Επειδή οι μαλακίες που έκανα σαν παιδί αρέσουν, αποφάσισα να γράψω κι άλλες. Α! Να προειδοποιήσω σ' αυτό το σημείο ότι σε μερικά σημεία δεν υπάρχει συνοχή και οι σκέψεις φαίνονται λιγάκι μπερδεμένες. Δεν έπρεπε να πιω καφέ σήμερα. Πάμε λοιπόν!
Πάντα μου άρεσε η ιδέα των κατοικίδιων. Προσοχή: όχι η φροντίδα και η περιποίηση που χρειάζεται ένα κατοικίδιο, αλλά αυτή η διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας όταν ακούμε τις λέξεις "σκύλος", "γάτα" κ.τ.λ. Ξέρετε, αυτή την εικόνα που μας έχουν περάσει οι αμερικάνικες ταινίες. Το θέμα όμως είναι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί στο να φροντίζουν μη ομιλούντα έμβια όντα. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, βέβαια, αρκεί να το συνειδητοποιήσει κανείς έγκαιρα. Πριν θάψει ένα κλωσόπουλο και δύο χρυσόψαρα, ας πούμε...
Όταν μου πήρε η Μαμά Ηρώ το πρώτο μου χρυσόψαρο, ήμουν τεσσάρων χρονών. Είχα μια διεστραμμένη ιδέα ότι όσο πιο πολύ φαΐ του έριχνα, τόσο πιο μεγάλο θα γινόταν (η γιαγιά μου φταίει για αυτή την λανθασμένη εντύπωση), οπότε -για να μην τα πολυλογώ- το πρώτο έσκασε. Που να 'ξερα εγώ μικρό παιδί ότι κάθε δύο δευτερόλεπτα ξεχνούσε πως μόλις είχε φάει; Τέλος πάντων. Το δεύτερο χρυσόψαρό μου το στραγγάλισε ο ξάδερφός μου ο Σπύρος. Τουλάχιστον δεν είχε ψοφήσει από δικιά μου βλακεία!
Ένας θείος της Μαμάς Ηρώς είχε κότες, και μια μέρα που περνούσαμε από κει μου έδωσε ένα κλωσοπουλάκι δώρο "για να το προσέχω", όπως είχε πει. Εγώ περιττό να σας πω ότι είχα ενθουσιαστεί. Με το κλωσοπουλάκι γίναμε αχώριστοι φίλοι! Θυμάμαι ξάπλωνα μπρούμυτα πάνω σε ένα σκαμπό και το κλωσόπουλο έτρεχε γύρω γύρω προσπαθώντας να με πιάσει (ή προσπαθούσε να ξεφύγει. Ποιος ξέρει;), το έπιανα και του βούταγα τα πόδια σε λεκάνη με νερό για να τα πλύνω (επειδή περπάταγε ξυπόλυτο, καλέ!) και άλλα τέτοια ευχάριστα!
Μία μέρα έπρεπε να πάμε στο χωριό και το κλωσοπουλάκι έπρεπε να μείνει σπίτι στο κλουβί του, γιατί δεν μπορούσαμε να το πάρουμε μαζί μας. Εγώ είχα ένα κακό προαίσθημα, αλλά οι δικοί μου δεν μ' άκουγαν. Το αποτέλεσμα ήταν να γυρίσω πίσω στο σπίτι και να βρω το κλουβί άδειο! Το κλωσοπουλάκι μου είχε εξαφανιστεί! Έχω ακόμα και σήμερα μια καλή ιδέα για το ποιος ευθύνεται για την εξαφάνιση, αλλά ας μην επεκταθώ.
Δεν θα γράψω επίλογο, γιατί το ηθικοπρακτικό δίδαγμα της ιστορίας είναι προφανές! Και γιατί δεν μπορώ να βρω επίλογο της προκοπής. Όχι ότι το υπόλοιπο κείμενο είναι της προκοπής. Το βουλώνω.
Πάντα μου άρεσε η ιδέα των κατοικίδιων. Προσοχή: όχι η φροντίδα και η περιποίηση που χρειάζεται ένα κατοικίδιο, αλλά αυτή η διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε όλοι στο μυαλό μας όταν ακούμε τις λέξεις "σκύλος", "γάτα" κ.τ.λ. Ξέρετε, αυτή την εικόνα που μας έχουν περάσει οι αμερικάνικες ταινίες. Το θέμα όμως είναι ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί στο να φροντίζουν μη ομιλούντα έμβια όντα. Αυτό δεν είναι κάτι κακό, βέβαια, αρκεί να το συνειδητοποιήσει κανείς έγκαιρα. Πριν θάψει ένα κλωσόπουλο και δύο χρυσόψαρα, ας πούμε...
Όταν μου πήρε η Μαμά Ηρώ το πρώτο μου χρυσόψαρο, ήμουν τεσσάρων χρονών. Είχα μια διεστραμμένη ιδέα ότι όσο πιο πολύ φαΐ του έριχνα, τόσο πιο μεγάλο θα γινόταν (η γιαγιά μου φταίει για αυτή την λανθασμένη εντύπωση), οπότε -για να μην τα πολυλογώ- το πρώτο έσκασε. Που να 'ξερα εγώ μικρό παιδί ότι κάθε δύο δευτερόλεπτα ξεχνούσε πως μόλις είχε φάει; Τέλος πάντων. Το δεύτερο χρυσόψαρό μου το στραγγάλισε ο ξάδερφός μου ο Σπύρος. Τουλάχιστον δεν είχε ψοφήσει από δικιά μου βλακεία!
Ένας θείος της Μαμάς Ηρώς είχε κότες, και μια μέρα που περνούσαμε από κει μου έδωσε ένα κλωσοπουλάκι δώρο "για να το προσέχω", όπως είχε πει. Εγώ περιττό να σας πω ότι είχα ενθουσιαστεί. Με το κλωσοπουλάκι γίναμε αχώριστοι φίλοι! Θυμάμαι ξάπλωνα μπρούμυτα πάνω σε ένα σκαμπό και το κλωσόπουλο έτρεχε γύρω γύρω προσπαθώντας να με πιάσει (ή προσπαθούσε να ξεφύγει. Ποιος ξέρει;), το έπιανα και του βούταγα τα πόδια σε λεκάνη με νερό για να τα πλύνω (επειδή περπάταγε ξυπόλυτο, καλέ!) και άλλα τέτοια ευχάριστα!
Μία μέρα έπρεπε να πάμε στο χωριό και το κλωσοπουλάκι έπρεπε να μείνει σπίτι στο κλουβί του, γιατί δεν μπορούσαμε να το πάρουμε μαζί μας. Εγώ είχα ένα κακό προαίσθημα, αλλά οι δικοί μου δεν μ' άκουγαν. Το αποτέλεσμα ήταν να γυρίσω πίσω στο σπίτι και να βρω το κλουβί άδειο! Το κλωσοπουλάκι μου είχε εξαφανιστεί! Έχω ακόμα και σήμερα μια καλή ιδέα για το ποιος ευθύνεται για την εξαφάνιση, αλλά ας μην επεκταθώ.
Δεν θα γράψω επίλογο, γιατί το ηθικοπρακτικό δίδαγμα της ιστορίας είναι προφανές! Και γιατί δεν μπορώ να βρω επίλογο της προκοπής. Όχι ότι το υπόλοιπο κείμενο είναι της προκοπής. Το βουλώνω.
Σχόλια
συνομιλω με την ιουλια;