Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Καταλήψεις και καταληψίες.

Μετά από μία μικρή διακοπή λόγω του αχαλίνωτου clubbing και της σε γενικότερο βαθμό άσωτης ζωής που ζω, αποφάσισα να επιστρέψω!

Να πω καταρχάς πως είμαι πολύ περήφανη γιατί δεν σταμάτησαν ούτε μέρα τα pageloads. Είμαι πλέον σίγουρη πως το όνειρό μου να γίνω διάσημη είναι εφικτό. 

Θα 'θελα πολύ να μπορώ να πω ότι δεν έγραφα τόσον καιρό εξαιτίας της εξεταστικής, για να νοιώσω αυτή τη συναισθηματική πληρότητα που νοιώθει κανείς σε τέτοιες περιστάσεις, αλλά με τις καταλήψεις και μ' αυτά και με τ' άλλα δεν έδωσα ούτε ένα μάθημα! Οπότε χωρίς πολλά πολλά λέμε «καλωσόρισες τρίτο έτος!»

Καθόμουν τις προάλλες και έφτιαχνα το πρόγραμμα του εξαμήνου (διάλεγα μαθήματα, εργαστήρια κτλ), και σκεφτόμουν τα δύο χρόνια που έχω περάσει στη σχολή μέχρι τώρα, και θυμόμουν πόσες διαφορετικές παρέες έχω κάνει μέχρι τώρα. Πράγματι είναι αρκετές.

Στην παρέα μου οι μισοί λένε ότι σωστά γίνονται οι καταλήψεις, γιατί δεν γίνεται «να τους αφήσουμε να νομίζουν ότι συμφωνούμε», και οι άλλοι μισοί λένε ότι κακώς γίνονται οι καταλήψεις, γιατί «οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί», και τσάμπα χάνουν όλοι τον καιρό τους.

Εσείς τι λέτε;

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Μην με πείς κομμούνι(όχι ότι δεν είμαι).......Αλλά ο νόμος είναι για τα μπάζα...Προάγει την ιδιωτικοποίηση των ιδρυμάτων, όταν δεν υπάρχει ψίχουλο για δίδακτρα, κάνει μπίζνα το πανεπιστήμιο επίσημα(χωρίς να επηρεάζει το παραταξιακό λόμπυ-μαλάκες είναι;;;) και κάνει τις σπουδές προνόμιο(όταν εσένα κι εμένα δεν μας λένε "Μπόμπολα" ή "Λάτση").........Κανένας νόμος δεν είναι αιώνιος-μόνο ο μωσαικός! Αυτά!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω