"Όταν ήμουν μικρή, η μητέρα μου πάντα μου έλεγε να είμαι ο εαυτός μου, γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να προσποιηθώ ότι είμαι κάποια άλλη."
Από μια ηλικία και μετά -όταν άρχισα να έχω προσωπική γνώμη και γούστο- άρχισα να ακούω ροκ και έντεχνη μουσική και ήμουν πολύ κουλ. Στο σχολείο υπήρχαν οι σκυλάδες, οι λαϊκοί, οι ράπερς, οι χιπχοπάδες, οι ροκάδες, αυτοί που άκουγαν λίγο απ' όλα και οι άκυροι που αντέγραφαν ό,τι ήταν πιο μοδάτο στο εκάστοτε σχολείο.
Μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας, έχω να δηλώσω το εξής: οι ροκάδες πρέπει να σταματήσουν να φέρονται λες και η μουσική τους είναι Θεόπνευστη. Υπάρχουν κι άλλα είδη που είναι το ίδιο αξιόλογα. Η ροκ έχει καταντήσει να θεωρείται κριτήριο για το αν ο άνθρωπος που την ακούει είναι φιλοσοφημένος, πολιτικοποιημένος, 'ψαχμένος' κ.τ.λ. Οι ροκάδες επιδεικνύουν τις γνώσεις τους ο ένας στον άλλον και προσπαθούν να αποδείξουν ποιος θυμάται περισσότερα τραγούδια απ' έξω, ή ποιος θυμάται περισσότερες βιογραφίες συγκροτημάτων.
Είχα πέσει κι εγώ σ' αυτό το τρυπάκι όταν πήγαινα στο σχολείο. Αν τύχαινε να ακούσω ένα καλό λαϊκό τραγούδι και μ' άρεσε, ένιωθα τύψεις, λες και πρόδιδα τον εαυτό μου ή κάτι τέτοιο. Είχα ξεχάσει -μαζί με άλλους- ότι όλα είναι μουσική, και ο ρόλος της μουσικής είναι να εκφράζει με τραγούδια αυτά που δεν μπορούμε να πούμε με λόγια.
Δεν γίνεται να ακούς ένα πράγμα σε κάθε φάση της ζωής σου. Όταν νοιώθεις νεύρα, θα ακούσεις το Killing in the name of των Rage Against the Machine. Όταν όμως είσαι καψούρης, τι θ' ακούσεις; (Προσοχή: δε λέω 'ερωτευμένος', λέω 'καψούρης' και έχω το λόγο μου.) Καλό το Still loving you -δε λέω- αλλά λίγος Οικονομόπουλος θα σε πορώσει αφάνταστα σε μια τέτοια φάση. Δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους ανάλογα με την μουσική που ακούν, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να ακούει μόνο ένα είδος και να μην του αρέσει ούτε ένα τραγούδι από κάποιο άλλο είδος.
Ή η άλλη η σαχλαμάρα, που κράζουν συγκεκριμένους τραγουδιστές, μερικοί-μερικοί. Αν το κοριτσάκι γουστάρει ν' ακούσει Ρουβά και Καλομοίρα, τι ζόρι τραβάτε; Μπορεί να της αρέσει να κωλοχτυπιέται από 'δω κι από 'κει, αντί να κάνει head-banging. Ο καθένας θα πρέπει ν' ακούσει ό,τι τον 'τραβάει', και δεν θα έπρεπε να δέχεται κριτική γι' αυτό!
Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του παρόντος άρθρου ακούστηκε ο δίσκος Minutes to Midnight των LP.
Από μια ηλικία και μετά -όταν άρχισα να έχω προσωπική γνώμη και γούστο- άρχισα να ακούω ροκ και έντεχνη μουσική και ήμουν πολύ κουλ. Στο σχολείο υπήρχαν οι σκυλάδες, οι λαϊκοί, οι ράπερς, οι χιπχοπάδες, οι ροκάδες, αυτοί που άκουγαν λίγο απ' όλα και οι άκυροι που αντέγραφαν ό,τι ήταν πιο μοδάτο στο εκάστοτε σχολείο.
Μετά από αρκετά χρόνια εμπειρίας, έχω να δηλώσω το εξής: οι ροκάδες πρέπει να σταματήσουν να φέρονται λες και η μουσική τους είναι Θεόπνευστη. Υπάρχουν κι άλλα είδη που είναι το ίδιο αξιόλογα. Η ροκ έχει καταντήσει να θεωρείται κριτήριο για το αν ο άνθρωπος που την ακούει είναι φιλοσοφημένος, πολιτικοποιημένος, 'ψαχμένος' κ.τ.λ. Οι ροκάδες επιδεικνύουν τις γνώσεις τους ο ένας στον άλλον και προσπαθούν να αποδείξουν ποιος θυμάται περισσότερα τραγούδια απ' έξω, ή ποιος θυμάται περισσότερες βιογραφίες συγκροτημάτων.
Είχα πέσει κι εγώ σ' αυτό το τρυπάκι όταν πήγαινα στο σχολείο. Αν τύχαινε να ακούσω ένα καλό λαϊκό τραγούδι και μ' άρεσε, ένιωθα τύψεις, λες και πρόδιδα τον εαυτό μου ή κάτι τέτοιο. Είχα ξεχάσει -μαζί με άλλους- ότι όλα είναι μουσική, και ο ρόλος της μουσικής είναι να εκφράζει με τραγούδια αυτά που δεν μπορούμε να πούμε με λόγια.
Δεν γίνεται να ακούς ένα πράγμα σε κάθε φάση της ζωής σου. Όταν νοιώθεις νεύρα, θα ακούσεις το Killing in the name of των Rage Against the Machine. Όταν όμως είσαι καψούρης, τι θ' ακούσεις; (Προσοχή: δε λέω 'ερωτευμένος', λέω 'καψούρης' και έχω το λόγο μου.) Καλό το Still loving you -δε λέω- αλλά λίγος Οικονομόπουλος θα σε πορώσει αφάνταστα σε μια τέτοια φάση. Δεν πρέπει να βάζουμε ταμπέλες στους ανθρώπους ανάλογα με την μουσική που ακούν, γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος που να ακούει μόνο ένα είδος και να μην του αρέσει ούτε ένα τραγούδι από κάποιο άλλο είδος.
Ή η άλλη η σαχλαμάρα, που κράζουν συγκεκριμένους τραγουδιστές, μερικοί-μερικοί. Αν το κοριτσάκι γουστάρει ν' ακούσει Ρουβά και Καλομοίρα, τι ζόρι τραβάτε; Μπορεί να της αρέσει να κωλοχτυπιέται από 'δω κι από 'κει, αντί να κάνει head-banging. Ο καθένας θα πρέπει ν' ακούσει ό,τι τον 'τραβάει', και δεν θα έπρεπε να δέχεται κριτική γι' αυτό!
Κατά τη διάρκεια της συγγραφής του παρόντος άρθρου ακούστηκε ο δίσκος Minutes to Midnight των LP.
Σχόλια