Τα παρακάτω γεγονότα συνέβησαν όταν ήμουν δυο-τριών χρονών. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα και όλα τα γεγονότα που θα εξιστορήσω βασίζονται στις αφηγήσεις της Μαμάς Ηρώς. Α! Και επειδή αυτές οι ιστοριούλες δεν μπορούν να γίνουν αυτοτελή ποστ, τις παραθέτω όλες μαζί εδώ.
Από το '92 μέχρι το '96 μέναμε με τους γονείς μου σε ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο στην Οβρυά. Κάτω απ' το σπίτι -στο ημιυπόγειο- υπήρχε ένα συνεργείο. Σ' αυτό το συνεργείο δούλευε ο κύριος Κώστας, ο οποίος είχε πολύ καλό λόγο να κάνει ασφάλεια ζωής. Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου τότε, αλλά διασκέδαζα πολύ πετώντας μαχαιροπίρουνα, κατσαρολικά και τάπερ απ' το μπαλκόνι κατ' ευθείαν στην είσοδο του συνεργείου. Μάλιστα -απ' ότι ακούω- τρύπωνα κρυφά στην κουζίνα, έπαιρνα ό,τι έβρισκα, το πέταγα κάτω απ' το μπαλκόνι και έφευγα χαχανίζοντας. Ευτυχώς ο κύριος Κώστας ήταν κάλος άνθρωπος και αντί να κάνει καμιά μήνυση, το μόνο που είχε ζητήσει απ' την Μαμά Ηρώ ήταν ένα ασθενοφόρο με καρδιολόγο παρκαρισμένο απ' έξω επί μονίμου βάσεως, για παν ενδεχόμενο. Είμαι σίγουρη ότι του έκανα φοβερή εντύπωση όσο έμενα εκεί!
~
Κάποια στιγμή βαρέθηκα να τρομοκρατώ τον κύριο Κώστα -υποθέτω- και έψαχνα να βρω κάτι άλλο διασκεδαστικό να κάνω. Αυτή την ιστορία -σε αντίθεση με την προηγούμενη- την θυμάμαι πολύ καλά, παρόλο που ήμουν 4 ετών. Οπότε θυμάμαι ακριβώς τι σκεφτόταν το κεφάλι μου τότε, και ώρες ώρες απορώ και εγώ η ίδια με τον εαυτό μου.
Η Μαμά Ηρώ είχε βγάλει το σίδερο έξω και το 'χε αφήσει στο πάτωμα, με σκοπό να σιδερώσει τα ρούχα μου αργότερα. Εγώ είχα δει νωρίτερα κάτι μπλε σακούλες από ψώνια στην κουζίνα και ήταν πολύ ζαρωμένες και τσαλακωμένες και δεν μ' άρεσαν. Οπότε μου πέρασε μία φανταστική ιδέα απ' το μυαλό! Γιατί να μην τις πατήσω με το σίδερο, όπως είχα δει τη μαμά να κάνει τόσες φορές; Πάω λοιπόν, βάζω το σίδερο στην πρίζα, απλώνω τις σακούλες με σπουδή και ακουμπάω το καυτό σίδερο πάνω στη σακούλα. Πάω να κουνήσω το σίδερο πέρα δώθε -όπως έκανε και η μαμά- αλλά είχε κολλήσει. Σηκώνω αργά το σίδερο και βλέπω το πλαστικό να 'χει λιώσει και να φαίνονται μικρές μπλε κλωστές κολλημένες πάνω του. Ουάου! Αν και ενθουσιάστηκα πολύ με την ανακάλυψη αυτή, ήξερα ότι αυτό δεν θα της άρεσε της Μαμάς Ηρώς. Μια άλλη μέρα σειρά είχε ένα καλσόν που είχε πάρει το μάτι μου στα ασιδέρωτα. Οφείλω να ομολογήσω πως το καλσόν με απογοήτευσε, γιατί το μόνο που έκανε ήταν μία τρύπα εκεί που το έκαψα. Ούτε φαντασμαγορικές μπλε κλωστίτσες, ούτε τίποτα. Βαρετό.
~
Μετά μετακομίσαμε σε μία μονοκατοικία παραδίπλα. Για όσους δεν με ξέρουν (Καλά, σιγά μην με διαβάζει κανένας άγνωστος. Δεν έχω γίνει τόσο διάσημη ακόμα. Αλλά που λέει ο λόγος ρε παιδί μου.) ή απλά για όσους μ' έχουν δει και δεν το 'χουν προσέξει, τα δύο μπροστινά μου δόντια είναι ελαφρώς σπασμένα. Εδώ είναι η ιστορία! Να ξέρετε ότι ντρέπομαι πολύ για την συγκεκριμένη...
