Μαθήματα Οδήγησης

Όταν ήμουν δέκα χρονών, είχα την πρώτη μου επαφή με το αυτοκίνητο. Καθόμουν πίσω απ' τις ταχύτητες στο παλιό μας Honda Civic με τον πατέρα μου στη θέση του οδηγού, και κρατούσα το τιμόνι.

Όταν πήγα 15 χρονών, ο πατέρας μου αποφάσισε ότι δεν έπρεπε να στερήσει ακόμα ένα δολοφόνο στους δρόμους, οπότε επέμενε να αρχίσω να οδηγώ "κανονικά". Εγώ επειδή από μικρή είχα μια ψύχωση με την οδήγηση, είπα αμέσως "ναι".

Τα μαθήματα ξεκίνησαν. Η νύφη του πατέρα μου (σ.σ. για όσους δεν τα πάνε καλά με τις συγγένειες, εννοώ την σύζυγο του αδερφού του πατέρα μου. Και αν δεν μπερδευτήκατε χειρότερα τώρα, τα συγχαρητήριά μου) ανέλαβε το ρόλο της καθηγήτριας. Οπότε μπαίναμε θεία, μαμά και τρία μικρά ξαδερφάκια μαζί με ένα διπλό φουσκωμένο στρώμα θαλάσσης μέσα στο Honda, και ξεκινούσε το αργό ταξίδι προς την περιπέτεια!

Το πρώτο δύσκολο βήμα δεν είναι να το βάλεις μπρος, όπως μπορεί να πιστεύουν όσοι δεν έχουν ιδέα από οδήγηση. Είναι να το καταφέρεις να τσουλήσει χωρίς να σου σβήσει. Και αυτό το καταφέρνεις αν μάθεις να ελέγχεις με επιτυχία μεταξύ τους το αμπραγιάζ με το γκάζι. Αν είσαι εγώ, και όπως εγώ δεν τα πας καλά με δραστηριότητες που απαιτούν συγχρονισμό των ποδιών σου μεταξύ τους, τότε ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ! Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι μετά από πολλές προσπάθειες θα καταφέρεις κατά τύχη να ξεκινήσεις να τσουλάς!

Κάποια στιγμή λοιπόν που με λυπήθηκε ο Θεός και άρχισα να τσουλάω το αμάξι, ένιωσα το λιγότερο Hamilton και είχα την εντύπωση ότι μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Μέγα λάθος.

Τελικά δεν κατέκτησα κανέναν κόσμο, γιατί πολύ απλά έμεινα σε αυτό το ένα μάθημα. Και τώρα που είμαι δεκαεννιά χρόνων γαϊδούρα, ένα απ' τα προαναφερθέντα ξαδερφάκια (έντεκα χρονών) μου κάνει μαθήματα οδήγησης, γιατί δεν μπορώ να το πάρω απόφαση και να πάω να πάρω το ρημαδοδίπλωμα. Αντιθέτως, κάθομαι και γκρινιάζω για το πότε θα πάρω αυτοκίνητο.

Κόσμε, κάνε υπομονή. Είναι μέχρι να το πάρω απόφαση!