Η δύναμη της συνήθειας.

(Μπορεί να φανώ λίγο φωνακλού ή κάτι τέτοιο. Επίσης ξέρω ότι το κείμενο είναι λίγο τεράστιο. Υπομονή. Και Βέρυ Σόρρυ.)

Σας έχει τύχει ποτέ να ακούσετε για πρώτη φορά ένα τραγούδι και να σκεφτείτε πόσο μεγάλη μαλακία είναι, αλλά μετά από 3-4 φορές να αρχίσει να σας αρέσει; Ή να γίνει μόδα κάποιο ρούχο-παπούτσι, στην αρχή να πείτε ότι δεν θα πετάγατε λεφτά για κανένα λόγο για κάτι τέτοιο, αλλά μετά από κάνα δίμηνο να το δείτε τόσες φορές σε βιτρίνες και να αρχίσει –τελικά- να σας αρέσει;

Το παθαίνω όλη την ώρα. Με τη μουσική, τα ρούχα, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Τότε που είχαν πρωτοβγεί τα UGGS στην ελληνική αγορά τα έβλεπα και ήθελα να βάλω φωτιά στα μάτια μου. Σοβαρά όμως. Αλλά μετά από δυο χρονάκια που τα ‘βλεπα κάθε χειμώνα άρχισαν να μου ΑΡΕΣΟΥΝ. Και να θέλω να ΑΓΟΡΑΣΩ δικά μου ΚΙΟΛΑΣ!

Εννοείται ότι δεν πήγα να δώσω 200€ για κάτι που χρησιμεύει μόνο αν μένεις μόνιμα στην Αλάσκα ή στον Βόρειο Πόλο, αλλά με ενοχλεί το ότι ποτέ δεν θα ξανακοιτάξω αυτό το παπούτσι θέλοντας να βάλω φωτιά στα μάτια μου. Κάτι παρόμοιο έχω αρχίσει να παθαίνω με αυτά τα τακουνο-αθλητικά. ΑΝ με δει κανένας να τα δοκιμάζω σε μαγαζί, έχει την άδειά μου να με σύρει απ’ τα μαλλιά στην άσφαλτο. Άουτς.

Κάτι άλλο που μου ‘ρχεται είναι το Somebody that I used to know του Gotye. Ή όπως στο κέρατο τον λένε. Μου είπε μια συμφοιτήτριά μου ότι αυτός έκανε 2 χρόνια να γράψει τους στίχους, τη μουσική, καθώς και να εμπνευστεί το βίντεο-κλιπ. ΕΛΕΟΣ! Μόνο εγώ το βρίσκω μαλακία όλο αυτό; ΓΙΑΤΙ το παίζουν όλα τα ραδιόφωνα; Δε λέω ότι είναι άσχημο τραγουδάκι, περνάει η ώρα. Αλλά είναι υπερεκτημιμένο. Εγώ στο ραδιοφωνικό σταθμό μου θα το ‘βαζα μια φορά τη μέρα ΚΑΙ ΑΝ.

Όλο αυτό με κάνει να συνειδητοποιώ το πόσο υποκειμενικό είναι το γούστο μας και πόσο εύκολα μπορεί να διαμορφωθεί απ’ τους άλλους. Αν και η συνήθεια –φυσικά- δεν επηρρεάζει μόνο αυτό τον τομέα. Αλλά εγώ δεν έχω όρεξη να γράψω για κάποιον άλλο τομέα.

Όβερ εντ άουτ.