Κουλ μπέιμπι, κουλ!

Ευχαριστώ το χθεσινό ποστ, για την έμπνευση του σημερινού ποστ. 

Ζηλεύω την εποχή που ήμουν παιδί για έναν λόγο. Όχι γιατί ήταν πιο ξέγνοιαστη. Η κάθε ηλικία έχει τα προβλήματα και τα άγχη της τα οποία όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο γελοία μας φαίνονται. Αναφέρομαι στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

Δεν ήμουν ποτέ αγχώδης. Ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πρέπει να πάρουμε βαθμούς στο δημοτικό. Τα άλλα παιδάκια να έχουν πέσει του θανατά γιατί είτε δεν ήταν καλοί οι βαθμοί, οπότε θ' άκουγαν κατσάδα, είτε δεν ήταν αρκετά καλοί, οπότε θα 'τρωγαν σφαλιάρα. Κι εγώ; Πανηγύριζα γιατί χάναμε τις τελευταίες ώρες απ' το μάθημα και... αυτό βασικά!

Όλα χαλαρά! Πάντα ήμουν από τους πιο ψύχραιμους σε οποιαδήποτε φάση. Λες να 'μαι υιοθετημένη από Θεσσαλονίκη; Μάλλον όχι, γιατί τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει. Το άγχος πλέον από ανύπαρκτο έχει βρεθεί μέσα σε μιά γωνιά του μυαλού μου κι εγώ να προσπαθώ να το στριμώξω, και μετά αυτό ξαφνικά ΜΠΑΜ!

Πιστεύω ότι αυτό ευθύνεται στο ότι μάλλον γίνομαι ενήλικας σιγά σιγά.. Μπλιάξ! Αυτό είναι «ενήλικας» δηλαδή; Θέλω να κρατήσω μόνο το κομμάτι που μπορώ να οδηγήσω νόμιμα αμάξι και να δω ταινίες +18 στο σινεμά, ευχαριστώ!