Δεν αντέχω τα συναισθήματα. Για μένα τα συναισθήματα είναι πάντα ένα μεγάλο σφίξιμο στο στήθος και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα περάσει η ώρα για να σταματήσουν. Αγαπάω την χωρίς εκπλήξεις ρουτίνα μου. Πολλοί θα με βρουν παράλογη/τρελή ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά ισχύει. Και δεν μιλάω μόνο για τα δυσάρεστα. Ναι, η στεναχώρια, η ζήλια, το άγχος, το μίσος, ο θυμός μου προκαλούν αυτό το σφίξιμο, αλλά μου το προκαλούν εξίσου και η μεγάλη χαρά και ο ενθουσιασμός και η αγάπη. Σε οποιαδήποτε περίπτωση είμαι σαν τον μεσήλικα που δεν πρέπει να τον ταράζουν για να μην πάθει έμφραγμα. Λες και απλά δεν έχω το κουράγιο να αντέξω τίποτα αν είναι σε μεγάλο βαθμό. Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, αλλά δεν μπορώ να έχουν άσχημο τέλος γιατί μετά θα με βασανίζει κάθε φορά που το θυμάμαι. Πάντα ψάχνω σποϊλερς και μόνο αν βεβαιωθώ ότι όλα είναι ΟΚ ξεκινάω το διάβασμα. Το ίδιο και με τις ταινίες. Αν ξαναδιαβάσω/δω κάτι και ξέρω που είναι τα «έντονα» σημεία κάνω σκιπ. Και με ενοχλεί όταν κάποιο