Όχι άλλα Χριστούγεννα!

Πάντα ενθουσιάζομαι απίστευτα με τα Χριστούγεννα. Κάνω σχέδια για το στολισμό του σπιτιού, πρήζω γνωστούς και άγνωστους, παρακολουθώ διακαώς τις εορταστικές ταινίες στην TV. Όταν όμως βρίσκομαι πράγματι στην τελική ευθεία, κάτι με πιάνει.

Δεν είναι λίγο άσκοπο όλο αυτό; Άμα θες να νοιώσεις το πνεύμα των Χριστουγέννων, κατεβαίνεις στο κέντρο που η κάθε οδός έχει και άλλο χρώμα φωτάκια (για τα πολύ απαιτητικά γούστα) και το βγάζεις το άχτι σου! Αλλά ποιο κέντρο; Προς τα έξω υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη ποικιλία!

Εμείς στο μπαλκόνι ούτε ένα αστέρι, και η υπόλοιπη γειτονιά να έχει λάβει μέρος στο διαγωνισμό «η φωτεινότερη λατέρνα της Πάτρας». Δεν μπορώ εκεί που θέλω να πάω στο δρόμο μου σαν άνθρωπος να μου χαμογελούν δεκαπέντε Αγιοβασίληδες σαν πυγολαμπίδες!

Αλλά το ακόμα πιο γελοίο είναι τα «ρατσιστικά» βλέμματα των γειτόνων που βλέπουν ότι δεν έχω ασχοληθεί καθόλου με το θέμα και οι τοίχοι μου παραμένουν το ίδιο μουντοί χωρίς τα κοκκινοπρασινομπλεκίτρινα φωτάκια. Σου λέει «εγώ δηλαδή είμαι μαλάκας που πήγα να σκοτωθώ στη σκαλωσιά γι' αυτό το υπερθέαμα;».

Και μετά από όλα αυτά καταλήγω να στολίζω το δέντρο σχεδόν ψυχαναγκαστικά μόλις δυο-τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, απλά για να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό είναι το φυσιολογικό πράγμα που θα 'πρεπε να κάνω για να γλυτώσω τα περίεργα βλέμματα. Ημιόροφος το σπίτι, βλέπεις!