και το νερό ήταν κρυστάλλινο και δροσερό. Με δρόσιζε και με αγκάλιαζε και μύριζε η αλμύρα. Τα χείλη μου είχαν τη γεύση του αλατιού και όλο βουτούσα το κεφάλι για να τη γευτώ ξανά και ξανά.
Έβαλα το χέρι στην καρδιά μου. Ένιωθα τον χτύπο της, σα να μου φωνάζει "είμαι εδώ, είμαστε εδώ μαζί, σύντροφοι στα πάντα." Και εκείνη τη στιγμή ένιωθα δυνατή και τρία μέτρα ψηλή, αλλά ταυτόχρονα έπλεα λες και ήμουν ένα λευκό σύννεφο, από αυτά με τα ακανόνιστα σχήματα γιατί προφανώς μόνο τέτοιο σύννεφο θα μπορούσα να είμαι.
Έκλεισα τα μάτια και άκουσα τις σκέψεις μου, και ήταν τόσο μελωδικές, η τέλεια αρμονία που δεν μαθαίνεις να γράφεις ούτε με πτυχίο φούγκας. Κάποιες λίγο μπερδεμένες, αλλά δεμένες με περίτεχνους ναυτικούς κόμπους, πανέμορφες. Οι αποχρώσεις τους ήταν απαλές αλλά είχαν και κάποιες ξαφνικές εκρήξεις χρωμάτων που στροβιλίζονταν στο δικό τους ρυθμό.
Και τελικά το μεγαλείο μου δεν το αγγίζει τίποτα αλλά ταυτόχρονα νιώθω τα πάντα, και ισορροπώ σε μια θάλασσα που έχει ταυτόχρονα άπνοια αλλά και τα πιο ψηλά κύματα, και στη σκιά μου έχει δροσιά αλλά ο ήλιος μου τσουρουφλιζει τις πατούσες. Και μια τέτοια ζωή είναι όμορφη.
Σχόλια