Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κουλ μπέιμπι, κουλ!

Ευχαριστώ το χθεσινό ποστ, για την έμπνευση του σημερινού ποστ. 

Ζηλεύω την εποχή που ήμουν παιδί για έναν λόγο. Όχι γιατί ήταν πιο ξέγνοιαστη. Η κάθε ηλικία έχει τα προβλήματα και τα άγχη της τα οποία όσο μεγαλώνουμε, τόσο πιο γελοία μας φαίνονται. Αναφέρομαι στην αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων.

Δεν ήμουν ποτέ αγχώδης. Ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να πρέπει να πάρουμε βαθμούς στο δημοτικό. Τα άλλα παιδάκια να έχουν πέσει του θανατά γιατί είτε δεν ήταν καλοί οι βαθμοί, οπότε θ' άκουγαν κατσάδα, είτε δεν ήταν αρκετά καλοί, οπότε θα 'τρωγαν σφαλιάρα. Κι εγώ; Πανηγύριζα γιατί χάναμε τις τελευταίες ώρες απ' το μάθημα και... αυτό βασικά!

Όλα χαλαρά! Πάντα ήμουν από τους πιο ψύχραιμους σε οποιαδήποτε φάση. Λες να 'μαι υιοθετημένη από Θεσσαλονίκη; Μάλλον όχι, γιατί τα τελευταία χρόνια κάτι έχει αλλάξει. Το άγχος πλέον από ανύπαρκτο έχει βρεθεί μέσα σε μιά γωνιά του μυαλού μου κι εγώ να προσπαθώ να το στριμώξω, και μετά αυτό ξαφνικά ΜΠΑΜ!

Πιστεύω ότι αυτό ευθύνεται στο ότι μάλλον γίνομαι ενήλικας σιγά σιγά.. Μπλιάξ! Αυτό είναι «ενήλικας» δηλαδή; Θέλω να κρατήσω μόνο το κομμάτι που μπορώ να οδηγήσω νόμιμα αμάξι και να δω ταινίες +18 στο σινεμά, ευχαριστώ!

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
hahahaaa
auto me tous va8mous to pa8aina kai gw
:P
Ο χρήστης Thunder είπε…
κολλαγες ή κουλαρες? :D

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω