μου έλεγε πάντα να μην σκάω, γιατί σε έναν χρόνο από τώρα θα θυμάμαι αυτό που με άγχωσε ή με στεναχώρησε, και θα γελάω. Θα θυμάμαι τις σκέψεις που έκανα τότε και θα λέω "να, τελικά δεν ήταν τίποτα, ήρθε και πέρασε". Και θυμάμαι να της λέω πάντα -εκ των υστέρων- ότι έχει δίκιο, αλλά εκείνη την ώρα ποτέ δεν μπορούσα να το δω έτσι.
Ώσπου μία τρομακτική σκέψη με γείωσε: θα πεθάνω. Κι εσύ θα πεθάνεις. Όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε. Θα έρθουν άλλοι στη θέση μας, όπως και εμείς ήρθαμε στη θέση άλλων. Ουδείς αναντικατάστατος, που λένε.
Και τελικά καθόμαστε και τρέχουμε σε έναν αγώνα στον οποίο δηλώσαμε συμμετοχή χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι. Δρόμος μετ'εμποδίων χωρίς γραμμή τερματισμού στον ορίζοντα, ενώ δεν έχουμε καν σχέση με τον στίβο. Εγώ προσωπικά βαρέθηκα όλη αυτή τη φάση. Και δεν ξέρω για σένα, αλλά πλέον αρνούμαι να τρέχω επίτηδες.
Σχόλια