Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εγχειρίδιο ποδοσφαίρου. Σύντομα και στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας!

Έβλεπα τον αγώνα Ελλάδα-Ισραήλ στα προκριματικά του Euro 2012. Και όπως χάζευα τον Σηφάκη (αχχχ....) -δυστυχώς ο Νίνης δεν έμεινε στον αγώνα σχεδόν καθόλου (ααααααχχχχχ...)- άρχισα να χαζεύω και να σκέφτομαι. Κλασσικά. Και θυμήθηκα πως μου φαινόταν το ποδόσφαιρο παλιότερα που δεν είχα ιδέα τι ήταν η σέντρα. Οπότε σκέφτηκα να γράψω ποστ γι' αυτό! Έστειλα στο καπάκι μήνυμα στη Βιβή και της είπα να το γράψουμε μαζί. Και είπε ναι. Και μετά έπρηξα και τον Αργύρη. Πάμε λοιπόν!

Γήπεδο: Μεγάλη έκταση καλυμμένη με γρασίδι, χλοοτάπητα, πίσσα, κοτρόνες - αναλόγως το budget.

Σέντρα: Εκείνος ο μεγάλος κύκλος στο κέντρο του γηπέδου. Στην αρχή κάθε παιχνιδιού οι αρχηγοί παίζουν κορώνα-γράμματα για το ποιος θα κλωτσήσει πρώτος τη μπάλα. Αν βάλεις γκολ από τη σέντρα, θεωρείσαι μεγάλος παιχταράς.

Τέρμα: Ορθογώνιο με δίχτυ. Υπάρχουν δύο σε κάθε γήπεδο. Ο στόχος της κάθε ομάδας είναι να βάλει τη μπάλα μέσα στο δίχτυ της αντίπαλης όσες πιο πολλές φορές μπορεί. Το τέρμα προστατεύεται από τον τερματοφύλακα. Σημείωση για τις γυναίκες αναγνώστριες. Ο Τζόρβας -που λυσσάξατε μετά το μουντιάλ- είναι τερματοφύλακας.

Γκολ: Η πράξη της εισαγωγής της μπάλας μέσα στα δίχτυα.

Οφσάιντ: Λοιπόν. Δεν θα χρησιμοποιήσω το κλασσικό παράδειγμα με τον καφέ, το κινητό και τα τσιγάρα. Στην ουσία αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο τερματοφύλακας βρίσκεται μόνος του στο τέρμα του, και έχει ξεμείνει εκεί κοντά ένας επιθετικός της αντίπαλης ομάδας μόνος του κι αυτός, ενώ κανονικά, ο κάθε επιθετικός πρέπει να έχει ζευγάρι έναν αμυντικό από την άλλη ομάδα. Τότε του κάνουν πάσα για να προσπαθήσει να βάλει γκολ. Αυτό το γκολ δεν θα είναι δίκαιο, επειδή δεν ήταν μαζί με το ζευγάρι του ο επιθετικός, οπότε το ονομάζουμε 'οφσάιντ'.

Μεγάλη περιοχή: Το μεγάλο ορθογώνιο στο τέρμα, που έχει και ένα ημικύκλιο κολλημένο πάνω του. Μέσα έχει μία βούλα, πάνω στην οποία ακουμπάμε την μπάλα στην εκτέλεση των πέναλτι.

Πέναλτι: Ας θεωρήσουμε ότι είμαστε όλοι μαζί σε μια ομάδα Α, και παίζουμε με μία ομάδα Β. Αν η Β προσπαθεί να μας βάλει γκολ, και ένας απ' την Α κάνει φάουλ μέσα στη μεγάλη περιοχή, ακουμπήσει την μπάλα με τα χέρια κ.τ.λ., τότε -για να μας τιμωρήσουν- βάζουν έναν παίκτη της Β να προσπαθήσει να μας βάλει γκολ. Είναι εκείνες οι φάσεις που όλοι φεύγουν απ' την μεγάλη περιοχή και μένει μόνο ο τερματοφύλακας.

Άουτ: Αν η μπάλα φύγει πάνω ή ακριβώς δίπλα από τα δοκάρια του τέρματος. Απ' την μικρή περιοχή, δηλαδή. Η μικρή περιοχή είναι το ορθογωνιάκι μέσα στην μεγάλη περιοχή, στο τέρμα.

Πλάγιο άουτ: Ας φανταστούμε το γήπεδο σαν ένα ορθογώνιο. Αν η μπάλα φύγει έξω απ' τα όρια του γηπέδου, από τις πλευρές που είναι το μήκος του ορθογωνίου, τότε το άουτ λέγεται πλάγιο.

Κόρνερ: Όταν η μπάλα τοποθετείται δίπλα σ' ένα απ' τα σημαιάκια στις γωνίες του γηπέδου και την κλωτσάει ο ποδοσφαιριστής.

Τάκλινγκ: Μοιάζει με φάουλ. Δεν είναι. Το κάνουμε όταν θέλουμε να πάρουμε την μπάλα απ' τον αντίπαλο.

Φάουλ και εκτέλεση φάουλ: Το φάουλ είναι η παραβίαση κάποιου κανονισμού. Η εκτέλεση του είναι ο τρόπος της αντίπαλης ομάδας να σου πει "Φα 'την τώρα που 'θελες να κάνεις μαγκιές!". Η εκτέλεση του φάουλ μοιάζει με το πέναλτι, αλλά η απόσταση είναι μεγαλύτερη, και οι αμυντικοί στήνουν έναν "τοίχο" ανάμεσα στον επιθετικό και το τέρμα.

Φάλτσο: Υπάρχει ένας τρόπος να κλωτσήσεις την μπάλα και να την κάνεις να πάει γύρω από κάτι αντί για ευθεία. Σαν τις σφαίρες στο Wanted, ένα πράγμα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω