Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Χρώματα, άνοιξη, βόλτα στον ήλιο...» Vol.: 2

Δεν είμαι στα καλά μου τώρα τελευταία εγώ. Και κάθε φορά που δεν είμαι στα καλά μου φέρνω σβούρα τα έπιπλα του δωματίου επειδή έχω ένα θεματάκι με τις αλλαγές και με αυτόν τον τρόπο ξεγελάω τον εαυτό μου ότι μπαίνω σε εντελώς καινούριο χώρο κάθε φορά. Αυτό βέβαια κρατάει για δυο-τρεις βδομάδες το πολύ.

Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως φταίει το ότι καλυτέρεψε ο καιρός και νοιώθω ότι σκάω όταν κάθομαι μες στο σπίτι όσο είναι πάνω ο ήλιος. Ίσως φταίει ο ανάδρομος Ερμής. Ίσως το φενγκ σούι. Το σίγουρο πάντως είναι (και πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι το λέω ΕΓΩ αυτό) ότι θέλω να έρθει το καλοκαίρι!

Και δεν μπορώ να πω ότι μου 'χουν λείψει τα μπάνια, οι βόλτες ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μου 'χει λείψει ο ήλιος! Αυτό το καθαρό φως που μόλις πέφτει πάνω μου με πιάνει μια χαρά και μια αισιοδοξία -κάτι που μου 'χει λείψει τον τελευταίο καιρό αρκετά.

Γι' αυτό λάμψε ήλιε γιατί εδώ που ζούμε είσαι το μοναδικό πράγμα που δεν θα μπορέσουν να ξεπουλήσουν στο τέλος...

Σχόλια

Ο χρήστης Marianna Papagiannopoulou είπε…
Auto me ta epipla to pathainw kai egw! Ontws, mas exei leipsei o hlios!
Theloume hlioooo!!



http://clothes-and-fairytales.blogspot.com/

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω