Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η λίστα της ντροπής a.k.a RIP #ERT

Αυτή η λίστα είχε βγει και πριν από κάνα χρόνο (νομίζω) στη δημοσιότητα αλλά πέρα απ' το κλασικό βρίσιμο και τις κλισέ ατάκες δεν είχε ιδρώσει ιδιαίτερα το αυτί του μέσου Έλληνα. 

Τώρα με την αναμπουμπούλα που ξεκίνησε με το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ σχεδόν όλοι έχουν εκφραστεί πάνω στο θέμα. Αυτό θα κάνω κι εγώ εδώ. Γιατί έτσι. 

Πέρα από τη «λίστα της ντροπής», υπήρχαν και άλλοι «άσημοι» που δούλευαν στην ΕΡΤ. Θα ήθελα να τους λυπηθώ, αλλά για να πω την αμαρτία μου σκέφτομαι ότι η ΕΡΤ (όπως και η Ολυμπιακή) λειτουργούσαν με συγκεκριμένο «τρόπο» στη διαδικασία πρόσληψης του μεγαλύτερου ποσοστού των εργαζομένων.  

Το κλείσιμο του καναλιού ήταν ακραία κίνηση κατά τη γνώμη μου. Θα μπορούσαν να γίνουν απλά περικοπές και ένα καλό ξεσκαρτάρισμα με βάση την αξία του καθενός - κάτι που θα συναντούσαμε στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά βέβαια και τότε όσοι είχαν μπει με ρουσφέτια και πληρώνονταν με 1000€ ίσως -και όχι με 100,000€- θα γκρίνιαζαν. Προφανώς μέση λύση που να τους ικανοποιεί όλους δεν υπάρχει. 

Το μόνο που μένει τώρα είναι να δούμε που θα βγάλει όλο αυτό, γιατί -όπως και να το κάνουμε- το κλείσιμο της ΕΡΤ στο μέλλον θα είναι ένα σημαντικό και πολυσυζητημένο κεφάλαιο της μοντέρνας Ελληνικής ιστορίας.

Σχόλια

Ο χρήστης JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε…
Ειχα πολυ καιρο να ερθω απο εδω λογω στρατου.Δεν ξεχνώ ομως ποτέ τους μπλοκόφιλους και ετσι περνάω σήμερα για ν αφησω πολλές ευχες για εναν ομορφο μηνα.Καλο καλοκαιρι να περάσεις * • ♫ ♫ ♫ • *** • ♫ ♫ ♫ • ***

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω