οργανώνω την κηδεία μου. Είναι πάντα σε πολύ κλειστό κύκλο, μόνο εγώ δίνω το παρόν. Είναι η κηδεία του εαυτού που ήμουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά που έρχεται πια η ώρα να τον αποχαιρετήσω, ώστε να πάω παρακάτω στην επόμενη αναβάθμιση.
Είναι επίπονη διαδικασία. Στην αρχή δεν το παίρνω καν είδηση ότι έχω πεθάνει, οπότε νιώθω αυτό το απίστευτα κενό αίσθημα που δεν ξέρω πώς να γεμίσω. Και τρέχω με ένα σωρό πράγματα χωρίς να καταλαβαίνω ότι είναι όλα τους υποκατάστατα που δεν θα χρησιμεύσουν πουθενά. Σαν κομμάτια παζλ, αλλά χωρίς να έχουν τυπωμένη πάνω τους την εικόνα. Και μετά θυμώνω γιατί κάθομαι και χάνω την ώρα μου με αυτό το χαζό, καφέ παζλ που δεν βγάζει κανένα νόημα. Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω τους άλλους να μην έχουν τέτοια θέματα, και οδηγίες έχουν και απ'όλα.
Και αναρωτιέμαι τί κάνω λάθος, δεν γίνεται να έχω κολλήσει έτσι. Σίγουρα υπάρχει κάποιος τρόπος να σταματήσει να υπάρχει αυτή η βουβαμάρα, που μοιάζει με ουρλιαχτά απελπισίας πίσω από τριπλό τζαμί. Θα κάνω τα πάντα, αρκεί να σταματήσει αυτό.
Μα έχει ήδη σταματήσει, εγώ δεν το έχω πάρει χαμπάρι. Κοίτα να δεις, πέθανα για ακόμα μια φορά. Όταν η κάμπια κλείνεται στο κουκούλι της γίνεται ζουμί, διαλύεται ολόκληρη και μετά συναρμολογείται από την αρχή ώστε να κάνει την έξοδό της ως πεταλούδα. Άραγε το ξέρει ότι θα υπάρξει αυτή η εξέλιξη, ή νομίζει ότι το κουκούλι είναι ο τελευταίος της σταθμός;
Σχόλια