δεν πρέπει να είσαι στις ράγες. Είναι μία βασική γνώση που έχει κάποιος, και την εφαρμόζει με σκοπό την επιβίωση του. Τί κάνεις όμως όταν σε έχουν δέσει εκεί; Ή ακόμα χειρότερα, τί κάνεις όταν έχεις δέσει τον εαυτό σου στις ράγες και δεν θυμάσαι ούτε το πώς, ούτε το γιατί, ούτε τον τρόπο να λυθείς;
Το ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα ακούσεις την περιβόητη κόρνα, αλλά θα είσαι στο εντελώς λάθος σημείο την πιο ακατάλληλη στιγμή. Σκοπεύεις να αντιδράσεις; Έχεις την ψυχραιμία να βρεις τη λύση ακόμα και στην ύστατη στιγμή;
Και ας πούμε για την ιστορία ότι σε έχουν δέσει απ'τον αστράγαλο με κάποια άθραυστη αλυσίδα, και δίπλα σου έχεις ένα χειροπρίονο. Έχεις τη δύναμη να θυσιάσεις ένα κομμάτι του εαυτού σου για την ελευθερία και τη ζωή σου;
Αυτό το σενάριο είναι μια σκηνή από θρίλερ, και γενικά απεχθάνομαι να βλέπω θρίλερ γιατί το βρίσκω αντιπαραγωγικό να τρομάζει κανείς τον εαυτό του επίτηδες, όμως χρόνια τώρα κάτι συμβολίζει για μένα αυτό το σημείο της ταινίας που αναφέρω, το οποίο αγγίζει βαθιά τον ψυχισμό μου.
Γιατί βάζω τον εαυτό μου στη θέση του ηθοποιού, και αναρωτιέμαι αν ποτέ είχα/θα έχω τη δύναμη να αποχωριστώ κομμάτι μου ώστε να βιώσω αυτήν την ελευθερία. Πόσοι από εμάς βρίσκουμε τη δύναμη να κάνουμε κάτι τόσο δραστικό, όταν έρχεται το τέλος; Πόσοι έχουμε τη δύναμη να πονέσουμε ώστε να πάμε παρακάτω και να δούμε την εξέλιξη;
Σχόλια