Τα δόντια μου τα έσπασα όταν ήμουν 8 χρονών. Θυμάμαι ήμασταν στο σαλόνι εγώ με την Ράνια (είδες; σε κάνω και διάσημη! τι άλλο θες πες μου!) και η Μαμά Ηρώ κάτι έκανε στην κουζίνα. Σ' αυτό το σημείο να θυμίσω στους απανταχού αναγνώστες ότι τότε παίζονταν η Εσμεράλδα, καθώς και πολλές άλλες τηλενουβέλες. Είχα το συνήθειο τότε να ακούω τα τραγούδια από όλες αυτές τις τηλενουβέλες και να τα τραγουδάω, ακόμα και αν ήταν σε μια άκυρη γλώσσα. Και κατάφερνα να ακούγομαι λες και ήξερα πράγματι τους στίχους, κιόλας! Για να επιστρέψω στην ιστορία - εκείνο το απόγευμα εγώ είχα την έμπνευση να πάρω ένα μαξιλάρι από τον καναπέ και να κάνω σκι πάνω του, τραγουδώντας ταυτόχρονα το τραγούδι τίτλων της Εσμεράλδας. Κάτι τέτοιο φανταστείτε, αλλά στο ίσωμα και με εμένα όρθια να τραγουδάω. Σε κάποια φάση λοιπόν δεν φρέναρα καλά και έπεσα με τα μούτρα στο πάτωμα. Το στόμα μου γέμισε αίματα, η Ράνια έπαθε κρίση πανικού και εγώ πήγα στη μάνα μου και της έδειξα γελώντας τι ήταν αυτός ο γδούπος. Η Μαμά Ηρώ -συνηθισμένη από κάτι τέτοια- προσπαθούσε ταυτόχρονα να συνεφέρει τη Ράνια και να πλύνει εμένα για να δει τι απώλειες είχαμε υποστεί.
~
Αυτή την πατέντα την σκέφτηκα μόλις επιστρέψαμε από ένα ταξίδι στην Ολλανδία.
Στην Ολλανδία -όπως και σε άλλες "ευρωπαϊκές" χώρες- έχουν ποδηλατόδρομους. Και έχουν και κάτι ποδήλατα πολύ γαμάτα που είναι για μαμάδες με μικρά παιδάκια, και κάτι άλλα για ζευγάρια. Σκέφτηκα, λοιπόν, να πάρω το καρεκλάκι μου και να το δέσω στη σχάρα του ποδηλάτου για να έχω και εγώ ένα τέτοιο ποδήλατο! Το καρεκλάκι όμως είχε άλλη γνώμη. Αποφάσισε ότι δεν ήθελε να συνεργαστεί, και τελικά απ' τα νεύρα μου το έπιασα και άρχισα να το κοπανάω κάτω μέχρι να γίνει χίλια κομμάτια. Ας πρόσεχε!
Από το '92 μέχρι το '96 μέναμε με τους γονείς μου σε ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο στην Οβρυά. Κάτω απ' το σπίτι -στο ημιυπόγειο- υπήρχε ένα συνεργείο. Σ' αυτό το συνεργείο δούλευε ο κύριος Κώστας, ο οποίος είχε πολύ καλό λόγο να κάνει ασφάλεια ζωής. Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου τότε, αλλά διασκέδαζα πολύ πετώντας μαχαιροπίρουνα, κατσαρολικά και τάπερ απ' το μπαλκόνι κατ' ευθείαν στην είσοδο του συνεργείου. Μάλιστα -απ' ότι ακούω- τρύπωνα κρυφά στην κουζίνα, έπαιρνα ό,τι έβρισκα, το πέταγα κάτω απ' το μπαλκόνι και έφευγα χαχανίζοντας. Ευτυχώς ο κύριος Κώστας ήταν κάλος άνθρωπος και αντί να κάνει καμιά μήνυση, το μόνο που είχε ζητήσει απ' την Μαμά Ηρώ ήταν ένα ασθενοφόρο με καρδιολόγο παρκαρισμένο απ' έξω επί μονίμου βάσεως, για παν ενδεχόμενο. Είμαι σίγουρη ότι του έκανα φοβερή εντύπωση όσο έμενα εκεί!
~
Κάποια στιγμή βαρέθηκα να τρομοκρατώ τον κύριο Κώστα -υποθέτω- και έψαχνα να βρω κάτι άλλο διασκεδαστικό να κάνω. Αυτή την ιστορία -σε αντίθεση με την προηγούμενη- την θυμάμαι πολύ καλά, παρόλο που ήμουν 4 ετών. Οπότε θυμάμαι ακριβώς τι σκεφτόταν το κεφάλι μου τότε, και ώρες ώρες απορώ και εγώ η ίδια με τον εαυτό μου.
Η Μαμά Ηρώ είχε βγάλει το σίδερο έξω και το 'χε αφήσει στο πάτωμα, με σκοπό να σιδερώσει τα ρούχα μου αργότερα. Εγώ είχα δει νωρίτερα κάτι μπλε σακούλες από ψώνια στην κουζίνα και ήταν πολύ ζαρωμένες και τσαλακωμένες και δεν μ' άρεσαν. Οπότε μου πέρασε μία φανταστική ιδέα απ' το μυαλό! Γιατί να μην τις πατήσω με το σίδερο, όπως είχα δει τη μαμά να κάνει τόσες φορές; Πάω λοιπόν, βάζω το σίδερο στην πρίζα, απλώνω τις σακούλες με σπουδή και ακουμπάω το καυτό σίδερο πάνω στη σακούλα. Πάω να κουνήσω το σίδερο πέρα δώθε -όπως έκανε και η μαμά- αλλά είχε κολλήσει. Σηκώνω αργά το σίδερο και βλέπω το πλαστικό να 'χει λιώσει και να φαίνονται μικρές μπλε κλωστές κολλημένες πάνω του. Ουάου! Αν και ενθουσιάστηκα πολύ με την ανακάλυψη αυτή, ήξερα ότι αυτό δεν θα της άρεσε της Μαμάς Ηρώς. Μια άλλη μέρα σειρά είχε ένα καλσόν που είχε πάρει το μάτι μου στα ασιδέρωτα. Οφείλω να ομολογήσω πως το καλσόν με απογοήτευσε, γιατί το μόνο που έκανε ήταν μία τρύπα εκεί που το έκαψα. Ούτε φαντασμαγορικές μπλε κλωστίτσες, ούτε τίποτα. Βαρετό.
~
Μετά μετακομίσαμε σε μία μονοκατοικία παραδίπλα. Για όσους δεν με ξέρουν (Καλά, σιγά μην με διαβάζει κανένας άγνωστος. Δεν έχω γίνει τόσο διάσημη ακόμα. Αλλά που λέει ο λόγος ρε παιδί μου.) ή απλά για όσους μ' έχουν δει και δεν το 'χουν προσέξει, τα δύο μπροστινά μου δόντια είναι ελαφρώς σπασμένα. Εδώ είναι η ιστορία! Να ξέρετε ότι ντρέπομαι πολύ για την συγκεκριμένη...
Τα δόντια μου τα έσπασα όταν ήμουν 8 χρονών. Θυμάμαι ήμασταν στο σαλόνι εγώ με την Ράνια (είδες; σε κάνω και διάσημη! τι άλλο θες πες μου!) και η Μαμά Ηρώ κάτι έκανε στην κουζίνα. Σ' αυτό το σημείο να θυμίσω στους απανταχού αναγνώστες ότι τότε παίζονταν η Εσμεράλδα, καθώς και πολλές άλλες τηλενουβέλες. Είχα το συνήθειο τότε να ακούω τα τραγούδια από όλες αυτές τις τηλενουβέλες και να τα τραγουδάω, ακόμα και αν ήταν σε μια άκυρη γλώσσα. Και κατάφερνα να ακούγομαι λες και ήξερα πράγματι τους στίχους, κιόλας! Για να επιστρέψω στην ιστορία - εκείνο το απόγευμα εγώ είχα την έμπνευση να πάρω ένα μαξιλάρι από τον καναπέ και να κάνω σκι πάνω του, τραγουδώντας ταυτόχρονα το τραγούδι τίτλων της Εσμεράλδας. Κάτι τέτοιο φανταστείτε, αλλά στο ίσωμα και με εμένα όρθια να τραγουδάω. Σε κάποια φάση λοιπόν δεν φρέναρα καλά και έπεσα με τα μούτρα στο πάτωμα. Το στόμα μου γέμισε αίματα, η Ράνια έπαθε κρίση πανικού και εγώ πήγα στη μάνα μου και της έδειξα γελώντας τι ήταν αυτός ο γδούπος. Η Μαμά Ηρώ -συνηθισμένη από κάτι τέτοια- προσπαθούσε ταυτόχρονα να συνεφέρει τη Ράνια και να πλύνει εμένα για να δει τι απώλειες είχαμε υποστεί.
~
Αυτή την πατέντα την σκέφτηκα μόλις επιστρέψαμε από ένα ταξίδι στην Ολλανδία.
Στην Ολλανδία -όπως και σε άλλες "ευρωπαϊκές" χώρες- έχουν ποδηλατόδρομους. Και έχουν και κάτι ποδήλατα πολύ γαμάτα που είναι για μαμάδες με μικρά παιδάκια, και κάτι άλλα για ζευγάρια. Σκέφτηκα, λοιπόν, να πάρω το καρεκλάκι μου και να το δέσω στη σχάρα του ποδηλάτου για να έχω και εγώ ένα τέτοιο ποδήλατο! Το καρεκλάκι όμως είχε άλλη γνώμη. Αποφάσισε ότι δεν ήθελε να συνεργαστεί, και τελικά απ' τα νεύρα μου το έπιασα και άρχισα να το κοπανάω κάτω μέχρι να γίνει χίλια κομμάτια. Ας πρόσεχε!
Σχόλια