Τρύπες παντού, η μία μετά την άλλη. Πάλι έσπασε η φλέβα, σε σπασμένη φλέβα δεν θα κυλήσει το δηλητήριο. Ύπνος. Ξύπνιος. Πιάσιμο στη μέση από τις άθλιες πολυθρόνες που προφανώς σχεδιάστηκαν από κάποιον σαδιστή που δεν σκέφτηκε να καθήσει πάνω τους ούτε ένα λεπτό για να τις δοκιμάσει. Φεύγουν η μία σταγόνα μετά την άλλη, αλλά τα δευτερόλεπτα με κοιτούν παγωμένα. Συγγνώμη, δεσποινίς; Έρχεστε λίγο; Το χέρι μου πρήστηκε τα τελευταία πέντε λεπτά και δεν καταλαβαίνω γιατί. Α, δεν είναι τίποτα. Εντάξει. Συγγνώμη, δεσποινίς; Θέλω να ξεράσω τον καφέ που ήπια πριν έρθω, και μετά να ξεράσω και τα σωθικά μου. Α, δεν είναι τίποτα. Εντάξει. Συγγνώμη, δεσποινίς; Τελείωσε ο ορός, πρέπει να μου βγάλετε την πεταλούδα και να ξεκουμπιστώ από εδώ μέσα. Δεν θα σας λείψω, δεσποινίς, μην ανησυχείτε. Θα τα πούμε σε 27 μέρες.