Δεν έχει σημασία αν κάνω κάτι ενδιαφέρον. Κάποιες φορές απλά θέλω να βαριέμαι και να βαριέμαι... Αφού βαριέμαι ακόμα και να γράψω αυτό το ποστ. Αλλά πρέπει να γράψω κάτι, για να μην παραπονεθεί η Αλέ ότι μπήκε να δει αν έχω γράψει τίποτα και τζίφος. Θα σας περιγράψω -λοιπόν- τη σημερινή μου μέρα!
Σήμερα ξεκίνησαν οι εγγραφές στη σχολή. Πήγαμε λοιπόν οι συναδέλφισες και εφοδιαστήκαμε με τα προγράμματα των θεωριών και των εργαστηρίων, έτσι ώστε να τα ενορχηστρώσουμε σωστά χωρίς να πέσει κάτι πάνω σε κάτι άλλο. Είναι πολύ επίπονη διαδικασία για έναν φοιτητή να προσπαθεί να συνδυάσει τις ώρες από μαθήματα διαφορετικών εξαμήνων και εργαστηρίων, όλα μαζί.
Δεν θα κάτσω να περιγράψω λεπτομερώς το υπόλοιπο της ημέρας, γιατί τότε οι αναγνώστες θα μου έλεγαν κάποια παροιμία με μια φοράδα κι ένα αλώνι, οπότε το αφήνω καλύτερα. Το συμπέρασμα μετά από αυτό το λογύδριο είναι ότι βρήκα που θέλω να αναφέρεται αυτό το ποστ! Μόλις μου ήρθε! Είναι που μιλάω με την Νίκη στο msn και με εμπνέει!
Όταν ξεκινώ κάτι καινούριο, πάντα έχω ανάμικτα συναισθήματα. Ενθουσιάζομαι γιατί μ' αρέσουν οι αλλαγές, φοβάμαι γιατί δεν μ' αρέσουν οι αλλαγές, βαριέμαι γιατί δεν μ' ενθουσιάζουν οι αλλαγές, ενθουσιάζομαι, γιατί οι αλλαγές κρύβουν εκπλήξεις... Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς και τώρα στην αρχή κάθε εξαμήνου το πάθαινα αυτό. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να είναι κανείς μέσα στο κεφάλι μου όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση, γιατί ο αριθμός των αλλαγών στην διάθεσή μου και το άγχος μου φτάνουν στο ζενίθ. Σήμερα, ας πούμε, άρχισα ξαφνικά να γκαρίζω επειδή με υποχρέωναν να δηλώσω κάποια μαθήματα που δεν ήθελα. Δεν είναι λόγος αυτός για να φωνάζει κανείς, υποθέτω, αλλιώς δεν θα με κοίταζε η Βίβιαν λες και ήμουν δαιμονισμένη. Και θα 'λεγε κανείς ότι με είχε συνηθίσει μέχρι τώρα και δεν την ξάφνιαζα.
Να σημειώσω εδώ ότι μ' αρέσει η συμμετρία παντού -έχω μια παράξενη ψύχωση, για την ακρίβεια- και τώρα τσαντίζομαι που η προτελευταία παράγραφος έχει βγει τεράστια... Το προσπερνώ. Εν τω μεταξύ, μόλις είδα πιο πάνω ότι είπα πως θα διηγόμουν τη σημερινή μου μέρα. ΟΚ. ΟΚ.
Σήμερα ξεκίνησαν οι εγγραφές στη σχολή. Πήγαμε λοιπόν οι συναδέλφισες και εφοδιαστήκαμε με τα προγράμματα των θεωριών και των εργαστηρίων, έτσι ώστε να τα ενορχηστρώσουμε σωστά χωρίς να πέσει κάτι πάνω σε κάτι άλλο. Είναι πολύ επίπονη διαδικασία για έναν φοιτητή να προσπαθεί να συνδυάσει τις ώρες από μαθήματα διαφορετικών εξαμήνων και εργαστηρίων, όλα μαζί.
Δεν θα κάτσω να περιγράψω λεπτομερώς το υπόλοιπο της ημέρας, γιατί τότε οι αναγνώστες θα μου έλεγαν κάποια παροιμία με μια φοράδα κι ένα αλώνι, οπότε το αφήνω καλύτερα. Το συμπέρασμα μετά από αυτό το λογύδριο είναι ότι βρήκα που θέλω να αναφέρεται αυτό το ποστ! Μόλις μου ήρθε! Είναι που μιλάω με την Νίκη στο msn και με εμπνέει!
Όταν ξεκινώ κάτι καινούριο, πάντα έχω ανάμικτα συναισθήματα. Ενθουσιάζομαι γιατί μ' αρέσουν οι αλλαγές, φοβάμαι γιατί δεν μ' αρέσουν οι αλλαγές, βαριέμαι γιατί δεν μ' ενθουσιάζουν οι αλλαγές, ενθουσιάζομαι, γιατί οι αλλαγές κρύβουν εκπλήξεις... Στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς και τώρα στην αρχή κάθε εξαμήνου το πάθαινα αυτό. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι και τόσο εύκολο να είναι κανείς μέσα στο κεφάλι μου όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση, γιατί ο αριθμός των αλλαγών στην διάθεσή μου και το άγχος μου φτάνουν στο ζενίθ. Σήμερα, ας πούμε, άρχισα ξαφνικά να γκαρίζω επειδή με υποχρέωναν να δηλώσω κάποια μαθήματα που δεν ήθελα. Δεν είναι λόγος αυτός για να φωνάζει κανείς, υποθέτω, αλλιώς δεν θα με κοίταζε η Βίβιαν λες και ήμουν δαιμονισμένη. Και θα 'λεγε κανείς ότι με είχε συνηθίσει μέχρι τώρα και δεν την ξάφνιαζα.
Να σημειώσω εδώ ότι μ' αρέσει η συμμετρία παντού -έχω μια παράξενη ψύχωση, για την ακρίβεια- και τώρα τσαντίζομαι που η προτελευταία παράγραφος έχει βγει τεράστια... Το προσπερνώ. Εν τω μεταξύ, μόλις είδα πιο πάνω ότι είπα πως θα διηγόμουν τη σημερινή μου μέρα. ΟΚ. ΟΚ.
Σχόλια