Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ιατρικές υποθέσεις

Αλέξανδρε, να γιατί δεν πήγαμε για βάφλες σήμερα!

Η σημερινή μέρα ξεκίνησε πολλά υποσχόμενη. Είχα κανονίσει με τον Άλεξ να πάμε για βάφλες στη Δωδώνη. Εδώ πρέπει να ενημερώσω όσους δεν τυχαίνει να με γνωρίζουν αρκετά καλά ότι είμαι πολύ στενά δεμένη με οτιδήποτε φαγώσιμο. Τρώω μέχρι σκασμού. Αγαπώ το φαγητό. Και αγαπώ ακόμα περισσότερο τα γλυκά. Θα πούλαγα το συκώτι μου στη μαύρη αγορά οργάνων για ένα σουφλέ σοκολάτας. Οπότε όπως καταλαβαίνετε πέταγα τη σκούφια μου για λίγη βαφλίτσα.

Υπάρχει ένα ρητό που λέει ότι "όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελά". Αυτό το ρητό συνηθίζει να επαληθεύεται συχνά στην περίπτωσή μου, μιας και απ' ό,τι φαίνεται ο Ύψιστος δεν έχει ξαναδεί πιο αστείο άτομο από μένα (Οφείλω να ομολογήσω πάντως ότι πράγματι πρέπει να είμαι πολύ αστεία όταν νευριάζω. Ίσως γιατί περιφέρομαι στο σπίτι φωνάζοντας σε άψυχα αντικείμενα σε μία γλώσσα ακατανόητη).

Αλλά νομίζω ότι έχω ξεφύγει αρκετά, γιατί το θέμα μας εδώ δεν είναι το φαγητό, ούτε το πόσο εύκολα νευριάζω και πόσο γελοία είμαι όταν γίνεται αυτό. Το θέμα μας είναι ο λόγος που δεν έφαγα βάφλα σήμερα.

Το μεσημέρι μ' έπιασε ένα σφίξιμο στο στέρνο. Ε, λέω, σιγά! Θα περάσει σε λίγο. Περίμενα καμιά ώρα και μετά άρχισε να με δυσκολεύει στην αναπνοή. Η μάνα μου τότε -επειδή δεν χάνει ευκαιρία να με τρέξει σε γιατρούς- μας σήκωσε άρον-άρον με τον πατέρα μου και πήγαμε στο Ρίο.

Εκεί περίμενα την σειρά μου για τρεις ώρες. Αυτό ήταν από μόνο του δοκιμασία. Μόλις λοιπόν μπήκα στο εξεταστήριο, μετά από εξετάσεις αίματος και ούρων, τεστ εγκυμοσύνης(!), καρδιογράφημα, ακτινογραφία θώρακος και άλλες τέσσερις ώρες απ' την ζωή μου χαμένες, το συμπέρασμα ήταν ότι έπρεπε να "πεταχτούμε" μέχρι το 409, γιατί λειτουργούσε εκεί το καρδιολογικό.

Μόλις πάμε στο 409 κάνω άλλο ένα καρδιογράφημα και έναν υπέρηχο καρδιάς και με στέλνουν να περιμένω έξω. Χάνω άλλη μία ώρα απ' την ζωή μου καθώς περιμένω να μάθω αν έχω κάποιο πρόβλημα με την καρδιά μου. Βγαίνει ο καρδιολόγος απ' το εξεταστήριο...

Και το συμπέρασμα...




ΨΥΞΗ!

Και ναι, η παθολόγος στο Ρίο ήταν αυτή που θα έπρεπε να έχει κάνει την διάγνωση. Και για να γίνει ή διάγνωση δεν χρειαζόμουν ούτε εξέταση αίματος, ούτε τεστ εγκυμοσύνης, ούτε ακτινογραφίες.

Μην στεναχωριέσαι, μαμά! Θα σε κάνω γιαγιούλα κάποια άλλη στιγμή!

Σχόλια

Ο χρήστης Πάρι είπε…
και οι γιατροί ως γνωστόν είναι στον κόσμο τους!!!! τι περίεργο να σε στέλνουν από το ένα γραφείο στο άλλο!!! Ελλάς το μεγαλείο σου!!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω