Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αγώνες πείνας

Ο ενθουσιασμός που είχα μόλις έφτασε η μέρα που βγήκε αυτή η ανυπέρβλητα φανταστική ταινία στο σινεμά μπορεί να συγκριθεί μόνο με 2 σουφλέ καραμέλας με παγωτό βανίλια, 3 βάφλες με μερέντα, μπάλες παγωτού φράουλα-βανίλια και τριμμένο μπισκότο και 2 μπολάκια παγωμένο γιαούρτι φράουλα-κλασική με σοκολάτα και smarties. Ταυτόχρονα.

Δεν θα κάτσω να γράψω περί τίνος πρόκειται γιατί με μια απλή αναζήτηση μπορείτε να βρείτε την πλοκή. Αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι χαίρομαι απίστευτα που δεν κατακρεούργησαν το βιβλίο κατά τη μεταφορά του σε ταινία, αλλά τήρησαν πιστά τα γεγονότα του και έκαναν αλλαγές μόνο όπου ήταν απαραίτητο για τη σωστή ροή των σκηνών.

Το μόνο που με πείραξε λίγο ήταν οι λήψεις. Στα περισσότερα σημεία δράσης έμοιαζε λες και κάποιος κυνηγούσε τους πρωταγωνιστές στο κατόπι με μια κάμερα παραμάσχαλα. Όχι ότι θα μ' άρεσε να είναι τελείως σταθερή η κάμερα, απλά να τους ακολουθεί χωρίς να νομίζεις ότι ανά πάσα στιγμή θα του φύγει του κάμεραμαν απ' τα χέρια.

Το ότι την κατέβασα απ' την δεύτερη μέρα προβολής εννοείται. Το ότι θα βάλω να τη δω για τρίτη φορά επίσης εννοείται.

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Einai toso kalo? Dn to eida gt lew moufa tha einai..
Tha to dw!
Ο χρήστης Thunder είπε…
εγω εχω παθει απιστευτη πορωση! παρε και διαβασε τα βιβλια, τριλογια ειναι. δεν θα το μετανιωσεις! :D
Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
ΚΑΙΡΟ ΕΙΧΑ ΝΑ ΕΡΘΩ ΑΠΟ ΕΔΩ.ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ.
ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΥ ΚΕΡΙΟΥ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΦΩΤΕΙΝΗ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΛΙΑ ΣΚΟΤΑΔΙ!!!ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ!!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω