Ανάλογα με διάφορα γεγονότα που μου έχουν συμβεί, έχω μάθει να χωρίζω τους ανθρώπους σε δύο μεγάλες κατηγορίες: σε αυτούς που νομίζουν πως φταίνε για όλα, και σε αυτούς που νομίζουν πως για όλα φταίνε οι άλλοι. Αυτοί που κατηγορούν τον εαυτό τους για ο,τι άσχημο συμβαίνει ζουν τη ζωή τους με ένα βάρος στο στήθος, ενοχές και συνεχείς απολογίες προς τους άλλους. Είναι τα εύκολα θύματα των πιο ισχυρών χαρακτήρων, γιατί παίρνουν πάνω τους το βάρος για οτιδήποτε χωρίς παράπονο, γιατί αυτή είναι η αντίληψή τους περί σωστού. Είναι η γυναίκα που τρώει ξύλο από τον σύζυγό της και «φταίει» επειδή «πάλι τον τσάντισε». Είναι το παιδί που «κάτι» κάνει λάθος και γι' αυτό δεν ικανοποιεί ποτέ τους γονείς του. Στον αντίποδα έχουμε τους ανθρώπους που κάθε βράδυ κοιμούνται γαλήνια. Που δεν κάνουν ποτέ λάθος και δεν έχουν ποτέ άδικο. Αυτούς που έχουν ανάξιους συνεργάτες, ανυπάκουα παιδιά, άχρηστους μαθητές. Είναι ο προϊστάμενος που πρέπει «όλα αυτός να τα κάνει» γιατί «περιτριγυρίζεται από