Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Έρχονται εκείνες οι μέρες

Που ο ήλιος πολεμάει το σκοτάδι κάθε μέρα και λίγο παραπάνω. Που θέλω να φύγω, να φύγω όσο πιο μακρυά μπορώ, θέλω να πάω κάπου που να είναι λιακάδα και να έχει φύση και χρώματα. Θέλω να στρέψω το κορμί μου προς τον ήλιο που λάμπει, να ανοίξω τα χέρια μου και να κλείσω τα μάτια και να μείνω εκεί, να νιώθω το απαλό αεράκι και να ακούω το θρόισμά του γύρω μου. Θέλω να νιώσω τη ζέστη αυτή σε κάθε μου κύτταρο, θέλω να τυλίξει την καρδιά και το μυαλό μου.

Θέλω να εισπνεύσω Φως. Θέλω να ζήσω, θέλω τόσο πολύ να ζήσω, αλλά έχω κουραστεί.

Η μία μέρα διαδέχεται την άλλη χωρίς καμία αλλαγή και εξέλιξη. Ξημέρωσε, σήκω. Πάρε τα ρούχα που έχεις βγάλει στην άκρη από χθες. Ισιωσε τον γιακά, βάλε το νερό στον βραστηρα. Μιάμιση δόση καφέ σήμερα, γιατί ήταν κομματάκι πιο δύσκολο να σύρεις το κουφάρι σου από το κρεβάτι στην κουζίνα. Γράψε λάθος - διπλή δόση καφέ σήμερα. Βάλε λίγη μουσική, μην βάλεις καθόλου μουσική. Δεν έχω όρεξη να ακούσω ούτε το σφύριγμα της ανάσας μου. Αφήστε με να γυρίσω πίσω στο κρεβάτι, δεν θέλω να πάω πουθενά, σταματήστε να μου ζητάτε πράγματα που δεν θέλω να σας δώσω. 

Θέλω μια παύση, θέλω να πέσω σε ένα βολικό κώμα, ίσα να ξαποστάσω λίγο και μετά θα έρθω πίσω πάλι, το υπόσχομαι. Θέλω την ανυπαρξία αλλά φοβάμαι τόσο πολύ τον θάνατο. Θέλω να αναπνεύσω αλλά μου σφίγγουν τη θηλιά στο λαιμό όλο και πιο πολύ κάθε φορά που ξεθαρρευω. Θέλω μια αγκαλιά. Θέλω πολλές αγκαλιές. Θέλω αγάπη και στοργή. Θέλω να νιώσω ευτυχία αλλά νιώθω μόνο απογοήτευση και στεναχώρια και μοναξιά. Αφήστε με να πάρω μία ανάσα, μισή ανάσα. Αφήστε με να βρέξω τις πατούσες μου εκεί που σκάει το κύμα και να το κλωτσησω λες και κάτι κακό μου έχει κάνει. 

Σφίγγει μια μέγγενη την καρδιά μου και όλα πάνε καλά αλλά όλα πάνε σκατα και θέλω να με αφήσετε ήσυχη αλλά σας παρακαλώ δεν θέλω να μείνω μόνη και συγγνώμη, δεν το εννοούσα. Μην με αφήσετε πίσω, θα κάνω τα πάντα αλλά φοβάμαι και δεν ξέρω τι θέλω αλλά θέλω τόσα πολλά και με πνίγουν όλα μαζί λίγο λίγο. Δεν θέλω να θέλω τίποτα. Δεν θέλω να νιώθω τίποτα. Θέλω να είμαι ένα ρομπότ. Όχι, δεν θέλω να είμαι τίποτα.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
I think we could all use a break right now. Hang in there!
Ο χρήστης Thunder είπε…
Ας τρέξουμε όλοι γυμνοί στα λιβάδια.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

