Τα φώτα ανάβουν. Το κλαρίνο ανεβαίνει για ζέσταμα. Οι θαμώνες ξετινάζουν τα σουβλάκια και τις γίδες. Το λαμέ κουστούμι και το μπουζουκοφόρεμα ανεβαίνουν στο πατάρι. Ξεκινάμε.
Ότι είδος μουσικής και να άκουγα όσο μεγάλωνα, τα κλαρίνα, οι γάμοι και τα πανηγύρια ήταν πάντα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού μου. Πολλοί θα έλεγαν ότι είναι στο DNA μου. Όταν η μαμά ήταν μικρή -τότε που τα πανηγύρια το καλοκαίρι ήταν hot trend και κράταγαν μέρες ολόκληρες, χανόταν με τον παππού μου για 2-3 μέρες απ' το σπίτι μόνο οι δυο τους. Και όταν γύριζαν αντιμετώπιζαν την οργή της γιαγιάς μου. Είναι τόσο μεγάλη η σχέση της οικογένειας μου με τα πανηγύρια, που άμα πάω και πω το όνομα του παππού μου στην μπάντα -ακόμα και σήμερα- θα με αντιμετωπίσουν λες και με ξέρουν από τότε που γεννήθηκα. Παραγγελιές, αφιερώσεις και τα ρέστα.
Τις προάλλες είχε πανηγύρι το χωριό μου. Το πρώτο μετά από πολλά χρόνια. Δεν ήταν πολύ μεγάλο γιατί δεν είχε γίνει αρκετά γνωστό, αλλά περάσαμε πολύ ωραία. Η τσίκνα, τα φωτορυθμικά που έχουν γίνει τις μόδας τώρα τελευταία. Δύο μπουζουκοφορέματα και ένα λαμέ κουστούμι. Με τους παλιούς συμμαθητές μου που παρακολουθούσαμε το σόου κάναμε πλάκα για το μπουζουκοφόρεμα Νο 2 που έμοιαζε σαν μπουστάκι με μίνι φούστα και ένα κομμάτι ύφασμα να τα ενώνει.
Το μόνο κακό ήταν ότι είχαν αυτό το μηχάνημα με τον καπνό και κάθε φορά που το άνοιγαν νόμιζα ότι οι φακοί θα βγουν απ' τα μάτια μου. Βασικά νόμιζα ότι θα μου βγουν τα μάτια, τελεία.
Το γράφω αυτό το κείμενο -μεταξύ άλλων- γιατί ο ψηλός (το αλητήριο πλάσμα από άλλο ποστ) το περιμένει εδώ και κάνα μήνα. Σόρρυ to keep you waitin', my friend.
Ότι είδος μουσικής και να άκουγα όσο μεγάλωνα, τα κλαρίνα, οι γάμοι και τα πανηγύρια ήταν πάντα μεγάλο μέρος του καλοκαιριού μου. Πολλοί θα έλεγαν ότι είναι στο DNA μου. Όταν η μαμά ήταν μικρή -τότε που τα πανηγύρια το καλοκαίρι ήταν hot trend και κράταγαν μέρες ολόκληρες, χανόταν με τον παππού μου για 2-3 μέρες απ' το σπίτι μόνο οι δυο τους. Και όταν γύριζαν αντιμετώπιζαν την οργή της γιαγιάς μου. Είναι τόσο μεγάλη η σχέση της οικογένειας μου με τα πανηγύρια, που άμα πάω και πω το όνομα του παππού μου στην μπάντα -ακόμα και σήμερα- θα με αντιμετωπίσουν λες και με ξέρουν από τότε που γεννήθηκα. Παραγγελιές, αφιερώσεις και τα ρέστα.
Τις προάλλες είχε πανηγύρι το χωριό μου. Το πρώτο μετά από πολλά χρόνια. Δεν ήταν πολύ μεγάλο γιατί δεν είχε γίνει αρκετά γνωστό, αλλά περάσαμε πολύ ωραία. Η τσίκνα, τα φωτορυθμικά που έχουν γίνει τις μόδας τώρα τελευταία. Δύο μπουζουκοφορέματα και ένα λαμέ κουστούμι. Με τους παλιούς συμμαθητές μου που παρακολουθούσαμε το σόου κάναμε πλάκα για το μπουζουκοφόρεμα Νο 2 που έμοιαζε σαν μπουστάκι με μίνι φούστα και ένα κομμάτι ύφασμα να τα ενώνει.
Το μόνο κακό ήταν ότι είχαν αυτό το μηχάνημα με τον καπνό και κάθε φορά που το άνοιγαν νόμιζα ότι οι φακοί θα βγουν απ' τα μάτια μου. Βασικά νόμιζα ότι θα μου βγουν τα μάτια, τελεία.
Το γράφω αυτό το κείμενο -μεταξύ άλλων- γιατί ο ψηλός (το αλητήριο πλάσμα από άλλο ποστ) το περιμένει εδώ και κάνα μήνα. Σόρρυ to keep you waitin', my friend.
Σχόλια