Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

-Χρόνια πολλά! -Τι;

Τις προάλλες είχα τα γενέθλιά μου. Όλα τα φυσιολογικά έμβια όντα με συνείδηση και λογική σκέψη χαίρονται πολύ αυτού του είδους τις μέρες που είναι "ξεχωριστές". Είναι μέρες που παίρνεις δώρα, ακούς ευχές και χαίρεσαι γιατί οι συγκεκριμένες μέρες είναι μόνο για σένα. Όλοι είμαστε καταβάθος εγωιστές.

Εμένα δεν μου αρέσουν και τόσο όλα αυτά. Σε κάθε γενέθλια νοιώθω μελαγχολία. Αντί να σκέφτομαι ότι μεγάλωσα κατά ένα χρόνο, σκέφτομαι ότι μου μένει ένας χρόνος λιγότερος για να ζήσω. Αντί να χαρώ για όσους θυμήθηκαν να μου ευχηθούν, λυπάμαι για όσους με ξέχασαν. Αντί να χαρώ που παίρνω δώρα, νοιώθω άβολα γιατί κάποιοι άνθρωποι χάλασαν λεφτά για μένα, ενώ εγώ -επειδή είμαι τόσο γαϊδούρα- μπορεί και να τους ξεχάσω τελείως.

Ούτε τα πάρτι γενεθλίων μου αρέσουν. Μια φορά έκανα στην Β' Δημοτικού. (Είμαι πολύ χαριτωμένη. Το ξέρω, Άλεξ.) Ούτε ξάνα! Κάθονταν και καλοπαίρναγαν όλα τα άλλα παιδάκια παίζοντας με τα παιχνίδια μου, κι εγώ ήθελα να κάτσω σε μια μεριά να φάω τα τυροπιτάκια μου με την ησυχία μου! Τώρα φτιάχνω φαΐ για "πάρτι" και το τρώω όλο ΜΟΝΗ μου!!!!!!! Να, λοιπόν!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω