Μια συμβουλή, μιας και το θυμήθηκα!

Είμαι απ' τους ανθρώπους που ταιριάζουν εύκολα με άλλους ανθρώπους. Σπάνια αποφασίζω ότι δεν μπορώ να κάνω παρέα με κάποιον. Κι όταν λέω «δεν μπορώ», εννοώ «άμα ξανακούσω τη φωνή του θα τον σκοτώσω με τον πιο βάναυσο τρόπο». Αλλά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν την παλεύουν με τίποτα!

Οι γκρινιάρηδες. Μια στο τόσο θα τύχει να πέσεις πάνω σ' αυτού του είδους άνθρωπο. Τα σημάδια είναι εμφανή. Σου παραπονιέται για τα πάντα, λες και σηκώθηκες μια μέρα και είπες «Δεν έχω τι να κάνω, ας χαλάσω τη μέρα του - έτσι, για μια αλλαγή βρε αδερφέ!», αλλά δεν μπορείς να σταματήσεις να τον κάνεις παρέα για κάποιο ασήμαντο λόγο. 

Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν; Μην πιάνεις κουβέντα! Το ξέρω ότι σε σπρώχνει το κοινωνικό καθήκον να μιλήσεις, αλλά αν το κάνεις θα είναι σαν να τραβάς περόνη χειροβομβίδας: ανόητο και επίπονο. Απομακρύνσου! Εκτός αν πιστεύεις στον Ινδουισμό που λέει ότι όσο μεγαλύτερα βασανιστήρια περάσει κανείς στην τωρινή του ζωή, τόσο καλύτερη θα είναι η επόμενη.

Κουράγιο λοιπόν!