«Χρώματα, άνοιξη, βόλτα στον ήλιο...» Vol.: 2

Δεν είμαι στα καλά μου τώρα τελευταία εγώ. Και κάθε φορά που δεν είμαι στα καλά μου φέρνω σβούρα τα έπιπλα του δωματίου επειδή έχω ένα θεματάκι με τις αλλαγές και με αυτόν τον τρόπο ξεγελάω τον εαυτό μου ότι μπαίνω σε εντελώς καινούριο χώρο κάθε φορά. Αυτό βέβαια κρατάει για δυο-τρεις βδομάδες το πολύ. Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως φταίει το ότι καλυτέρεψε ο καιρός και νοιώθω ότι σκάω όταν κάθομαι μες στο σπίτι όσο είναι πάνω ο ήλιος. Ίσως φταίει ο ανάδρομος Ερμής. Ίσως το φενγκ σούι. Το σίγουρο πάντως είναι (και πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω ότι το λέω ΕΓΩ αυτό) ότι θέλω να έρθει το καλοκαίρι! Και δεν μπορώ να πω ότι μου 'χουν λείψει τα μπάνια, οι βόλτες ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Μου 'χει λείψει ο ήλιος! Αυτό το καθαρό φως που μόλις πέφτει πάνω μου με πιάνει μια χαρά και μια αισιοδοξία -κάτι που μου 'χει λείψει τον τελευταίο καιρό αρκετά. Γι' αυτό λάμψε ήλιε γιατί εδώ που ζούμε είσαι το μοναδικό πράγμα που δεν θα μπορέσουν να ξεπουλήσουν στο τέλος...

Νιώθω μία αλλαγή

στην ατμόσφαιρα που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Λες και αναπνέω πιο καθαρό αέρα, ή λες και τα πνευμόνια μου έχουν ξαφνικά περισσότερο χώρο. Το σφίξιμο έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Νιώθω πολύ καλύτερα. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το γεγονός ότι ξεκουράζω το κεφάλι μου βγάζοντας εδώ τις σκέψεις μου. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή το ότι έχει χαλάσει ο ύπνος μου λίγο, νιώθω ότι όλα είναι/θα πάνε καλά.  Η σημερινή σκέψη του πρωινού καφέ είναι ότι η χαρά και η ευτυχία είναι δύο μη ταυτόσημες έννοιες. Δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμα γιατί σκέφτομαι και άλλα πράγματα παράλληλα. Μου έχει λείψει πολύ ένα ταξίδι. Σκέφτομαι τί μου αρέσει στα ταξίδια. Μου αρέσει να δοκιμάζω καινούργια φαγητά και να βλέπω πώς το μέρος που επισκέπτομαι είναι διαφορετικό από αυτό που είμαι. Να παρατηρώ τους ντόπιους και το πώς κινούνται. Τις προάλλες περίμενα το τρόλεϊ στο Ζάππειο και βρήκα 10€ στο δρόμο. Τα πήρα και τα καθάρισα στο σπίτι επειδή ήταν στην άσφαλτο. Με αυτά τα χρήματα πήρα καφέδες για όλους μας στο γραφείο. Ένιωσα ότι

Ριγιούνιον

Προσπαθώ να γράψω εδώ και κάτι μέρες. Παραπονιόμουν δεξιά και αριστερά ότι δεν είχα θέμα, όταν εδώ και καμιά βδομάδα μου έκλεινε το μάτι. Σα δε ντρέπομαι! Τις προάλλες ήρθε ένα μήνυμα στο facebook να συναντηθούμε οι απόφοιτοι του 2009. Ψιλοέμεινα, γιατί συνήθως τα ριγιούνιον γίνονται μετά από δέκα χρόνια. Μίλησα με την Αλέ, και μετά άρχισα να σκέφτομαι διάφορα. Θέλω να πάω να δω παιδιά με τα οποία ανταλλάσσαμε μια καλημέρα με το ζόρι;  Με νοιάζει αν είναι καλά; Αν έχουν κάποιου είδους πρόβλημα; Αν τα πάνε καλά με τις σπουδές τους; Εννοείται πως θα στεναχωρηθώ αν συμβεί κάτι σε κάποιον απ' αυτούς, αλλά στο επίπεδο που είχα στεναχωρηθεί όταν σκοτώθηκαν οι 21 μαθητές στα Τέμπη το 2003. Όχι επειδή χάθηκε η συγκεκριμένη ζωή, δηλαδή, απλά επειδή χάθηκε μια ζωή. Επίσης δεν έχω όρεξη για την υποκρισία. Το ξέρω ότι δεν τους νοιάζει (κάποιους απ' αυτούς) αν ζω ή πεθαίνω, οπότε προς τι οι ερωτήσεις;  «Πως τα πας με τη σχολή σου; Πόσα μαθήματα χρωστάς;» Μαλακίες, αυτό λέω εγώ. Συ