Παππούς. Όταν ακούω αυτή τη λέξη, στο μυαλό μου έρχεται ένας ασπρομάλλης γέρος, με μπόλικο λάδι στα μαλλιά (γιατί κάποιος του είχε πει ότι με το ελαιόλαδο ξαναμαυρίζουν), χωρίστρα στο πλάι, κόκκινη ή πράσινη βερμούδα και φανέλα λευκή τιράντα. Ο παππούς μου. Ο παππούς μου ήταν απίστευτα καλοσυνάτος. Βοηθούσε πάντα όπου χρειαζόταν (χωρίς να πάρει ποτέ άδεια), στο σπίτι γύριζε τα μεσημέρια φορτωμένος με τσάντες γεμάτες γλυκίσματα απ' τον φούρνο. Σαν πατέρας αλλά και σαν παππούς ήταν μάλαμα. Δεν μπορούσε να διανοηθεί να βαρέσει κανείς ποτέ παιδί, και καθόταν για παιχνίδια με τις ώρες. Θυμάμαι μια φορά έβαφα τα νύχια μου (ήμουν πέντε χρονών) και ήρθε να βάψω και τα δικά του, νομίζοντας ότι άμα το τρίψει λίγο θα φύγει. (Δεν έφυγε. Και δεν είχαμε καν ασετόν. Τρελό γέλιο.) Σαν σύζυγος δυστυχώς δεν ήταν τόσο καλός, γιατί την γιαγιά μου την είχε κάνει τάρανδο. Να φανταστείτε είχε αρραβωνιαστεί κιόλας! Ο πατέρας μου στο δημοτικό τότε νομίζω. Ο παππούς μου αρρώστησε πρώτη φορά τη δεκαετ