Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Δερματοστιξία.

Ή αλλιώς τατουάζ. Μορφή τέχνης που αποτυπώνεται σε ένα σώμα και κρατάει για πάντα και πάντα και πάντα. Προσποιούμαι ότι δεν υπάρχει λέιζερ, γιατί κατά τη γνώμη μου αν κάποιος πάει να κάνει τατουάζ πρέπει να έχει το σκεπτικό ότι θα το «κουβαλά» μαζί του για πάντα και πάντα και πάντα, όχι ότι είναι σκουλαρίκι να το βγάλει όταν αλλάξει γνώμη.

Σχεδιάζω το τατουάζ που θέλω να κάνω εδώ και πολύ καιρό. Από τότε που πήγαινα σχολείο ήξερα τι συναίσθημα ήθελα να συμβολίζει (το έχω γράψει και στη λίστα προηγούμενου ποστ), αλλά ακόμα δεν έχω βρει πως ακριβώς να το αποτυπώσω. Τουλάχιστον ξέρω σε ποιον θα το κάνω και που θέλω να είναι.

Υπάρχουν άλλοι όμως που όλα αυτά δεν τα παίρνουν υπ' όψιν. Φυσικά δεν μπορώ να κάνω κουμάντο στο τι κάνει ο καθένας με το κορμί του, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν καταπίνονται εύκολα. Γιατί -εντάξει, πες ότι ξύπνησε ο άλλος σήμερα και είπε να «χτυπήσει» το οτιδήποτε χωρίς σοβαρή σκέψη. Με γεια του με χαρά του. Αλλά αν αυτό το οτιδήποτε είναι λέξη ή φράση σε άλλη γλώσσα την οποία ο ίδιος ΔΕΝ μιλάει, το όλο εγχείρημα είναι έτοιμο να καταλήξει σε παταγώδη αποτυχία.

Στον κυβερνοχώρο υπάρχουν μπλογκς αφιερωμένα σε fail ιαπωνικά/κινέζικα/εβραϊκά τατουάζ τα οποία δεν είναι απλά ανορθόγραφα. Πολλές φορές τα έχει βγάλει -όποιος τα σχεδίασε- απ' το μυαλό του και δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα. Να μια εικόνα που δεν χρειάζεται να μιλάμε ξένη γλώσσα για να καταλάβουμε τι εννοώ:


Δεν χρειάζεται να μιλάει κανείς αρχαία ελληνικά για να καταλάβει ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά εδώ. Φανταστείτε αν δει κάποιος Έλληνας αυτό το τατουάζ τι γέλια έχει να κάνει! Βέβαια το αλφάβητο από κάποιες γλώσσες όπως τα εβραϊκά ή τα αραβικά για εμάς που δεν τα μιλάμε έχει κάποια «γοητεία», ας πούμε. Κάπως έτσι είναι και τα Ελληνικά για τους ξένους, το καταλαβαίνω αυτό. 

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όποιος θέλει να κάνει τατουάζ σε γλώσσα που δεν μιλάει ας κάνει λίγη έρευνα πρώτα. Ο τατουατζής δεν είναι γλωσσολόγος για να σου πει αν είναι λάθος! Θα σου «χτυπήσει» ακριβώς ό,τι του δείξεις! Και μετά θα το 'χεις πάνω σου. Για πάντα και πάντα και πάντα.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω