Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Cyborgs. Και λουλούδια, τριαντάφυλλα, ουράνια τόξα και μονόκεροι.

Δεν αντέχω τα συναισθήματα. Για μένα τα συναισθήματα είναι πάντα ένα μεγάλο σφίξιμο στο στήθος και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα περάσει η ώρα για να σταματήσουν. Αγαπάω την χωρίς εκπλήξεις ρουτίνα μου. Πολλοί θα με βρουν παράλογη/τρελή ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, αλλά ισχύει.

Και δεν μιλάω μόνο για τα δυσάρεστα. Ναι, η στεναχώρια, η ζήλια, το άγχος, το μίσος, ο θυμός μου προκαλούν αυτό το σφίξιμο, αλλά μου το προκαλούν εξίσου και η μεγάλη χαρά και ο ενθουσιασμός και η αγάπη. Σε οποιαδήποτε περίπτωση είμαι σαν τον μεσήλικα που δεν πρέπει να τον ταράζουν για να μην πάθει έμφραγμα. Λες και απλά δεν έχω το κουράγιο να αντέξω τίποτα αν είναι σε μεγάλο βαθμό.

Μου αρέσει να διαβάζω βιβλία, αλλά δεν μπορώ να έχουν άσχημο τέλος γιατί μετά θα με βασανίζει κάθε φορά που το θυμάμαι. Πάντα ψάχνω σποϊλερς και μόνο αν βεβαιωθώ ότι όλα είναι ΟΚ ξεκινάω το διάβασμα. Το ίδιο και με τις ταινίες. Αν ξαναδιαβάσω/δω κάτι και ξέρω που είναι τα «έντονα» σημεία κάνω σκιπ.

Και με ενοχλεί όταν κάποιοι εκμεταλλέυονται αυτό το γεγονός (μάλλον είναι εντυπωσιακό θέαμα όταν σκάω μέσα μου) και προσπαθούν επίτηδες να με τσαντίζουν. Γιατί είμαι 99,1% βέβαιη πως αν ένιωθαν έστω το μισό από αυτό το σφίξιμο και την απογοήτευση θα ήθελαν ψυχολόγο.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το μαξιλάρι

μυρίζει σαν εσένα, αλλά το μύρισα μόνο τρεις φορές. Τόσες επέτρεψα στον εαυτό μου. Ίσα για να εντυπώσω την ανάμνηση στη μνήμη μου, ίσα να πληγώσω το μυαλό μου λίγο ακόμα. Και μετά έδωσα να το μυρίσουν κι άλλοι, και τους λέω "να, δείτε, αυτή είναι η αύρα του ανθρώπου μου" αλλά μου λένε ότι δεν μυρίζουν τίποτα και ότι δεν έχω πια άνθρωπο.  Αλλά εγώ μέσα μου νιώθω λες και ζω μέσα σε ένα κακό όνειρο και απλά κάνω υπομονή να ξυπνήσω αλλά δεν ξυπνάω ποτέ και τελικά δεν είναι μόνο μέσα στο κεφάλι μου όλο αυτό και πονάω και φοβάμαι αλλά δεν φοβάμαι πια. Και δεν πονάω πια. Και δεν νιώθω πια.

Την πρώτη φορά που πετάξαμε αετό

-ή μάλλον που προσπάθησαν οι γονείς μου να πετάξουν- ήμουν δύο χρονών. Δεν είχε αέρα, οπότε ο αετός δεν ανέβηκε ποτέ. Και τότε (σύμφωνα με μαρτυρίες) έπιασα τον αετό με τα δύο -ομολογουμένως μικρά- χέρια μου και άρχισα να τον ταρακουνάω με απίστευτη τσαντίλα, γιατί σα δε ντρεπόταν που δεν ήθελε να πετάξει στον ουρανό. Το μυαλό μου τότε δεν μπορούσε να χωνέψει ότι δεν έφταιγε αυτό που έβλεπα μπροστά μου, αλλά η έλλειψη αέρα. Κάτι αόρατο δηλαδή, το οποίο δεν είχα τη δυνατότητα να αντιληφθώ. Τόσα χρόνια μετά, η κατάληξη αυτής της ιστορίας επαναλαμβάνεται στη ζωή μου κατά καιρούς. Αλλά εγώ -σαν ένα χαζό παιδάκι δύο χρονών- ακόμα τσαντιζομαι με τον αετό.

Πετάχτηκα κατά τις πέντε σήμερα

και μετά δεν μ' έπαιρνε ο ύπνος. Δεν ξέρω τί συνέβη, αλλά το συμπέρασμα είναι ότι τώρα, στις 10:30, πίνω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Παίρνω το λεωφορείο αυτές τις μέρες γιατί δεν έχω όρεξη να διαχειριστώ τους οδηγούς της Αθήνας. Αυτό μου δίνει χρόνο να σκεφτώ πράγματα. Σήμερα το πρωί λοιπόν σκεφτόμουν για την ποιότητα των ανθρώπων. Δεν με καλύπτουν οι λέξεις «καλός» και «κακός» για να χαρακτηρίσω ανθρώπους. Το κριτήριο για μένα είναι ο βαθμός ενσυναίσθησης. Το πόσο ικανοί είμαστε να μπούμε ο ένας στα παπούτσια του άλλου. Αν το σκεφτείς, μπορεί ένας άνθρωπος να θεωρείται καλός (καλός χριστιανός, καλός επαγγελματίας, καλός οικογενειάρχης), αλλά να είναι ένα άτομο με παρωπίδες, ρατσιστής κλπ, που για μένα σημαίνει ότι έχει εξαιρετικά χαμηλό βαθμό ενσυναίσθησης. Βαριέμαι να το εξηγήσω παραπάνω, εμπιστεύομαι ότι έχεις καταλάβει τί εννοώ. Εν τέλει καταλήγω στο γεγονός ότι με αυτό το κριτήριο αξιολογώ τους ανθρώπους όλη μου τη ζωή. Δεν το είχα καταλάβει. Εκτός αυτού, αντιλαμβάνομαι ότι έχω