Έχω ένα προσχέδιο από το 2014, γιατί από τότε έχω να γράψω εδώ μέσα απ'ο,τι φαίνεται, με τίτλο "ψυχαναγκασμοί". Μετά από τη διάγνωση που έχω πλέον ως πάσχουσα από ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχή, γελάω!
Σε αυτό το σημείο σχεδόν πάντα με ρωτάνε τι είναι. Η σταντάρ περιγραφή μου είναι "έχεις δει mr Μοnk; Αυτό, αλλά εγώ έχω λιγότερη μικροβιοφοβια." Και μετά συνήθως η απάντηση είναι ένα μακρόσυρτο "αααααααα". Αλλά αυτή η πολύ σύντομη περιγραφή δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο την ταλαιπωρία που συμβαίνει στο κεφάλι μου από τη στιγμή που θα ανοίξω τα μάτια μου, μέχρι τη στιγμή που θα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο μαξιλάρι στο τέλος της ημέρας.
Για να γίνουν τα πράγματα σωστά, πρέπει να υπάρχει ρουτίνα. Ρουτίνα για τα πράγματα που κάνει κανείς στο ξύπνημα, στο ντύσιμο, στο πώς θα βάλει μπρος το αμάξι, ποια διαδρομή θα ακολουθήσει. Αν κάνω απόπειρα να τα αναφέρω όλα εδώ (από μια απλή, τυπική μέρα μου), θα γράφω μέχρι αύριο. Αν δεν υπάρχει ρουτίνα, γίνονται λάθη. Αν δεν υπάρχει προσοχή στη λεπτομέρεια, γίνονται λάθη. Και τα λάθη δεν πρέπει να γίνονται, ποτέ.
Σχόλια