στην ανθρώπινη φυσιολογία που μας κάνει να θέλουμε να τεστάρουμε όρια. Πόσο θα λυγίσει ο χάρακας πριν σπάσει; Πόσο θα τεντωθεί το λάστιχο πριν κοπεί; Αυτό το εφαρμόζουμε -ηθελημένα ή όχι- στις ανθρώπινες σχέσεις. Αν έρθει στη ζωή μας ένας άνθρωπος και ο χαρακτήρας του είναι ακριβώς όπως μας «βολεύει», ας πούμε. Δε μας φέρνει αντίρρηση, δεν έχει δική του γνώμη, δεν μας πάει κόντρα με οποιονδήποτε τρόπο. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος να δούμε τα όριά του. Μέχρι πιο σημείο θα είναι τόσο ήρεμος; Πόση κακή συμπεριφορά θα αντέξει; Ποιο είναι το σημείο που θα πει «ως εδώ»; Μέχρι που στο τέλος τον «σπάμε» αυτόν τον άνθρωπο σαν τον χάρακα. Του ξεχειλώνουμε τα νεύρα σαν το λάστιχο και πάμε μετά και πέφτουμε σε ανθρώπους που μας φέρονται σαν δεσμοφύλακες - ίσως πιστεύοντας υποσυνείδητα πως μας αξίζει, δεν το έχω λύσει αυτό ακόμα στο κεφάλι μου. Το βλέπει αυτό κανείς καθημερινά. Χωρίζει κάποια τον άντρα τη