Αυτό το ποίημα λέω κάθε φορά που πλαντάζω στο κλάμα. Ασταμάτητα, σαν ένα παρανοϊκό λογύδριο. Σε έναν μήνα από τώρα θα γελάω. Σε έναν μήνα από τώρα θα γελάω. Και ξέρεις κάτι; Στο τέλος το πιστεύω στ' αλήθεια! Και με πιάνει νευρικό γέλιο χωρίς λόγο, και καταλήγω να κρατάω την κοιλιά μου και να πασχίζω να πάρω ανάσα.
Έχω μια πολύ μικρή ζωή σε αυτόν τον πλανήτη, είναι σχεδόν μηδενική ακόμα και μπροστά στο πιο ασήμαντο άστρο του γαλαξία. Αλλά έχω χρέος να την προφυλάξω και να την φροντίσω και να την αγαπήσω, γιατί αυτήν έχω μόνο, και δεν μου δόθηκε κάποια δοκιμαστική περίοδος για να την τεστάρω.
Γι' αυτό, σε έναν μήνα από τώρα θα γελάω.
Σχόλια