Ε ναι, λοιπόν! Μεγάλη πόρτα θα διαβείς!

Όπως έψαχνα τίτλο για το προηγούμενο ποστ μου, θυμήθηκα ότι κάθε Σάββατο που πάω να πάρω το αστικό για να κατέβω κέντρο (άτιμα προάστεια), περνάω μέσα απ' τη λαϊκή και μετά πέφτω πάνω σ' όλο το γυφτόσογο και σε όποιον κουτσό/κουλό έδωσε ποτέ εξιτήριο το νοσοκομείο του Ρίου.

Θα μου πει κάποιος, τι σε πειράζει; Θα τους πεις την τελευταία πρώτη και -μια δυο- θα πάνε από 'κει που 'ρθανε. Αμ δεν είναι έτσι τα πράγματα! Κατ' αρχήν έχω να τονίσω ότι μετά από πολύ προσεκτική παρατήρηση συμπέρανα ότι όλοι αυτοί έρχονται ΜΟΝΟ σ' εμένα για λεφτά! Μπράβο παίδες! Μυριστήκατε τα μονόλεπτα που έχουν κατακλείσει το πορτοφόλι μου και ορμήσατε!

Και όχι, δεν είμαι παράλογη. Έχει τύχει να πηγαίνω προς την στάση με άλλους δυο-τρείς άσχετους και να μην τους κολλάει σαν τσιμπούρι κανένας! Και «να σου πω την μοίρα σου» και «μεγάλη πόρτα θα διαβείς» και «ένα μελαχρινό θα γνωρίσεις». Έπεσες έξω στο χρώμα των μαλλιών θείτσα!

Και να μην ξεχνάμε ότι άμα τους πας κόντρα και δεν «ασημώσεις», σε κοιτάνε με το βλέμμα το δολοφονικό και οι κατάρες πέφτουν σύννεφο! Ευτυχώς που δεν πιστεύω σ' αυτά γιατί αλλιώς με τόσες κατάρες που μου 'χουν ρίξει θα είχα αμπαρωθεί απ' τον φόβο μου μην πεθάνω από πολλαπλά κατάγματα!

¡Adios Amigos!